Niks missen op Soulcrusher III

Slomatics op Soulcrusher III, foto Paul Verhagen

Frayle op Soulcrusher III, foto Paul Verhagen

Soulcrusher is inmiddels toe aan de derde editie en lijkt aan bekendheid te winnen. Elk jaar is het een stukje drukker en vandaag voelt het toch redelijk druk in Doornroosje, met name in de kleine paarse zaal. Never Mind The Hype is er uiteraard weer bij voor een verslag.

Tekst: Guido Segers // Fotografie: Paul Verhagen

Het programma is lekker uitgebalanceerd, maar mist de échte headline namen van voorgaande jaren. Bewijst toch maar weer dat de tijd van een groot gedrukte naam op de poster voorbij is. Zo rond de aankondigingen van Roadburn en het moment dat de tickets losgelaten worden, is het een mooi moment voor Soulcrusher, dat toch sterk de smaak van het Tilburgse festijn heeft dit jaar.

FRAYLE
We beginnen de dag net niet stipt om 14.00 met de klanken van Frayle. De band is normaliter een duo van Sean Bilovecky en Gwyn Strang, met een nogal dromerig doom-geluid. Voor de liveshow is Frayle echter een viertal en dat pakt wat wisselend uit qua resultaten. De baslijnen geven een stevige body aan de livesound die vanuit je voeten de ruggengraat aan het ratelen krijgt, maar dat blijkt ook het voornaamste te zijn wat je hoort in de zaal. Zangeres Gwyn Strang is bijna niet te horen. Haar fluisterende zang mist de kracht om zich te meten met het totaalpakket dat de band uit Cleveland brengt. Jammer, want de EP die dit jaar uitkwam op Lay Bare Recordings belooft iets bijzonders.

Part Chimp op Soulcrusher III, foto Paul Verhagen

PART CHIMP
Tijd voor de verrassing van de dag, want dat is toch de beste manier om Part Chimp te omschrijven. Het trio heeft een agressief, punky geluid, voorzien van een forse bak noise. De band doet het prima als drietal met zanger en gitarist Tim Cedar als middelpunt van dit sonische geweld en de bijna manisch drumpartijen van Jon Hamilton die daarnaast voortrazen. Het moment dat een vierde bandlid zich toevoegt aan het gezelschap lijkt dat de muziek juist wat te temperen en aan banden te leggen qua beweegruimte. Dat maakt het eerste deel van de set favoriet, maar wat volgt ligt er lekker heavy bovenop.

Phantom Winter op Soulcrusher III, foto Paul Verhagen

Wiegedood op Soulcrusher III, foto Paul Verhagen

PHANTOM WINTER
Het Duitse Phantom Winter is misschien wat onbekender, maar na hun show op Soulcrusher ongetwijfeld niet onbemind. De sludge van het vijftal is als een gesmolten toplaagje met daaronder de ijskoude permafrost. Natuurlijk doet de intensiteit denken aan Amenra, maar waar de Belgen kolken, zit er een kille statische kant aan Phantom Winter, dat met minimale verlichting en heftige, rammende passages het publiek murw beukt. Getormenteerde zang en duisternis, daar houden we natuurlijk van.

SLOMATICS & WIEGEDOOD
Lekker achterover hangen zit er niet bij vandaag, want meteen hierna stromen we door naar de grote zaal waar Slomatics de verf van het plafond komt af dreunen met die mammoet stompen en scherende gitaarpartijen. Wel op eigen, loom tempo natuurlijk, maar altijd met passend venijn. Eigenlijk altijd goed, deze mannen uit Belfast. Even de tempoversnelling pakken dan maar, want Wiegedood is een mooie antithese van de verpletterende ervaring in de grote zaal met hun scherpe, snoeiharde black metal. De doden hebben het goed, maar in de kleine zaal hebben we het beter terwijl het trio zonder enige opsmuk door een straffe set heen raast. De sfeer is ook gezellig, maar het feit dat de speciaalbierbar door de voorraad heen is, verraadt wel iets over de reden.

INTER ARMA
Het publiek zit er inmiddels lekker in met een continue stroom straffe acts en Inter Arma trekt dat lijntje door. Het gezelschap uit Virginia teert al twee jaar op het album ‘Paradise Gallows’, wat in geen enkel hokje te stoppen is. Live is dat niet anders. Zanger Mike Paparao switched van clean, naar gebrul en screams alsof het niets is. Dat blijkt ook bij vlagen een zwaktepuntje te zijn, want die wisseling gaat niet automatisch en lijkt soms een onnodige vertraging in de songs te brengen. De sound van de band voelt ook wat kaaltjes, alsof er iets mist om het leven in de zeilen te krijgen. Toch zien we een band die technisch staat als een huis.

Inter Arma op Soulcrusher III, foto Paul Verhagen

Hemelbestormer op Soulcrusher III, foto Paul Verhagen

HEMELBESTORMER
Hemelbestormer is het lot beschoren om toch de dinner-break-band te worden voor velen, mede omdat het kleine-zaal-probleem, wat elk festival met verschillend formaat zalen plaagt, zich manifesteert bij de toch al problematische ingang van de paarse zaal. Het geluid voelt wat te clean en liefjes, maar zet wel een mooie sfeer neer met de beelden van het hemelgewelf op de backdrop.

Deafheaven op Soulcrusher III, foto Paul Verhagen

DEAFHEAVEN
Waar was Deafheaven gebleven? De band durfde iets nieuws te doen met black metal op hun onvolprezen plaat ‘Sunbather’ en kreeg daarmee de hoon van heel het black metal universum over zich heen (tegelijkertijd trof Myrkur hetzelfde lot). Inmiddels is de band twee platen verder en is blackgaze een genre zonder een duidelijke fanbase. Het lijkt erop dat de band dus in pogingen het genre open te trekken, een diepere niche heeft gevormd waar het eerste deel van hun set getuige van is. De shoegazy passages en malle dansjes van Kerry McCoy lijken nooit echt in harmonie te zijn met de ijzige screams van George Clarke. Het nieuwe werk voelt steeds meer als een verdwaasde gimmick die niet echt blijft plakken. Het is dan ook pas met songs als ‘Sunbather’ en afsluiter ‘Dream House’, dat er een glimp van die eigen, unieke sound te vinden is die de scene zo in vlam zette. Dat gezegd hebbende, blijft het een hardwerkende band met een frontman die alles geeft in zijn performance. Er kwam dit jaar nog een album uit, mocht u interesse hebben.

Whores op Soulcrusher III, foto Paul Verhagen

WHORES.
Waar de Amerikanen van Deafheaven een elegantie kennen, mist het verdwaasde rag-gezelschap Whores. dit volledig. En dat mogen we oprecht zeggen op een manier die het zo goed mogelijk doet klinken, want wát een belevenis is deze band live. Het is alsof de instrumenten gemarteld worden om uit elke snaar de maximale twang te halen. Bassist Casey Maxwell steekt zijn instrument regelmatig in het gezicht van bezoekers en lurkt tussen de nummers door dorstig aan zijn blikken Jupiler. Het gaat hard met Whores. en dat is precies wat ze zo gaaf maakt. Zanger Christian Lembach lijkt nog even uit zijn slof te schieten als de techniek niet meewerkt, maar uiteindelijk loopt alles met een sisser af.

Yob op Soulcrusher III, foto Paul Verhagen

YOB
Yob. Wat moeten we eigenlijk überhaupt nog zeggen over deze Roadburn lievelingen? De nieuwe plaat ‘Our Raw Heart’ van het trio is pas uit, maar eigenlijk mist die dat beklijvende van het eerdere werk. Desondanks is Yob een band om live in weg te zinken met magistrale passages en die verlichte grootsheid. Het blijft verbazend om een trio op het podium te zien, dat meer teweeg brengt dan grotere bands met prachtige lichtshows en spektakel, maar Yob doet het met enkel muziek. Puur, direct en met een warmte die de altijd vriendelijke frontman Mike Scheidt ook zelf uitstraalt. Gelukkig is hij er nog, na een lange periode van ziekte, en mogen we genieten van de transcendentale stoner/doom van Yob op Soulcrusher.

Ultha op Soulcrusher III, foto Paul Verhagen

ULTHA
Ultha pakken we uiteraard nog even mee zo vlak voor de trein. De black metalband uit Keulen maakt met ‘The Inextricalbe Wandering’ een meesterwerk vol melancholische muziek met een neiging naar meer atmosferisch en uitgesponnen klanken. Dat liet het gezelschap al horen op Bloodshed Fest in Eindhoven, maar vandaag in Nijmegen is eigenlijk een herhalingsoefening van een band die er staat en luisteraars meeneemt op een reis. Jezelf daarin mee laten gaan is echter een uitdaging tussen het proppen door in de volle zaal.

Dragged into Sunlight en Heads. zullen het Soulcrusher festijn nog afsluiten, maar voor ons komt hier een einde aan deze mooie dag muziek. Editie 4 is al aangekondigd voor 5 oktober 2019. Zet ‘m maar vast in de agenda dus!

Meer werk van Paul Verhagen op zijn website.