Wat is toch dat gekke met punk en hardcore? Sommige mensen hebben zo’n intense 5 jaar van complete immersie in die scene, en starten dan een gezin, flikkeren hun bandshirts in de textielbak en de platen op Discogs en komen nooit terug. Andere mensen zijn voor het leven gekneveld aan muziek die eigenlijk gewoon vrij primitief is, met een idealisme waar je toch max 22 jaar oud voor moet zijn. En toch ben ik over geen enkele show zo siked als een hardcore xl show in het Stroomhuis in Eindhoven op 7 oktober. Dat dus, het is een soort verslaving.
Tekst: Guido Segers
Sam McPheeters was ooit actief in de hardcorescene in de bands Born Against, Men’s Recovery Project en Wrangler Brutes. Hij maakte zines en had het label Vermiform Records, wat in 2002 vastliep. Sam heeft helemaal niks meer met hardcore. Of wel? In ieder geval is ‘Mutations’ een smulboek voor iedereen die obscure bands nog altijd op handen draagt en die precies snapt waarom je zo fucking enthousiast kan worden om een luidruchtig bandje wat net hun instrumenten kan vasthouden, schrale zines en quasi-crappy venues. In dit boek deelt hij allerlei verhalen, essays, reviews en noem maar op, die nog steeds kloppen. Alles wat hij zegt over de youth crew-beweging klopt volgens mij.
Sam gelooft nog steeds dat punk antagonistisch moet zijn. Vooral naar zichzelf toe. Hij mijmert over hoe we gedwongen worden naar verschrikkelijke bands te luisteren in supermarkten, en waarom de wereld zo werkt. Hij vertelt over decennialange vetes tussen mensen van Maximum Rock’n Roll en het gedrocht dat Green Day heet. Ray Cappo van Youth of Today en Shelter omschrijft hij als een sportmodel-become-cult-leader en ook daar heeft hij een punt. Oh ja, en dat je dus nooit ruzie moet maken met de broertjes Koller van Sick of it All, want die zijn best eng. En terwijl ik dit allemaal typ, realiseer ik me ook dat er nog een hele tirade over riot grrl en d-beat is (en het feit dat er na Discharge alleen maar Discharge klonen kwamen, terwijl Discharge steeds slechter werd). Maar ik besef ook dat McPheeters zichzelf bekritiseert. Waarom zoveel haat jegens youth crew-bands als Youth of Today en Shelter? Omdat ze stiekem een stukje zachter waren. Als je gaat zeiken over Krishna consciousness, kan je ook gaan zeiken over de Cro-Mags, maar in tegenstelling tot Shelter omarmde die band geweld in al z’n vormen en waren ze oprecht doodeng.
Citaatje dan nog: “The Youth Crew ushered in true conservatism, the norms and boundaries of William F. Buckley’s America. It wasn’t just that everyone started dressing like normals. This new scene fostered normal thinking. Hard politics were out. Fuzzy platitudes were in. Bands looked the same, sounded the same, and sang about the same very limited range of experiences and emotions.” – en geef ‘m eens ongelijk.
Maar tussen al die verhalen door smeult iets. Een vuurtje van liefde voor een wereld die er nog steeds is, maar die inderdaad de jongere versie van ons aanspreekt. Je herkent jezelf in Sam, die na 20 jaar in de scene een beetje zuur is over nieuwerwetse bands, die niet echt geloofd dat die ‘brotherhood’ ooit bestond en niet-seksistisch of quasi-fascistisch was (ook hier kan weer een youth crew-referentie). Daarmee is zijn boek zowel nostalgisch, melancholisch, en stiekem vrij komisch.
Stroomhuis Hardcore XL op zaterdag 7 oktober in Stroomhuis, Eindhoven met o.a. Suffering Quota, Azijnpisser, Youth Deprivation, Tense Reaction en zowel Raylin als Gewoon Fucking Raggen spelen er hun laatste show. Meer info via deze website of het FB-event.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.