Wat is toch dat gekke met punk en hardcore? Sommige mensen hebben zo’n intense 5 jaar van complete immersie in die scene, en starten dan een gezin, flikkeren hun bandshirts in de textielbak en de platen op Discogs en komen nooit terug. Andere mensen zijn voor het leven gekneveld aan muziek die eigenlijk gewoon vrij primitief is, met een idealisme waar je toch max 22 jaar oud voor moet zijn.
Metal is full-on in z’n nostalgie era beland en de ene na de andere titel rolt uit de drukkerijen, die een klein aspect van de metalgeschiedenis bekijkt. Rotting Ways to Misery (RWTM) doet dat uitstekend voor de Finse death metalscene van pakweg 1990 tot 1995 – erg precies zijn de auteurs hier nooit in. Een boek voor de archivarissen en nerds onder ons, en de doorgewinterde death metalfans. Ik val
Metalfans zullen er vaak jaloers op zijn; die befaamde lokale scenes. Black metal in Noorwegen, thrash metal heeft de Bay Area (vooruit, en die Teutoonse scene), Florida death metal, Swedish melodic death metal, en ga zo maar door… En dan heb je Nederland. Nederland heeft ook iets bijzonders, althans dat is de mening van Steven Willems en hij wist er een goede vierhonderd pagina’s over vol te schrijven in zijn
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.