Cult of Luna // foto: Paul Verhagen
Roadburn 2016, Tilburg. Dit jaar heeft NMTH zich niet alleen aan de programmering van Cul de Sac verbonden, maar gaan onze verslaggevers Steven Gröniger en Tim van der Steen van hot naar her om zoveel mogelijk muziekervaringen tot zich te nemen en vast te leggen op papier. Op deze eerste Roadburn donderdag beginnen wij bij de Zweedse post-metal van Cult of Luna en de Amsterdamse spacerock van Mantra Machine. Intussen worden onze oren verwend met heavy-metal doom (The Skull), psychedelische black-metal (Oranssi Pazuzu), de legendarische Converge, spacey stonerrock (Gomer Pyle), duistere gothische metal (Paradise Lost), acid rock (Zone Six), space rock ’n roll (Black Mountain) en als afsluiter de experimentele heavy jazz van Dead Neanderthals.
Tekst: Steven Gröniger [SG] en Tim van der Steen [TvdS]
Foto: Roy Wolters en Paul Verhagen
Cult of Luna // foto: Roy Wolters
✮ Cult of Luna
Mijn persoonlijke Roadburn 2016 ontmaagding wordt dit jaar verzorgd op het vernieuwde Main Stage van de 013 door Cult of Luna. De Zweedse post-metalband mag gezien worden als vaandeldrager van het genre dat niet op een minuutje-meer-of-minder let. In het programmaboekje staat aangegeven dat het album Somewhere Along The Highway gespeeld gaat worden. De plaat viert deze maand haar tienjarige bestaan en wordt door zijn rauwe onbevangenheid en uitgesponnen composities nog steeds als standaard gezien, zeker in deze tijd met de hernieuwde opleving van de post-metal.
Bij binnenkomst van de indrukwekkend vergrootte 013 blijkt de toko al stampvol te zijn. Het publiek is onrustig, mensen hebben er zin in maar zijn ietwat recalcitrant. Na een goeie plek te hebben gevonden kan ik mij dan eindelijk onderdompelen in deze Zweedse epische post-metal. Zelfs nu, tien jaar later, blijkt de muziek nog niets aan kracht te hebben ingeboet en mogen we met een gerust hart vaststellen dat er niets aan energie verloren is gegaan! Daar waar de net uitgebrachte plaat Mariner in samenwerking met Julie Christmas meer de space-rock kant op gaat, blijven de soundscapes, het bombast en de sonische apotheosen van deze set een buitengewoon prettige aangelegenheid. [SG]
Mantra Machine // foto: Roy Wolters
Het zonnetje schijnt! Hierdoor laten we ons verleiden om net iets te lang op het terras voor Cul de Sac te blijven zitten voordat Mantra Machine op komt. Een les snel geleerd: op tijd binnen zijn! Want het is afgeladen vol. De drie mannen sturen vanaf het podium spacende stonerjams de zaal in. Een beetje bluesy, een beetje desert, zeer fijn. Bij aanvang is het tempo laag, lekker hangen in de riff en dikke bas tonen. Het tempo daalt nog verder. Bassist Marijn Slot speelt twee akkoorden op en neer over een zompige drumgroove van Jeroen Schippers. Het vormt de basis voor de bluesy gitaarsolo’s van Paul Geerts. De perfecte soundtrack voor een roadtrip door uitgestrekte vlaktes. Op de voorste rij staan twee mannen arm in arm gebroederlijk haar te slaan. De band maakt zich op om het podium te verlaten maar dat mag nog niet van Cul de Sac. Geerts gooit er een riff in die zo uit de koker van Josh Homme had kunnen komen en na een minuut of zes krijgt Mantra Machine de handen prima op elkaar. [TvdS]
The Skull // foto: Paul Verhagen
✮ The Skull
Tijd voor de ‘uit de as van de Britse doom giganten Trouble herrezen band’ The Skull. Het is in ieder geval bij binnenkomst een stuk makkelijker om een plekje te bemachtigen en pakken een spot naast de bar, bijna vooraan. Het aankomende uur worden we getrakteerd op voornamelijk de classics van het vroege werk van Trouble: doom met een positieve boodschap in een saus van karakteristieke Britse heavy metal. Classic rock met ballen. Ook wordt er nog even nieuw werk van het debuutalbum For Those Which Are Asleep, dat in 2014 op Tee Pee records verscheen. In een zeer toffe psychedelisch intermezzo horen we sympathiek de Iron Butterfly riff van ‘In A Gadda Da Vida’ ook nog voorbij komen. Voor we er erg in hebben is de set alweer om! Op naar de volgende. [SG]
Oranssi Pazuzu // foto: Paul Verhagen
✮ Oranssi Pazuzu
Rond kwart voor acht speelt het Finse Oranssi Pazuzu in Patronaat. Dat dit iets bijzonders moet worden gonst al even rond. Voor de kerk naast 013 staat dan ook een flinke rij in zwarte bandshirts te wachten om naar binnen te kunnen. We betreden de bovenzaal van het monumentale patronaatsgebouw St. Jozef. Met het schuine dak en de houten balken houdt de zaal het midden tussen een viking eethal en een kerk. Wat een fantastische locatie blijkt voor een band als Oranssi Pazuzu! We maken een duistere mis mee van atmosferische black metal en elektronica terwijl de schemering inzet door het glas in lood met religieuze kunst. De band opent met een repeterende gitaarlijn, al snel overstemd door een dikke lading noise, drumgeratel, vocalen en synths. Wat er gezegd wordt is volstrekt onverstaanbaar maar de sfeer komt over. Het is ook wel een verschijning, de vijfkoppige band staat op het podium in een soort halve koepel, omringd door lampen die vaak bijna een pentagram door de rook schijnen.
Oranssi Pazuzu weet heel knap de spanning te bewaren en laveert tussen donderende grooves en basdrones tot high octane riffwerk en blastbeats. Het klinkt allemaal heel gevaarlijk en dreigend. Juist door af en toe een rustmoment in te bouwen komen de extremere stukken heel goed uit de verf. Er klinkt gedruppel door de speakers en we verwachten inmiddels wel een heel indringend slotstuk. Het is achteraan niet meer zo druk als het was bij aanvang maar Converge gaat zo beginnen. Oranssi Pazuzu stelt intussen niet teleur: een dikke doomy black metal stamper met dissonante gitaarpartij. De geflipte soundtrack voor een horrorflick, best wel spacend. De Finnen zijn meesters van suspense. [TvdS]
Converge // foto: Roy Wolters
✮ Converge
Een van mijn persoonlijke hoogtepunten van deze Roadburn editie zal ongetwijfeld Converge zijn! De instant klassieker Jane Doe zal in zijn volledigheid gespeeld worden en op zaterdag zal het speciale project Blood Moon (met o.a. Chelsea Wolfe en Steve Von Till) plaatsvinden. Maar goed, eerst Jane Doe. Het album met de iconische hoes dat de scene vermorzelde met zijn niets aflatende ‘ultra-core’. Nu we alweer vijftien jaar verder zijn na het verschijnen van de plaat wordt er bij het meemaken van deze set een flink stuk nostalgie los gebeukt. Bij mij volgt er onderwijl veelvuldig euforisch inwendig gevloek: godsamme wat is dit toch fucking heerlijk! En tegelijkertijd ook het besef hoe belanghebbend een plaat als Jane Doe werkelijk is gebleken zonder nostalgisch te willen doen. Op zeker dat we zaterdag van de partij zijn bij Blood Moon. [SG]
✮ Gomer Pyle
Terug naar Cul de Sac voor Gomer Pyle. Met zijn vieren op het podium, past maar net. Dat het ook vóór het podium afgeladen is verbaast ons inmiddels niet meer. Het geluid laat het dit keer helaas afweten… het kraakt regelmatig door de speakers en er klinkt flinke feedback van de microfoons. De geluidsman is er druk mee. Dit neemt niet weg dat Gomer Pyle ons trakteert op een heerlijk potje spacey stonerrock met een aardige grunge saus. Na wat gitaargepingel wordt Drawback ingezet, live een stevige stoner stamper. De drummer probeert uit alle macht door zijn vellen heen te meppen, goede energie!
Terwijl de geluidsman nog steeds zoek is tussen zijn kabels raakt de band inmiddels verzeild in een heerlijk spacende stonerjam. De heren weten aardig ruimte te creëren en groeien in de set. Als Gomer Pyle eenmaal op stoom is grooven zij ook stevig door. De eerste pitjes in Cul de Sac zijn inmiddels ook gespot en de temperatuur is er aardig opgelopen. Mooi om te zien dat gitarist Mark van Loon bij aanvang nog wat stil stond en tegen het einde van de set flink staat te rocken en mee te schreeuwen. [TvdS]
Paradise Lost // foto: Roy Wolters
✮ Paradise Lost
De grondleggers van de gothic metal brengen vandaag het in 1991 verschenen album Gothic in zijn geheel. Dat album vormde een muzikaal kantelpunt voor de band. Er werd meer geëxperimenteerd met een grootser geluid. Dit stuurde de opvolgende platen in verschillende richtingen. Niet altijd met evenveel succes, maar desondanks mogen de Britten zichzelf wel als pioneers binnen het genre zien. Na een kleine dip aan het begin van deze eeuw vonden ze hernieuwde energie, onder andere door een samenwerking met Devin Townsend én Roadburn currator Lee Dorrian. Op Graspop kon muziek nog niet echt bekoren, dat gaat vandaag op Roadburn in ieder geval een stuk beter. Dit zal mede te maken hebben dat zanger Nick Holmes lekker ouderwets aan het growlen is. Omdat het album maar 40 minuten klokt word de set uitgebreid met wat recenter werk en fan favourites. Het publiek slaat het allemaal gade en vindt de heavy metal ‘dikke prima toch!’ Waarvan akte. [SG]
Zone Six // foto: Roy Wolters
✮ Zone Six
Een meisje staat compleet in haar eigen wereld flink te dansen naast het podium. Daar is ook de ingang van het toilet. Zij danst zo tegen een kerel op die daar net uit kwam lopen en kijkt verdwaasd om zich heen. Net als je denkt dat het in Cul de Sac niet gekker kon worden, komt het Duitse Zone Six de tent plat spelen. De bassiste, drummer en gitarist droppen een lading psychedelische rockjams waar je ü tegen zegt. Vrij eenvoudig om hierbij je omgeving uit het oog te verliezen. Mooi om te zien dat een act als deze de zaal zo vol trekt, terecht ook zeg. Het territorium van de gitaristen op het podium is afgebakend door een ring van pedalen. Hiermee creëren zij een compleet nieuwe sonische belevingswereld, daar hoef je alleen je ogen maar voor dicht te doen. Of niet natuurlijk, in die lang uitgesponnen solo’s dwaal je vanzelf af. Het meisje heeft inmiddels een vriendin gevonden om samen mee te dansen. Dan is het ineens afgelopen en landen we weer in Cul de Sac. [TvdS]
Black Mountain // foto: Roy Wolters
✮ Black Mountain
Afgelopen maand verscheen IV, het vierde album van de Canadese rockers. Na Wilderness Heart, dat alweer zes jaar geleden verscheen, betekende dit album een tamelijk imposante terugkeer naar de eigen roots. Vanavond is de heerlijkheid ten top in de grote zaal van de 013, want de band grossiert in uitgesponnen jams die fenomenaal bedwelmend op je zintuigen worden in gemasseerd. Dat nieuwe werk raakt echt wel de juiste snaar deze avond. Hoewel de synths een duidelijk prominente rol vervullen zijn het toch vaker de riffs en met name de zang van Amber Webber die van een indrukwekkende orde zijn. Van opener ‘Mothers of the Sun’ tot afsluiter ‘Space To Bakersfield’ is het heerlijk trippen op deze psych sensatie. Hawkwind en Blue Cheer kunnen trots zijn op zaden die ze hebben geplant als bands als deze er de vruchten van kunnen plukken. [SG]
✮ Dead Neanderthals
And now for something completely different: Dead Neanderthals sluiten de avond af in Cul de Sac! Het licht van de zaal gaat uit. BAM! Vijftien bouwlampen op je bakkes. De meegebrachte stellage zal de hele set blijven branden en verblindt de kleine zaal. Dead Neanderthals knallen er in met een stevige lading freejazz, veruit het heftigste dat ik vandaag hoorde. Moeilijke muziek, dat wel. Misschien dat het daarom voor het eerst niet helemaal vol staat in Cul de Sac. Drummer René Aquarius zet vanaf de eerste minuut een spastische drumgroove in, aangevuld door monotone accenten van saxofonist Otto Kokke. Het is een wervelwind die zeker niet voor iedereen is, maar wel fascinerend om te zien. Aquarius balanceert op de achterste twee poten van zijn drumkruk terwijl zijn rechtervoet in een noodtempo de basdrum aanvalt, dit tempo houdt de hele set onophoudelijk aan. Naast zijn kruk ligt een stopwatch te tellen en na 25 minuut 15 ineens de finale klap. De bouwlampen gaan uit en het licht en geluid van de zaal weer aan. Paradise City van Guns N’ Roses klinkt door de speakers, hoe groot kan het contrast zijn. [TvdS]
Lees ook de verslagen van:
– vrijdag
– zaterdag
– zondag
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.