Bell Witch op Roadburn, foto: Paul Verhagen
De derde dag van een vierdaags evenement is altijd de zwaarste: de kater klopt harder dan op de voorgaande dagen en de benen lijken wel van stroop. Maar de line-up van Roadburn liegt er niet om en wat dat betreft staat ons sowieso een ‘zware’ dag te wachten. Eenmaal oog in oog met alweer een heavy band, zijn de uitgeputte lichaamsdelen zo vergeten. We nemen een kijkje bij het IJslandse ritueel ‘Hieros Gamos’ uitgevoerd door NYIÞ en Wormlust, gaan op in de psychedelische skaterock van Petyr en eindigen via o.a. RRRags en Godspeed You! Black Emperor uiteindelijk bij de keiharde blastbeats van Occvlta.
Tekst Daan Holthuis & Merijn Siben, foto’s Paul Verhagen
Lees ook: NMTH’s tips voor Roadburn 2018
Dag 1: Goed begin van 4 dagen festival en zeker geen half werk van Cult of Luna & Julie Christmas
Dag 2: Hard gaan van Mutoid Man tot Grave Pleasures, terwijl de psychedelische lente in bloei staat
Verwoed
Het Utrechtse Verwoed is een van de meest spannende bands uit de zogenaamde ‘New Wave of Dutch Black Metal’. Zo spraken we ze kortgeleden nog over deze Roadburn performance en het nog te verschijnen tweede album ‘De Val, de opvolger van het geprezen debuut Bodemloos. Vorig jaar openden het gezelschap rond Erik B. het festival, maar dit jaar worden ze speciaal gepresenteerd door Roadburn en Never Mind The Hype. Als de eerste noten eenmaal klinken op deze vroege middag, wordt er een portaal geopend met psychedelische black metalriffs en de zware brul van B. Als een koortsachtige droom stijgt de temperatuur meer en meer in de intieme Cul de Sac. Tegelijkertijd worden we bedolven met het blastbeats en Verwoed’s ingebonden riffs waar zeer fijne melodieën doorheen geweven zijn. Wederom een indrukwekkende show en een goed begin van deze lange Roadburndag.(DH)
Bell Witch op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Bell Witch
Zagen we het Amerikaanse doomduo Bell Witch een paar weken terug nog voor een handvol mensen spelen, op Roadburn staan ze in de afgeladen Koepelhal terwijl er nog een flinke wachtrij daarbuiten staat. Niemand lijkt een minuut te willen missen van Mirror Reaper: de geladen en imposante plaat over verlies (van voormalig drummer Adrian Guerra), verdriet en (wan)hoop. Waar tijdens de tour slechts een deel van de plaat werd uitgevoerd, wordt vandaag daadwerkelijk het hele album gespeeld, inclusief de aangrijpende gastvocalen van tenor Erik Moggridge (Aerial Ruin). Na de Europese tour zijn ze zo goed op elkaar ingespeeld en weten ze elke vertraagde inzet perfect aan te voelen. De band gaat van verpletterend zwaar waarbij de gewelven schudden tot pastorale melodieën en gewichtloze klanken die door de grote hal blijven zingen. De grote Koepelhal is wat dat betreft de ideale setting voor de majestueuze sound van Bell Witch. Het grootste deel staat men doodstil te luisteren. Juist dat gebruik van stilte maakt Mirror Reaper zo’n goed album; het maakt de klanken nog kolossaler en geeft ruimte om alles op te nemen. Zo wordt het imposante werk vandaag op prachtige wijze vertolkt. (DH)
Petyr
Deel 3 van de San Diego Takeover begint vandaag met Petyr. Na een dynamische set met jaren 70 covers een dag eerder komen de skatende psychers de Green Room bestormen. Met Riley Hawk (zoon van Tony Hawk) als frontman serveren zij een fijn potje old school psychrock. Een krachtig geluid is hun gegund vandaag en het deftige gitaarwerk en de vlotte ritme komen goed tot zijn recht. Het is muziek dat het beeld opwekt van een zonnig Californië in de jaren zeventig, waar de snikhete zomers bestaan uit skateboarden, feesten en elpeetjes draaien. Simpelweg een sterke opener in de Green Room vanmiddag, niets meer niets minder. (MS)
Supersonic Blues
Supersonic Blues had met hun fuzzy sound zo tot de San Diego Takeover kunnen behoren, ware het niet dat het hier een Haagse band betreft met onze eigen NMTH-redacteur Timothy Aarbodem aan het front. In het heetst van de zomerse middag produceren zij een fijne cooling down en een geschikte voortzetting van het psychmatinee in de Hall of Fame. Heerlijk mellow, die combinatie met Zeppelin-achtige vocalen, langgerekte solo’s en een funky bas. Afsluitend met een uitstekende cover van U.F.O. (Prince Kajuku) en de rollende meezinger Supersonic Blues Theme, kunnen deze psychedelische Hagenezen terugkijken op een tof optreden. (MS)
Wear Your Wounds
Het is mooi om te zien hoe Converge-zanger en Roadburn 2018-curator Jacob Bannon bij voorbaat alle aanwezigen oprecht bedankt dat ze de moeite hebben genomen om zijn soloproject Wear Your Wounds te komen bekijken. Vorig jaar stonden ze ook op Roadburn en een week geleden zagen we ze nog op Colossal in Kopenhagen. Dat was een gig met een opkomst die niets is vergeleken met het aantal aanwezigen in de Koepelhal vandaag. Het is bijzonder om Bannon niet over het podium te zien rennen, hij staat er juist vrij relaxt bij achter een microfoon en met een instrument om z’n nek. Hij is niet per definitie een goede zanger, maar weet zijn stem wel op een heel andere manier te gebruiken dan bij Converge. Hij zingt breekbaarder en introverter en de muziek van Wear Your Wounds is eleganter. Na een show met veel spelplezier, eindigt het gezelschap met een diepe dankbare buiging. (DH)
Panopticon op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Panopticon
De speciale show van Panopticon in Het Patronaat, moesten we gisteren helaas aan ons voorbij laten gaan. Vandaag hebben we een herkansing als Austin Lunn en consorten een ‘career spanning’ set spelen op de Main Stage. Deze keer, waarschijnlijk de laatste Europese show ooit, wordt er geen folk, americana of country-songs gespeeld, maar enkel razende black metalsongs met die verheven melodieën die oproepen tot meer waardering van natuur of teruggrijpen naar het bloedige verleden van de Verenigde Staten. Helaas valt het geluid het grootste deel van de set erg tegen, waarin de basgitaar en de snaredrum veel te overheersend zijn. Dit gaat ten koste van de geweldige melodische harmonieën in songs als Into The North Woods. Halverwege de set lijkt zich dit te herstellen en volgt er een genadeloze versie van Black Soot and Red Blood. Aan het einde kunnen we concluderen dat het wel goed was, maar het totaalplaatje kwam niet helemaal – in ieder geval pas laat – uit de verf. (DH)
Forgotten Tomb
Na een middagje psychedelica is de groovende metal van Forgotten Tomb een verademing. Aanvankelijk hebben zij in Het Patronaat te kampen met een wat matig geluid, maar dit wordt vlot rechtgetrokken. De Italianen spelen een strakke vorm van black metal gekenmerkt door midtempo passages en subtiel verborgen gitaarmelodieën. Snel spelen hoort er niet bij en dit viertal onder leiding van Herr Morbid laat zich niet betrappen op een blastbeat. En dat siert ze juist, want wat ze aan wildheid inboeten compenseren ze met een sfeervol en donker sfeertje. (MS)
‘Hieros Gamos’ door NYIÞ en Wormlust
Na de legendarische Úlfsmessa op Roadburn 2016 wordt dit jaar het Hieros Gamos ritueel uitgevoerd door leden van NYIÞ en H.V Lyngdal van Wormlust. Hieros Gamos is een oud ritueel waarbij het huwen van twee goddelijke entiteiten verbeeld wordt. In oude mythes komt het ook terug als een magisch ritueel om te verjongen. De geur van wierook vult Het Patronaat, terwijl de eerste bezoekers de hal binnen druppelen. De aanwezigen krachten laten de microfoons zingen totdat de voorganger met het gekapte ensemble opkomt. Hij wijdt het altaar in en zegent de aanwezigen. Het is een indringend geheel en verder opvallend stil in Het Patronaat. Met een stem uit de diepte leest hij de spreuken uit het IJslandse ‘Galdrabók’. Vervolgens drinkt hij de vloeistoffen uit de aanwezigen kelken die de twee entiteiten voorstellen. Nadat hij ter aarde is gestort, wordt hij in bezit genomen en vervolgens “herboren” waarbij hij z’n longen uit zijn lijf schreeuwt. Hoe dit alles samenhangt met de caleidoscopische versie van de Italiaanse film L’Inferno uit 1911 die op de achtergrond wordt geprojecteerd is onduidelijk, maar indrukwekkend is het wel. (DH)
NYIÞ & Wormlust op Roadburn, foto Paul Verhagen
RRRags
Vroeg in de avond is er weer een hoogtepunt te pakken op Roadburn: het machtige debuutoptreden van all-star groep RRRags. Het nieuwe hardrock/powertrioproject bestaande drummer/zanger Rob Martin (Bliksem), gitarist Ron van Herpen (Astrosoniq) en bassist Rob Zim (Lords of Altamont) windt er geen doekjes om, de hardrock die ze maken klinkt stoer en is gezegend met een strak geluid. De band lijkt geïnspireerd door de jaren 70 wellicht, maar het is tevens hoe hedendaagse fuzzy hardrock zou moeten klinken. Opengebarsten gitaarriffs, rauwe zang en scheurende solosecties: het verveelt geen moment. De basis ligt dan wel in het verleden, maar dit powertrio gaat hier ver voorbij tot het een eigentijdse en moderne continuatie is van de grootheden van weleer. (MS)
Godspeed You! Black Emperor op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Godspeed You! Black Emperor
Als een van de meest aangevraagde bands van Roadburn zijn de verwachtingen hoog voor de eerste set van Godspeed You! Black Emperor. Niet zo gek ook, want deze vermaarde postrockband vermijdt het experiment niet en heeft door de jaren geen een groot scala aan orkestrale arrangementen toegevoegd aan hun sound. De melancholie druipt er aanvankelijk van af. Gitaarpassages worden in de mix gebracht met saxofoon en viool wat het geheel een beeldschone sound meegeeft. Visuals van schemerige steden en besneeuwde straten geven het optreden een verhalend karakter. Maar toch, ondanks de auditieve en visuele schoonheid, lijkt er nergens echt naar een climax opgebouwd te worden. Een groot gemis zijn toch de cathartische uitbarstingen die menig postrockshow typeert en de luisteraar een gevoel van van afsluiting biedt. En dat is jammer, want hierdoor komt het optreden niet honderd procent van de grond. (MS)
Kjeld
In de Cul de Sac is het tijd voor Kjeld, de Friese black metalband die het Chileense Concatenatus moet vervangen. Een vijftigtal aanwezigen hoort vakkundige black metal van de Scandinavische school, die voorzien is van Friese teksten en een aantal fijne melodische accenten. Het kwartet met de zwart-omrande ogen is strak en staat als een huis. Het zaalgeluid is mooi in balans, wat bijzonder is voor het podium in de altijd lastige kuil. Zonder teveel woorden of andere opsmuk, baant Kjeld zich met veel machtsvertoon door hun set heen. De Friezen doen goede zaken, want het aanwezige publiek geniet zichtbaar van deze overtuigende performance. (DH)
Une Misère
Na de lovende reacties op de twee eerdere shows, is het als een lopend vuurtje rondgegaan dat het jonge IJslandse hardcorecollectief vanavond een verrassingsshow geeft in de Cul de Sac. Daarom is het intieme barretje ruim voor aanvang al tot de nok toe gevuld. Onder toeziend oog van ‘Mr. Roadburn’ Walter en een bescheiden applaus, komt Une Misère op. Wederom verschilt de set niet van de eerdere twee, maar is zodoende nog beter. Men speelt bevrijdt van spanning met heel veel passie en enthousiasme alle frustratie van zich af. Met hun jeugdige explosiviteit en daadkracht roepen ze een bepaald soort gevoel van authenticiteit op, dat we nog bij weinig acts gevoeld hebben dit weekend. Bij de laatste song wordt met man en macht alles en iedereen afgebroken, neemt de drummer een microfoon ter hand en verzorgt een crewlid de laatste drumpartijen. Het afsluitende applaus is een overwinning voor dit collectief dat misschien wel dé verassing van Roadburn 2018 is. (DH)
Old Tower
Dankzij het Echoes & Dust interview over dungeon synth door NMTH-collega Guido Segers, hebben we onze weg gevonden naar de Hall Of Fame. Dungeon synth is een snel in populariteit groeiend genre dat black metal-esthetiek, Dungeon & Dragons en Casio synthesizers combineert. Zo ook het Nederlandse Old Tower, dat de aanwezigen met een audiovisuele ervaring meeneemt in een tocht door Transsylvanië met haar spookachtige ruïnes, donkere bossen en duizelingwekkende sterrenhemel. Het is een statige en sobere performance met The Specter achter z’n laptop en zijn consoort achter de pauk en gong. Als je de kazigheid wegdenkt, is het inderdaad een meeslepend geheel en fijn escapisme pur sang. (DH)
Occvlta
Als een van de allerlaatste bands op de zaterdag mag Occvlta uit Duitsland Het Patronaat afsluiten. Met een podium zo donker dat de bandleden enkel schimmen zijn, krijgt het direct al een rauw sfeertje mee. Deze rauwheid gaat echter al gauw op standje elf wanneer de chaotische black metal door speakers knalt. De band zelf gaat te werk alsof ze voor tien dronken lui in een stinkend hok staan te spelen, zoveel energie spat ervan af. Er wordt een pit gestart tijdens de haast crustpunkachtige passages. Zanger Hord maakt het meeste indruk terwijl hij enerzijds statisch met de armen achter de rug zingt, anderzijds hyperactief rondzwaaiend met zijn vuisten. De climax van Occvlta is nog het meest het vermelden waard. Er wordt tijdens dit stuk woordenstromen door de microfoon geschreeuwd terwijl de rest van de band opgaat in een blastbeat van maar liefst tien minuten. Deze black metal maniakken concluderen hiermee een verrassend hyperactief en asgrauw optreden waarmee we onze derde dag Roadburn afsluiten. (MS)
Une Misère geeft een verassingsshow, met andere woorden, er blijft niet veel van over na het optreden op Roadburn 😉
haha, ouch ?