Kikaguku Moyo op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Na een succesvolle eerste dag, opent Roadburn vandaag de deuren van de grote Koepelhal als podium, met als gevolg dat het publiek zich meer kan verspreiden. Het voordeel hiervan is dat er in theorie meer plek zou moeten zijn op alle locaties, het nadeel is dat er nu nog meer bands tegelijk kunnen optreden en er dus overlap ontstaat in het toch al overweldigende programma. Keuzes moesten er gemaakt worden, vandaag lees je over o.a. Motorpsycho, Crowbar, Converge (alweer!), Damo Suzuki & Earthless en Grave Pleasures.
Tekst Daan Holthuis & Merijn Siben, foto’s Paul Verhagen
Lees ook: NMTH’s tips voor Roadburn 2018 & ons verslag van de eerste dag
Mutoid Man
Frontman Stephen Brodsky (ex-Cave In), drummer Ben Coller (Converge, All Pigs Must Die) en bassist Nick Cageao stelen al vanaf hun hyperenthousiaste opkomst de show. De huisband van de ‘only heavy metal-themed talk show’ Two Minutes To Late Night staat garant voor een potje rollende metal met een fijne punk-attitude en dat alles met een knipoog. Op de vroege middag schudden ze het publiek in de Koepelhal wakker met hun totale beheersing van het materiaal en het pure spelplezier dat er vanaf spat. Een slepende en creatieve cover van King Crimson’s 21st Century Schizoid Man werkt daar alleen maar aan mee. De flying V-tandem en de man achter de kit (die dit weekend vier shows speelt) zetten een zeer overtuigende show neer en leggen de lat hoog voor de rest van vandaag. (DH)
Sólveig Matthildur
De IJslandse synth-koningin, opererend vanuit Berlijn, stond gisteren al met darkwave-trio Kaelan Mikla in de Hall Of Fame. Vandaag staat ze solo op het zelfde podium van Roadburn. De zaal kent een intieme sfeer en is met een handvol gevuld. De etherische vocalen van Sólveig Matthildur vullen de ruimte als ze de eerste melancholische songs afkomstig van haar vocal noir-debuut Unexplained Miseries To The Acceptance Of Sorrow inzet. Ze zingt in het IJslands met zelf gecomponeerde backingtracks van dikke synthdekens. Haar podiumpresentatie tussen de songs door is nog iets onwennig, maar vooral tijdens de uitvoering gaat ze compleet op in de muziek en brengt de aanwezigen in vervoering. (DH)
Motorpsycho op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Motorpsycho
Waren gisteren nog niet alle podia in gebruik, dankzij het openstellen van de Koepelhal is de main stage in 013 een stuk minder afgeladen dan op donderdag. En dat is perfect, want nu is er genoeg ruimte om een mooi plekje uit te kiezen bij Motorpsycho. Album na album blijven deze psychedelische proggers zich vernieuwen en dat culmineert vandaag in een twee uur durende uitputtingsslag dat hun gehele oeuvre beslaat. Een set die bestaat uit vele hoogtepunten en van begin tot eind blijft boeien, of je nu de onvervalste stonergroove tijdens Bartok of the Universe tot je neemt of weg zweeft bij de opstijgende euforie van Starhammer. De band zelf speelt ook uiterst beheerst en ontspannen. Gooi daar ook nog eens een overdonderende lichtshow en hallucinante visuals bij en je hebt een van de vele hoogtepunten van de vrijdag te pakken. Eindigend met onder andere het bakbeest Back to Source en het stampende The Tower, heeft Motorpsycho zijn stempel gezet op Roadburn. Wat een start! (MS)
Ulsect op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Ulsect
Vandaag wordt er een thuiswedstrijd gespeeld in de Cul de Sac. De Tilburgse trots met (ex-) leden van Dodecahedron en Textures kan vanaf het begin eigenlijk niets fout doen. Helaas is de warmte in het kleine zaaltje net zo verstikkend als het ingewikkelde geluidsgordijn dat Ulsect optrekt. De dissonante, oncomfortabele technische death metal maakt meer indruk dan de show op Complexity twee maanden eerder. Waar het geheel toen vrij tam overkwam, zijn ze vandaag vervaarlijk overdonderend met een frontman die dwars door je heen kijkt. Speciale aandacht voor drummer Jasper Barendregt, hij hakt alles met mathematische precisie kort en klein, zonder daarbij de groove te verliezen. Als we richting het einde de uitgang en de frisse lucht opzoeken zien we buiten nog een flinke rij staan met mensen die nog een glimp van deze band in topvorm willen vangen. (DH)
Kikagaku Moyo
De Koepelhal is behoorlijk afgeladen bij het Japanse Kikagaku Moyo. De met zonnestralen bedekte hal is perfect voor deze laidback psychrockers. Met een kleurrijke psychedelische backdrop, complexe gitaarloopjes en een ontspannen ritmesectie is het plaatje compleet. Door een veelvoud aan loungeachtige ritmes en dromerige synths komt het soms wat langzaam op gang, maar de pay-off is groots wanneer zij subtiel omhoog klimmen naar energiekere tempo’s. Eindigend in een indrukwekkend schouwspel van over elkaar tuimelende riffs maakt de band grote indruk op de vele aanwezigen. (MS)
Crowbar op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Crowbar
Met omstandigheden die ze in de Bayou wel gewend zijn, betreedt het gezelschap zwaargewichten uit New Orleans de Main Stage. In haar ruim dertig jarige bestaan heeft de band rondom ‘riff lord’ Kirk Windstein elf studioalbums uitgebracht. Op verzoek van curator Jacob Bannon speelt de band zijn favoriete plaat Odd Fellows Rest, het vijfde album uit 1998. Het is een album waarop de groep voor het eerst trage heaviness wist te combineren met geraffineerde melodieën en gitaarharmonieën. Toch rijst de vraag of Crowbar een band is die volledige albums moet spelen. Hun discografie bevat hele sterke songs, maar een volledige plaat komt heel anders over. Met originele bassist Todd Strange terug in de gelederen, genieten we toch een dik uur lang van een prima show. Met klassieker Planets Collide als openingstrack en de heerlijke stem van Windstein die het beste te omschrijven is als een door perslucht aangedreven schuurmachine. De show is niet spectaculair, maar wel heel degelijk neergezet door de mannen met ervaring. (DH)
Furia
Gehuld in de schemering bestormt Furia de Koepelhal. De presentatie oogt wat introvert door een gebrek aan backdrop en af en toe wat rookpluimen. Ook de black metal die zij voortbrengen lijkt aanvankelijk te wensen over te laten door ietwat saaie passages en dissonante riffs. Maar wanneer de heren steeds experimentele elementen toe voegen aan hun songs, valt toch langzaamaan het kwartje. Vakkundig geplaatste blastbeatsecties inclusief subtiele, epische melodieën weten er meer sfeer in te brengen. Het feit dat daarnaast de basgitaar hoog in de mix staat, geeft de band een verrassend lekkere en lompe groove mee. Ruimschoots goedgemaakt dus. (MS)
Converge op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Converge
Het is alweer tijd voor de tweede Converge set op Roadburn en vanavond draait ‘ie volledig om You Fail Me uit 2004. Al zweren hele volksstammen bij Jane Doe, het daarop volgende en Epitaph-debuut wordt als de beste plaat bestempeld. Het wordt gezien als het begin van het moderne Converge en Bannon omschrijft het album ook als “een keerpunt voor de band zelf”. Na intro First Light schiet het kwartet uit de startblokken met Last Light. Terwijl Bannon wild dirigerend over het podium rent, wordt het limiet van de decibelmeter regelmatig opgezocht. Tegelijkertijd vraagt rots in de branding Kurt Ballou stoïcijns het uiterste van z’n gitaar en jaagt de ritmesectie (met drummer Ben Koller die vandaag alweer z’n tweede set speelt) de stoomwals voort. Het publiek wordt vervolgens verrast met een gastbijdragen van At The Gates-vocalist Tomas Lindberg. Hoogtepunt van de set is het Nick Cave-achtige In Her Shadow, dat opgedragen wordt aan Cave In: de band waarmee ze na de release van You Fail Me toerden en die onlangs haar bassist Caleb Scofield verloor. Afgesloten wordt er met furieuze uitvoeringen van de laatste vijf songs, waarbij er op het einde nog een set conga’s en complete drumkit het podium opgetrokken worden. Met deze spetterende show bewijst Converge dat het gespeelde album nog steeds een relevante plaat is. (DH)
Damo Suzuki en Earthless
Wat begint als een slow jam met weinig variatie weet zich te ontpoppen tot een van de hoogtepunten van de vrijdag: de collaboratie tussen Damo Suzuki en Earthless. De zeer lange psychjam lijkt aanvankelijk weinig teweeg te brengen. Suzuki dreunt op repetitieve wijze een soort mantra op, terwijl de band op een weinig avontuurlijk tempo speelt. Maar wanneer de marihuanadampen omhoog kringelen en de aanwezigen in een geleidelijke trance raken, gaat het tempo omhoog. Het ontwikkelt zich tot een groots psychedelisch avontuur met ups en downs, door bijna de aandacht te verliezen maar deze weer te herpakken door subtiele wendingen. Ook Suzuki maakt indruk met zijn zwierige gebaren en interactie met de zaal, alsof hij door een dampende psychedelische oceaan zwemt. De intensiteit zwelt aan en eindigt mokerhard met het publiek en de band, fungerend als één collectief. Geduld werd beloond en zo ontpopte deze zinderende samenwerking zich tot een fantastische hallucinante trance die niet snel vergeten zal worden. (MS)
Une Misère
Gisteren werden we compleet weggeblazen door dit hardcore-sextet uit IJsland. Na die weergaloze show in de intieme Cul de Sac willen we graag zien of de band het even dunnetjes over kan doen in de veel grotere Green Room. Met een aura dat erg tussen zelfverzekerdheid en arrogantie ligt, betreden de jonge honden het podium. Vol overgave, passie en daadkracht weten ze gaandeweg de show de zaal in een kolkende mensenmassa te veranderen. Hoewel de set muzikaal gezien niet anders is dan gisteren, is er dit keer meer ruimte voor de artistieke kant van de band. Zo wordt de show geopend met een zorgvuldig opgebouwd intro en begeleid door abstracte videobeelden. Grappig is eigenlijk dat de band de dag ervoor al bewezen heeft dat dit soort dingen helemaal niet nodig zijn om een indrukwekkende performance neer te zetten. Desalniettemin, Une Misère kan als een van de verassingen en hoogtepunten van Roadburn bestempeld worden. (DH)
Godflesh
Als curator heeft Bannon wederom een band gevraagd om een van z’n favoriete albums integraal uit te voeren. Ditmaal is het Selfless van Godflesh uit 1994. Op het album weet het duo Justin Broadrick en C.G. Green hun ijskoude industrial hakwerk en drumcomputerbeats te combineren met groove en melodie. Vooral die laatste komen opvallend goed naar voren komt in de livesetting hier op Roadburn terwijl er van de industrial sounds waar Godflesh zo vernieuwend mee was nu juist weinig over is. We horen vooral een vrij organische en dansbare sound. Zou het een bewuste keuze zijn of is het geluid veranderd afgelopen jaren of is de oorspronkelijke, koudere sound simpelweg niet te produceren in livesetting? Qua performance is het geheel vrij statisch, maar ook niet anders verwacht van twee muzikanten en een laptop op een groot podium. Niettemin is het een gedegen optreden en is het mooi om te zien dat naar mate de set vordert vooral Broadrick steeds meer uit z’n dak gaat. (DH)
Dhidalah op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Red Octopus
De cowboyhoeddragende Gabe Messer zagen we een dag eerder al rigoureus rocken bij Harsh Toke, maar dat is niet zijn enige contributie tijdens de San Diego Takeover. Ook in de band Red Octopus is deze guitige gitarist te vinden. Het is inmiddels de zoveelste psychrockband van de dag, maar het deert niet, want ook Red Octopus weet zich moeiteloos staande te houden in de Hall of Fame. Dit dankzij een extreem enthousiaste liveshow, retestrak spel en talloze tempowisselingen. De bluesy riffs en solo’s vliegen je om de oren, maar het is toch voornamelijk de ritmesectie die de show steelt. Basloopjes sidderen als slangen door de woestenij terwijl pompende drumbeats de grond doen schudden. Simpelweg een te gek optreden in de Hall of Fame, het toevluchtsoord voor stoere psychrock vandaag. (MS)
Dhidalah
Deze Japanse band slaat haaks op de zonnige San Diego psych van Red Octopus. In de Green Room doet Dhidalah niet aan euforische melodieën en vrolijke jams. Nee, Dhidalah laat zich kennen door psychrock met ongure klanken en dreigende riffs. De verschillende effecten en grove bastonen kruipen onder de huid en weten daarmee een flinke indruk te maken in The Green Room. De psychrockbands zijn op dreef vandaag, want ook Dhidalah weet zich te onderscheiden dankzij hun donkere doomelementen en zetten een prima optreden neer. (MS)
Hexis
Met een Kopenhagenees in de redactie gaan we ook even langs de Deense afvaardiging op Roadburn: Hexis. Om een of andere reden gaat de band tien minuten eerder van start, maar dat deert de vele aanwezigen natuurlijk niets. Hun nihilistische mix van black metal, hardcore en doembeelden wordt vol energie de kuil van de Cul de Sac in geslingerd. De ervaren Deense tourmachine gaat furieus te keer en geeft weinig ruimte om tot adem te komen. Na een klein half uur sluit de band de boel af met een imposante laatste track. (DH)
Grave Pleasures
Er is altijd ruimte voor een toetje. Dat kan een goede reden geweest zijn om Grave Pleasures af te laten sluiten op de Main Stage, nadat deze door Motorpsycho, Crowbar, Godflesh, Converge al flink aangepakt is vandaag. Het is een gewaagde keuze, want de gotische postpunk van deze Finnen ligt lekker in het gehoor en is wellicht iets te gelikt voor Roadburn. Een gebrek aan variatie en progressie is vaak nogal eens een valkuil in het genre, en ook Grave Pleasures ontkomt er niet aan. Maar dat neemt niet weg dat de band een uiterst vermakelijke show weggeeft waar het gebrek aan een backdrop ruimschoots wordt goedgemaakt door een te gekke lichtshow. Frontman Mat McNerny weet zich met zijn baritone zang en extravagante gebaren gemakkelijk te meten met zijn collega’s in het genre. De band mag dan een vreemde eend in de bijt zijn, het is nergens af te zien aan het plezier en de zelfverzekerdheid waarmee deze band op het podium staat. Op hun eigen wijze maken ook zij Roadburn tot hun thuis en toevluchtsoord. (MS)
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.