Celeste op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen
Soulcrusher I was een gezellig feest met een diversiteit aan bands uit het hardste hoekje en de tweede editie lijkt niet veel anders te worden. De opkomst is netjes, maar niet vol, wat juist dat gemoedelijke en ontspannen sfeertje ten goede komt. Terwijl de wereld buiten grijs en grauw is op deze zaterdag, mogen wij genieten van het hardste en heftigste met bands als Mayhem, Ufomammut en Emptiness.
Usnea op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen
Soulcrusher II is dan ook meteen een maatje groter met beide zalen van Doornroosje. De grote zaal heeft vooral de heftige doombands staan en in de kleine zaal krijgen we wat obscuurder werk voorgeschoteld en worden we dan ook het meest vaak verrast. Daar beginnen we dan ook.
Tekst: Guido Segers, fotografie Paul Verhagen
GALG en USNEA
Het meemaken van Galg live is een traktatie van grimmig geweld en pure catharsis. De leden van onder andere Lubbert Das en Fluisteraars zuigen alle negatieve gevoelens mee in een alles verzengende set herrie. Helaas is de NS de strop voor het bijwonen van Galgs hele show, maar gelukkig kunnen we een deel meepakken, want dit zijn een stel meesters bij elkaar. Usnea staat in de grote zaal klaar en dan zien we dat de opkomst aardig groter is dan vorig jaar. Het oogt prachtig op het podium als zuilen van licht zich vullen met kringelende rook. Het past bij de lijzige tonen die Usnea de zaal in pompt met ijzige screams eroverheen. Zo nu en dan zitten er kalme passages in de muziek van deze Portlanders, waar de ruimte en rust écht hoorbaar wordt, want in essentie wordt er geen bak geluid opengetrokken. De rigide funeral doom van deze Amerikanen is bij vlagen kalmerend en prettig om in te zwelgen, en verveelt geen moment.
Ulsect op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen
ULSECT
Die rust is er zo weer uitgeslagen met de intense set van Ulsect. De Tilburgers uit Textures en Dodecahedron combineren het beste van technische death metal met black metal op een grootse en bombastische manier. Wat de sound mist aan rauwheid en puur instinct, wordt goedgemaakt door precisie en optimalisatie van elk moment. Het is dan ook mooi om de kopjes op de eerste rij synchroon mee te zien knikken, maar dan even allemaal in een andere tred zien schokken als er een wilde tempowisseling komt. Frontman Dennis Maas dirigeert het geheel vanuit de schaduw met een overtuigende performance. Aan deze band gaat kwalitatief weinig tippen vandaag.
Monolord op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen
MONOLORD
Dan is het toch weer tot rust komen met Monolord, want als er iets is wat deze band niet veel doet is het wel tempo en complex. Monolord is van het grootse gebaar, de machtige mokerslagen en sporadisch gillende gitaren. Zelfs de teksten vallen niet te betichten van poëtische diepgang, maar zijn wel effectief en direct. Geen wonder dat de grote zaal lekker vol staat en meegesleept wordt door de Zweden. Opvallend is dat de band gitaarsamples heeft voor een kalme passage, maar laten we daar niet over vallen.
Deluge op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen
DELUGE
Het is vandaag toch Deluge dat een verrassing mag heten. De jonge Franse band bestaat nog maar een paar jaar, maar tapt uit het vaatje van de meer subtiele bands uit eigen land. De invloed rijkt echter verder naar een Amenra en, dare I say, Deafheaven. Emotioneel overladend, maar toch heftig en zwaar, bieden de Fransen een bijzondere live-ervaring. Zanger Maxime Febvet levert een krachtige performance met grootse gebaren. De band oogt ook gewoon cool, met de strakke kapsels, monochrome outfits en een gepast dédain op het podium. Je moet er natuurlijk wel van houden en gezien de lekker volle zaal is er genoeg liefde voor de Fransen van Deluge.
Conan op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen
CONAN
Hoeveel moet je eigenlijk nog zeggen over een liveshow van Conan. De band heeft dan wel een gloednieuwe drummer gevonden in Johnny King (Dread Sovereign, Malthusian e.a.), maar live is dit gewoon een driekoppig beest dat door de set raast met een blinde woede en urgentie. Het ritme wordt aangegeven met klappen als zweepslagen, de riffs zijn zwaaiende bijlen aan de barbaarse horde en de vocalen zijn vinnige schreeuwen van Jon Davis met daaronder de brul van Chris Fielding. Toch lijkt de band een beetje te verzuipen op het enorme podium, want eigenlijk wil je Conan het liefst in een bedompte grot van een zaal zien spelen.
Conan op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen
Dodecahedron op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen
DODECAHEDRON
Dodecahedron is wel een beetje de band waar over gesproken wordt. Michiel Eikenaar hing zijn microfoon aan de wilgen en droeg William van der Voort als nieuwe zanger aan. De frontman van Ggu:ll moest dus plots teksten leren, iets wat bij de doomformatie niet nodig was. Hoe dat op het podium uitpakte? Dodecahedron speelt een set die eigenlijk elke andere band overbodig maakt. Van der Voort is een fenomenale frontman die een eigen draai geeft aan de performance en zelfs een beetje meer groove in het geluid te krijgen, wat Dodecahedron een tikje minder grillig maakt voor de luisteraar. Het commanderende vingertje blijft uit, maar de heren leveren niks in qua kracht. Deze wisseling belooft enkel goeds voor één van de gaafste bands die het Nederlandse black metal-genre rijk is.
Ufomammut op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen
UFOMAMMUT
Even ontspannen dus na deze aanval bij Ufomammut, dat met trippy beeld op het projectiescherm een beetje de Hawkwind van de doom mag heten. Lange, uitgesponnen passages om lekker op weg te dwalen met een diepe, heftige partij gitaarwerk die dan weer voor een sonisch moeras zorgt. Mist deze band na de vorige show wat impact? Voor mij wel, het kan me nooit helemaal terug brengen naar de staat van overgave die de muziek eigenlijk van je vraagt.
CELESTE
Celeste heeft een eigen gimmick verzonnen, die niks meer kost dan een paar tientjes bij de Decathlon. Rood licht schijnt van de hoofdlampen die de bandleden op hebben. Het is het enige licht behalve een paar lichtflitsen van onderaf de achterzijde van het podium. De intense mix van sludge en hardcore haalt iedereen weer even uit het post-dinnerdipje na de smakelijke hotdogs en flammkuchen (is dat iets Nijmeegs?). Doordat je in essentie in het donker staat is er niets anders dan die overweldigende muur van geluid die Celeste op je af blaast. Even adem happen tussendoor, want de volgende act is toch een beetje de grote naam op de poster dit jaar en daar moeten we wel klaar voor zijn.
Mayhem op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen
MAYHEM
Met een vriendelijke geluidsopname wordt gevraagd om niet je telefoon te gebruiken tijdens de show van Mayhem. Mocht je dat toch willen doen, of je dan alsjeblieft geen flits wilt gebruiken, alstublieft-dankuwel. Dames en heren, de meest gevaarlijke band aller tijden. Mayhem speelt de klassieker ‘De Mysteriis Dom Sathanas’. Een overweldigende bak gitzwarte herrie die bijna het einde van de band leek te zijn. Van de line-up die deze plaat maakte zijn Attila Csihar en Axel ‘Hellhammer’ Blomberg de enige overgebleven bandleden. Jørn ‘Necrobutcher’ Stubberud raapte wat er over was van de band bij elkaar en jaren later kwam ook Csihar terug bij de band. De Mysteriis heeft nog steeds dat verbluffende effect met hypnotiserende gitaarpartijen, ijzingwekkende screams en verpulverende blast beats. Als Csihar de openingswoorden van ‘Freezing Moon’ kermt, gaat er een collecteve rilling door de zaal heen. Mayhem tourt al een tijdje met deze integrale set, maar lijkt zich absoluut hervonden te hebben met een Necrobutcher die af en toe, terwijl hij die befaamde zagende basklanken produceert, met een grijns het publiek inkijkt. Csihar beweegt ghoulish over het podium, met een gerafeld gewaad en stromen bloed langs zijn geschminkte gezicht. De band bespeelt het publiek gedurende deze reeks black metal-klassiekers als vanouds.
Emptiness op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen
EMPTINESS en TODAY IS THE DAY
Dan is het even rustig meedeinen met de kille klanken van Emptiness in de kleine zaal. Emptiness is als live band een soepele machine met hun visuals en klare esthetiek. Als er toch een zwaktepunt aangewezen zou moeten worden is dat misschien de verstaanbaarheid van de vocalen. De laag distortion daar overheen vertekent net de woorden van Jeremie Bezier. Dat kan natuurlijk ook een stukje persoonlijke beleving zijn, want de mix van synths en black metal werkt uitstekend, nog meer met de visuals op de achterwand. We wippen nog even snel de grote zaal in, waar het grote podium veel te groot lijkt voor de intensieve noise en experimentele extreme metal van Today is the Day. De band rondom Steve Austin is de vreemde eend vandaag, maar dat zijn ze eigenlijk altijd wel. De grote exodus is dan toch wel begonnen en langzaam loopt de zaal leeg.
Ook wij keren huiswaarts, maar met een voldaan gevoel over deze waanzinnige tweede editie van Soulcrusher. Met een interessante mix op de poster en wederom een gezellig festival met extreme klanken. De derde editie mag snel de agenda’s in.
Today Is The Day op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.