De EP van Charlie & The Lesbians dendert de huiskamer in als een wasmachine met een baksteen erin. Mijn haren zijn steil achterover geblazen, de ogen rollen door de kassen tegen die kloppende aderen aan. Het is een beetje als die eerste keer dat ik Death From Above 1979 live zag (Metropolis 2005), of eigenlijk: zoals elke keer dat je de Eindhovense band tekeer ziet gaan. Altijd belangrijk om die live-energie ook op een schijfje te vatten, zeker voor een gereputeerde stoomwals als Charlie & The Lesbians. Knap gedaan dus door Ernst-Jan van Doorn (Mozes & The Firstborn) en Patrick Delabie (Studio 195).
Door Ingmar Griffioen
Ook knap is dat het debuut van Charlie & The Lesbians meteen op vinyl uitkomt, independent Monomentum Collective brengt The Lost Boy EP op 8 september uit. Titel en artwork doen ons meteen aan The Cure denken, waar een komische horrorfilm, een boek van Thomas Wolfe of een nummer van Death Grips misschien logischer was geweest. Maar het is de alom duistere uitstraling van de groep, die het artwork ook ademt, gecombineerd met de thematiek, spelen/worstelen met gender, en de make-up van gitarist Mees Welmers die ons toch naar Robert Smith en co sturen.
Genoeg uiterlijke associates, want Charlie & The Lesbians is zoveel meer punk dan The Cure, – afgezien van wat baslijnen – niet post, gewoon punk, ziek hard en opruiend. De muziek is ook stuwend, maar umheimischer, manischer en veel directer. Het is alsof The Stooges op hol zijn geslagen en als een roedel doorgesnoven Tasmaanse Duivels met de verbetenheid van een Ty Segall door de studio ploegen.
Live komt het allemaal nog dichterbij door de bezeten voordracht van Charlie Hoeben die normaal met microfoonsnoer om de nek gedraaid en ontbloot bovenlijf door het publiek raast en de teksten tegen je onderlip blaft, waarna hij steevast op de vloer eindigt. Dat is een goede manier om je naam te vestigen en dat doet het viertal in rap tempo. Of het nu de Iguana Death Cult-party in skatepark Pier 15 was, een Oh Sees-minifestival in de Maassilo of een Popronde-preparty in de chique Wisseloord-studio’s; Charlie & The Lesbians gingen volledig los en wij ook. Logisch dat wij onze kaarten op de groep zetten voor Popronde 2017.
Tot onze verrassing staan uitstekende nummers als het dreigende Intergalactic, het opwindende Hating My Life en oudje Reefer Madness niet op de EP, maar wel vier nieuwe nummers. Chapeau! Niet totaal nieuw, ze lieten onlangs eerste single Lucifer al de wereld in, met wederom een geweldige videoclip (zie hierboven). Weer is de link met de liveshow gauw gelegd, want het nummer handelt over manisch dansen en dat terwijl hoofdpersoon Lucifer eerst nog ‘gevangen’ zit in huis. Het nummer vraagt ook wel om hyperactieve ongecontroleerde dansbewegingen, met het razende tempo waarin Mees’ rauwe riffs over de pompende basis van ritmetandem Soesja Hoeben en Noortje Pullens afvuurt. Deze slotsong van de EP is ook exemplarisch voor andere, nog niet benoemde wapenen van de groep: gruis en noise.
Die openbaren zich meteen bij het opzetten van The Lost Boy EP. Leave Me Be is een razendrappe garagepunker met noisy gitaarwerk, waarin Charlie zichzelf bijna voorbij lijkt te lopen terwijl hij steeds getergder schreeuwt:
“Leave me, leave me, leave me be,
I’m alright, I wanna see
Leave me, leave me, leave me be
Toniiiiiight!”
Fuck You Up begint gelukkig iets rustiger. We zijn pas 2 minuten ver, maar het voelt alsof we al even op adem moeten komen. Dreigend feedbackende gitaren over een tamme baslijn en Charlie die eens in gesproken tempo zingt. Duurt slechts 40 seconden tot de eerste eruptie, maar daarna gaat in Fuck You Up alweer even het gas los in opbouw naar de volgende noisy uitbarsting. De B-kant wordt geopend door bijna titelnummer Lost Boys, dat nogal pyschedelisch opent en zich ontvouwt tot een psychpunker waar (Thee) Oh Sees zich niet voor zou schamen en waarin Charlie vervaarlijk gromt als Johnny Rotten. Aangezien de EP eindigt met single Lucifer blijft het niveau overminderd hoog en mogen we stellen dat Charlie & The Lesbians met dit eerste officiële wapenfeit een ongenadige indruk achterlaat.
Charlie & The Lesbians presenteren de EP op vrijdag 8 september in The Gravel Pit in Rotterdam (nieuwe fuif met bbq, bands als Iguana Death Cult, Tusky en tennis) en op zaterdag 9 september in De Sociale Dienst in Eindhoven (met Those Foreign Kids en Moar). En ze spelen dus op de Popronde, te beginnen op donderdag 14 september in De Bijstand in Nijmegen. Check alle data hieronder, en we mogen hopen dat er nog wat boekingen bij komen, want deze geheide sensatie moet je op je Popronde willen. Moedige kroegbazen sta op!
POPRONDE-GIGS:
Nijmegen: 14 sept – De Bijstand
Haarlem: 07 okt – Patronaat Café
Utrecht: 12 okt – EKKO
Den Haag: 14 okt – Paardcafé
Rotterdam: 04 nov – Eurotrash
Middelburg: 09 nov – ’t Hof
Breda: 16 nov – Mezz
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.