Kwantiteit, kwaliteit en een euforisch hoogtepunt op Psycho Mind Festival

Scott Yoder bij Psycho Mind Festival, foto Jorie Slagmolen

Noemen we het of noemen we het niet? Dit had natuurlijk het Incubate-weekend moeten zijn. Shit, toch genoemd. Het is een enorme fruitmand vol exotisch fruit waar je nog nooit van gehoord hebt met peren vergelijken en dat is oneerlijk. Zoals het soms gaat met break-ups die niet wederzijds waren, voelen we nog steeds de pijn van God waar is ze en Incubate Festival hier bij ons missen. Maar wat zijn we blij dat er dit weekend toch iets moois muzikaals gebeurt in Tilburg. Het nog jonge Psycho Mind Festival vult drie kroegen op de Tilburgse strip; de Korte Heuvel met garagerock, garagerock en nog meer garagerock. Hoewel, er was ook een vreemde eend in de bijt.

Tekst: Lisa Gritter // Fotografie: Jorie Slagmolen

Bongloard bij Psycho Mind Festival, foto Jorie Slagmolen

Wakker worden met ABDOMEN
Het wisselvallige nazomerweer valt vandaag meer dan mee als in de namiddag Abdomen het Psycho Mind Festival opent. De fel schijnende zon zorgt voor een druk en vrolijk gestemde Korte Heuvel in Tilburg, maar helaas ook voor slechts twee handjes vol aan publiek voor het podium van Cul de Sac. Abdomen trekt zich er weinig van aan en het trio ramt op hoog volume de nog wat rozige hoofden wakker. De band is een perfecte blauwdruk voor de line-up van het festival blijkt later. Indie, noisey, rammelende en raggende garagerock die met volle overtuiging en tegelijkertijd met enorme nonchalance gespeeld wordt door -voornamelijk- jongens.

De eerste biertjes worden inmiddels getapt en langzaamaan zie je muzikanten en instrumenten nog knisperend van wellicht een lange nacht uit tourbusjes verschijnen. Nergens hebben we terug kunnen vinden of Psycho Mind een dress-code voorschrijft, maar de opgerolde mom en dad-jeans, dandy pantalons, spijkerjasjes, zichtbare witte sportsokken in versleten gympen en stick ’n poke tatoeages lijken vandaag niet aan te slepen. Een zeer nonchalant ogend uniform.

Om alles te kunnen zien zouden we onszelf moeten klonen, maar gelukkig zijn de drie kroegen die de locaties vormen voor Psycho Mind bijna buren, dus de stappenteller maakt dit jaar geen overuren. Zo is het twee keer rollen naar Niko die ons vrolijk stemt, maar ook een klein beetje doof vanwege het harde volume in het knusse Bar Leonardo. Oordop-producenten opgelet: Hier kan uw gesponsorde content staan. Just saying. Bang voor tinnitus steken we schuin over naar Miss Bien waar het bij het iets psychedelischer klinkende Magic Moon ook nog vrij rustig is. Deze locatie is dan ook zeker drie keer het intieme Bar Leonardo.

The Mighty Breaks bij Psycho Mind Festival, foto Jorie Slagmolen

Glimlachen bij THOSE FOREIGN KIDS en uniformiteit
Zonder ademruimte maken we snel weer rechtsomkeert voor onze tipgevers Those Foreign Kids. Het duo is wat ons betreft veel te vroeg op de dag geprogrammeerd want er is bakken potentieel voor een blijmoedig moshpitje, maar als echte Hollanders staat het publiek nog wel wat stil. Het duo fungeert als een trio, want zowel gitarist als drummer nemen de vocalen waar. Zingende drummers zijn altijd leuk (s/o naar Phil Collins). Het is duidelijk drukker in de Cul nu en de sfeer is goed, beter, best. Dat kan ook niet anders want Those Foreign Kids is gelijke delen aanstekelijk, onstuimig en ingetogen charmant. De heilige drie-eenheid om een publiek vrolijk achter te laten. Dat doen de twee met lekker lang uitgesponnen, dramatische eindnoten.

Paracetamøl bij Psycho Mind Festival, foto Jorie Slagmolen

Wederom krijgen we geen pauze en rennen we door naar The Mighty Breaks en Millenials die tegelijkertijd spelen. Bij beide worden we niet teleurgesteld, maar ook niet echt geraakt. Wel valt de saxofoon op bij de eerstgenoemde band, leuke toevoeging. Dit is gelijk het punt voor een toch ietwat kritische noot. Zoals het publiek wellicht wat uniform oogt is dat met de bands ook wel een beetje het geval. De saxofoon valt op, maar we worden nog niet echt verrast of geprikkeld. Dit zou wellicht simpel te verhelpen zijn als er wat minder bands geboekt waren, maar we spelen niet graag de beste stuurlui aan wal.

De aspirine die je nodig had: PARACETAMØL
Het Arnhemse Paracetamøl springt er letterlijk en figuurlijk wel uit met een zanger die shirtloos en glimmend van het zweet het publiek in duikt en uiteindelijk zelfs even op handen wordt gedragen. Natuurlijk zijn er al de grote Thee Oh Sees, maar als je voor die band weer eens naast de uitverkochte pot pist, kan het helemaal geen kwaad om je zuurverdiende euro’s aan Paracetamøl uit te geven. De energie is elektrisch en de sound precies zoals het zijn moet in dit genre. De naam maakt het bijna onmogelijk geen flauwe woordgrap te maken over hoe je wel wat paracetamol kan gebruiken na Paracetamøl, dus bij dezen.

We gaan nu met schaamteloze vluchtigheid door het best wel fantastische Slow Crush uit België, die bijna perfecte shoegaze maakt (perfectie is maar saai, is overigens onze nederige mening) en ook een van de helaas maar vier vrouwen op het Psycho Mind-podium plaatst (want ja, representatie is belangrijk). Ook het gewoon altijd goed spelende – en nu dus ook weer – Crows en het gemiste optreden van Bongloard waar we wel hoge verwachtingen van hadden, racen we doorheen om aan te komen bij het voor ons schitterende hoogtepunt van het festival: Scott Yoder.

Oh, SCOTT YODER, wat doe je ons aan…
In witte pakken die variëren van Dolly Parton-chique naar Italiaans/seventies-filmisch, staat het viertal uit Seattle in het nu toch wel echt helemaal volle Cul de Sac. Zanger en naamgever Scott Yoder rockt daarbij nog een felrode cowboyhoed en lichtblauwe oogmake-up en heel even voelen we ons teruggezogen in de tijd naar een jonge Elton John. De muziek is net als die van Sir Elton John catchy as f**k en royaal theatraal zonder ook maar ergens een scheurtje van gimmick te vertonen. Als Yoder Elton John is, is gitariste Fiona een ongetemde Grace Jones, maar dan dus op gitaar. Als een woeste wolvin speelt ze net zo intens als haar indrukwekkende uitstraling. Onze ogen zijn afwisselend gefixeerd op zanger Scott en gitariste Fiona, maar de hele band is een genot om naar te kijken en te luisteren. Deze act is duidelijk the odd one out op de line-up en dat is precies wat we nodig hadden. Met gevoelens die gaan van licht-erotisch naar euforisch blij zijn we ineens ontzettend dankbaar dat we dit optreden in de volgepakte line-up niet gemist hebben. We slikken zelfs even een brok in de keel weg tijdens het nostalgische Looking Back in Blue (mooi aangekondigd met de woorden: “This song is called Looking Back in Blue from our album Looking Back in Blue and it goes like this *zet het nummer in met de lyric ‘Looking back in blue..”). Scott Yoder moet je zien om te geloven en ga dat vooral doen.

We eindigen de mooie avond op het terras waar we na dit onverwachte, haast orgastische hoogtepunt, de laatste beetjes onbedoeld cynisme en eventuele ironie overboord gooien en met glimmers in de ogen met het mooie publiek en de nog mooiere muzikanten proosten. Volgend jaar misschien ietsje minder, maar wel nog meer van dit alsjeblieft.