Iguana Death Cult doet een dubbele John Coffey in Kafe België, foto Roy Wolters
De organisatie meldde de grootste Popronde Utrecht ooit, met dus meer optredende bands en deelnemende zalen en met bovendien voor het eerst een NMTH-route. Present! Dankzij een invalbeurt voor The Lumes bedroeg de afvaardiging vier NMTH-bands. Die waren ongelukkigerwijs zo gespreid, dat we verder zo goed als niks hebben gezien, waarmee het voor ons zeker niet de drukste of grootste Popronde Utrecht ooit was. Dikke pech dus. Toch was het wel een van de tofste ooit, en dat terwijl we ditmaal geen Go Back To The Zoo of De Staat in de Witte Ballons of John Coffey in Boslust zagen spelen. Hoe dat kan, lees en zie je hier.
Tekst Ingmar Griffioen, foto’s Roy Wolters
Santa Fe op Popronde Utrecht, foto Roy Wolters
SANTA FE
Het begint meteen goed in de Domstad. We parkeren de fiets pal naast elektronicazaak Hi-Fi Klubben en direct komen de eerste noten naar buiten. Geen verkeerde noten, want Santa Fé opent Popronde Utrecht met sleazy laidback rock ’n roll. En dat klinkt in de HiFi-winkel inderdaad als de verwachte klok. Het moet gezegd: die singles Guilt en Oh My blijven ook superb tussen de oortjes kleven. Het volgende nummer is bijna Stones met die funky baslijn. Lekker. Ze doen er nog twee en we krijgen een beetje surf, met twee tamboerijnen en samenzang die het zo pakkend maken, dat het geschreeuw niet eens zo detoneert. De ritmesectie gaat ondertussen richting Nirvana. En dan slim afsluiten met opzwepende garagerock ’n roll. Goede set hoor, misschien wel beter nog dan die keer dat we ze zagen als opener voor Boner Petit in ACU. Weer een goede Groningse band dit. Santa Fé brengt geregeld fijne liedjes uit op de Purple Noise Record Club en kerft met die relaxede sound, slowgaze?, toch een eigen niche voor zich uit in Nederland. Benieuwd of ze dit op een album weten te vatten.
Santa Fe op Popronde Utrecht, foto Roy Wolters
We hebben een schemadilemma, in die zin dat we nu uit vijf bands kunnen kiezen die allemaal als singersongwriter en/of indie pop geafficheerd staan. Even chillen bij 1st of June dan maar, die staan namelijk op een van de mooiste locaties: de Bibliotheek Utrecht en dan ook nog eens op de bovenste etage onder het fraaie glas-in-lood-dak van de muziekbieb. In die bijzondere ambiance zit een man of twintig te luisteren naar de liedjes van het duo, dat bestaat uit de songwriters Lavalu en Gerhardt. Rust.
The Lumes @Popronde Utrecht, foto Roy Wolters
THE LUMES
Het is koopavond in Utrecht en het winkelend publiek krijgt zat koopjes te zien. The Lumes is net als die andere 41 acts namelijk voor nop te zien op de Popronde. We zijn weer terug bij de Hi-Fi Klubben, waar de Rotterdammers invallen voor indie poppers Goodnight Moonlight. Meevaller dus voor NMTH en voor de band, die terecht constateert dat je ‘met moeilijker muziek moeilijker geboekt wordt’. Op zich logisch, maar niettemin zonde. The Lumes ziet er niet direct spetterend uit in de naar hun zin wat te uitgelichte Hi-Fi zaak, maar levert wel toffe duistere shoegaze noise met wavey zang. Opener Still ontbrandt langzaam. Bij Date gaat de distortion, noise en passie al wat eerder los en bij derde track (Slow?) gaan we naar venijniger Joy Division spul. Love that post-punk vibe guys! Nervous begint precies zo: nerveus en heel fel met een noisy gitaarlijn. “All this time to make me nervous”, krijst Maxime Prins. Wat een intensiteit! Terwijl de band alsmaar beter en feller tekeergaat, schreeuwt de frontman het steeds harder uit. Buiten blijven nu ook meer en meer mensen staan, en daar is die politieman weer die net al informeerde naar het volume… Maar hij wordt gerustgesteld en zo halen we het einde wel in Hi-Fi Klubben. Gelukkig maar. Opgelet: 31-10 herkansing in EKKO met Liturgy!
The Lumes @Popronde Utrecht, foto Roy Wolters
Het is weer even zoeken en zo komen we in Kafé België terecht voor Nancy Acid. Volgens de berekeningen moeten we een kwartier kunnen meepakken van de Amsterdamse garage-groep, maar de techniek lijkt niet mee te werken. Jammer, dan gelden de onverbiddelijke wetten van een showcasefestival als de Popronde: we moeten door voor Kin dat zo begint.
Kin @Popronde Utrecht, foto Roy Wolters
KIN
De Groningers (met Manchester frontvrouw Kim) staan in een ramvolle Willem Slok. Nu is het toffe kleine kroegje in de Korte Koestraat ook snel gevuld… maar Kin speelt het nog wat voller met heerlijk dromerige shoegaze post/dreampop. Het podium is voor het raam en direct naast de deur, waarmee de entree nogal nauw is. En dan staat de effectenbak van Kim ook nog in die enige doorgang, toch blijven mensen het proberen. Terecht, want hier staat wellicht de softste band uit de NMTH-selectie, maar tegelijk ook een van de spannendste en die komt hier goed tot haar recht. Groovend ook. Bij opener Passing Car zoekt Kim even uitdagend het publiek op, ze manoeuvreert zich een weg langs de goedkeurend toekijkende directeur en dance-programmeur van TivoliVredenburg. Goede timing van ze, want dichterbij dance dan het stuwende Kin komt NMTH deze Popronde niet. Noch bij Twin Peaks. Kim Foster en Maike Dornebosch doen een bas-gitaar wissel halverwege en Willem Slok waagt zich aan een voorzichtig dansje. Kin gaat heftiger en meer post-rock en nog eens het publiek in.
Kin @Popronde Utrecht, foto Roy Wolters
Wow, dan stap je naar buiten bij zo’n beetje het kleinste kroegje en sta je meteen tegenover het kolossale TivoliVredenburg. Indrukwekkend. We pakken niettemin de fiets, want we hebben het vizier gericht op de Ganzenmarkt. Best vol in De Zaak voor Lookapony. Best een beetje rommelig ook, want zijn die Eindhovense garage rock ’n roll-jongens nu al begonnen? Starten hadden ze eigenlijk twintig minuten eerder al moeten doen, maar we horen frontman Jasper Grave net zeggen dat ze ‘de soundcheck maar tijdens het eerste nummer doen’. Bij het derde nummer gooit een stukje (geluids-) techniek roet in het eten en ligt de show weer stil. Zonde, maar we krijgen toch drie nummers mee voor we weg moeten naar Kafé België. Dus we gaan binnenkort voor de herkansing met dat nieuwe materiaal van de Eindhovenaren.
Iguana Death Cult @Popronde Utrecht, foto Roy Wolters
IGUANA DEATH CULT
Terug in Kafé België blijkt uw verslaggever plots de enige met voldoende lengte om die NMTH-banner aan het plafond te bevestigen, dus kom maar op met die tie-wraps! Voor de show informeert de stagemanager nog even voorzichtig bij de jongens van Iguana Death Cult of ze niet te lang en te hard zullen spelen. De Rotterdammers verzekeren hem dat de pijp na 35 minuten meestal wel leeg is. Zoals zoveel kroegen is België langwerpig van vorm. Dat betekent dat je voor je Popronde-fuif achterin moet zien te komen en jezelf dus langs alle tafeltjes, barkrukken en die eindeloze bar moet zien te wurmen. Verstekelingen hebben troost te over, want België heeft twintig bieren op tap en een speciaal bierenlijst die langer is dan de discografie van The Rolling Stones en The Beatles bij elkaar. Wij prijzen ons gelukkig dat we met een Blanche de Bruxelles de achterste meter hebben bereikt, waarvandaan de cult-show goed te zien moet zijn.
Het kan natuurlijk dat Popronde Utrecht net als wij smacht naar een potje vuige gitaren, maar evengoed dat men op zoek is naar een feestje. Feit is dat Kafé België tjokvol loopt en dat mensen zich al snel verdringen om de Zuid-Hollanders aan het werk te zien. Feit is ook dat het meteen serieus aan is. Vanaf de eerste rauwe garagerocksong duwt frontman Jeroen Reek z’n kont in het publiek en beweegt de kroeg mee. De stagemanager komt wel even aan de versterker draaien om het geluid wat te temperen. Nu wat meer op surfrock drijvende rock ’n roll en dan een hard fuzzende garagetrack. Yeah! Iguana Death Cult heeft met recente single Sirens en B-kant Seven Tongues nog meer catchy wapens op zak en Popronde Utrecht voelt ‘m helemaal nu.
Iguana Death Cult @Popronde Utrecht in Kafe België, foto Roy Wolters
De band zelf ook en het gaat kapot hier. Bijna letterlijk als dronken meisjes over de microfoonstandaard van gitarist Tobias Opschoor vallen. Ondertussen is de eerste pit in het toch volgeplempte België ook los. Hell yeah! Kijk; hiervoor supporten we die Popronde; voor dit soort spelplezier, beleving, harde bazenmuziek en ontdekkingen. Het publiek moet de microfoon van frontman Jeroen tegenhouden anders wordt die ook omvergebeukt, iemand staat bijna op de nachos-box op de bar en mensen springen tegen de muren en elkaar op. Een imposante blondine slaat haar tussen bassist Justin Boer en de gitarist in en het personeel is wellicht opgelucht dat Iguana het laatste nummer aankondigt. De 35 minuten zitten er immers op en op wat glaswerk na lijkt de schade nog mee te vallen. Helaas; gitarist Opschoor klimt op de bar, frontman Reek op een tafel en, ehm serieus?, ja hij springt op het publiek. Verrassend dat er ruimte voor is, maar we tellen inderdaad een serieuze crowdsurf. Eenmaal beneden is de pit dusdanig dat Reek z’n gitaar uit de hand vliegt, waarop hij als een sneeuwschuiver de voorste rijen aan de kant mosht. Bezorgde bezoekers proberen ondertussen zijn pedalen en mic-standaard enigszins te reconstrueren en na nog wat flarden garagerock eindigt Reek op of nee: in het drumstel van Arjen van Opstal. Treffend einde van een harde show.
Iguana Death Cult op Popronde Utrecht, foto Roy Wolters
Daar waren we aan toe en wat werden we op onze wenken bediend zeg! Veelzeggend is dat de bandleden unaniem reageerden dat het de tofste Popronde-show tot nu toe betrof en volgens de barkeeper was het voor het eerst in tien jaar dat er iemand crowdsurfde in Kafe België. Dat zijn prestaties. Zo kreeg Popronde Utrecht het harde einde dat stad en publiek verdienden. Tijd om af te schuimen op de after in Rasa en uit te zien naar de volgende Popronde! Vanavond Dordrecht overigens met The Lumes, morgen Hengelo met Go Go Kill, Fake Billy en Boogie Chillers! Meer info hier en meer foto’s van Roy Wolters in de galerij hieronder.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.