Popronde Eindhoven met 8 NMTH-stops in 1 manische route naar het voorportaal van de hel

Nieuw jaar en nieuwe Popronde Eindhoven, zo simpel en raak kan het leven soms zijn. Maar wacht, simpel?! Popronde Eindhoven was een hele kluif vorig jaar. Waren de afstanden nog goed te overbruggen, het inpassen van een cd-presentatie van Komatsu halverwege was uitdagender. Ditmaal geen ruige extraatjes, maar aangezien er liefst vijftien NMTH-acts geboekt zijn (alle lof voor de organisatie!) en de eerste veertien tussen 20.15 en 23.45 spelen, is de uitdaging niettemin fors.

Dit vraagt om een behapbare insteek, zo besloten we in de trein. Wat als we nu een route samenstellen met enkel bands die we nog nooit eerder zagen spelen? Puik plan, de Popronde draait immers om het ontdekken van nieuwe muziek. Gewapend met ov-fiets, matige kennis van Eindhoven en dus gemarkeerde locaties in maps.me, poncho, programma en een gezonde mengeling van optimisme en overmoed scheuren we de lichtstad in.

Tekst: Ingmar Griffioen, fotografie: Rick de Visser & Sharon & Maureen Photography

THE HAZZAH
Helaas dit jaar geen start in het Stroomhuis, maar wel weer een logische aangezien The Hazzah als eerste speelt. En dat doen de Hagenezen op een klassieke Eindhovense locatie bovendien. Zo trappen we Popronde Eindhoven af met de eerste keer The Hazzah en ons debuut in muziekcafé Wilhelmina. De opgewekte jongens breken meteen in het eerste nummer al een snaar, maar kunnen snel door met die New Fuzz. Vlotjes opgelost ook met een praatje, nice, en sowieso is er alle reden om die single aan te schaffen mensuh! “Het volgende nummer is de b-kant” en ook op I Will Wait For You is het wederom lekker loom hangen in die psych- en surfgroove. Beetje Allah-Lahs wel en ook met goede songs op zak, zoals ze bewijzen op de net verschenen EP XEX. Fijn dat zanger Edo Storm dat slome doorbreekt met wat meer decibellen op de vocalen, en dat nieuwe nummers zoals titelsong XEX wat meer pit hebben. Fijne start met deze toffe beloftevolle aanwinst, die al opgepikt is door Friendly Fire en het NL/Schotse Mink Records. Nog een Black Lipsy, Beatlesque meezinger en we mogen weer op de fiets.

CAMP HIGH GAIN
Niet dat de Haagse jongens klaar zijn, maar met zo’n moordend overlappend schema is het keuzetijd en even op de pedalen springen naar Strijp-S. Op de Popronde-kaart lijkt het creatief-culturele stadsdeel een wereld verwijderd van de stad, maar het is toch echt maar 8 minuten fietsen. De nachtclub-entourage van het Blue Collar Hotel huisvest eerst Camp High Gain, oldskool punkrock met ex-leden van Beef, Undeclinable en Gotcha. Het trio gooit al snel het gas erop, maar heeft ook zeker een melodieuze Bad Religion feel, ziet ook Effenaar-programmeur en Ink Master Marco Roelofs. Terwijl de ritmesectie een machinale basis neerlegt pakt frontman Helmer het meeslepender aan. Gretige band, maar de schreeuwende bassist Koen Fu heeft er duidelijk extra veel zin in: “Eindhovuh de gekste!” Dat helpt ook als er wat aan de techniek moet gebeuren of als iedereen naar voren moet komen. Dat publiek staat er wel maar is zeker nog niet de gekste. Weinig Popronde-gigs (na vanavond nog vijf stuks), maar deze mannen komen je tent wel vakkundig slopen hoor. Of ehm, met mate uiteraard. De veteranen gaan er vlak naast dat enorme voetbalstadion met twee gestrekte benen in. Veteranen ja, maar het enige dat hier hard aan het verslijten is zijn de instrumenten.

MARCH
Meer punk op Strijp-S? Ja, ja, jaaaaa…om de hoek zit Area Fiftyone, een skatepark waar ze concerten doen en flessen Budels bier verkopen. Tel uit je winst. De enorme skatehal is nog volop in bedrijf om half 10, skatende kids voor de bar langs en alles. Gotta love Strijp-S. Nadat we tijdens de soundcheck al tweemaal bijna over een rondslingerend skateboard geklapt zijn, posteren we ons wijselijk tegen de muur van het zaaltje. “No! Body! Move!” De Bredase groep heeft ons meteen bij de ballen, het publiek luistert gelukkig niet en stroomt naar voren. De volgende is albumopener Head Shears, die ons heel prettig aan groepen als The Bronx en Riverboat Gamblers, of ja een New Bomb Turks herinnert. Frontvrouw Fleur van Zuilen, goed shirt van The Flatliners trouwens, legt uit dat vaste drummer Thomas ergens in de Grand Canyon hangt. Prima invaller is Dennis aka Boot, die ook Stay Put produceerde. Goede plaat is dat geworden (lees en luister), daar is niks Hit & Miss aan en deze show ook niet. Slimme vraag van Van Zuilen: ‘Hoe was jouw week? Geef eens een cijfer.” Sta je dan met je bierflesje in de ene hand en dan valt een vijf toch tegen hè. “Gaan we er een puntje bij proberen te zetten.” That’s the spirit en dat lukt aardig. When in Brabant… vlammen met die punkrock. De groep zit op White Russian Records en speelt veel. Wij snappen na vanavond wel waarom.

TREEHOOK
Een aardige fietstocht verder boemelen we over het Stratumseindje. De fiets maar even gedumpt bij de kerk, want voorlopig komen we dit langgerekte voorportaal van de hel niet meer uit. Oh en Treehook speelt. Ook die band zagen we nog nooit. Een stel Zeeuwse stonerdoomers op Cloudhead Bookings, zo begrepen we. En ze spelen alleen maar hits in Café The Jack! Nee grapje, stom grapje weer. Maar de groep gaat er vijf man sterk best hard op, in een zonder doppen ongetwijfeld letterlijk oorverdovende set. En het songmateriaal is breder dan verwacht, we kenden dan ook maar een paar nummers van ze, voornamelijk demomateriaal (en een bijzondere Tove Lo-cover) dat ze naar de Popronde stuurden. De frontman staat het te killen voor het podium op de cafévloer en ook daar houden we wel van. Het geluid werkt echter niet 100% mee en zo krijgen we die bruut suizende single Animals maar half zo heftig mee. Zonde. Deze jongens kunnen en moeten nog wel beter, schatten wij zo in. Die willen we over een show of wat nog weleens zien. Of misschien met een eigen geluidsman, daar worden veelkoppige bands met een meer dan doorsnee geluid vaak stukken beter van. Helaas was dit de enige Popronde-boeking, dus tenzij er nog programmeurs tot inkeer komen zullen ze die nodige podiummeters elders moeten zien te plannen. Te beginnen 7 oktober in Rotterdam op de 5 Jaar Cloudhead fissa.

MEXICAN SURF
Mexican Surf is een paar panden verderop ook serieus aan het slopen, maar wel op een manier waar kids ook vrolijk van worden. Opvallend jong publiek heeft zich hier verzameld om met de groep een feestje te bouwen en dat zie en voel je aan de uitgelaten sfeer. De Ossche formatie speelt die garage redelijk strak, bevlogen en vooral met de nodige en hooggewaardeerde gekte. In een Popronde-selectie tjokvol garage-acts zitten zij voorlopig het meest aan de ruige Ty Segall-kant, lekker die partyvibe en punkfeel erin, terwijl een zekere Growlers mezcal-madness er ook vanaf druipt. De gekte komt zeker ook van de performance van frontgozer Jules Trum, die de vloerruimte van Aloys ook al ten volle benut met de nodige Jagger-swagger. En met overtuiging. Sterk: Cool blijven toekijken met de armen over elkaar terwijl het publiek alsmaar losser gaat. Die Tropical Pressure drijft de temperatuur goed op hoor, daar moeten deze Popronde nog wel wat crowdsurfjes uit voortvloeien. Bij slotsong Stay Away gaat het nog een keer en harder kapot. Goede yell ook guys: ‘Wij zeggen Top en jullie…’ Oss. Top… Oss! Top… Oss!! Opgelet: nog twaalf Popronde-kansen op dit feestje, te beginnen vanavond in Almere.

TUSKY
Tusky is de enige band van deze route die we al eens eerder zagen, maar nog niet op de Popronde. Wel zagen we de groep afgelopen zaterdag op het gruwelijke Beastfest, waar ze wel de pech hadden net na de nog beestachtiger punkrockende Zweden van The Kendolls te spelen. De John Coffey-referenties worden met trots gedragen en frontman Alfred Lut brengt naast de besnaarde en besnorde ervaring uit die groep ook de nodige promobagage mee. Dat betaalt zich natuurlijk uit, en terecht. Niet dat Tusky een heel mediacircus om zich heen heeft met on stage livestreamende social media-experts en zo, maar wel dat ze al een boeker en een label gevonden hebben voor de aanstaande plaat. De video en het artwork zijn allemaal tot in de puntjes uitgedacht (o.a. door Richard Lut en Niels Bourgonje), er is een goede geluidsman/roadie/chauffeur mee en we kregen de belofte dat er “binnenkort een fatsoenlijke perspromotor op dit project komt”.

Omdat de vrij nieuwe locatie The Saint nog geen pinbetaling faciliteert (…), verblijven we tijdens het eerste deel van de set in de regen in een rij voor de blijkbaar enige geldautomaat in Europa’s langste uitgaansstraat. Sorry guys. Eenmaal terug blazen de mannen zo de schuim van onze pils en zien we ze de tent veroveren. De single You Will Not Regret This torent, inclusief die post-metalpassage en hardcore breaks, toch wel boven de set uit. Kunt u ‘m ook al meebrullen? Komt lekker binnen he, zeker die afsluitende “Oh god, I’ve said enough!” Tof om te zien hoe ze hun eigen ding doen, hoe de liefde voor classic rock soms bovendrijft en dan weer een poppy zangstuk. En goed dat de Utrechters ervoor kiezen om deze Popronde podiummeters te maken. Respect. Goed voorbeeld doet volgen.

HIBAKUSHA
Snel de straat oversteken en niet omdat het regent, maar de hevig haarslaande Haarlem hardhitters Hibakusha hakken (6x alliteratiewaarde, score!) er al even op los in The Jack. Het is uw verslaggever inderdaad gelukt om alle shows van deze bazen van Fortarock tot Amsterdam Metal Fest te missen… Dus rennen we de kroeg door, trekken snel een fles bier uit die enorme koelkast en staan er klaar voor. Ok, even afrekenen toch, maar zo’n LeFort (donker Belgisch bier van 9%) is helemaal je van het bij deze razende metal. Hibakusha levert zo’n beetje het bruutste geluid dat we tijdens de Popronde zagen (From Earth bij Popronde Rotterdam 2015 komt nog in de buurt). Single (en EP titelnummer) Incarnation groovet nog net wat harder en toffer dan de rest van de set. De tering wat krijgt Eindhoven het voor de kiezen… No mercy in The Jack, maar het toegestroomde publiek lijkt daar ook geen behoefte aan te hebben. Liefhebbers van Meshuggah en Textures-achtig werk (brute moderne en groovende metal) heb je overal toch en zeker hier in Eindhoven. Volgens vocalist Twan is de afsluiter de tofste song van allemaal en de kroeg gaat nog een keer stuk. Ook bassist Sjoerd raast nog even door het publiek. Net als bij de show van Bear op R0adburn eten ze iedereen met huid en haar op. Metal is lastig op de Popronde horen we weer, maar The Jack was inderdaad geweldig en Hibakusha helemaal. De Haarlemmers zijn alleen nog op 5 oktober in Lola, Groningen te zien, maar geven zelf toe dat beperkte beschikbaarheid door plaatopnames daar ook debet aan zijn. We zijn vast benieuwd naar dat debuutalbum.

YASMINE
Niet te geloven, maar het schema biedt ruimte (en Stratumseind doet dat zeker ruimhartig) voor een snackattack. Een paar happen verder zien we Yasmine het prima doen in de Kram. Het is inmiddels 0.15 en dan zijn ze in Eindhoven dus nog niet eens aan de afterparty toe… “We spelen over het algemeen harde liedjes”, verklaart frontman Kevin van Moorsel, maar dat had De Kram inderdaad ook al door. “Dit liedje gaat over als je iemand open snijdt, de ingewanden eruithaalt en vult met ballonnen.” Gezellig Kevin. Zijn oproep om ‘die leegte voor het podium hier te vullen’ valt redelijk in de goede aarde. De tent is aardig volgelopen en de bezoekers waarschijnlijk ook, en toch lijkt de sfeer beter dan toen we hier vorig jaar afsloten met Storksky. Yasmine heeft op hetzelfde tijdstip een meer toegewijd publiek weten te trekken. Of misschien hebben de Amsterdammers, waarin we bassist Eszl du Vois (ex-PAUW) met kenmerkende hoed, sokken en strijkstok herkennen, dat wel veroverd. Zou heel goed kunnen want Yasmine staat hier een erg toffe set te spelen. Veel interessanter en harder ook dan we op basis van de toch uitstekende Honey EP verwacht hadden. De songs zijn psychedelisch, maar nergens vrijblijvend en werken live erg goed. Smother Me With Your Honey kan zomaar het gemis van Bombay een beetje doen vergeten. Na afloop verkopen ze ‘vinyltjes voor 7 euro’, terwijl De Staat sexy met Make The Call, Leave It All door De Kram schalt.

Goede pointer om De Kram te verlaten, want de laatste trein roept inderdaad. Na deze geslaagde afsluiter zoeven we weer de stad door, laten het uitgaansgebied en de after in de Effenaar rechts liggen en beschouwen na in de trein. Acht optredens meegepakt, waarvan we zeven bands nog niet eerder zagen en een NMTH-route om duidelijk trots op te zijn. Dat mag de organisatie van Popronde Eindhoven (en de Popronde sowieso) ook zijn. We vergelijken niet graag verschillende soorten fruit, maar als we even terugblikken naar onze laatste halte dan legt Nijmegen het ondanks de overdaad toch af. Belangrijkste reden: We konden in Eindhoven bijna twee uur later de trein terug pakken en dat scheelt toch een paar slokken op een… juistem. Ook is zo’n donderdag een mooie traditie, maar vaak toch lastiger invulbaar. Daarnaast is een Stratumseind met acht locaties op schuifelafstand en nog eens vier om de hoek toch wel erg handig. Right, genoeg Poprondes om naar uit te kijken, te beginnen op dit moment in Almere en morgen in Gouda.

Check die routes hier en (bijna) alle NMTH-acts in deze playlist hieronder. Meer foto’s van Rick de Visser op zijn website Foticoon.nl en onderaan:

 

---