Bonkend hoofd en piepende oren: Het was goed op NDF 2018

Netherlands Deathfest 2018, foto Paul Verhagen

Altarage op Netherlands Deathfest, foto Paul Verhagen

Het komt allemaal wat traag op gang, deze Netherlands Deathfest zondag. Dat ligt niet per se aan de bezoekers. De NS speelt daar ook een rol in, of in ieder geval de problemen waar ze mee kampen. Op de vroege middag is het dan ook verbazend rustig in 013.

Tekst: Guido Segers, fotografie: Paul Verhagen

Lees ook:
Hoe NDF18 op Dag 1 de sneeuwval weert.
Gitzwart onheil op NDF18 Dag 2

Wat heeft de NS daar dan mee te maken? Nou, Tilburg kampt al langer met een gebrek aan bedjes tijdens festivals als NDF en natuurlijk Roadburn. Veel bezoekers verblijven daarom in de nabije dorpen en steden en in Eindhoven loopt er menig met patches volgeplakt jack verdwaald over het perron. Gelukkig zijn er de gewillige taxichauffeurs en met enige vertraging komen we toch in Tilburg.

ALTARAGE en PULMONARY FIBROSIS
Net op tijd om de set van Altarage mee te pikken. Het drietal uit Baskenland is een verse naam in de death metal en een act met een eigen geluid. Met de knappe verlichting weten de mannen een sterke podiumpresentatie te bewerkstelligen, maar muzikaal gaat het toch niet helemaal lekker. Het geluid brokkelt een beetje uit elkaar in een geluidsbrij, alsof je te veel melk bij je cornflakes gegooid hebt. Desondanks klinken ze massief, sterk en met de opvallende kappen steekt de band er toch bovenuit vandaag. We kijken daarna even naar Pulmonary Fibrosis. Laten we wel wezen, de naam zegt al genoeg over de godstergende bak ellende die de Franse groep over het publiek uitstort. De twee vocalisten lijken zich vooral bezig te houden met hun stembanden en amandelen aan elkaar te knopen en met een fijne polkabeat beukt, brult en gorgelt de groep door hun set heen.

Pulmonary Fibrosis op Netherlands Deathfest, foto Paul Verhagen

The Flesh op Netherlands Deathfest, foto Paul Verhagen

THE FLESH en CAULDRON BLACK RAM
Groot gemis vandaag is Sadistic Intent. De Amerikaanse band wist niet in Tilburg te geraken, waardoor nu The Flesh op het podium staat. Een vrij nieuwe band met (ex)-leden van Herder, Blood Diamond en Feast in de gelederen. De groep mag absoluut de verrassing van de dag heten, met venijnige en vurige death metal die rockt en rolt als een bezetene. Goed, de set is aanzienlijk korter, maar als deze heren een tweede ronde hadden aangeboden, had niemand nee gezegd. Minder opwindend is het optreden van Cauldron Black Ram. Repetitief en weinig verrassend, maar met duidelijk een eigen geluid en veel plezier, weten de Australiërs kortstondig de aandacht vast te houden.

Angel Witch op Netherlands Deathfest, foto Paul Verhagen

ANGEL WITCH
Het zou ook wel eens kunnen dat de act op het mainstage daar wat mee te maken heeft. Angel Witch mag toch zeker een icoon in de metalscene genoemd worden, een icoon dat inmiddels al 40 jaar op de teller heeft staan. Dat is dan ook wel een beetje te horen aan de zang van Kevin Heybourne, die af en toe uitschiet of naast de microfoon zingt vroeg in de set. “Tuning my guitar during the set, how unprofessional…”, grapt de frontman tussendoor. Toch staat het geluid van deze mannen na een opwarmronde als een huis. Grootse nummers met van die heerlijke meebrulmomenten worden warm in ontvangst genomen door het publiek. Helaas toch wat rustig voor in de grote zaal, het zal de vermoeidheid zijn.

Kjeld op Netherlands Deathfest, foto Paul Verhagen

Goblin op Netherlands Deathfest, foto Paul Verhagen

KJELD
Hetzelfde valt op bij Friese black metallers Kjeld, wiens publiek zich midden voor het podium samendringt. Zonde, want deze band van eigen bodem, daar mogen we best trots op zijn. Intens en overweldigend, met een gepassioneerde performance, weet de groep het hele Patronaat aan zich te onderwerpen. Een klasse apart.

GOBLIN
Vreemde eend in de bijt, dat heeft volgens mij elke bezoeker die de Nederlandse taal machtig is wel een keer gezegd tegen zijn buurman tijdens het optreden van Goblin. Claudio Simonetti speelt, begeleid door band en video, klassiekers uit de Italiaanse filmgeschiedenis. Blikvanger is de bassiste in kort broekje, die fervent het instrument te lijf gaat. Bij elke volgende titel juicht het publiek, en Simonetti lijkt zelf nog altijd niet helemaal te snappen dat hij op een festival als Netherlands Deathfest staat. Het is een warm optreden, met duidelijk veel liefde voor de rasartiest. Een stukje ‘Suspiria’ kan uiteraard op het meeste applaus rekenen.

Netherlands Deathfest 2018, foto Paul Verhagen

SHAPE OF DESPAIR
In de wat theatrale trend blijvende, bezoeken we vervolgens Shape of Despair in de kleine zaal. De lijzige doom van deze groep uit Helsinki ligt wat zwaar op de maag, laat op dag drie, maar kan op een volle zaal rekenen. Veel oogjes zijn gesloten en opgeslokt in de melancholie van het geluid wiegen we lekker mee, terwijl Natalie Koskinen en Henri Koivula wisselend een engelengeluid en een noeste brul de zaal in slingeren.

Merrimack op Netherlands Deathfest, foto Paul Verhagen

MERRIMACK
Merrimack is van een geheel andere orde. Met ontbloot bovenlijf schreeuwt frontman Vestal het publiek wakker, terwijl de blast beats en ijzige riffs je om de oren vliegen. Het gehavende lijf van de zanger trekt vooral de aandacht. Bedekt met littekens heeft hij een ontluisterend effect, dat toch fascineert.

Mournful Congregation op Netherlands Deathfest, foto Paul Verhagen

Urn op Netherlands Deathfest, foto Paul Verhagen

GRAVE en MOURNFUL CONGREGATION
Grave trekt dan toch even dat oer-death metal-geluid uit de kast op het hoofdpodium. “We won’t play any song from after 1991 tonight!” Dan weet je hoe laat het is en met een dik, groovend geluid, weten de Zweden er toch even een feestje van te maken. Dat ronkende basgeluid en samenspel dat rammelt en beukt als een Panzer-tank. De kracht, waarmee Mika Lagrén geluid uit zijn gitaar perst, daar kunnen veel jongere bandjes toch niet aan tippen. Veel klassiekers, dus dat betekent een goede respons voor de op één na laatste band op het hoofdpodium. We pakken een paar minuten Mournful Congregation mee, maar we hebben iets nodig met meer cafeïne. De subtiliteit en het gevoel dat de Australiërs in hun geluid leggen is dan nog steeds een heerlijke onderdompeling, afgeleverd met volle toewijding.

URN
Het Finse urn is dan die shot espresso die je nodig hebt. Vuige blackened thrash, afgeleverd met de nodige humor door de compromisloze band die vorig jaar met ‘The Burning’ hun vierde full-length de wereld in slingerde. Op het wilde gebrul uit het publiek, weet zanger Sulphur prima te reageren, terwijl zijn bandleden wat onwennig naar het inmiddels lekker losse publiek staren. Een nummertje voor Motörhead tussendoor doet het dan ook helemaal prima voor de fans.

At The Gates op Netherlands Deathfest, foto Paul Verhagen

AT THE GATES
Als slot van weer een dag vol met fijn metaalgeweld, nog even luisteren naar At The Gates. De pioniers van de Gothenburg sound zijn aan een tweede leven begonnen in 2014 en met ‘To Drink from the Night Itself’ op komst is de band een sensatie. De iele, ijzige screams van Tomas Lindberg bijten door de chaotische sound van de band heen. Die chaos is natuurlijk superstrak gecoördineerd, met een ijzersterke ritmesectie. De vellen hebben heel wat te verduren bij Adrian Erlandsson. Met recht een hoogtepunt nog en voor ons de afsluiter deze Netherlands Deathfest. Uiteraard met nieuwe nummers, want die metalscene is nog volop in leven gelukkig.

Lees ook het verslag van NDF18 Dag 1 en van NDF18 Dag 2. Meer foto’s van Paul Verhagen hieronder en op paulverhagen.nl.