Lowlands, de veelzijdige zaterdag met o.a. The Bohicas, FFS, Ho99o9, Nothing But Thieves en Courtney Barnett

Het is zaterdag en Lowlands ontwaakt langzaam. Met nadruk op langzaam, die twee nachten flink feesten gaan de meesten niet in de koude kleren zitten. Het is dan ook een klein groepje dat om tien uur ‘s ochtend in de X-Ray staat om een potje yoga te doen. De rest doet een poging om op de camping buiten de tent nog even verder te slapen op een luchtbedje of staat in een lange rij voor de douche. De beruchte zaterdagochtendrij. Na een goede start op vrijdag en een best ontbijtje is NMTH er weer helemaal klaar voor.

Never Mind The Hype doet verslag per dag, met vandaag teksten van Ingelise de Vries, Steven Gröniger en Ingmar Griffioen en foto’s van Jelmer Visser en Ingmar Griffioen. Lees ook het verslag van de vrijdag en de zondag van PAUW tot Tame Impala.

Helaas missen we Herman Brock Jr., de ongetwijfeld feestelijke opener van de Lima. Schrale troost is dat we de Zeeuwse bluesgrass-held net nog in de Ardennen zagen.

AANGENAAM ONTWAKEN MET JACCO GARDNER
De Heineken wordt wakker gemaakt door de psychedelische muziek van Jacco Gardner. Ontwaken op een aangename manier: niet al te hard, maar ook niet zo soft dat je er weer van in slaap dommelt. De Nederlandse jongeman is het best te omschrijven als een combinatie tussen Tame Impala, Hercules And Love Affair en The Mama’s and the Papa’s. En Gardner weeft er nog flink wat jaren zestig vibes doorheen. Het resultaat is dat je door zijn bijna zoetgevooisde stem in een psychedelische wereld met een grote hang naar nostalgie belandt. Overigens niet zo’n vervelende hipsterdrang: Gardner neemt het beste van de afgelopen decennia en brouwt er zijn eigen geluid van.

Het optreden op zich is niet heel spannend om naar te kijken, tenzij je een purist op het gebied van apparatuur bent. De band werkt met veel oude apparatuur, waardoor de muziek ook een oude vibe krijgt. Kijkvoer is niet nodig en ook het gebrek aan interactie met het publiek deert niet: de muziek geeft je genoeg prikkels om je volledig op te richten als luisteraar. Aan het eind volgt een lange, psychedelische jamsessie. Als er daarna nog een paar minuten over blijkt, besluiten de jongens nog een nummer te doen. De drummer was al bijna backstage, maar komt daar net op tijd achter. Het publiek is best content met die traktatie, aan het applaus te horen. (IdV)

 

WHILE SHE SLEEPS: ‘WEINIG HARDE BANDS HIER’
Begin de dag goed, begin de dag metal. Een beter devies is er niet, kunnen we concluderen na de show van While She Sleeps. De metallic hardcore band lijkt misschien een vreemde eend in de bijt voor de reguliere Lowlands-bezoeker. Desondanks is de Charlie lekker druk en worden de teksten door een aantal fans fanatiek meegeschreeuwd. In veertig minuten vuren ze de mix van metal en hardcore onophoudelijk op het publiek af; zware breakdowns en blastbeats worden afgewisseld met vuige riffs. Dit alles wordt bij elkaar gescreamed door frontman Lawrence Taylor.

Het is een jaar stil geweest rondom de band omdat Taylor werd geteisterd door hardnekkige poliepen op zijn stembanden. Met het nieuwe album Brainwash – dat dit voorjaar verscheen – maken ze het publiek duidelijk waarom ze een band zijn om rekening mee te houden. Vandaag eet het publiek uit hun handen, wat onder andere wordt gekenmerkt door mosh- en circlepits, crowdsurfers en verscheidende wall of deaths. We zien ze vaker dit weekend, maar zelden zo intiem als in de Charlie deze middag het geval is.

De band wil duidelijk indruk maken op een festival waarin ze naar eigen zeggen ‘een van de weinige echt harde bands zijn’. In een gesprek dat we met Taylor en gitarist Sean Long hadden, komt naar voren dat dit niet de zoveelste metalcore-act is, maar een band die zichzelf wenst te vernieuwen. En die vergaande ambities heeft wat betreft hun muziek en publiek. Dat kun je binnenkort natuurlijk allemaal teruglezen op Never Mind The Hype. (SG)

VERRASSENDE COMBO FFS ALPHA-WAARDIG DANKZIJ FF
Dat was toch een verrassende Schots-Amerikaanse combinatie: de springerige indierock van Franz Ferdinand en de (70ies) wave en glamrock van Sparks. Maar het werkt wonderwel zoals singles als Call Girl en Johnny Delusional bewezen, het geheel gaat van arty rock naar gedreven synthpop. Na het debuutalbum en een show in de Melkweg, staan de broers Ron en Russell Mael nu ook Alex Kapranos en co in Biddinghuizen. Daar is het wel heel gek om Sparks-toetsenist Ron zo stoïcijns te zien spelen, terwijl Franz Ferdinand over het podium stuitert al ‘Well, Do you, do you, do you wanna?’ exclamerend. Die springerige hit (Do You Want To) werkt nog steeds als olie op vuur in Alpha. Iedereen klapt en springt mee. Dan waren die twee FFS hiervoor toch tammer ontvangen.

Daar zit dan ook softer werk tussen, dat dan wel weer opbloeit van dark glam ballad naar springerige indierock. Neem bijvoorbeeld Call Girl. Op basis van die songs, en de respons, zou je concluderen dat FFS echt een maatje te klein is voor de Alpha. Maar het wordt beter. Michael helpt de deze middag ook nog wat makke Alpha al een tandje vooruit. Dan de wereldse claim to fame van Sparks uit de seventies This Town Ain’t Big Enough for Both of Us, die de opmaat vormt naar Take Me Out en de verwachte ontploffing. Yes springen maar! “I know I wont be leaving here…with you!” Misse Alpha volbracht. (IG)

Deze slideshow vereist JavaScript.

VINYL VERVEN bij VERSTOPTE VRIJPLAATS
Voor de creatieve, of verloren zielen is ook plaats op Lowlands. Op een bijna verstopt pleintje tussen de Alpha en Lima in is een caravankampje opgezet waar creatievelingen hun ei kwijt kunnen. Er ligt een grote stapel vinyl naast een flinke voorraad verf. Het vinyl is inderdaad niet om te draaien, maar om te beschilderen. Een stukje creatieve therapie naar de Lowlands-gangers toe. Daartussen kan even worden gerelaxed op plastic gevuld met knuffels, wat heerlijk blijkt te zitten, of in de caravans worden gekeken wat verschillende beeldende kunstenaars uitspoken. Typisch Lowlands, dergelijke chill-out zones en op warme dagen als vandaag extra welkom. (IdV)

MINI MANSIONS: GOED IN ELEMENT
Even een korte stop bij Mini Mansions, het project rondom Queens Of The Stone Age-bassist Mikey ‘Shoes’ Shuman Mr. Goodnight’s Tyler Parkford en bassist Zach Dawes. Het trio bracht dit voorjaar het tweede album The Great Pretenders uit, dat lovende reacties van de pers ontving. We zagen ze al eerder in het voorprogramma van Royal Blood in Paradiso en ook vandaag is de crossover tussen dreampop en new wave met psychedelische invloeden goed te behappen.

Fuck it, vandaag lijken ze zelfs nog wat beter in hun element, want ondanks de warmte werken ze een zeer energieke set af. Je vraagt je met het materiaal dat de band voorhanden heeft eigenlijk af of je nog wel mag spreken van een ‘zij- of hobby project’. Hier staat gewoon een volwaardige band die niets aan het toeval wenst over te laten. Het resultaat van het vele touren afgelopen maanden is deze buitengewoon strakke en vol overgave gespeelde set. Iets dat de komende periode naar alle waarschijnlijkheid nog wel vaker zal gaan gebeuren nu QOTSA met pauze is – en er daarbij een nieuwe Homme-telg op komst is. Alle tijd en ruimte dus voor de bassist en zijn kompanen om de mogelijkheden van het project uit te gaan diepen. (SG)

THE BOHICAS OVERWINT MET SCHEURENDE ROCK ‘N ROLL
In de India is het tijd voor een potje scheurende rock ‘n roll. Op de plaat klinkt The Bohicas wat soft, punky en schel. Een heerlijke eerste plaat, maar totaal niet representatief voor wat de band live neerzet. Precies, die luid scheurende rock ‘n roll dus. De geluidsman kijkt alsof hij in paniek is, en dat is begrijpelijk. De bas staat te hoog en de treble te laag. Het gevolg is dat er van de zang niks te verstaan is en de gitaarsolo’s klinken alsof ze door een kapotte versterker worden gespeeld tijdens een garagejamsessie. Jammer, want an sich klinkt de band prima. De punkenergie zit erin en het ritme laat de zaal al vrij vlot dansen. Vooral bij XXX, één van de hits, gaat het los.

Daarna volgt even een intermezzo met wat rustiger werk, maar na drie nummers pakken de mannen het rock ‘n roll-gevoel weer op. Rock ‘n roll zoals we dat uit de jaren vijftig kennen: er wordt flink gedanst. De hit Swarm wordt uiteraard tot het laatst bewaard, maar het is een kneiter van een afsluiter. (IdV)

HO99O9 DEUKT DE X-RAY UIT
Zeldzame verschijning: de Ho99o9 punkrappers in de X-Ray. Het begint met een forse pompbediende/roadie die de amps op standje 11 draait in het noisy intro. Dan kruipt er een mannetje achter de drumkit en komen twee extatische Afro-Amerikaanse rappers op. De linker (theOGM) heeft een bos dreads, draagt een doorschijnend gewaad met daaronder een boksbroekje en beweegt in slo-mo in het tegenlicht, een beetje als een vertraagde sci-fi horrorfilm. Het doet allemaal nogal aan als brute mix van hc punk, rap en voodoo. De duivelsuitdrijving lijkt alleen niet helemaal gelukt en publiek is al snel net zo bezeten. theOGM beweegt als een priester, maakt schietgebaren naar Eaddy, zijn geblondeerde, net nog gebivakmutste partner in crime.

Een pittige moshpit deukt de X-Ray uit. Het gaat kapot hier en niet vanwege de hitte. Maar wel vanwege snoeiharde, snelle hardcore punk met tribale percussie en elektronica. Damn. Van een circle pit met Eaddy in het centrum naar een wall of death, niet gedacht dat het in de golfplaten tent zou passen. Dan een soort Bodycount cover meets drum ‘n’ bass en die laatste track wappert zo door de oordoppen heen. Het eindigt met beide rappers in het publiek high-fives uitdelend. Onze eerdere profetie dat Slaves de opruiendste act op Lowlands is, moeten we toch terugnemen. Showtje hoor. Ho99o9 kwam al eens eerder in Europa, ditmaal willen ze het continent duidelijk stormenderhand veroveren. (IG)

Deze slideshow vereist JavaScript.

COURTNEY BARNETT TEGEN WIL EN DANK KONINGIN VAN BIDDINGHUIZEN
Courtney Barnett is in korte tijd uitgegroeid tot een soort van indiequeen. De Australische is het grungerockende snoepje, dat vooraf zo’n beetje door iedereen werd getipt. De India is dan ook aardig volgelopen. Maar wil ze nu wel op dat voetstuk? (zie de belangrijkste tekst in Pedestrian At Best). Wat aarzelend maar toch wel hoor. In het tweede nummer komt ze vooraan op het podium staan en kijkt even uitdagend de zaal in, in afgetrapte spijkerbroek en wit bandshirt met scheur ter hoogte van haar oksel, dat wel. Ze heeft een langharige rimtesectie bij zich die een dikke groove neerlegt en is zelf gewapend met een meeslepende stem vol treurnis. Neem Small Poppies, iets slomer en wat sloppy gezongen, maar met dat typische stemgeluid, dat zwanger is van melancholie en misantropie.

Depreston is wellicht het beste voorbeeld. Het is een van de mooiste treurige liedjes van het jaar en dat lekker cynisch verwoorde staaltje Aussie suburbia blues komt hier zuiver en puur over. In An Illustration Of Loneliness was ze nog even vals, maar dat bleek gelukkig een incident. Kim’s Caravan (“So take what you want from me”) spat fantastisch open en ze eindigt knielend, haar noisede gitaar omhelzend. Ze legt veel emotie in haar stem (krijst soms) en spel en India voelt dat, beloont dat. Het publiek hangt aan haar lippen en vooraan zingen opvallend veel mensen woord voor woord “I’m having trouble breathing in” mee (Avant Gardener). Dead Fox is ook een uitschieter en behoort met die slordige doch pakkende samenzang (“If you don’t see me I don’t see you”) tot het beste van de set. Samen met het wrange maar o zo rake Nobody Really Cares if You Go to the Party en de geheide afsluiter Pedestrian At Best.

Barnett speelt een heel complete show, niks op aan te merken of het moet het ingedutte publiek zijn. Live geeft ze echt meerwaarde aan die plaat. En blijkt ze toch niet heel bang voor dat voetstuk, hoezeer ze dat ook wil downplayen. Zoveel mensen zagen haar niet eerder aan het werk, op Down The Rabbit Hole 2014 was ze nog een matig bezochte curiositeit. Daarna leerden we pas die dubbele EP A Sea Of Split Peas op waarde te schatten. Maar dan vallen de kwartjes ook hard en alleen maar harder bij elke single die ze dit voorjaar losliet en het resulterende debuutalbum Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit stelde niet teleur. Verre van. Tel daar deze show bij op en Courtney Barnett is de meest geweldige vrouw van 2015. De Australische anti-heldin, de publieksfavoriet tegen wil en dank, die zich vandaag toch maar mooi tot koningin van Biddinghuizen kroont. (IG)

CHARLIE AL TE KLEIN VOOR AMBITIES NOTHING BUT THIEVES
In de aanloop naar de show van Nothing But Thieves was er al een redelijke buzz rondom het vijftal. Dit resulteert dan ook, tot grote verbazing van de Britse alt-rockers zelf, in een tot de nok gevulde Charlie waar nog zes rijen mensen omheen staan. Eerder maakten ze al indruk tijdens 60 jaar Concerto x London Calling in de Tolhuistuin, maar ze bewijzen vanavond nóg een paar stappen te hebben gemaakt.

Naar eigen zeggen is de muziek beïnvloed door onder andere Led Zeppelin en Jeff Buckley. Laatstgenoemde komt vooral in de falset zang van zanger Conor Mason naar voren. Die zet hij zeker in het begin van de set veelvuldig in, alsof hij wil laten horen dat hij het kan, hetgeen een beetje hinderlijk overkomt. Maar gedurende de set gebruikt Mason het steeds slimmer.

Je hoort aan alles dat dit een band is met grotere ambities dan de Charlie. De op arenaformaat gerichte muziek suggereert dat wij ze over een aantal jaar in de Alpha’s van deze wereld mogen gaan verwelkomen. Want wanneer je zelfs Led Zeppelins Immigrant Song op een waardige manier weet te coveren zonder dat deze als een ‘trucje’ of cliché overkomt, scoor je dikke pluspunten. De heren zetten hier vandaag een beduidend energieke show neer die kan rekenen op enthousiasme van het publiek. In oktober verschijnt het titeloze debuutalbum via het grote RCA records, iets waar menig bezoeker van deze show reikhalzend naar uit zal kijken. (SG)

OP NAAR DE ZONDAG
De zaterdag was wisselvalliger dan de vrijdag en vooral ook minder hard geprogrammeerd. Niettemin kijken we terug op weer een fijne Lowlands-dag met een paar fijne ontdekkingen. Hopen dat Lowlands die lijn op de slotdag kan doortrekken.

Wat we van de vrijdag met onder meer Slaves, Fuzz, DMA’s, Limp Bizkit en Bad Breeding vonden? Dat lees je hier.
Alles over de zondag van NL trio PAUW-My Baby-Afterpartees tot Ought, Enter Shikari, Viet Cong en Tame Impala vind je hier.

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

---