Lowlands zondag: idioot sterk slot met Tame Impala, Enter Shikari, Ought, Viet Cong

Lowlands heeft duidelijk karmapunten bij de weergoden gescoord, want de slotdag begint ook al zeer zonnig. Sterker: het duurt tot middernacht voor de voorspelde regendruppels vallen. Op die derde festivaldag voel je het toch in je benen en voeten en sommigen ook in hun kop, en dat vertaalt zich dan in een wat matte publieksrespons. Gelukkig heeft Lowlands het beste voor het laatst bewaard: de zondag is van 13.00 tot 23.00 uur bijzonder sterk geprogrammeerd. Vol goede moed de wei in dus.

Never Mind The Hype doet verslag per dag, met vandaag teksten van Ingelise de Vries, Steven Gröniger en Ingmar Griffioen en foto’s van Jelmer Visser en Ingmar Griffioen. Lees ook de verslagen van de hete vrijdag en de veelzijdige zaterdag.

MY BABY JAMT LIMA LOS
Hoewel het pas één uur is, heeft zich al een flinke menigte gevormd bij de Lima, het kleine podium dat nu verstopt zit achter de Alpha. Elk optreden is er een feestje en dat weet ook My Baby weer voor elkaar te krijgen. De rauwe bluesy band is wederom een voorbeeld dat de term ‘on-Nederlands goed’ tegenwoordig de grootste onzin is: het trio is de zoveelste steengoede band van eigen bodem, die het bovendien in het buitenland hartstikke goed doet.

Het kost het publiek een half uurtje in de hitte, maar dan gaat het ook flink los. My Baby klinkt alsof ze bezig zijn met een jamsessie van ruim een uur. Een jamsessie van drie verschrikkelijk goede muzikanten. Ze geven elkaar alle ruimte om te excelleren, maar verliezen nooit de lijn uit het oog. Tegen het eind van het optreden laat zangeres Cato na een uithaal van bijna een halve minuut de microfoon voor wat het is en begint te dansen. Ze steekt het publiek aan, mensen gaan nét even wat harder. Hun bluesy rock had met gemak nog een paar uur langer door mogen gaan, wat een heerlijk begin van de zondag. (IdV)

PAUW OPENT HALLUCINEREND
Tegelijkertijd hebben we PAUW voor ontbijt in de X-Ray. We zagen het ze al vaker doen en ook hier leggen ze een dikke psych spacetrip neer, zeker met die visuals en die in diepe shrooms gedrenkte single Visions. We gaan van het intro van Day Tripper of iets dat zeer lijkt op de Beatles-song, naar een psychrocker die ergens tussen Temples en Kula Shaker hangt. Superfijn en lang doorgevoerd en Kees Braam tovert me een partij dik hallucinogene tapijten uit zijn toetsen. Zo richting shoegaze psych, erg fijn.

De Twentse band speelt veel, heel veel en dat hoor en zie je er aan af. Heerlijk songmateriaal en ze zijn nu al een beste psychbands van Nederland, zo niet dé beste. Niet zo gek dat Caroline Benelux ze net tekende en 23 oktober debuutalbum ‘Macrocosm Microcosm’ uitbrengt. Meer erkenning: de X-Ray is goed volgelopen en al snel hangt het zweet aan de wand. Pauw heeft wel pech want concurrentie van nog twee sterke Nederlandse bands: My Baby en Afterpartees. De laatste mag laten zien of ze de India al aan kunnen. (IG)

AFTERPARTEES GROEIT DOOR NAAR MEGAPARTEES
Het begint goed in ieder geval. Na een dansje en een anekdote over hoe frontman Niek Nellen altijd naar Pukkelpop ging en 10 jaar geleden als 15-jarige een keer naar Lowlands… en meteen z’n pa tegenkwam (“Daarna gezinstherapie… maar pa is hier, dus als je hem ziet, geef ‘m een biertje”). Net terug van een eerste show in Duitsland staat de Limburgse band weer vol branie op dit grote podium en Bathroom Floor gaat er lekker in zeg, wat een Britpop swagger. Dat zeggen we nu wel, maar India staat er maar wat bij. Dus duikt Nellen het publiek in. “Heeeeee godverdomme wat stinkt het hier, wat hebben jullie gedaan jongens en meisjes?” Die publieksinteractie trekt de boel goed op gang, waarna de frontman over het hek in de barrier valt en even soepel op het podium kwakt.

Een sleazy surfnummertje dan en daar is de ‘doorbraaksingle’. First/Last blijft ook een kanjer van een song. Afterpartees bouwt toch weer het betere garagerock/powerpop-feestje van eigen bodem. Na de Horster revue op Zomerparkfeest Venlo heeft Marco Roelofs ook hier een gastrol met heftige Heideroosjes-punktrack I Can’t Change The World (zie onder). Erg tof, voor de 90 seconden dat het duurt. ‘Girls Like Me’ zegt de in een Ty Segall Band shirt gehulde Nellen, voordat de band Girls Like You inzet. En horen we daar een cover van Johnny Hold Back van UK 70ies rockers Charlie? Maar dan in een prettig Bad Religion-punkjasje. Divers setje hoor. Het zelfvertrouwen van Afterpartees neemt zienderogen toe, parallel aan de groei van de band. (IG)

Deze diashow vereist JavaScript.

 

THE DISTRICTS DOORSPEKT GARAGE MET AMERICANA
Ook in de Charlie is het eerst even lekker relaxed opwarmen geblazen met het indierock-viertal uit Philadelphia. De met Americana doorspekte gararage met een experimenteel randje van The Districts doet het bijzonder lekker op deze middag. Een sigaretje, biertje, een zonnetje en een lekker briesje maakt het bijzonder goed toeven in en rondom de tent. Frontman Rob Grote gaat helemaal op in de sfeer van zijn muziek en voor een band met leden die nog 20 moeten worden, klinkt de muziek behoorlijk volwassen. Dat er meer om deze gasten te doen is, blijkt wel uit de waslijst met festivals die ze sinds Eurosonic speelden en de horde fotografen die zich druk schietend voor het kleine Charlie-podium bewegen (we tellen er zo’n 7). Maar dat alles terzijde, de band speelt een oerdegelijke set, die leunt op wat we eigenlijk al wel kennen. Niettemin een heerlijke set om deze zondag mee op te starten. (SG)

ALLAH-LAS PERFECTE ZONDAGMIDDAGSOUNDTRACK
Allah-Las heeft weer de perfecte soundtrack op zak voor een hete festivaltent en zeker voor op de zondagmiddag: chilled out surf en garagepop waar we niet op hoeven te zweten. Wel allemaal je zonnebril op houden in de tent hè. De Californiërs staan bepaald niet bekend om hun spetterende liveshow en op het podium ziet het er weer net zo spannend uit als het liveverslag van een schaakmatch. Dat neemt niet weg dat we bij Tell Me (What’s On Your Mind) even alles om ons heen vergeten. Dat nummer van de debuutplaat is goud hoor. Worship The Sun heet de laatste langspeler en dat is ook spot on: buiten de India is het op het gras ook prima te doen. Bij de meeslepende en vandaag rauwe rock ’n roll-song Sandy valt eindelijk wat meer opwinding en beweging op en voor het podium te bespeuren, Catalina is een (naar Treble Spankers hintende) catchy surfrocker en dan hangen ze nog heel relaxed in (The Human Expression-cover) Calm Me Down. Verder noteren we een berg weinig-aan-de-hand muziek en dat is ook wel even lekker. (IG)

POND DEELT PODIUM MET TAME IMPALA
De Australische band Pond, met ex-leden en gedeelde muzikanten van Tame Impala, betreedt zichtbaar enthousiast de Charlie stage. Ze lijken er zin in te hebben. Wellicht mede omdat de Tame Impala-mannen aan de zijkant van het podium hun plaatsgenoten gadeslaan. De meer poppy psychedelische rockers die we kennen van hun onlangs verschenen zesde plaat ‘Man It Feels Like Space Again’, zijn in deze set ruimschoots aanwezig. Het publiek wordt getrakteerd op een dynamische, maar compacte set van de vier heren uit Perth en nummers als Waiting Around for Grace, Elvis’ Flaming Star en afsluiter Man It Feels Like Space Again gaan als zoete koek naar binnen. (SG)

ENTER SHIKARI VAN POST-HARDCORE NAAR ELTON JOHN
Post-hardcore, metal, screams, zware elektronica, plus een geweldige live-reputatie maakt dat de Heineken tent goed gevuld staat voor Enter Shikari. De band blijkt pas net voor aanvang te zijn aangekomen op het terrein en dat maakt het nogal spannend of er op tijd gestart kan worden. Als dat toch lukt, worden alle crewleden nog even vriendelijk bedankt, waarna de band in een paar nummers kapot los gaat. Enter Shikari bewijst wederom een show neer te kunnen zetten, die continu op je zintuigen inspeelt. Wat we zien is een hele solide set met een hoog entertaimentgehalte – waarin we zelfs nog even een paar regels van Elton Jonhs ‘Can You Feel The Love Tonight’ krijgen voorgeschoteld.

Voor de rest is de show er één volgens beproefd recept en wordt er overtuigend ingezet op het meekrijgen van het publiek. De band drijft zichzelf nog tot het uiterste, als ze compleet opgaan in een uitgesponnen slotstuk. Als tegen het einde dan ook nog even het instrumentarium in de rondte wordt gesmeten, kunnen wij wel concluderen dat wij niet de enige zijn die ons vermaakt hebben. Enter Shikari behoort zeker tot de hoogtepunten van deze zondag. (SG)

 

Deze diashow vereist JavaScript.

 

WAND LAAT DE SPIEGEL VALLEN
Wand opent licht psychedelisch maar de jongens uit LA hebben al snel het fuzzpedaal gevonden. De volgende nummers zijn vooral hard en scherp fuzzend in 2 tot 3 minuten. Dan moet er aan de gitaar gesleuteld worden en dus horen we hun impressie van The Doors’ This is the End in een langgerekt ijl intro. En dan door met… of nee: toch maar wel de snaar verwisselen… Ze herpakken zich met Flying Golem. Dat prijsnummer van Ganglion Reef gaat er erg lekker in zeg. De zanger-gitarist en drummer gaan er vol in en poken dat vuurtje zo ook in het publiek op. Vooral zang en toetsen zijn soms erg psych en oriëntaals en met dat heavy fuzzpedaal van frontman Cory Hanson erbij, klinkt de band als een liefdesbaby van Syd Barrett (of Jacco Gardner) en Ty Segall/Fuzz.

Maar naast die waziger psychkant is Wand vandaag ook neuzelig en experimenteel. Gelukkig is daar Self Hypnosis in 3 Days, een van de betere, heftiger tracks op laatste plaat Golem. Bij iedere break en doorstart kolkt de pit heftiger door de Charlie, daar vliegt een biertje door de pit, een hoedje tegen het plafond en daar zien we een gast in een ochtendjas met een arm in het gips?! Ok. Vervolgens verliest Hanson zich in gefreak en als je de rest van de band zo ziet toekijken, lijkt Wand even verdacht veel op een uit de hand gelopen soloproject. Vandaag is het te rommelig, tel daarbij op dat de band niet echt ingespeeld lijkt en dat ze wat pech hebben… Zonde dus. Op plaat worden ze steeds psychedelischer en productiever: op 25 september verschijnt 1000 Days bij Drag City/V2, de derde in twee jaar. Check single Stolen Footsteps vast. We hopen op meer gedoseerde freaky psychfuzz bij de herkansing op ITGWO, Bruis en Incubate. (IG)

(YOU) OUGHT (TO KNOW)
Ought kwalificeert makkelijk als meest hoekige band van het festival. Ja ook met Interpol hier in de polder. Dit verse paradepaardje van Constellation Records is nog een paar tandjes duisterder, dissonanter en ongemakkelijker. De Canadezen beginnen met (debuutalbum opener) Pleasant Heart, die continu op twee gedachten lijkt te hinken maar je toch onverbiddelijk pakt. De betere wave en post-punk zoals je op Le Guess Who? al had kunnen zien. Wel een beetje te zware kost op zondag aan de kwartvolle X-Ray en de afhakers te zien.

De band en vooral frontman Tim Darcy ogen soms ongeïnteresseerd, maar de passie zit er wel in en het publiek snapt ‘m met single Beautiful Blue Sky nu ook. Ook dit nummer is dwars en lastig, maar grijpt je vanaf lijn “I am no longer afraid to die” bij de keel. Afsluitend maakt Ought het nog een tandje duisterder en aangrijpender met Sun Coming Down (titelnummer nieuwe plaat, uit op 18 september), dat telkens afbreekt maar nooit tot stilstand komt. Bizar slot van een aparte band. Een geweldige jonge band op een naargeestige manier. Hoekig, wavey, ongemakkelijk, gepassioneerd en kil, op smaak dus. (IG)

DOLOMITE MINORS POT OF GOLD
We schreven het al naar aanleiding van Down The Rabbit Hole: Dolomite Minor heeft pas vier nummers uit, maar wat voor nummers. Man… Met bluesy stonerrockers Girl of Gold en Talk Like An Aztec heeft de jonge Britse band echt goud in handen. En de Charlie ook met die setopeners. Een geweldig begin dus. “So you’re still with us”, constateert frontman Joe Grimshaw droogjes. Dan maar die nieuwe single erin, When I’m Dead is een beetje meer QOTSA, opent met die toetsen als een vertraagde Feelgood Hit Of The Summer en ja; we zijn er nog steeds.

Let Me Go is juist nog wat trager, rauw en bluesy, een nummer dat zo op de eerste platen van The Black Keys had kunnen staan. En ook de nieuwe songs (vaak gedragen door een heerlijke riff: simpel, repetitief en zo doeltreffend) laten horen dat de erfenis van Led Zeppelin, QOTSA, Wolfmother en Black Keys bij het Southampton-duo in goede handen is. Nadeel is dat Royal Blood net een jaartje eerder met die heavy rocksound (in dezelfde opstelling) kwam, maar Dolomite Minor citeert breder en aanstekelijker. Nu zitten er nog wat jamstukken en vullers tussen, maar die jongens hebben het in zich om met een beste langspeler te komen en Royal Blood van de troon te stoten. (IG)

Deze diashow vereist JavaScript.

FEESTJE MET CLICHE PIRATENMETAL ALESTORM
Ja, als er dan toch iets van metal gespeeld wordt ergens, dan gaan we kijken ook, potdomme! Het overgrote deel van het publiek is duidelijk gekomen voor een feestje à la Fiddlers Green, zoals op de vorige editie van Lowlands. Je zag het op voorhand al van mijlenver aankomen toen je de songtitels als Set Sail And Conquer, Wooden Leg en Walk The Plank las, en inderdaad de piratenmetal is net zo oppervlakkig en cliché. Maar dat beseffen ze zelf maar al te goed. Zelfspot is de band nimmer vreemd geweest. Nummers als het snelle Keelhauled en Drink doen het lekker in de India en aan het verzoek om het vooral leuk te hebben wordt ruimschoots voldaan. (SG)

VIET CONGS POST-PUNK ZONDER PRETENTIES
Tijd om af te sluiten met een bak noise van de Canadese band Viet Cong. Eerder dit jaar brachten ze het veelgeprezen titelloze debuut uit. Vandaag mogen we, bofferds die wie zijn, een uur lang genieten van post-punk zonder pretenties. Om de band hangt een beetje dezelfde vibe als bij A Place to Bury Strangers. Niet in de laatste plaats sonisch, al staat het volume vandaag gelukkig op standje dusdanig dat ook de vele nuances opgepikt kunnen worden. Hoewel de muziek veelal zwaar, repetitief, donker en soms zelfs manisch is, blijken de heren vandaag buitengewoon goed gemutst. Er worden praatjes met het publiek gemaakt en tot grote vreugde van zanger/bassist Matt Flegel worden de lampen van de Skull & Bones- kroonluchter ook nog aangezet.

Wat als een paal boven water staat is dat we hier te maken hebben met vier heren die compleet in controle zijn over hun muziek, exceptionele controle zelfs. Dit komt met name naar voren in de uitgesponnen repetitieve stukken. Het is bijna industrieel, als in machinewerk. Hoogtepunt is zonder meer afsluiter Death. Hier laten ze zien en horen dat ze de muziekbeheersing tot het absurde in de vingers hebben. Het publiek raakt er zelfs een beetje door van slag; moeten we klappen?, is dat nu al wel de bedoeling?, is het überhaupt al afgelopen?, is zoveel repetitie en noise nog tof? Dat is het zeker! De zang is wat stroef vandaag, maar dat is een voetnoot als je jezelf op deze overweldigende, inktzwarte manier presenteert. (SG)

TAME IMPALA GLORIEERT IN REGENBOOGKLEUREN
De Heineken sluit vandaag af met bepaald niet de minste band: Tame Impala rondt het live-gedeelte in stijl af. De psychedelische band uit Australië kan op een flink afgeladen tent rekenen. Al een uur voor de show staan de eerste mensen te wachten om toch vooral tijdens het optreden helemaal vooraan te kunnen staan.

En dat is meer dan terecht, Tame Impala geeft een belachelijk lekkere show van ruim een uur en een kwartier weg. Ze hebben hun eigen lichtman mee, en die is naast jarig – frontman Kevin Parker haalt hem even het podium op zodat we voor hem kunnen zingen – ook onwijs goed in zijn werk. De show wordt geïllustreerd door regenboogkleurige, psychedelische visuals. Ze zijn wel nodig: de mannen zijn zo druk bezig met het bespelen van een podium vol apparatuur dat er tijdens de meeste nummers niet echt tijd is voor interactie met het publiek. Er worden loops gemaakt, stemmen vervormd, heel wat synthesizers bespeeld en de drummer is volledig ingebouwd met een akoestisch én elektronisch drumstel.

Dat er tijdens de nummers geen interactie is, betekent niet dat de band zich niet met het publiek bezighoudt. Kevin Parker heeft zijn Nederlands geoefend en vraagt het publiek hoe het gaat. Hij zegt heel vaak dat hij zo blij is dat zoveel mensen zijn komen kijken. “Als we buiten Australië spelen, verwachten we eigenlijk dat er gewoon niemand komt.” Parker en de band genieten zichtbaar van de show, en dat is te horen. Hun show past perfect in het plaatje van de psychedelisch getinte zondag, die sterk begon en gedurende de dag alsmaar sterker bleek te kunnen. (IdV)

GEZEGENDE CONCLUSIE
Tame Impala zette een kroon op de zondag en daarmee op het festival. Waarna Viet Cong nog maar eens benadrukte dat je voor de spannendste acts vaak in de Charlie moest zijn. Wij juichen de nieuwe plek van de tent dan ook toe en zien die als een terechte beloning voor de opleving van genres als garage, noise/punk en psychrock, die de laatste jaren steeds meer in de programmering doordruppelt. De Charlie was vorig jaar al vergroot en sluit met deze programmering meer aan op de Heineken of de India dan wat er in de Alpha staat. Meevaller: daarnaast scheelt het voor ons ook een belachelijk stuk lopen vanaf de perstent, maar dat terzijde.

De onderkant van de programmering zat, vooral vrijdag en zondag, erg goed in elkaar met veel psych, garage, bluesy spul en ook wat zwaarder (metalcore-) werk. Hoe de Nederlandse divisie het deed in Biddinghuizen? Er waren zeges van onder meer #opgezwolletotnu en De Jeugd en NMTH noteerde volle tenten en uitstekende optredens van Jacco Gardner, My Baby, Afterpartees en Pauw. Extra knap als je bedenkt dat die allemaal aan het begin van de dag waren. geprogrammeerd. Ja, Nederlandse muziek doet het zo gek nog niet, ook op Lowlands. Geen rockende headliners als QOTSA of Foo Fighters ditmaal, maar tel daar ‘grotere’ shows van Enter Shikari, FFS en Tame Impala bij op en er viel meer dan genoeg te snoepen in de polder.

Verder was dit sowieso een bijzonder gezegende Lowlands. Een editie waar je in de brandende zon je tent opzet en tot op zondagavond in korte broek ronddartelt, kunnen wij ons niet zo 1, 2, 3 herinneren. Nagenieten maar!

Wat we van de vrijdag met onder meer Slaves, Fuzz, DMA’s, Limp Bizkit en Bad Breeding vonden? Dat lees je hier.
De zaterdag met onder andere The Bohicas, FFS, Ho99o9, Nothing But Thieves en Courtney Barnett dan? Zie hier.

 

Deze diashow vereist JavaScript.

 

---