All For Nothing geeft alles in Little Devil, foto Ingmar Griffioen
Konden we doordeweeks nog bijna op het gemak grasduinen, op vrijdag is Incubate in full force present. Bij de start rond etenstijd kunnen we zo uit een stuk of zeven acts kiezen. Het wordt Yussuf Jerusalem, een niet verkeerde pizza vegetariana en We Never Learned To Live, waarmee we zowel de girls night in Extase aandoen als de ‘Smithsfoodgroup presents’ bill, die in Dudok opbouwt naar Converge. Met vandaag ook muziek in de Muzentuin, V39, het Natuurtheater in Oisterwijk en een Algorave night in NS16 is het programma nogal uitgedijt. En dan hebben we ook nog de smaken hardcore en dergelijke in Little Devil, psych en indie in Cul de Sac, noise, post-rock, hardcore en meer in Hall Of Fame. Het wordt kortom een harde vrijdag, met af en toe een luchtiger randje.
Lees ook onze verslagen van woensdag/donderdag met Shining/Melvins, van zaterdag met Ufomammut/Hookworms/Bad Breeding en de zondag met Wire/Noveller/Joy/Surfer Blood.
Tekst Clemens Lambermont en Ingmar Griffioen, foto’s Ingmar Griffioen en Jenny Janssens
Yussuf Jerusalem, foto Jenny Janssens
YUSSUF JERUSALEM
Deze Incubate vrijdagavond is het Nightbirds: All-Girl All-Stars Party night bij Extase, met vooral all female bands. Maar voordat die het podium op mogen is het eerst aan de Fransen van Yussuf Jerusalem om de tent alvast warm te draaien. En dat lukt ze best aardig. Toegegeven: dit is ontzettend simplistische garage. Ongeveer vier akkoorden per song en op de juiste momenten wordt de overdrive ingetrapt. Maar dan ook hard. Was de performance minder stak en gefrustreerd geweest dan zou het een ontzettend tam ‘zoveelste’ garagebandje zijn. De rode wallen onder de ogen van de frontman verraden een zwaar avondje doorhalen. Of een aanvaring met een mooi groen stukje Nederlandse cultuur. Afbreuk aan de performance doet het verder niet, want alles komt rauw en oprecht over. Af en toe wordt er zelfs een beetje gas terug genomen en ontstaan er met wat cleane akkoorden zowaar popsongs. Met recht een misschien kleine, maar solide boeking in het toch al dik in orde zijn garage-programma van Incubate. Zeker het checken waard. (CL)
WE NEVER LEARNED TO LIVE
In Dudok beginnen we met de hardcore postrock van We Never Learned To Live. Dat lijkt een gekke combinatie, maar werkt toch best wel goed. En dan heeft het Britse vijftal er nog een toefje emo bij, met dank aan die tweede, melodieuze stem naast het gebrul en gegorgel van de frontman. De band uit Brighton heeft genoeg pijn en maatschappelijk leed aan hardcore munitie op zak, maar uit dat met post-rockbogen naar geregelde, intense uitbarstingen. Goede start hoor, slechts af en toe zie je aan de show of nummers die wat onaf eindigen, dat We Never Learned To Live een beginnende band is met alleen het zelfgetitelde debuutalbum op zak. Onderdeel van Smithsfoodgroup presents dus, waarbij je niet aan een chips- en zoutjesgrutter moet denken, maar aan een sympathiek klein Nederlands label/boekingsbureau dat onlangs nog Rolo Tomassi naar deze kant van het Kanaal haalde. Vandaag beleven ze hun grootste dag tot nu toe: ze mochten in Dudok liefst vijf supports neerzetten voor Converge. (IG)
De Heuvel met links Cul de Sac
BRAHMA-LOKA
Vaste partner op Roadburn en Incubate is muziekkroeg Cul de Sac, waar je ook altijd voor goede bieren en gesprekken terecht kunt. En waar ook vaak wat met het geluid aan de hand lijkt. Brahma-Loka begint na technische problemen zo laat dat we maar een kwartier mee krijgen. De Manchester rockers krijgen de bas niet aan de praat (of het gebrom van dat pedaal niet onder controle) en openen dan loom, met wel felle gitaarstukken. Brahma-Loka brengt psychedelische garage met filmische woestijnrock. Ze hebben slechts een EP op zak, die prima als Spaghetti Western soundtrack past en komen in Cul de Sac nu op stoom. De tweede track opent meer poppy, funky, en bluesy, maar ontaardt erg lekker in een lange psychblues versie. (IG)
DOPE BODY
Dan moeten we weg spurten op de fiets naar the other side of the tracks. Terwijl buiten culinair festival de Smaak Karavaan de Spoorzone in bezit neemt, begint Dope Body in Hall Of Fame gemeen hard en noisy. Gek genoeg heeft de band uit Baltimore ook wat funk, sowieso in de bewegingen van zanger Andrew Laumann die door iets bevangen is. Een manisch geluid met een harde, duistere bak garage, noise met een post-punk drive en Iggy Pop dansjes met ontbloot bovenlijf van Laumann, die een grungy brul heeft en soms bijna rapt. Een nummer, met een weirde funky swagger, doet zelfs nogal aan Urban Dance Squad denken. Dope Body is nooit makkelijk met dwars, noisy en overstuurd gitaarwerk, maar die gouden ritmetandem houdt het swingend. Dit is dansmuziek mensen, genadeloze, lelijke muziek, waar je toch op moet dansen. Luister maar eens naar Goon Line. Derde plaat Kunk is net uit op Drag City en we hebben nog een aanrader: de Amerikanen staan 9-10 in dB’s Studios in Utrecht en een dag later in Live Club in Luik. (IG)
SUPERGENIUS
Damn, dat was me een verbijsterend toffe show en een vroeg hoogtepunt. Met pijn in het hart stappen we op de pedalen richting de V39, maar Supergenius is het ook waard. De band werd ons bovendien aangeraden door Kurt Ballou, de Converse-gitarist en producer, die ook in de kelder van het zaaltje tegenover 013 staat te kijken. De Belgische post-hardcore punkers mogen dan pas een EP uit hebben, de ervaring van Rise and Fall, Wiegedood, Hitch, Castles en Beecher giert door de aderen en door deze show. In V39 horen we vooral hardcore met een southern, US punk en emofeel, plus een getekende stem ook die wat aan Gaslight Anthems Brian Fallon doet denken. Melodieus en meeslepend ook. Uitstekende muzikanten, goede show. (IG)
ALL FOR NOTHING
Het moest er echt weer eens van komen: een optreden van All For Nothing. Veel meer hardcore punk dan de Rotterdammers wordt het vandaag niet en er staat toch aardig wat op het menu in Tilburg. Frontvrouwe/springtol Cindy (in Black Flag shirt), gitaristen Ernst-Jan en Tim, drummer Roel en bassist Joost hebben goed naar NYHC bands als Madball en Sick Of It All geluisterd. Hoe boos ze ook klinken, de band zit vol goede boodschappen, van het ‘Bassist against racists’ shirt van Joost tot dankbaarheid voor de warme hardcore scene en de verhalen van Cindy. In het dagelijks leven maatschappelijk werker komt de zangeres veel voorbeelden tegen van ‘de fucked up wereld waarin we leven’. Engagement! Muzikaal gaan ze er ook vol voor: hardcore punk met de kenmerkende samenzang en metalriffs, waarin de frontvrouw extra arbeid levert om de Little Devil mee te krijgen, en een viking en nog een paar gastjes oogst. Maar verdikkeme wat een onvermoed lekker potje jeugdsentiment in de Little Devil. Dat harde werk brengt de Rotterdamse bikkels vanavond naar Prison Riot in Magdeburg. Respect. (IG)
Publiek bij All For Nothing, foto Ingmar Griffioen
DESTRUCTION UNIT
Terug naar de Dudok dan. Het spreekt voor zich dat je er met die naam op gaat letten, maar dat is niet nodig: in één oog- en ooropslag is het zonneklaar dat bij Destruction Unit echt alles kapot moet. Dat lukt aardig, te beginnen met die bak elektronica die gedurende de show nogal wat martelingen ondergaat. Wij ook, met drie gitaristen en een ritmesectie die dikke lagen drone, noise, metal en wat al niet meer over ons uitstorten. Ontstaan in de woestijn van Arizona gaat de avant-gardistische groep voor een nieuwe, onvermoede definitie van zwaar: “It’s about digging a little bit deeper”, stelt de groep. “Morphine boogie for the 21st century noise addict”, legt label Sacred Bones uit. Muren en nog dikkere muren van noise zijn het resultaat. Daarin zijn de vocalen wat moeilijker te ontwaren dan op plaat, maar de beleving vergoedt veel. De Amerikanen razen over het podium, musiceren op het ongemakkelijke af en gaan er dan ver overheen. En weigeren ons tot de laatste noot los te laten. (IG)
Fuz, foto Jenny Janssens
FUZ
Het moet gezegd: het Amsterdamse Fuz is een prachtig geslaagde conceptband. Met een look die vooral truttig chique uitstraalt, uit een soort jaren ’60 commercial gelopen. Maar dan met meer glitters. Normaal bestaat Fuz uit alleen maar chicks, maar door een afwezige drummer moesten ze toch een mannelijke vervanger regelen (met lippenstift, dat wel). Hoe dan ook, als je een woord zoekt om deze set te omschrijven is het wel zwoel. Er wordt zeker wat geflirt met oldschool punk-riffjes, maar over het algemeen hoor je vooral surfrock-invloeden. Het is alsof je zit te kijken naar een veel te coole band uit een oude film. Vooral de zangeres, die een soort van showgirlact lijkt te doen over de steady baslijnen en lange gitaaruithalen. Het totaalplaatje klopt gewoon helemaal. Ook het publiek in de goedgevulde Extase lijkt de band te kunnen waarderen. Vooraan starten een paar riot grrrls zelfs een moshpit. Expres een zwaar onsexy uiterlijk rocken en daarmee een bijna dampende set neerzetten; best een prestatie. (CL)
Camera in de Studiozaal van Theaters Tilburg, foto Ingmar Griffioen
CAMERA
Een optreden van Camera in Theaters Tilburg is een buitenkansje om even bij te komen, even lekker met een Westmalle Tripel in de groove van die Berlijners op de vloer van de studiozaal hangen. De Duitse band, ooit bekend geworden vanwege guerrilla-gigs in de U-bahn, neemt uitvoerig de tijd voor de soundcheck en dat betaalt zich uit in een uitstekend geluid. Camera is vervolgens heel lang, lekker en vooral geleidelijk bezig om die krautpsych-trip te bouwen. Je kunt moeilijk van nummers spreken in deze set, maar het lijkt er toch sterk op dat dat eerste stuk 30 minuten duurt. Ik zou eigenlijk halverwege weg moeten voor Converge, maar heb net zoveel intens spul gezien dat ik me even niet kan losmaken uit deze behaaglijke groove. In deze bizarre Berlijnse (en dus internationale) punky band zijn de hoofdrolspelers die groove en vooral de percussionist die continu achter zijn haar verborgen gaat. Dan gaan ze nog wat meer experimenteren met eerst de effectpedalen van de bassist en slaat en schuurt die beestachtig goede drummer een besnaarde plank tegen de versterker in een lang intermezzo, waardoor we langzaam ontwaken. (IG)
Jacob Bannon deelt uit
CONVERGE
Eenmaal in Dudok voelen we voor het eerst weer de kenmerkende klamme hitte van de gevulde zaal en lopen desondanks zo naar voren. We houden nog vijf korte tracks over, laat frontman Jacob Bannon weten. Kon slechter. Niettemin stomme zet, want gitarist Ballou had ons nog zo gewaarschuwd dat Converge niet vaak langs komt, iets wat Bannon nog benadrukt: “Let’s dance, we may not come back.” Dat zou zonde zijn, maar de oproep komt aan: het toch al tamelijk uitzinnige publiek betaalt de inzet van de Amerikaanse hardcore klasbakken met gelijke munt terug. Het aantal stagedives, en het tempo daarvan, neemt zieke vormen aan. Kippenvel, als Bannon de microfoon in de eerste rij steekt en kids zich verdringen om mee te brullen met tracks als Axe To Fall en oudjes Concubine en Last Light. Moeten we toch even terugkomen op die All For Nothing opmerking net: dit is hardcore ten voeten uit en, ook dankzij de publieksbeleving, zeker nog meer hardcore. En dan komt de band na al die madness nog terug (gepland, ok) en sluit af met het trend/genresettende Jane Doe. Dat waren twintig intens zieke minuten. (IG)
Les: er is altijd plek voor een crowdsurf
PEACH KELLI POP
Zit er nog wat in het vat? Wat het festival betreft zeker wel. De eerdergenoemde Girls Night in Extase loopt nog even door en Peach Kelli Pop staat klaar. De lievige bubblegum garagepop is nogal een overgang na het geweld van Converge, maar ook welkom en verblijdend. Iets met appels en perziken. De meiden staan voor het eerst in Nederland en kunnen de met dode kippen, lichtgevende badeendjes en slingers van 18 en 30 versierde Extase wel waarderen. Gisteren leerden ze het Nederlandse publiek al kennen in Breda (Electron), maar ze zitten nog met een vraag: “What kind of beer should we drink here?” Dat leidt tot zoveel geschreeuw dat de Canadese meiden er toch even van schrikken. “This is a girls show so you guys should be quiet”, reageert zangeres Allie Hanlon gevat. “I think I am still in tune, enough…” en daar gooien ze er weer een catchy garagesong in. Uiterst charmant feestje en dus tijd om hoedjes uit te delen. Nightbirds-host Niek Nellen loopt ook met een papieren hoofddeksel en een dikke grijns rond en daar gaat weer een crowdsurfer onder het lage plafond door. Wij moeten naar de trein toe en zeggen: ga vanavond kijken in Vera! (IG)
Voor het verslag van de woensdag (Melvins) en donderdag (o.a. Shining) klik je hier en over o.a. Ufomammut, GGU:LL, Bad Breeding, Priests en Hookworms lees je in het zaterdag verslag. Tot slot: de zondag met Wire/Noveller/Joy/Surfer Blood.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.