Hopla, daar zijn we weer met de Hardhitting Albumreviews. In maand twee én aflevering twee van dit jaar hebben we weer vier hele uiteenlopende heavy releases voor je. Vier harde, alternatieve, deviant, heavy tot kiezelharde albums (ok, waarvan 1 EP, maar dan wel op albumlengte) waarbij je speakers en oorbuizen ongegeneerd doorgesmeerd worden en het ijs zo voor je ogen van je stoep geblazen wordt.

Hoofdredacteur Merijn Siben dook in de Spaanse metalscene en kwam boven met het uiterst thrash- en moshwaardige Angelus Apatrida, redacteur Wouter Hommel ontleedde het requiem – en de bezetting – van de Zweedse heavy gothers Tribulation en Guido Segers kwam bijzonder op stoom. De Eindhovense redacteur boog zich over de recente platen van de Zweedse post-metalbazen Cult of Luna en de Belgische bijzonder alternatieve, elektronische en duistere metalgroep Emptiness. Vergeet de buren, vergeet de stress, vergeet de avondklok-clusterfuck en alle andere misère even en draai die schuiven open voor een brute dosis decibellen van deze zwaar aanbevolen Hardhitters.

Door Guido Segers, Wouter Hommel en Merijn Siben

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Tribulation – Where The Gloom Becomes Sound
“This is their requiem” hoor je de raspende stem van zanger/bassist Johannes Andersson zingen in opener In Remembrance. Een requiem is een dodenmis opgedragen voor de overledene, of in dit geval, overledenen: de band. Oprichter en gitarist Jonathan Hultén heeft na zestien jaar besloten zich op zijn solocarrière te storten. De vier gezichten van de bezetting, op de prent met dodenmakers uit de hoes, vormen de band niet langer… Bijna vijftig minuten duurt de mis die Where The Gloom Becomes Sound heet en van ongekende schoonheid is. Geen verrassingen per se, want de gothic metallers uit Arvika hebben sinds de vorige plaat Down Below (2018) hun ambacht haast geperfectioneerd.

Hulténs vervanger Joseph Tholl (ex-Enforcer) is een oude bekende van de band en deed zelf een creatieve duit in het zakje bij het eerste nummer. Dit is een kleine, maar mooie introductie die goed past bij de uiterst zorgvuldige presentatie van deze vijfde langspeler en iets wat de Zweden al sinds hun debuut – met The Horror (2009) – doen: ambachtelijke kwaliteit leveren. Of het nu pure death metal is die de klok slaat, of de progressieve variant: ieder album is in beeld en geluid met de grootste passie op de mensheid losgelaten. De hand van Hultén is eveneens altijd nadrukkelijk aanwezig. Op de derde langspeler, The Children Of The Night, werd dat geluid uitgekristalliseerd en vond het zijn weg naar menig jaarlijstje in 2015.

Wat de band zo goed maakt, is dat zij het hele spectrum van het vreemde, het onbekende en het buitenaardse weten te vatten in het totaalplaatje. Bij iedere draaibeurt wordt de luisteraar dieper in de wereld van Tribulation getrokken. Zo op het eerste gezicht lijken de eerste singles Leviathans en Hour Of The Wolf niets nieuws onder de zon te zijn voor de fan, maar ze ontpoppen zich na meerdere luisterbeurten tot serieuze oorwurmen en tevens zijn het puzzelstukjes van een verbluffend geheel. Het langzaam pulserende Dirge Of A Dying Soul is de volgende hoogvlieger, waarbij met mellotronachtige melodielijnen opgebouwd wordt naar een climax. Het pianostuk Lethe biedt vervolgens een moment van bezinning, om daarna met de uptempo kraker Daughter Of The Djinn kant B in te luiden. De gitaarsolo’s (Elementals, Funeral Pyre) en harmonieën (Inanna) komen in rap tempo voorbij en deze zijn allen om je vingers bij af te likken, zonder daarbij ook maar een moment het verhaal uit het oog te verliezen. Wat verder opvalt is hoe goed alle instrumenten en zang in de mix zitten: alles staat in dienst van de entiteit die zij samen oproepen als er wordt gespeeld. Met het laatste nummer, The Wilderness, komen alle elementen samen en wordt er op een waardige manier afscheid genomen. Tribulation is dood. Lang leve Tribulation! (WH)

Cult of Luna – The Raging River
Ik weet niet precies wat bij Cult of Luna nou het verschil maakt tussen een EP en een LP, maar The Raging River is een voorbeeld van het eerste ondanks een duur van bijna 40 minuten. De Zweden, inmiddels toch wel de standaard entry in een encyclopedie bij post-metal, pompen er in hoog tempo kwaliteitsreleases uit, maar teerden toch al een paar jaar op die Julie Christmas-collabo Mariner. Misschien is A Dawn To Fear uit 2019 daarom aan me voorbij gegaan, allez. Het is 2021 en er is nieuwe muziek en temidden van alles wat kut is, is dat goed.

Het golvende geluid van Three Bridges pakt langzaam maar zeker vaart en dan komt die zeemansbrul van Johannes Persson weer binnen. Pompend, stromend, je ontkomt gewoon niet aan Cult of Luna. Deze plaat moet ook een brug vormen naar een nieuw geluid en je voelt dat wel. Ergens tussen de nautische doom van Ahab en de fonkelende klanken van Mono lijken de Zweden te zoeken naar dat geluid. Naast het beukende geluid, wat je volop krijgt (no worries), moeten we het even hebben over Inside of a Dream. Mark Lanegan, die schijnbaar de gastrol volledig omarmt heeft de laatste jaren, zingt daarop een mooi stukje mee. Het nummer lijkt een intermezzo, maar krijgt door de bijdrage extra gewicht. Het behoud de energie en de kracht van de band, maar op een meer genuanceerde toon. Gerichter. Dit hoor je ook terug op Wave After Wave, wat een subtiele uitsmijter mag heten met 12 minuten op de teller. Veel goeds, maar nog meer belofte dus op deze plaat. We zullen het meemaken, op 15 oktober komen ze naar Hedon, misschien. (GS)

Emptiness – Vide
Vide. Een plaat die zeker als een voortzetting voelt, maar iets lichter. Lichter qua tred, maar niet qua zwartgalligheid en melancholie. Vide, Incomplet is duistere elektronia, met een prettig ritme wat luistergemak alleen maar ongemakkelijker maakt. Het geluid lijkt continu te dwalen, te schuren en niet echt alle elementen op z’n plek te krijgen. Geen wonder dat het overal jeukt waar het niet zou moeten tijdens Détruis-moi à l’Amour. De lome gitaren wringen met de dreiging onder de oppervlakte, continue tegenstelling en gevecht in een geluid wat je geen moment zal vervelen. Warmte met een ril, als de zonnige synths omlijst worden met gekreun, is het pijn of genot? Of allebei?

De luisteraar is een vreemde in de stad die Emptiness schetst, onrust en onvrede. Maar goed, laten we wel wezen, dat is exact de bedoeling en zo kan je ook in de teksten nog een ton van mysterie vinden als je titels als On n’en finit pas mag geloven. Alsof Hitchcock een Godard-film maakt. Enfin, je moet ‘m gewoon horen denk ik zo. Tien nummers anxiety voor de prijs van één plaat. (GS)

Nadat Emptiness de vorige plaat op Roadburn in het Patronaat presenteerde, keren ze met de opvolger terug voor Roadburn Redux: de band speelt voor de online editie Vide voor het eerst live.

Angelus Apatrida – Angelus Apatrida
Nederland heeft death metal, Noorwegen heeft black, Zweden heeft melodic death metal, maar hoe zit het met Spanje? Weinig bands die bij ons opkomen die het voor elkaar kregen echt potten en pannen te breken internationaal. Als er echter een band is die de plaatselijke metal-status quo met acht handen de straat op trapt, is het Angelus Apatrida wel. Het viertal brengt geen bombastische powerklanken à la Dark Moor of oubollige folk metal als Mägo de Oz, maar juist thrash metal op zijn meest moshwaardigst. Keihard shredden zonder poespas met alle kenmerken van de thrash-checklist afgevinkt. Oftewel: riffs op je afgeschoten als een vuurpeloton, bijgestaan door giftige vocalen, een haast fatale dosis double bass en energie voor tien.

Met alweer hun zesde release (tevens vierde via Century Media) en zo goed als geen line-up-wisselingen in een twintigjarig bestaan, staat je dan ook de eerste echte thrash-kraker van het jaar te wachten. Want de titelloze plaat schiet direct op scherp met Indoctrinate, een sonische bulldozer die met een hoog tempo, snedige gitaren en een meezingrefrein meteen laat weten waar het voor staat. Langspeler Angelus Apatrida is van begin tot eind plankgas, met een uitgestrekte middelvinger naar elk rood stoplicht, nietsvermoedende voetganger of tegenligger. Het is een logisch vervolg op de eerdere platen, maar ook eentje die laat horen hoe de band steeds iets beter wordt. Zo maken de vroegere hardcore-shouts van Guillermo Izquierdo vaker plaats voor Chuck Billy en Dave Mustaine-achtige zanglijnen en is de ritmesectie van bassist José J. Izquierdo en drummer Víctor Valera nog vettiger ingesmeerd, zo hard als ze grooven in het midtempo Disposable Liberty. Afsluiter Into the Wall maakt de boodschap compleet: Angelus Apatrida is thrash zoals het moet klinken: explosief, pijlsnel en zo strak als Tony Montana aan de coke. (MS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 
 


Deel dit artikel