Deze editie van de Hardhitting Albumreviews kunnen we wel scharen in de categorie licht schizofreen. Het drietal recensenten had duidelijk een zeer uiteenlopende gemoedstoestand bij het uitzoeken van een te recenseren onlangs uitgebracht album. Guido Segers schiet van duistere jazz van The Lovecraft Sextet naar de Noorse metal van Enslaved. Never Mind The Hypes jongste telg in het team Martijn Welzen zet zijn platenspeler meteen in de fik met het laatste album van Frank Carter & The Rattlesnakes. En vanuit de punkhoek duiken we met Lodewijk Hoebens de metalcorewereld in met het album Eternal Blue van Spiritbox.

Tekst: Guido Segers, Martijn Welzen en Lodewijk Hoebens

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

The Lovecraft Sextet – In Memoriam
Jason Köhnen ken je van Bong-Ra Mansur, The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble en The Mount Fiji Doomjazz Corporation. Hij heeft het maar druk, want kort voor de release van dit wonderlijke stukje duisternis deed hij ook The Answer Lies in the Black Void met Martina Horvath (o.a. van Thy Catafalque). Op deze plaat gaat de Utrechter weer een geheel andere kant op. Onheilspellend? Zeker. Maar ook erg ingetogen, dromerig, en cinamatisch zijn termen die deze jazz plaat helpen te plaatsen. Het lijken twee stukken in diverse uitvoeringen; vocaal, instrumentaal en ambient. Toch dwalen ze op een andere manier door de ritualistische context. De vocale versie van Funebre Macabre doet me bijvoorbeeld meer denken aan het wat onder de radar gevlogen Pamirt, waar de musicorum versie volledige de jazz omarmt. In de ambientum versie voelen we de black metal-achtige mystiek doordringen. Darkjazz, enfin, maar het stuk De Mysteriis is een duidelijke knik naar Mayhem, althans de bio (we spreken over De Mysteriis Dom Sathanas, het debuut van de Noren). De onheilspellende, doch sluimerende klanken die we hier horen laten daar geen twijfel over bestaan. In Memoriam is echter geen makkelijke release. Het is een darkjazz plaat, zoals Köhnen die vaker produceerde. Bevreemdend, spookachtig, en soms seductief. Maar elke minuut van je luistertijd waard. (GS)

Enslaved – Caravans to the Outer Worlds
De dagen waarin Enslaved écht ‘viking metal’ maakte ter ere van Odin, liggen al een tijdje achter ons.  Het thema blijft aanwezig in de muziek, maar het predicaat mag toch echt van de stickers af op de plaat. Misschien al wel sinds Riitir. De band is het hoekje om in de proggy hoek en de titel van deze EP is daar misschien wel het duidelijkste bewijs van. Weg zijn de blastbeats en grimmige vocalen. Althans, grotendeels… Op de titeltrack horen we daar toch flarden van (old dog, new tricks). Dat verlies van die rauwe rasp, daar mag om getreurd worden; Grutle Kjellson heeft misschien wel de meest demonische strot in het Noorse black metal landschap. Ik bedoel… Hij klinkt echt evil. Maar, enfin, we hebben er iets voor terug gekregen en dat is een band die complexe en gedurfde composities neerlegt, met een epische smaak en een vleugje mystiek. Dat doen ze op de titeltrack van deze EP, die gevolgd wordt door een intermezzo. De andere kant werkt hetzelfde met Ruun II – The Epitaph, een referentie naar de plaat Ruun en nadrukkelijk met het gevoel van het meer folksy gevoel wat je op de tussenperiode vaak hoorde. Denk aan Huggsja/Skuggsja, het project van Ivar Bjornsson met Einar Selvik (Wardruna). Alles uiteraard van een bijzonder hoge kwaliteit en een bepaalde ‘je ne sais qua’ qua genre. Het blijft een EP, het medium om een geluid te verkennen, maar in alle eerlijkheid wil je na deze achttien minuten gewoon meer. Meer. Meer. (GS)

Frank Carter & The Rattlesnakes – Sticky
Het titelnummer bijt de spits af, en direct worden een aantal dingen duidelijk. Frank en zijn rechterhand Dean Richardson vormen nog steeds de stabiele, creatieve ruggengraat van de band en de alom aanwezige, dwingende basgitaar neemt steeds meer een prominente positie in. Stiekem en zonder dat het direct opvalt, is die ontwikkeling, wanneer je de discografie achterstevoren beluistert, eigenlijk heel logisch en al jaren gaande. De van oorsprong punkrock georiënteerde songs nemen, als de jaren verstrijken een groovende rock-wending. Cupid’s Arrow, track twee, bevestigt dat maar al te graag. Het is ook direct een enorm compliment aan gitarist Dean die als producer niet zijn eigen snarenplukkerij met de snuit tegen het spreekwoordelijke etalagevenster heeft gedrukt. Ego’s blijven netjes onder controle. My Town, Off With His Head en Cobra Queen zijn zo welkome dansbare aanvullingen geworden op de toch al niet geringe lijst van publiekslievelingen. Go Get A Tattoo, Bang Bang en in iets mindere mate Take It To The Brink vallen niet in deze categorie, omdat ze een zijde laten zien die toch niet echt beklijft. Aan de andere kant; de vorige plaat End of Suffering uit 2019 kende eenzelfde tweedeling. De korte periode tussen de twee albums en het stilliggen van de live-optredens zal zeker zijn weerslag op deze broederlijke gelijkenis hebben gehad. Een opvallend verschil met de voorgangers is wel dat er geen enkel nummer op je diepste emoties speelt. De teksten van bijvoorbeeld Anxiety, van End of Suffering en Thunder, van Modern Ruin, gaven tranen en kippenvel een grandioze uitlaatklep. Nu is dansen de hoogste kunstvorm, en begrijpelijk ook na zo veel maanden bankhangen. (MW)

Spiritbox – Eternal Blue
Halloween komt eraan dus hou je spirit box maar klaar voor onverwachte gasten. Of luister eens naar het debuut van Spiritbox en laat je leiden door een wonderlijke wereld vol muzikale misère en melancholie. Opener Sun Killer zet onmiddellijk de toon met een huiveringwekkend intro dat recht uit een griezelfilm lijkt te komen. Gelukkig is daar de stralende stem van Courtney LaPlante en voel je Evanescence vibes. Ze heeft de charme en de furie. Als de metalcore sound onder je huid kruipt met behulp van fijne digitale effecten, helpt de frontvrouw het nummer met haar screams naar een uitzinnige climax. Total eclipse of the brain!

Bij een eerste kennismaking verwacht je het stemgebruik van haar misschien niet, maar wanneer een vijfjarig meisje kennis heeft gemaakt met Cannibal Corpse lijkt er geen weg terug. De rest van Eternal Blue balanceert fragiel tussen hoop en horror. Hurt You slingert de luisteraar alle kanten op dankzij sleurende riffs. Enige rustpunt blijven de cleane vocalen van Courtney. Maar zelfs dat is niet altijd het geval zoals op visitekaartje Holy Roller. Wat een razernij mede dankzij de elektronische breakdowns en de gitaarpartijen van manlief Mike Stringer. 

Niet gek dat ze door dit debuut worden gezien als een van de nieuwe gezichten binnen de metalcore scene. Samenwerkingen met Architects frontman Sam Carter op dit album en gastvocalen van de frontvrouw bij Make Them Suffer en ERRA laten een nieuwe wind waaien door het genre. Het draait allemaal om evolutie, Courtney en Mike zetten die experimentatie drift via Spiritbox verder na hun tijd bij Iwrestledabearonce. Bovendien zijn ze de perfecte band voor wie zich net begeeft binnen de metalwereld. Een van de aanraders van Graspops jubileumeditie!  (LH)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel