Hardhitting Albumreviews met Napalm Death, Blue Crime, Uniform en Dystopia

We knallen de maand oktober lekker in met een nieuw kwartet aan Hardhitting Albumreviews. Er zijn veel zaken die ontregeld worden door de heersende coronapandemie, maar we blijven op zoek voor je naar nieuwe muziek om het brein bij tijd en wijlen te voorzien van heavy sounds. Nou ja, bij tijd en wijlen… De nieuwe albums, ep’s en singles blijven maar binnenstromen. Drie van onze redacteuren gingen in vrijwillige quarantaine om in totaal een viertal hardhitters te beluisteren en te voorzien van commentaar. Editie 21 behelst de nieuwe aanwinsten van Napalm Death, Blue Crime, Uniform en Dystopia.

Door Joost Schreurs, Wybren Nauta, Wouter Hommel

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Napalm Death – Throes Of Joy In the Arms Of Defeatism
Napalm Death behoeft eigenlijk geen introductie meer. Al in 1981 begon een stel Britten onder deze naam met het uitvinden van grindcore, maar de eerste tien jaren had Napalm Death veel weg van een duiventil, met muzikanten die uitvlogen naar bands als Carcass, Cathedral en Godflesh. Sinds 1991 en het vierde album Utopia Banished, is de lineup echter opvallend stabiel en bijna 30 jaar later is Napalm Death toe aan het zestiende album met de tongbrekende naam Throes Of Joy In The Arms Of Defeatism.

Het stijlboek van grindcore is toch vooral hard, snel en agressief, dus de vraag dringt zich al snel op of Napalm Death na al die jaren en zoveel albums nog steeds fris klinkt. Het antwoord is volmondig JA! Met Throes… plaatst Napalm Death zich met beide benen in het nieuwe decennium. Opener Fuck The Factoid is nog een ouderwets snelle beuker, maar daarna barst met Backlash Just Because een muzikaal pademonium los waar vermoedelijk zelfs Dillinger Escape Plan even stil van wordt. De agressie en woede die Barney Greenway in zijn vocalen weet te leggen, hebben na al die jaren nog niets aan kracht ingeboet, maar ook drummer Danny Herrera overtreft zichzelf op dit album. Hoewel het volledige album weer in standje ‘boos’ en ‘hard’ is opgenomen en het tempo overwegend boven de snelheidslimiet ligt, verveelt het geen moment. Met Invigorating Clutch is er halverwege zelfs sprake van een rustpunt, voor Napalm Death-begippen dan en na dit slepende industriële tussenstuk wordt er direct weer opgeschakeld naar de hoogste versnelling met Zero Gravitas Chamber. Om de luisteraar verder bij de les te houden, wordt er in Amoral flink leentjebuur gespeeld bij Ministry, maar het titelnummer is dan weer een typisch grindcorenummer en net als je denkt de band veilig uitbolt richting de eindstreep, gooien ze er A Bellyful of Salt And Spleen tegenaan: een freaky industrial trip die bol staat van synthesizers, samples, mechanische drums en galmende zang.

Zo slaagt Napalm Death er met Throes Of Joy In The Arms Of Defeatism in om ook na negenendertig jaar en zestien albums nog verrassend, spannend en relevant te blijven en dat kan helaas niet van alle metalbands die begin jaren tachtig begonnen, gezegd worden. (JS)

Blue Crime – I’m Afraid We Became One
Vijf jaar geleden was het Amsterdamse Blue Crime een van de grote ontdekkingen van de Popronde. Met een mooie balans tussen fijnzinnige gitaren en een stemmige sfeer wisten ze op hun debuut-ep Tyr meer te zijn dan de zoveelste dertien-in-een-dozijn indierock band. Het is dus even wachten geweest op de opvolger, maar vijf jaar later is er nu eindelijk het eerste album I’m Afraid We Became One. In tussentijd hebben er wel de nodige wisselingen plaatsgevonden bij de band. Leden van het eerste uur Alexandra Duvekot en Liú Mottes worden nu vergezeld door leden van het internationale muzikantengezelschap Meduse Magiq: Rosa Ronsdorf, Lucy Kruger en Jochem Baelus van Slumberland. Verder heeft het gezelschap ook niet stilgezeten, maar nog een aantal internationale shows gespeeld waaronder het Endless Daze festival in Zuid-Afrika.

Dit zal zeker bij liefhebbers van psychrock een belletje doen rinkelen want dit festival staat al enkele jaren bekend om zijn uitstekende line-up van alles wat maar fuzzt of groovet. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de nodige psychedelische invloeden te horen zijn op de titeltrack van het album. Langzaamaan bedwelmen de galmende bassen en mijmerende vocalen van Duvekot de luisteraar tot het nummer met een monumentaal gitaarsalvo tot een abrupt eind gebracht wordt. De stemmige sfeer van debuut-ep Tyr is nog steeds aanwezig, maar muzikaal durft de band veel meer risico’s te nemen. Zo klinkt het hoogtepunt van het album,Take Death, als een weerbarstige kruising tussen Wovenhand en Space Siren, tegelijkertijd zowel dwingend en groots als schurend en rebels. En hier houdt het niet mee op; alles van uitgesponnen groovende jams tot uitgeklede echoënde folkrock passeert de revue.

Zo’n uiteenlopende aanpak qua geluid kan makkelijk voor een gebrek aan samenhang zorgen. Ware het niet dat de band al deze nummers aan elkaar weeft met een thematiek van van occultisme en mystiek die als een donkere sluier over het album heen valt. Tel daar nog een voortreffelijke productie van Roy van Roosendaal bij op en de enige conclusie die overblijft is dat Blue Crime met hun debuutalbum een bescheiden meesterwerk aflevert. Tegendraads en avontuurlijk, maar ook melodieus en bezwerend is I’m Afraid We Became One het wachten meer dan waard geweest. (WN)

Uniform – Shame
Als je in deze tijden op zoek bent naar wat soelaas in een stevige dosis lawaai hoef je niet veel verder te zoeken dan de oostkust van de VS. De gitzwarte modder van de urban jungle is doordrenkt met paranoia, onrust en wroeging en is daardoor de perfecte voedingsbodem voor het betere gitaargeweld. Zo ook voor Michael Berdan en Ben Greenberg van Uniform die al jaren een fijne lijn bewandelen tussen industrial, hardcore en noiserock. Op hun nieuwe album Shame klinken ze even meedogenloos en onverbiddelijk als altijd, maar graven ze emotioneel weer dieper dan voorheen. Zo worden ze ditmaal bijgestaan door drummer Mike Sharp die met zijn percussie de intensiteit nog een tandje opvoert. Vorige album The Long Walk was de eerste keer dat de band hiermee experimenteerde, toen met Liturgy’s Greg Fox, maar ditmaal is het resultaat rauwer dan ooit.

Balancerend op de rand van verwijt en zelfhaat, bijt Berdan de luisteraar zijn teksten toe op opener Delco: “You are what you’ve done, you are what’s been done to you.” Het beetje afstand dat de band voorheen bewaarde door zijn industrial roots, maakt hier plaats voor een overkokende withete woede. Met Sharps immense percussie en de haast doomachtige ploeterende gitaren van Greenberg voelt het nummer voornamelijk als een vorm van zelftherapie. Ander muzikaal hoogtepunt en emotioneel dieptepunt is Life In Remission waar spijt en zelfdestructie zich als een onstopbare sloopkogel door het nummer laten gelden. Met zijn zwaar aangezette vocale effecten en stuwende blastbeats neigt het geheel zelfs enigszins naar black metal.

Het is een flinke dosis pathos die Uniform hier voorschotelt, maar er zijn maar weinig bands die hun ernst en intensiteit op dit album kunnen evenaren. Dit blijkt nog een laatste maal op I Am The Cancer, een monumentale afsluiter die ergens tussen Godflesh en Liturgy in ligt. Na een half uur aanhoudende geketende noise breekt deze track eindelijk los in een ruimtelijk, slepend epos dat door Berdan met het mantra “God will not love you forever” over de streep wordt getrokken. Met Shame levert dit trio hun meest dringende album tot dusver af met een flinke portie zelfreflectie; tegenwoordig misschien wel relevanter dan ooit. (WN)

Dystopia – Geen Weg Uit
Ondanks dat er wereldwijd meerdere bands met dezelfde naam rondlopen, is de muziek van het kwintet uit het West-Friese Den Helder, opgericht in 2005, een stuk origineler te noemen. Na twee demo’s ging de band in 2008 uit elkaar, om in 2011 een doorstart te maken met een iets andere koers dan die van de thrash metal waarmee ze begonnen. De aanjagers van dit gezelschap zijn drummer Cees de Wit (Pulverised) en zanger/gitarist Dennis Onsia (Pulverised, Throne Of Time) en etaleren een brede smaak sinds het debuut Decay (2012), welke van technische death metal, tot shoegaze, tot progrock en alles daar tussenin gaat. Gaandeweg is het geluid steeds meer verschoven richting black metal. Met de komst van multi-instrumentalist Thomas Cochrane (ex-Ancient Rites, Vetrar Draugurinn) in 2016, zijn er voor het eerst blazers te horen op het tweede album Chaos Philosophorum (2017).

Nu, drie jaar later, is er deze derde langspeler met de Nederlandse titel Geen Weg Uit. Niet alleen de titel, maar ook de teksten zijn dit keer volledig in de eigen moerstaal. Het progressieve en complexe karakter van de vorige plaat leek vooral met het hoofd geschreven te zijn en deze nieuwe plaat meer met het hart. Geopend wordt er met Razernij: een achttien minuten durend epos dat in vier delen gesplitst is, waarvan de gitaarsolo in het laatste deel één van de hoogtepunten is. Het uit drie delen bestaande Van De Meute Vervreemd bouwt rustig op: van alleen een gitaar en trompet naar woeste uithalen van de drummer, die even later snelle blast beats onder dissonant klinkende akkoorden speelt. De trombone en trompet worden, hoewel nadrukkelijk aanwezig, slim ingezet en zijn in balans met de rest van het instrumentarium. De derde langspeler van Dystopia klinkt groots en meeslepend en roepen in de bijna veertig minuten allerlei gevoelens op. Speltechniek en uitvoering zijn erg goed en de zang van Onsia mag zeker niet onvermeld blijven. Het kwintet stond eerder al op Eindhoven Metal Meeting en Roadburn en Geen Weg Uit is een geweldig excuus om weer uitgenodigd te worden voor de volgende edities. Dit is pure klasse. Overigens is de uitgave op vinyl beperkt tot driehonderd stuks en is te verkrijgen in drie verschillende kleuren via het Amsterdamse label, Wolves Of Hades. (WH)