Hardhitting Albumreviews met Lorna Shore, Gràb, Turnstile en A Pale Horse Named Death

De euforie van de afgelopen edities Soulcrusher en Sniester dreunt nog door binnen de redactie van Never Mind The Hype. Wat een feest om weer live muziek te beleven en met blauwe plekken op de armen van een good old fashion mosh pit te ontdekken de volgende ochtend.
Maar goed… Dat de live shows weer op gang komen, betekent niet dat de Hardhitting Albumreviews op een laag pitje komen te staan. In tegendeel! Op de draaitafels van Karin, Guido en Joost belanden een viertal albums die besproken worden in deze nieuwe editie Hardhitting Albumreviews.

Guido neemt het Alpine black metal album Zeitlang van Gràb onder de loep en vervolgt zonder blikken of blozen met het nieuwe hardcore werk van Turnstile. Karin verdiept zich in de ep …And i Return To Nothingness van het Amerikaanse kwartet Lorna Shore. Tot slot belandt Joost met het laatste wapenfeit van A Pale Horse Named Death in de hel op aarde.

Tekst: Karin Leijs, Guido Segers en Joost Schreurs

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Lorna Shore – …And I Return To Nothingness
“Heb je deze MEGA VETTE deathcore song al gecheckt?”, stond er ineens in mijn Whatsapp inbox. Het betrof de single van het Amerikaanse kwartet Lorna Shore, dat afgelopen maand hun nieuwe ep …And I Return To Nothingness uitbracht. De release komt een krappe anderhalf jaar na langspeelplaat Immortal, waar CJ McCreery zijn strot nog opentrekt. Maar ondanks dat de metalwereld niet snel in shock is en zowel menselijke offers, baden in babybloed en kerken in de fik zetten wordt getolereerd, wordt er een lijn getrokken bij sexual misconduct´. Meneer McCreery wordt aangeklaagd door meerdere vrouwen wegens seksuele en emotionele mishandeling en dat is reden voor Lorna Shore om het dek opnieuw te schudden en van hand te wisselen. Iets waar ze niet vies van zijn, want in het ruim tienjarig bestaan van de band zijn er al zeven andere bandleden versleten.

Drummer Austin Archey stuurt Will Ramos (ex-A Wake in Providence) een instrumental om te voorzien van vocals en de rest is geschiedenis. De nieuwe ep met debuut van Ramos bevat achttien minuten luisterplezier, verdeeld over drie tracks. Ramos laat niets aan het toeval over en serveert ons op eerste single To The Hellfire direct zijn complete stembereik in grunts die de mierentietjes op je arm tevoorschijn laten komen. De laatste 49 seconden van de track zijn daarbij een kers op de taart slash heerlijke climax.

De symfonische intro van Of The Abyss wordt snel aangevuld door snoeihard, snel drumwerk van Archey. Holy fucking moly! De track barst daarna open met een complete kakofonie die wat mij betreft deathcore meets crust meets black meets death is. Maar wie ben ik? Ik zie het publiek al voor me; de eerste dertig seconden schrap zettend voor wat komen gaat om daarna the verzwelgen in een flinke wall of death. Daarna even bijkomen tijdens een lekkere gitaarsolo en fijne breakdown.

Afsluiter van deze ep is de titeltrack …And I Return To Nothingness. Het melodische synthwerk zet de toon en door de symfonische lichte melodie als basis van dit nummer geeft het een heel andere feel dan de rest van de nummers. Lorna Shore rust niet op een standaard plan van aanpak zoals vele andere deathcore bands. Ze zoeken de diversiteit op en leveren daarmee een fijne plaat af. Knap staaltje creativiteit van deze New Jersey boys. (KL)

Gràb – Zeitlang
Het altijd sympatieke Trollmusic label brengt weer wat leuks uit; GRÀB, een project van voormalig Dark Fortress frontman Matthias Jell. Het leuke hieraan is dat de artiest uit Bavaria er voor kiest om alles in het zuidelijke accent te doen. Zoals men dus spreekt in de Alpine staat, maar dan black metal. De naam vertaalt als ‘grijs/oud’ en het gaat hier om het debuut Zeitlang.

Er is een specifiek geluid dat hoort bij de Alpine black metalscene. Wat het is, is lastig te duiden. Het is groots, soms wat bedompt, maar vooral sprekend van een bepaalde mystiek. Geen wonder dat het conceptverhaal ook draait om het terugtrekken uit de wereld en zoeken naar isolatie. Iets wat toch zeker bij de romantiek van de bergen hoort. Het is van die black metal die klinkt alsof er een pak regen met hagel er doorheen op je dak landt, met name op een song als Weizvada, waar het klassiek te keer mag gaan met mistroostige tremolo riffs en een mild tempo. Een stukje synths mag ook niet ontbreken, zoals we even later horen op A Dag inn Herbst. Meer als intermezzo, het blijft black metal met een atmosferisch smaakje.

Al met al is het maar goed dat Zeitlang in het najaar uitkomt. Het is een grauwe, weemoedige plaat, die precies de juiste snaar raakt en toch wat bevreemdend voelt. Het is zelden zo dat zang en taal beperkt bij black metal, maar met een goed oor voor Duits is het dialect moeilijk te grijpen. Het geeft een extra smaakje aan deze plaat die zeker met een kop warme choco te waarderen valt. (GS)

Turnstile – GLOW ON
Hardcore is een lastig genre om te ontstijgen. Veel bands klinken als veel andere bands zonder veel verschil te laten horen en dat is een understatement. Hardcore bands die ook niet hardcore-fans vet vinden zijn dun gezaaid, maar Turnstile lijkt het waar te maken met het stevige plaatwerk GLOW ON. Hoe hardcore dat dan nog mag heten is een tweede; als we het over een poppy omlijsting hebben, dan is dit wel een hele brede lijst.

Terug naar de plaat; we hebben de hakkende ritmes, de versnellingen, de expressieve zang, groovende hooks, maar alles is ontzettend gepolijst. Eerste indrukken roepen een beetje het gevoel op van Title Fight en Shelter. Vooral de cleane vocalen (een enkele keer zelfs inclusief een helium effectje) doen dat op songs als Don’t Play. Daar zit ook nog eens een tropisch ritme overheen, maar het kan ook minder wild; HOLIDAY voelt als een klassieke banger met een goede beuk erin. Echter… die synth intro op MYSTERY vind ik ver weg van de roots. Het is goed om te weten dat Mike Elizondo achter de kloppen staat. Die schreef een paar grote hiphop hits en produceerde Mastodon en Avanged Sevenfold. Kortom, grote platen die een band uit hun hokje duwden. Het algehele gevoel van GLOW ON is dat dit hier ook gebeurt.

Dat past ook wel bij de emotionele lading van de plaat. Het is een soort einde-van-catharsis album wanneer alles loskomt en vrij wordt. Songs als ENDLESS en DANCE OFF laten ook echt een evolutie horen die daarop aansluit. Het gelaagde geluid, de productietrucjes, het hoge catchy gehalte en de opvallende dansbaarheid, zetten Turnstil apart van de standaard hardcore hordes. NEW HEART DESIGN is helemaal een vrolijke indie tune. En zo kan je door blijven gaan met roepen waarom deze plaat eigenlijk geen hardcore plaat meer is, maar iets nieuws. Ja, de ruwe pit zit er nog in, de essentie is daar en juist dat maakt het zo’n dapper album. Turnstile durft hier oprecht anders te zijn en dat maakt impact. Glow on, dan maar. (GS)

A Pale Horse Named Death – Infernum In Terra
Sal Abruscato begon A Pale Horse Named Death (APHND) in 2010 als een side project op het moment dat hij nog drummer was in Life Of Agony. In 2018 droeg hij de drumkruk over aan Veronica Bellino, zodat APHND zijn volle aandacht kon krijgen. En met resultaat, want nog geen drie jaar na When The World Becomes Undone verschijnt alweer de vierde langspeler, Infernum In Terra. Vrij vertaald: de hel op aarde. Een toepasselijke titel, want APHND speelt trage, slepende gothic doom metal. De vorige bands van Abruscato, Type O Negative en het reeds genoemde Life Of Agony stonden ook al niet bekend om hun optimistische kijk op het leven en de wereld, maar bij APHND wordt het somberheidsniveau tot het maximum opgeschroefd en Infernum In Terra is geen uitzondering.

Na Infernum – het onheilspellende intro – wordt de toon direct gezet met Believe In Something (You Are Lost). Een traag ritme met slepende gitaarrifs, ‘pickscrapes’ en de typische zang van Abruscato die in de verte wat doet denken aan een Layne Staley in de lagere registers, waardoor de melancholiek nog wat extra wordt aangedikt. Het valt wel op dat de gitaren iets venijniger klinken dan op eerdere albums, net zoals er veel ruimte is voor ouderwetse gitaarsolo’s. In Cast Out From The Sky gaat het tempo nog iets verder omlaag en wordt veel ruimte gegeven aan de keyboards, waarmee APHND dat kenmerkende gothic sfeertje weet op te roepen.

Dat APHND potentie heeft om catchy nummers te schrijven, bewezen ze telkenmale op de drie voorgaande albums, die allemaal wel een paar van die echte ‘oorwurmen’ bevatten. Van die nummers die na een paar keer horen de rest van de dag in je kop zitten. Nou, ook Infernum In Terra heeft weer een paar van deze pareltjes, zoals het prachtige Shards Of Glass, compleet met heerlijke gitaarsolo die zo uit de hoge hoed van Slash had kunnen komen. Maar ook Lucifer’s Sun of het new wave-achtige Reflections Of The Dead. Wat verder opvalt is dat het nieuwe album maar twee versnellingen kent: traag en trager, terwijl er op de voorgaande platen nog wel eens een vlot nummer tussen zat, als herinnering aan de hardcore-roots van Abruscato. Op Infernum In Terra gaat APHND volledig voor de doom en maximale melancholiek. Mogelijk klinkt de plaat hierdoor wat eentonig bij een oppervlakkige luisterbeurt, maar dit album verdient meer dan dat. In ieder nummer geeft Abruscato wel iets van zijn enorme talent als songwriter prijs en ook als zanger laat hij zich van zijn beste kant zien. Zijn focus op één band betaalt zich uit in de vorm van een ijzersterke nieuwe plaat, waar de fans blij mee zullen zijn en waarmee zeker ook nieuwe duistere zieltjes gewonnen gaan worden. Infernum In Terra is in ieder geval de perfecte soundtrack voor de Halloweenmaand. (JS)