Festivalverslag Sniester 2021: een euforisch weerzien met het oude normaal

Black Box Revelation op Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

Dool op Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

Zo is het een en al ellende, en vervolgens worden we alweer geconfronteerd met mooie vooruitzichten. Toen de versoepelingen, na een lange tijd van uiterst krom kabinetsbeleid, dan toch eindelijk werden aangekondigd ging alles in een stroomversnelling in festivalland. Sniester kondigde aan door te gaan, Soulcrusher zette alles op alles om toch nog een dikke editie op te zetten en her en der werden en optredens en festivals als Helldorado aangekondigd. In een tijd waar we voornamelijk zitshows hebben meegemaakt, en het gebrek aan het festivalgevoel ernstig miste, is het een verademing weer op pad te kunnen zonder anderhalve meter. Naast Soulcrusher, was ook Sniester een van de eerste festivals van het jaar die enigszins normaal weer doorging afgelopen weekend. We waren er dan ook als de kippen bij op de zaterdag daar onder andere Dool, Magnetic Spacemen en And So I Watch From Afar op de line-up stonden, onze review lees je hier.

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Mia Weerdesteijn

Het is een typische, asgrauwe herfstdag in Den Haag. Een zee van paraplu’s begeeft zich door de stad, met buien die continu van lichte motregen naar hard plenzen switchen. Gelukkig zal een van de eerste festivals dit jaar binnen plaats vinden. Sniester is namelijk een heuse ontdekkingsreis langs verborgen parels in Den Haag, met een focus op garage, indie, punk en andere segmenten uit de gitaarmuziek. Hoewel er nog steeds wat coronagerelateerde gevolgen zijn, zoals slechts 75% capaciteit en enkele bands die noodgedwongen moesten afzeggen, is het festival volledig uitverkocht. Het is duidelijk: mensen hebben weer zin in een feestje, en Sniester is een haast euforisch weerzien met het oude normaal!

Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

KIEFF – 3345 Records
Goed beginnen doen we al meteen bij KIEFF. Optreden in een platenzaak is vaak leuk, maar kan nog weleens ten koste gaan van het geluid. Maar wonderwel is die verrassend goed in elkaar gemetseld bij 3345 Records vandaag! Eerder bespraken we al de nieuwe, titelloze plaat van deze heren, maar live komt die onnavolgbare post-punk helemaal strak geslepen tot zijn recht. Het viertal laat namelijk duidelijk zien waarom ze tot een van de grootste Nederlandse post-punkbeloftes behoren, daar hun sound alle kanten opgaat zonder de orde in de chaos uit het oog te verliezen. In een krappe 30 minuten knallen ze er dan ook het gehele nieuwe album met twaalf noisy krakers doorheen. Gekleed in gekleurde overalls maakt KIEFF een bijzondere indruk, met een nonchalant karakter, maar muzikaal is het niet te versmaden. Van de haast kakofonische gitaaruitbarstingen en eigenzinnige basloopjes tot de razend spannende tempowisselingen: het zijn elementen die tracks als Charm en The Endless Search For Perfection gedetailleerd inkleuren. Ook een bijzondere toevoeging is de stem van gitarist Michiel Thompson, die de meerstemmige zangpassages met een soort hardcore scream opleukt, zoals in het aangenaam verknipte State of Being White. Kortom, in zijn geheel een uitstekend optreden dat naar meer smaakt. Laat die optredens in het buitenland maar gauw komen!

L.A. Sagne op Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

L.A. Sagne op Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

L.A. Sagne – De Zwarte Ruiter
Soms denken we dat we dat we wel op de hoogte zijn van wat er speelt in het Nederlandse heavy, punky landschap, maar dan is het extra leuk om iets nieuws te ontdekken. Met nog geen plaat op zak en enkel een Instagram-pagina komt L.A. Sagne even uit het niets, maar deze Nederlandse garagepunkers laten wel meteen even zien waarom ze goed bij Sniester passen. Messcherpe garagepunk die zich laat kenmerken door bondigheid en ongenadige tempo’s. Met in de gelederen zangeres Tara Wilts (vandaag cosplayend als een punkversie van Pippi Langkous), zorgen de vocalen voor wat opgetrokken wenkbrauwen bij de bezoekers en het barpersoneel, maar fuck it: het is punk, en haar toepasselijke stem snijdt met eenzelfde scherpte als de gitaren door het geheel heen. Toch is het meer dan alleen rammen, daar de onstuitbare geluidsmuur die L.A. Sagne heet ook genoeg ademruimte biedt voor pakkende refreinen of verrassend sterk opgebouwde passages die spelen met de intensiteit. Het blijft pijlsnelle meuk, maar het wordt wel met een dusdanige energie en afwisseling gebracht dat de vonk toch over slaat. Dit is dus zeker niet de laatste herrie die we van L.A. Sagne gaan horen, en dat is maar goed ook.

L.A. Sagne op Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

Supersonic Blues op Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

Supersonic Blues – Rootz
Als we vervolgens bij Supersonic Blues in een drukke zaal staan, begint toch echt dat festivalgevoel los te komen. En dat komt ook doordat dit Haagse powertrio gewoon een verdomd lekkere set speelt. De bluesy rock met een psychedelische rand bracht ze al her en der, waaronder ook Roadburn, en vandaag wordt eens te meer duidelijk hoe goed de band is in het creëren van monsterlijke 70’s grooves. Tracks gegoten in een vrijgevochten jasje, wiens jamachtige psychpassages met elke noot binnenkomen dankzij het ijzersterke gitaarwerk en de donderende ritmesectie die het geheel draagt. Er is eindelijk een debuut langspeler op komst, genaamd It’s Heavy die uit zal komen via Who Can You Trust Records, en wanneer Supersonic Blues dan ook een nieuw nummer ervan speelt is het duidelijkin hoeverre de Haagse band muzikaal nog meer gegroeid is. Met een verslavend goede leadriff hakt dit nummer er namelijk effectief in, machtig mooi in spelend op de groovende ritmesectie, opbouwend naar een onvervalste psychjam. Erg lekker dus! Overlapping zal zich echter aandienen in de bomvolle line-up, dus vertrekken we wat eerder naar Paard voor Black Box Revelation.

Supersonic Blues op Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

Black Box Revelation op Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

Black Box Revelation – Paard, Grote Zaal
Al een gevestigde naam wereldwijd, laat Black Box Revelation vandaag zien dat ze nog steeds alle aandacht verdienen. Gewoon erg solide, die alt/garagerock van dit duo, vandaag met zijn drieën op het podium. Gitarist Jan Paternoster en drummer Dries Van Dijck werden met hun muziek wereldwijd bekend, met naast vele tours ook verschijningen bij David Letterman en in diverse Netflix-series. En wie ze aan het werk ziet, weet waarom. Erg solide, gitaarheavy rock die doet denken aan Black Rebel Motorcycle Club en The Black Keys, die naast bluesy rocktracks ook regelmatig weet op te bouwen naar explosieve passages. Qua liveprestatie zit het ook helemaal goed, met duidelijk speelplezier en een strakke chemie, waarbij knuppelaar Dries vooral in het oog springt met zijn aanstekelijke enthousiasme. Erg goed, maar we trotseren toch nog de regen om in The Grey Space een stukje Splinter mee te pakken.

Black Box Revelation op Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

Splinter op Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

Splinter – The Grey Space In The Middle
Een van de voordelen van een festival als Sniester is dat je op verschillende plakken komt waarvan je het bestaan niet wist. The Grey Space In The Middle is een van die plekken, een oud pand met ateliers en een gure kelder waar toepasselijk Splinter staat. Kort maar krachtig, gezien de band aan de laatste vijftien minuten bezig is als we binnen komen. Splinter, onder leiding van Douwe van wijlen Death Alley, brengt onvervalste rock ’n roll gebracht door een ervaren groep muzikanten. Vlammende afsluiter Brand New Future is zo’n voorbeeld van die sound, een rollen rockexplosie die zo van een klassieke Deep Purple plaat had kunnen komen. Dat brengt dus flink wat leven in de brouwerij vanavond!

Magnetic Spacemen – Rootz
We waren al behoorlijk onder de indruk over de nieuwe plaat Papoya Poya van Magnetic Spacemen, en hoewel de befaamde livereputatie van deze heren ons niet onbekend is, zijn de garagepunkers wel heel on point vanavond in Rootz. Sodeknetter, we maken slechts de tweede helft mee, maar wat is het een verbluffende bom van zweterige energie! Frontman en spring in ’t veld van dienst Sam Pols weet met zijn verwilderde uitstraling en minutieuze samenspel die messcherpe garagepunksound te representeren, en die uitbundigheid werkt aanstekelijk op het publiek. Nieuwe tracks als The Fun brengen de snedige punk van weleer, aangelengd met diverse andere elementen, en laat zien hoe de heren nog meer gegroeid zijn als muzikanten. Next level garagepunk, die net als de post-punk van KIEFF eerder vanmiddag gauw een breder publiek verdient in het buitenland. Krijg het afsluitende PRA maar eens uit je hoofd…Kortom, dit is het soort intense shows die we gemist hebben, en Magnetic Spacemen weet als geen ander van die gretigheid gebruik te maken. Een hoogtepuntje!

Magnetic Spacemen op Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

And So I Watch You From Afar

And So I Watch You From Afar – Paard, Grote Zaal
Een van de laatste bands die we aanschouwden pre-corona was And So I Watch You From Afar op Complexity Fest. Met nu ons eerste, enigszins normale festival sinds die tijd, komt het allemaal full circle want deze Noord-Ierse progressieve post-rock bazen staan nu ook in Paard op verpletterende wijze hun ding te doen. De springerige instrumentale muziek is onbegrensd, en het ligt er net aan hoelang de gemiddelde bezoeker die springerigheid uithoudt. Maar dat uithoudingsvermogen staat of valt met de liveshow, en die zit simpelweg helemaal snor. And So I Watch You From Afar is gewoon heel erg goed in wat ze doen, en het resulteert in een concert dat nergens teveel uit de bocht vliegt. Een verwoestende track als Set Guitars To Kill bijvoorbeeld, met epische gitaren die klinken als een op hol geslagen luchtsirene, weet met een welgemikte groove ook de minder prog minded luisteraar naar binnen te harken. Het resulteert in een zaal die aangenaam gegrepen wordt door de mathematische uitspattingen van deze Ieren. En niet alleen maakt het veel los bij het publiek, maar ook nog eens bij de band zelf, als ze haast geëmotioneerd aangeven dat het hun tweede show is sinds de pandemie, en hun eerste buiten het land. Erg tof!

And So I Watch You From Afar op Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

Dool op Sniester 2021, foto Mia Weerdesteijn

TankZilla – De Zwarte Ruiter
Overlapping be damned: we weten toch nog een paar nummers van TankZilla mee te pakken! Het is inmiddels aardig vol geraakt in De Zwarte Ruiter, en met recht. Want dit project van Peter ”Peter Speedrock” van Elderen samen met drummer Marcin Hurkmans weet toch een overdonderende, smerige sound te creëren met TankZilla. Groovy, bluesy stonerrock die met hevige, spannende instrumentale passages een imposante melange bewerkstelligt. Een zweterige stonerfuif is het gevolg, inclusief een publiek die wordt gepakt door de groove. Jammer van de overlapping, maar zelf vijftien minuten is al een genot.

Dool – Paard, Grote Zaal
Dat is toch maar even heel mooi: Dool met hun eerste Nederlandse show sinds de pandemie en de release van nieuwe plaat Summerland. Dat brengt natuurlijk een hoop verwachtingen met zich mee, die helaas niet geheel worden ingelost. Met een vertraging van een kwartier en wat opstartproblemen bij het geluid, loopt het aanvankelijk niet geheel gesmeerd. Ook waart het Nederlandse virus logischerwijs rond in een zaal met zoveel in-en uitloop, waar boegbeeld Raven van Dorst dan ook op tongue-in-cheek wijze beklag van doet: ”We hadden net ze goed thuis kunnen blijven, maar ja, het hoort erbij.” Vooral tracks van tweede plaat Summerland tekenen de setlist, en die komen toch een stukje vettiger binnen dan op plaat, zoals het heavy Wolf Moon of Be Your Sins. Ook het titelnummer is erg gaaf, een track die een introspectieve schoonheid bevat, meeslepend en avontuurlijk in zijn weelderig opgetuigde gitaarmelodieën en passages. Wanneer de Killing Joke cover Love Like Blood wordt ingezet, is het voor ons helaas tijd om de laatste trein te halen. Al met al, van wat we mee konden pakken dus een degelijk optreden, maar door de opstartproblemen niet fenomenaal. Heel erg is dat niet, want 9 op de 10 keer is Dool dat wel.

Eenmaal terug in de trein is het duidelijk: wat werden we hier weer gelukkig van! Naast dat Sniester een erg tof festival is, goed georganiseerd, divers en gezellig, hebben we ook simpelweg het gevoel weer gemist. Na anderhalf jaar sporadische zitshows, merk je toch wel dat het echte werk onvervangbaar is. En dat resulteerde in optredens die weinig teleurstelden, op welke plek je ook kwam. Er waren moshpits, er was het weerzien van vrienden en collega’s, het gezamenlijke plezier van samenzijn. Er werd zelfs zonder 1,5 meter zoveel mogelijk rekening gehouden met elkaars space. Het is natuurlijk te hopen dat het zo blijft, maar Sniester en diens puntgave affiche kunnen we alvast in onze zak steken. Hier genieten we zeker nog een paar dagen van na…