Onvermoeibaar is nog steeds de shitload aan nieuwe muziek en dat is maar goed ook, want het blijft toch een zeer gewenste afleiding van de never ending story called corona. We duiken de tweede maand van dit jaar in met een serie verse hardhitting albumreviews van recensenten Guido Segers en Joost Schreurs. De heren hebben hun oor te luisteren gelegd en een oordeel geveld over de laatste producties van vier uiteenlopende bands. Guido schakelt tussen de atmosferische doom van Khemmis, het clowneske Pensées Nocturnes en het tiende album van Krallice. Joost waagt zich aan het laatste product uit de vingers van onze Belgische vrienden van Wiegedood en blijft verbijsterd achter na de laatste tonen uit zijn speakers.

Tekst: Guido Segers en Joost Schreurs

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Khemmis – Deceiver
All hail traditionele doom metal en all hail Khemmis. Als het gaat over atmosferische doom, met het juiste gehalte fantasie en melancholie, dan doet deze band uit Denver het al jaren erg goed. De snelheid van nieuwe releases is wat afgezwakt, maar hier is dan toch Deceiver. De vierde plaat, hoewel we de band liever op het podium zien. Maar hey, 2025 wellicht? Gelukkig kunnen we ons verdriet verwerken tijdens het luisteren van deze vette plaat.

Folky intro’s, grootse vocalen (maar niet van het Dio formaat, de zang is toch wat meer geknepen) en lekkere heavy metal gitaarklanken. Het kan eigenlijk vanaf Avernal Gate al niet meer mis. De duo-vocalen van Hutchinson en Pendergast zorgen voor een extra impact. Beeldend is een woord dat past bij de sound van Khemmis, het zijn verhalen die ondersteund worden door het fantastische artwork op de platen. Soms is dat een nadeel, het schept verwachtingen die een band qua muziek niet waar kan maken. Bij Khemmis is dat geen probleem. Epische doom all the way, bijvoorbeeld op hoogtepuntje Obsidian Crown, wat je tot grote hoogtes tilt. Die duo-vocalen komen hier goed tot uiting, dankzij een clean en scream combi. Lekkere riffs, hier en daar een stukje heavy metal speelsheid erin. Het mag af en toe wel wat ruwer, maar ook daar komt de band aan toe op het schurende Living Pyre. Het knappe is dat alles meer dan genoeg ademt in de songs, de gitaren, de loodzware drumritmes, de scherende vocalen. Dat zorgt ervoor dat het geluid groots blijft, maar er zit ook iets psychedelisch in de mix. Dit is Khemmis op een nieuw niveau. Vet dus. (GS)

Pensées Nocturnes – Douce Fange
Het label Les Acteurs de l’Ombre Productions staat bij mij altijd hoog in aanzien. De vraag is of dat na deze plaat van Pensées Nocturnes, een passende binnenkomer voor 2022, dat nog steeds zo is. Deze plaat had enkel meer Frans kunnen zijn, als deze geserveerd zou worden op een baguette met een stukje camembert. Het gezelschap heeft wortels in de wat meer traditionele, atmosferische black metal, maar evolueerde in een festijn van Franse clichés, waar zelfs het verguisde Peste Noire niet aan kan tippen (hoewel die band hun laatste plaat wel uitbracht in een soort groot camembert kistje…). Goed, daar komen dus neoklassieke invloeden doorheen en je schudt dat een paar jaar door elkaar en dan zijn we bij Douce Fange. Een plaat met spoken word, blazers, kukelende hanen op openingstrack Viens Tâter d’mon Carroussel. Is het een dweilorkest of een black metal band? Die verwijzingen naar Peste Noire zijn niet voor niets, en deze groep die de initialen PN deelt heeft zelfs een liedje over de politiek-incorrecte band, getiteld PN mais Costaud!. Tekstueel is de band rondom Léon Harcore ongeveer even ongrijpbaar, en aan wie die song eigenlijk gericht is blijft vaag, maar heerlijk verwoord. Van accordeon naar blast-beats, het kost niet zoveel stappen als je denkt, zoals te horen is op Le Tango Du Vieuloniste.

Ben jij een liefhebber van viezige Franse black metal, maar ook iemand die de fijnere elementen uit die cultuur kan waarderen, dan is dit een plaat voor jou. Denk aan cabaret, circussen, en sleazy barretjes waar besnorde accordeonspelers je toezingen met doorrookte stemmen, en een dronkenlap met fles rode wijn en baguette onder de arm verwensingen naar je schreeuwt. Clownesk, feestelijk, het geluid van het leven en volledig onnavolgbaar. Dat, en meer, is het vakantievermaak van Pensées Nocturnes op Douce Fange (wat zich vertaalt naar ‘zoete modder’). PS, als je één track wil checken van deze plaat; Gnole, Torgnoles et Roubignoles. (GS)

Krallice – Crystalline Exhaustion
Krallice is een band die zichzelf blijft vernieuwen en plots ook heel erg van synth is gaan houden. Op wat, officieel (die EPs zijn meestal net zo lang), hun tiende full length is, horen we die namelijk erg prominent in wat zich het beste laat omschrijven als een huwelijk tussen space rock, black metal en een beetje mathcore. Je krijgt ook gewoon vijftig minuten muziek op Crystalline Exhaustion en dat is één en al meeslepend en atmosferisch. Opener Frost is al een heel avontuur op zichzelf, met doomy drums en veel synth passages. Beetje wegdromen, zelfs als er een echte blastbeat barrage komt, zoals op Telos. Ook hier druppelen de toetsen er doorheen, zoals je een beetje kent van Burzum’s betere werk (of het minst slechte, als dat je invalshoek is). Ik mis wel scherpte, het is allemaal wat dof op deze plaat. Anderzijds geeft Krallice de muziek meer ruimte en is het minder hectisch en stop-go dan je in het verleden wel eens mocht meemaken. Eigenlijk luistert ‘ie best makkelijk weg. Dismal Entity is voor mij het hoogtepuntje van de plaat, een track waar veel raars gebeurt met de bijna hypnotische riffs en vreemde buigingen in het geluid. Tsk, so Krallice. De afsluitende titeltrack is  een lange ambient track, met een vleugje black metal, begraven onder de synths. Het laat horen wat Krallice zo’n fascinerende band maakt en innovators. Of Crystalline Exhaustion voor iedere black metalfan is, dat moet natuurlijk nog blijken. (GS)

Wiegedood – There’s Always Blood At The End Of The Road
Amenra is voor de lezers van Never Mind The Hype geen onbekende. Vorig jaar brachten ze wat ons betreft met De Doorn het album van het jaar uit. Rond de Kortrijkenaren is onder de naam Church Of Ra een heuse scene ontstaan van Vlaamse bands die zich op een bepaalde manier, muzikaal of anderszins, verwant voelen aan de moederband Amenra. Eén van deze bands, Wiegedood, begon als een black metal ‘side project’ van Amenra-bassist Levy Seynaeve. Na een drieluik van albums onder de noemer De Doden Hebben Het Goed besloot Seynaeve om Amenra te verlaten en zich volledig op Wiegedood te richten. Het resultaat mag er zijn: There’s Always Blood At The End Of The Road is sinds vorige maand te beluisteren.

Na een eerste luisterbeurt kunnen we eigenlijk al concluderen dat de focus van Seynaeve op Wiegedood een goede keuze was, want het album knalt niet alleen, maar staat ook bol van dynamiek, verrassende wendingen en creativiteit. Voordat opener FN SCAR 16 losbarst, hoor je Seynaeve nog een keer diep ademhalen. Dat is ook wel nodig, want het mitrailleurvuur aan riffs, blastbeats en black screams dat over je wordt uitgestort, doet je naar adem happen. Na dit eerste spervuur lijkt Wiegedood in hetzelfde moordende tempo door te denderen in het volgende nummer, maar na anderhalve minuut volgt dan toch de eerste breakdown.

Wiegedood is op z’n mooist als het blastbeats combineert met dissonante, trager gespeelde riffs. Dit zorgt voor een lekker mystiek en duister sfeertje, zeker als daar, zoals in Now Will Always Be ook nog eens met een soort Mongoolse keelklanken bij wordt gezongen. Minstens zo onheilspellend is het getokkel op een rammelende akoestische gitaar in Wade, dat de voorbode is van een nieuw sonisch pandemonium in Nuages, dat richting het einde een verrassende wending neemt. Hierna volgen nog twee typische Wiegedood nummers (hallo keelzang) en na drie kwartier eindigt There’s Always Blood At The End Of The Road net zo abrupt als het begon, de luisteraar verbijsterd achterlatend. Want na de eerste luisterbeurt heb je even een moment van recuperatie nodig van alles dat Wiegedood over je heeft uitgestort. Met dit nieuwe album op zak en het contract met Century Media kunnen we gerust stellen dat Wiegedood de stap naar de eredivisie van de moderne black metal overtuigend heeft gezet. (JS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 


Deel dit artikel