Hardhitting Albumreviews met IDLES, Osees, Tallah en Certain Animals

Die laatste maanden van het jaar zijn toch altijd een zware eindsprint als het op releases aankomt. Vooral in deze langdurige periode van corona: vertraagde releases vinden alsnog doorgang om marktverzadiging te voorkomen of bands hebben nu eenmaal alle tijd gehad om een release te versnellen. Hoe dan ook, met zoveel albums in de omloop en genoeg op komst, bespreken we weer vier recente platen die keihard binnenkomen. Redacteuren Pieter Sloot en Lodewijk Hoebens bestuderen nieuw plaatwerk van Osees, IDLES, Tallah en Certain Animals in alweer onze tweeëntwintigste episode van Hardhitting Albumreviews!

Door Pieter Sloot en Lodewijk Hoebens

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

IDLES – Ultra Mono
De Britse punkgigant IDLES is terug met een nieuwe langspeler en er is goed nieuws: ze zijn nog steeds boos. Ultra Mono kwam uit op 25 september en het is wederom een collectie nummers waarin de allerdikste baslijnen, onorthodoxe gitaarpartijen en Talbot’s teksten over onrecht, racisme en seksisme je om de oren vliegen. Waar op de socials van de band te lezen is dat plaat nummer drie veel nieuwe geluiden zou bevatten, klinkt de band op opener War als vanouds lomp en hard. De band breidt haar sound op dit album wel uit, maar niet op de radicale manier die je misschien zou verwachten op dit punt. Hier en daar zijn wel degelijk nieuwe experimentele elementen te horen, maar de nadruk ligt verder toch vooral op die mokerslagen van bassen en snaredrums, hand in hand met niet-traditionele, soms ielige punkgitaartjes.

Net zo catchy als op vorig werk klinkt de band op nummers als Mr. Motivator en Model Village. Bij deze nummers wordt in de refreinen groots uitgepakt met een hoog meezinggehalte, perfect voor op de grotere podia waar de band inmiddels haar plekje heeft weten te veroveren. Ultra Mono is niet de shocker die het had kunnen zijn, maar wel gewoon weer een ontzettend fijn album. Het is wederom een lekker boze plaat met het beukwerk dat we inmiddels van IDLES gewend zijn, al had het wat spannender en experimenteler mogen zijn. Mochten we ooit weer de pit in kunnen, dan kun je met deze band gegarandeerd wat blauwe plekjes oplopen. En een schorre keel. (PS)

Osees – Protean Threat
Je weet wel; die band van muzikaal mastermind John Dwyer. Hoe heten ze ook alweer? Of beter: hoe heten ze op het moment? De laatste jaren was het nog Oh Sees, daarvoor heten ze Orinoka Crash Suite, OCS, Orange County Sound, The Ohsees, The Oh Sees en Thee Oh Sees. Onlangs bleek dat de band tegenwoordig Osees heet, waarmee een nieuw album werd uitgebracht genaamd Protean Threat.

Osees is een band die op fantastische wijze klassiek rockend beukwerk weet te combineren met raar, experimenteel werk wat je zo nu en dan zal doen fronsen: een soort no-nonsense rock met heel veel fijne nonsens. Dwyer’s fuzzoverladen gitaar danst als een op LSD trippende feestganger op de vloer die bestaat uit maar liefst twee drummers. De nummers op Protean Threat gaan in principe twee kanten op: rustig, trippy en raar zoals op Wing Run, Said The Shovel en Red Study. Vanwege het feit dat deze groep erom bekend staat de muziek live veel intenser ten gehore te brengen, zorgen de hardere tracks als Terminal Jape, Scramble Suit II en Dreary Nonsense er, net als bij IDLES, voor dat je gewoon heel graag de bank af wil en de pit in.

En dan te bedenken dat dit het 23e album is! En dan nog steeds fris en vernieuwend kunnen klinken, er zijn maar weinig bands die dat kunnen. En het bizarre: album nummer 24 genaamd Metamorphosed is er al, amper een maand later, en die kun je hier horen. (PS)

Tallah – Matriphagy
Het genre nu core gaat verder waar nu metal meer dan twintig jaar geleden mee begon. Eén van de vaandeldragers is Tallah uit Pennsylvania, USA dat begin oktober met het alles verwoestende debuut Matriphagy op de proppen kwam. Waar veel rock- en metalbands starten in een garage of oefenhok, is Tallah ontstaan dankzij YouTube. Max Portnoy – zoon van de legendarische Dream Theater drummer – komt in contact met brulboei Justin Bonitz (check zijn screaming tutorial maar eens) en de rest is nu al geschiedenis! Max heeft de skills van zijn vader geërfd, terwijl Justin al jaren zijn creatieve ideeën online met de wereld deelt. Sinds 2018 doen ze dat als Tallah en dat mag iedereen weten. Matriphagy is een conceptalbum gebaseerd op één van zijn vele verhalen. Het klinkt luguber, want luister alleen al naar die onheilspellende intro, maar perfect voor de tijd van het jaar met Halloween voor de deur.

Bijna elk nummer van het debuut staat wel op één of andere vorm online. Overal zit een gedachte achter en niks is te gek. Net als de moodswings van Justin die het hoofdpersonage vocaal helemaal tot leven brengt. Muzikaal scheurt het alle kanten op met veel nu metal invloeden van Korn tot Slipknot. De frontman vult het perfect aan met een vocaal bereik om eng van te worden. Dit is iets om live mee te maken. De zanger heeft niet echt muzikale helden, maar haalt zijn inspiratie meer bij slechteriken uit de Disney stal. Het ene moment rapt hij er op los, even later lijkt hij verandert in een varken. Een uitstekend voorbeeld is Cottonmouth of halverwege Overconfidence.

Natuurlijk gaan er ook props richting de bassist en gitarist, want zij dragen meer dan een steentje bij. Denk meer aan zwaar metaal. Nu metal lijkt weer helemaal terug met sterke releases van Korn, Slipknot en zelfs Deftones, maar de nieuwe lichting bands weten er na twee decennia zo veel aan toe te voegen. Dankzij streaming diensten en multimedia kanalen leeft het genre verder en daar ben ik als 38-jarige maar wat blij mee. (LH)

Certain Animals – Songs To Make You Move
Na een pakkende ep weet het drietal met eerste langspeler Songs To Make You Move de luisteraar zowel te laten swingen als in vervoering te brengen. De spannende, metaforische hoes met een robot die dreigend hangt over de feestende band is helaas bittere realiteit. Ondanks het alles overheersende coronavirus blijft Certain Animals positief en willen ze altijd spelen. Muziek verzacht de pijn, altijd! Lof komt er niet alleen van OOR en muziekencyclopedieën Leo Blokhuis en Rob Stenders. In België bij Studio Brussel lopen ze ook warm.

Eerste song en single Automaton zou zo afkomstig kunnen zijn van Sgt. Pepper en zijn Lonely Hearts Club Band. De bijbehorende video verwijst naar de hoes waarin de heren als robot door de Botlek marcheren. Het plezier straalt er vanaf en niet alleen visueel. Live weten ze heerlijk in de groove te blijven hangen. Dat bewezen ze nogmaals eind september in de Rotterdamse Doelen. Opgewonden strijkers, psychedelische harmonieën en majestueuze meerstemmigheid. Strawberry Sunset zit eveneens boordevol Beatles dankzij een blazerssectie maar dat lekker, smerig klinkende gitaartje is toch echt eigendom van Certain Animals.

In de eigen Deer Sound Studio hebben ze al hun invloeden laten vloeien met als resultaat twaalf songs vol Love, Space and Time. Drie kwartiertjes waarin conga’s (TV), indian slide guitar (Shuffling), hoorn en trombone (A Warm & Windless Night) de muziek naar een hoger plan tilt. Kritische noten zijn er ook zoals Too Long waarin het politieke klimaat wordt aangekaart. Er worden simpelweg te veel beloftes gemaakt. Certain Animals brengt het kort en krachtig onder de aandacht met halverwege een instrumenteel onderonsje. Keer op keer weer weet het drietal elkaar simpel te vinden. Het blijft een debuutalbum, maar dankzij de ep Down the Rabbit Hole mochten we stiekem hopen op iets moois. Iets wat het trio met verve voor elkaar heeft gekregen. (LH)