Een nieuw jaar betekent natuurlijk nieuwe muziek! Echter, met zoveel albums die alleen al in 2022 uit zijn gekomen, blikken we nog eens terug op een paar leftover albums van vorig jaar. Want verdomd, er zijn nog steeds releases geweest die eind december of begin januari gestaag rondjes gingen draaien, nadat de stof van alle jaarlijsten was gaan liggen. Dus deze eerste Hardhitting Albumreviews van het jaar zijn nog eigenlijk afkomstig uit 2022, zoals de recente Bloodclot, pure hardcore gerecenseerd door onze Martijn Welzen, die overigens ook The Atlantic Union Project voor zijn rekening neemt. Verder bespreken we ook de nieuwe Onhou (18 januari te zien op onze Penguin Showcase tijdens ESNS) en de verse nieuwe langspeler van Doodseskader. Aardig diverse uitspattingen weer dus! Ga er maar even voor zitten hieronder, met vier Hardhitting Albumreviews…

Tekst: Martijn Welzen / Merijn Siben

Naast de Spotify en Bandcamp-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

 

Bloodclot – Souls
Het vorige Bloodclot album Up In Arms uit 2017 was al een puur hardcore album gebouwd op de New Yorkse fundering van beton en asfalt. Kan natuurlijk ook niet anders met John Joseph als leidende figuur. Souls had een natuurlijke opvolger kunnen worden, omdat de formule van het vorige album goed werkte. Gewoon een klein schepje er bovenop doen en gaan. Maar Joseph is niet de man die de makkelijke formule volgt in het leven, als je een beetje bekend bent met zijn vocale uitspattingen. Dus waar ik schepje zeg, kan ik nu beter een paar wagonladingen woede noemen, die door aardig wat cynische bochten zijn geslingerd. Het is een andere line-up die veel meer zoekt naar een bijna thrashy crossover. Met Tom Capone (Bold), Craig Setari (Sick of it All) en Darren Morgenthaler (Maximum Penalty) weet je wel welke hardcore-giganten je in huis haalt. Ze lijken elkaar op te stoken in het agressief zijn. De stem kan altijd harder, de riffs sneller en het drumwerk strakker. Ritmisch soms gedragen voor een machinegeweer-achtige manier van drummen die we van Ministry kennen. Ook de nummers onderling lijken in een soortgelijke titanenstrijd gewikkeld. Slaat het razende War Castles het hardste of wellicht toch het intense, op video vastgelegde, titelnummer? Misschien is het toch de zinderende Bad Brains cover How Low Can a Punk Get? waar de drums achterwaarts lijken te gaan en de bas van Setari alles vakkundig aan elkaar lijmt, zodat Joseph een soort van Jello Biafra waanzin tentoon kan spreiden. (MW)

Onhou – Monument
Soms heb je van die platen die je meteen grijpen, en soms van die platen die een luisterend oor nodig hebben. Soms beide, zoals in het geval van de nieuwe Onhou. Want verdomd, zowel als je met een achtergrondmuziekje handelingen aan het verrichten bent hangt die, nu ja, monumentale sound van Monument er lekker in zeg! De plaat is slechts een maand uit, maar dat deze op de tiende plek in onze Top 20 van beste NLse albums kwam spreekt boekdelen. Het album is net als Endling uitgebracht in samenwerking tussen Lay Bare Recordings en Tartarus Records, resulterend in een heerlijk venijnige wisselwerking tussen sludge, noise en doom metal van het zwaarste soort. Potverdorie, wat klinkt die borrelende bas aan het begin van Null toch heerlijk! Maar het zijn überhaupt alle instrumenten die in krachtige synergie samen werken op Monument, want hoewel we met een aangenaam agressieve, scherpe sound te maken hebben, hoor je elk radertje binnen de band draaien. Van de mooi afgemeten gitaren in Below tot de hypnotiserende, haast Pink Floydiaanse keyboardarrangementen in mastodonten als When On High. De karakteristiek grimmige vocalen van toetsenist Florian en gitarist Alex smelten als klap op de vuurpijl ook nog eens op machtige wijze samen met de al even ontzagwekkende strot van Frank de Boer op Ruins, ook bekend van eveneens Groningse doomgiganten Farer. Heerlijk! Monument laat explosieve doom van hoge kwaliteit horen; intens, zwaar maar net zo goed subtiel laag voor laag opgebouwd. Ga ze zien op de NMTH x Penguin Showcase! (MS)

Doodseskader – Year One
Het is tekenend aan België dat wanneer een band als Doodseskader zich aankondigt, er helemaal niet zo raar wordt opgekeken van een mengeling tussen sludge, grunge en hiphop. Want onze zuiderburen kunnen er wat van als het om rare, spannende en unieke sonische uitspattingen gaat. Kunnen we in ons kikkerlandje nog wat van leren. Maar alsnog: Doodseskader weet met debuutplaat Year One, de opvolger van hun dikke debuut EP MMXX: Year Zero, toch maar even die sound nog soepeler en sterker verweven te presenteren. Een sound die ook duidelijk naar voren kwam live op Black Earth Festival, een maand voordat Year One het levenslicht zag. Deze band van Amenra-bassist Tim de Gieter en drummer Sigfried Burroughs (o.a. Kapitan Korsakov) is er een van niet alleen stevig inhakken totdat het vlees plaatsmaakt voor hard been, maar ook alle worstelingen en kwetsbaarheden in het leven ten tafel leggen. Met titels als It’s Not An Addiction If You Don’t Feel Like Quitting en Alive & Not Well lijkt het duo Tim en Sigfried aan te duiden dat de schaduwkanten van het leven hen niet onbekend zijn. Maar verdomd, wat weten ze die emotie en openheid toch te verwerken in bruut groovende, verslavende tracks. Bloemen Noch Kransen bijvoorbeeld, die met welgemikte sludgekannonades als een metalmeteoriet de speakers doorboort. Toch weet Doodseskader niet alleen te exploderen. Zo klinken de cleane vocalen in Less of Everything haast sereen, zuiverend, een warm contrast in de enerzijdse chaos die de track met zich meebrengt. Hoogtepunten genoeg in ieder geval, maar een van de krachtigste composities die de band tot nu maakte is wel de veelzijdige afsluiter Blood Feud, machtig bouwend en bouwend tot het bloed in ons voorhoofd klopt. Erg jammer dat ik Year One niet eerder heb geluisterd, anders was een jaarlijstplekje gegarandeerd geweest. Maar het deert niet: Year One is een knaller, die je ondanks de confronterende thematiek met een gevoel van kracht 2023 in laat stappen. (MS)

The Atlantic Union Project – 3.482mi.
Dik beïnvloed door Hot Water Music, Dag Nasty en The Promise Ring wordt een mengsel gemaakt van emo-gedragen punkrock uit de jaren 80 en de postpunk klanken van het daaropvolgende decennium. Uiteindelijk is het gewoon zes nummers lekkere up-tempo rock met een boodschap. Onderliggend is ook het heerlijke DIY-gevoel dat opkomt. Maar liefst drie labels, Engineer (GB), Sell The Heart (VS) en Shield Recordings uit ons eigen Tilburg werken nauw samen om deze transatlantische samenwerking naar de gehele mensheid te brengen. De bandnaam is ingegeven door het feit dat zanger Craig Cirinelli zich niet in Engeland bevindt waar de anderen vandaan komen, maar in de Verenigde Staten. De titel is dan precies de afstand, in mijlen, tussen de woonplaatsen. Het heeft een bepaalde treurnis om zo ver van je strijdmakkers verwijderd te zijn. Dat hoeft niet per se in invloed te zijn geweest op het geluid, maar je voelt een dieperliggende melancholie na een aantal draaibeurten, ook al rockt de band behoorlijk hard. Ben benieuwd hoe deze organisatorische nachtmerrie overwonnen kan worden, want deze groep moet live voor vuurwerk kunnen zorgen. (MW)

 

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel