In deze Hardhitting albumreviews-rubriek vind je iedere keer vier albums die onze aandacht hebben gegrepen en waarvan we vinden dat ze méér dan de moeite waard zijn om tot je te nemen. Bepaalde tracks kun je vervolgens ook vinden in onze ‘Hardhitters’ Spotify-lijst. En kijk het lijstje van deze editie eens, over hardhitters gesproken. Hearthitters dekt de lading misschien beter. In de eerste editie bespraken we nog twee Nederlandse en twee Belgische hoogstandjes, ditmaal gaan we vier keer internationaal. Enjoy!
Door Steven Gröniger
High on Fire – Electric Messiah
‘All give praise as the ace hits the stage/ All are amazed at the cards that he played/ My homage paid to the king in his grave/ He’s playing bass & he’s melting your face/ All give praise as the ace hits the stage/ All are amazed at the cards that he played’ (Electric Messiah)
Het mag duidelijk zijn dat wanneer je onze redactie zou vragen wat nu één van de bands is die het NMTH-profiel in alle aspecten vertegenwoordigt, dat High on Fire hierin op haast religieuze wijze als antwoord wordt gemantra-chant en dat Matt Pike de heer, de vader én de heilige geest belichaamt heden op den aarde. Oftewel; onze elektrische Messias. Dat de nieuwe HoF schijf nu ook precies deze titel draagt mag dan ook geen toeval heten, al verwijst de albumtitel in dit geval dan weer naar Lemmy Killmister. Waarbij dan weer duidelijk mag zijn dat het weer vertrouwd gnarly Motörhead-Black Sabbath-Slayer-hybride gaan is, of als we het hebben over de vader, de zoon en de heilige geest: Iommi, Henneman en Lemmy dus. Dat nu in ieder geval ook duidelijk is dat Pike standje Soemeriaans – of Mesopotamiaans – geïnspireerd tekstueel los gaat als een bezetene op de oervader der religie. Nu wil dit niet zeggen dat het een ‘mentaal’ zwaar album is, allebehalve, want op tracks als bijvoorbeeld Sanctioned Annihilation – met een onwijs lekker staartstuk – hoor je dat het trio tezamen met Kurt Ballou weer een bak plezier in de studio gehad heeft. Al met al is het gewoon weer een kwestie van keihard lekker gaan op de trash metal doom AF, en ligt het enige puntje van kritiek eigenlijk in het artwork.
Windhand – Eternal Return
Windhand geldt misschien wel als één van de lekkerste moody doombands die ik de laatste jaren ben tegengekomen. Nee, fuck dat, het is de lekkerste, zoveel bewijst deze nieuwe plaat wel. De zware doom van voorganger Grief’s Infernal Flower maakt op deze plaat meer ruimte voor wat niet anders valt te omschrijven als doom-grunge. En het is zo godsgruwelijk lekker, dat ik het album ondertussen een kleine vijfitg keer in zijn volledigheid heb gedraaid, als het niet meer is. En nog steeds verveelt de plaat nergens. Dit komt niet in de laatste plaats door de zielzalvende zang van Dorthia Cottrell, die als een gebroken engel melancholisch en uitermate troostend op je gemoedstoestand inwerkt, zowel vocaal als tekstueel. Warm als een laaghangende zon op een rustgevende midwinterdag, rustgevend als de nacht die erop volgt. Luister één keer naar de track Grey Garden en je weet genoeg.
All Them Witches – ATW
Op 5 maart 2016 zag ik misschien wel één van de tofste optredens van deze band, één waar ik veel meer woorden aan vuil had kunnen maken, maar het schijnbaar door te perplex te zijn geslagen niet kon. Openingstrack Fishbelly 86 Onions van het nieuwe album ramt mij meteen weer als een LSD-flashback terug naar die bewuste avond in Deventer. Sowieso heeft het hele album weer die karakteristieke psyche-trip vibes waarin de band excelleert. Of je het nu hebt over het instrumentarium, de zang, of de gehele manier van arrangeren: je hoort de jams en ziet en voelt het bijna live voor je snufferd afspelen. ATW is misschien niet het meest sterke album uit hun repertoire, want aan Our Mother Electricity valt gewoon niet te tippen, het is wel weer een fijne soundtrack voor bij de diepzinnigere gesprekken en gedachten. Al dan niet met vrienden, of met jezelf natuurlijk.
Sumac – Love In Shadow
Als je jezelf afvraagt ‘Hoe klinkt het om te lijden aan angstaanvallen, depressies, paranoia en misschien ergens een bipolaire stoornis’, dan is Sumac het buitengewone sonische equivalent ervan. Dat is niet geheel toevallig, want precies wat frontman Aaron Turner (Isis, Old Man Gloom, Mamiffer) wilde betogen met Sumac. Vanaf The Task wordt eerst het gas ingetrapt, wat voor de rest leidt (of lijdt), naar een dollemansrit van bruut gebrul, hysterische uitspatingingen, abstracte dwalingen en naar ademhappende rustgevende passages, in extrema. Dat wel. Een feest van hell, hemel en aarde in een donkere gloed van een onwillige, maar mooie geest. Angstaanjagend lekker en een onnavolgbaar confronterende trip, tussen hoop en wanhoop. Ook zelden artwork gezien die de muzikale inhoud wat dat betreft ook uitstekend weergeeft. Love In Shadow is misschien niet voor de gevoeligen onder ons, of nou ja…. misschien juist wel. Zeg jij het maar.
MEER HARDHITTERS
Dit was de tweede editie van Hardhitting albumreviews. Check de Spotify-lijst voor deze en meer NMTH Hardhitters:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.