Graspop XL en dag 4 machtig afgesloten door Ozzy, Judas Priest, Dead Cross en A Perfect Circle

Helaas, ook aan die Graspop XL editie komt een eind. Vier dagen metal, rock en meer op de volle en gezellige weides van Dessel. Maar niet voor we eerst die vierde en lang niet misselijke zondag nog afschuimen, te beginnen met Eisbrecher en via onder meer de Nederlandse input van Vandenberg’s Moonkings, hardcorebazen Pro-Pain, rapmetal-blasts from the past Limp Bizkit en Body Count naar een groots slot met sterrenensembles/veteranen als The Hollywood Vampires, Judas Priest, Ozzy Osbourne en A Perfect Circle. Wat een einde en wat een forse editie. De lat ligt indrukwekkend hoog voor Graspop 2019, hoewel we dan geen XL-editie krijgen, komen we zeker weer terug op 21 t/m 23 juni 2019.

Lees ook:
– Graspop dag 1:Guns N’ Roses, Doro en Ghost trappen 4 dagen hemel op aarde af
– Graspop dag 2: De zegeronde van Iron Maiden
– Graspop dag 3 met een maniakale Marilyn Manson en de metal-manie van Megadeth

Tekst: Lodewijk Hoebens en Merijn Siben /Fotografie Rob Sneltjes

Eisbrecher
Van Eisbrecher had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord. Na het gigantische succes van Rammstein vorig jaar is het boeken van een gelijkwaardige band niet zo vreemd. In hun eigen Duitsland zijn ze behoorlijk populair ook. Eigenlijk is het een soloproject van de frontman, eveneens acteur, maar on stage zijn ze met vijf man sterk. In bijzondere, militaire outfits komen ze op en vooral de stem valt op. De echo van Till Lindemann is aanwezig. De synth-partijen komen van een bandje maar dat mag de pret niet drukken. Binnen een nummertje staat de main al goed vol, een goed teken voor de Duitsers.

De tweede track is gelijk stukken harder. “Come snap your fingers!” Een interessant interactiemoment. Zijn we allemaal in een keer Thanos geworden? Qua looks heeft de frontman veel meer weg van Rob Halford maar die komt vanavond pas op zijn motor. Deze man heeft sowieso meer humor en spreekt vloeiend Engels. Geen rocksterposes by the way, de zonnebril gaat af. Weinig opsmuk op het podium, enkel de band en de muziek met de nodige Oomph. Himmel, Arsh und Zwern zet dan weer de lachers naar hun hand. Eveneens opmerkelijk, de funky breakdown met gejodel. Ik verzin het niet. Het is trouwens nog ‘vroeg’ dus we kunnen wat hebben. “A little Fluch is genug”, aldus de inmiddels 50-jarige frontman. Maatschappijkritisch gaat het ook in Was ist Hier Los, een van de meer recentere singles. Natuurlijk even wat zelfverheerlijking, na de gewonnen wedstrijd tegen Zweden, met het gekke This is Deutch. Marcheren wij ondertussen verder naar Týr. (LH)

Týr
De bandnaam staat voor een van de vele belangrijke Noorse goden. De soundcheck in de Marquee is in ieder geval al de moeite waard. Op gitaar horen we Springsteen, La Bamba en Beat It voorbijkomen. Ervoor waren er al opmerkelijke stembandoefeningen. Eindelijk een beetje Viking metal op Graspop en dan nog wel helemaal van de Faeröer Eilanden. Onder luid gejuich worden de muzikale helden ontvangen. De frontman stevig met een voet op de monitor en we zijn vertrokken voor drie kwartier vol mythes en sages. In harmonie trekken ze muzikaal ten strijde. De gitaren brengen ons al in hevige vaarwateren met imposante geluidsgolven. Vergeet ik helemaal de drummer te vermelden.

“Hello Grrrraspop, this is the last day but what a day it is!” Technische mankementen worden opgelost door wat grappige verhaaltjes van de zanger. “I dont like beer but I like Belgium because of chocolate.” Wat ook lekker smaakt zijn de strijdkreten in hun eigen taal. Vergezeld van ronkende baslijnen en fijn soleerwerk. Hoe verder we komen op de setlist, hoe bekender ze klinken. By the sword in my hand mag rekenen op heel wat vocale participatie. “I will concquer the land, I will decimate, decapitate all that question the sword. I stand!’ Komt die hamer nog of hoe zit dat? Aha, Hold the Heathen Hammer High vol explosieve riffs. Aan de kant Thor want wij zijn machtig genoeg om de hamer te liften. (LH)

Vandenberg’s Moonkings
Een Adje is in België een biertje helemaal ad fundum leeg drinken. In Nederland is Adje een van de beste gitaristen van het land. De meesten kennen hem echter als Vandenberg of vroeger als gitarist van Whitesnake. Ondertussen runt ie alweer een jaar vijf of de Moonkings. Tweede plaat MK IIis net uit. Wat naast Adje opvalt is de enorm krachtige stem van de frontman. De ritmesectie bestaat uit twee jonge gasten die genieten om voor een vrij volle mainstage te staan. Veel nieuw werk, maar uiteraard duiken we ook terug in de tijd, de tijd van de power ballads. Een van de mooiste blijft Burning Heart. Perfect om de zondag in gang te zetten.

Het zonnetje is net als gisteren achter de wolken aan het opwarmen. Temperaturen als vorig jaar hebben we gelukkig niet. Het plezier spat er nog altijd vanaf, de zanger lacht zich een breuk. Beetje heupwiegen, huppelen en dan even uithalen met Whitesnake klassieker Here I Go Again. Zonder synths maar goed we zitten ook niet meer in de jaren 80. Een mooi geschiedenislesje met als toetje nog een cover van Led Zeppelin voor alle jonge bezoekers van Adriaan Vandenberg en zijn Moonkings. (LH)

Pro-Pain
Wakker wordeeen! Met een testosteronkanon als Pro-Pain is geen koffie nodig om de brakheid weg te spoelen. Naar hartenlust grooven deze veteranen de Main Stage aan gort. Al lange tijd staan deze New Yorkers garant voor een potje hardcore en groove metal, met korte en bondige songs die heerlijk lomp voortdenderen. De mathematische precisie van de riffs en ritmes is dan ook de grootste trekpleister. Voeg daar ook nog eens de stoere vocalen van Gary Meskil aan toe en je hebt een complete metal -middaglunch te pakken. Van steroïdestamper Deathwish inclusief heerlijke gitaarsolo tot auditieve middelvingers als Fuck-It. Pro-Pain doet wat je van hen kan verwachten: een zeer verdienstelijk optreden dat de nekspieren loswrikt. (MS)

Billy Talent
Slim dat ze Billy Talent naar de eerste main verwijzen want de band blijft, met name, de jonge fans voor zich winnen. Op de goede manier ook nog eens, een klein uurtje alles geven wat je in huis hebt. Hoor en voel bij aanvang de combinatie van gitaar en bas in opener Devil in a Midnight Mass van doorbraakalbum II. Ook This Suffering is een fijne track van die plaat en doet live altijd wat het moet doen. Mooi trouwens om die muzikale diversiteit te zien vandaag. Net Týr en Powerflo (band van Cypress Hill’s Sen Dog) en straks nog Limp Bizkit, Body Count en Dead Cross. Recent werk spelen ze ook, dat zagen we vorig jaar al op Lowlands en daar hoorden we een geëvolueerde band met grootse songs. Dat ontwikkel je ook als je inmiddels voor zo veel publiek speelt. Al waren ze dat op het tweede album al ingeslagen met Fallen Leaves. Al heb ik zo’n gevoel dat die ergens op het einde van de set voorbij komt. Eerst vooral veel werk van de tweede en derde plaat.

Rood en wit blijven de favoriete kleuren van de Canadezen. Waar is die Red Flag? De frontman rent weer druk rond maar blijft altijd weer goed bij stem. Rusted from the rain? Nee hoor hier hebben we vier dagen praktisch geen druppeltje regen gehad! Heerlijk. Try Honesty neemt ons mee naar het steengoede debuut. Dat vind de circlepit ook trouwens. Doet het viertal er gewoon een schepje boven op met Devil on My Shoulder. We zijn immers op Graspop en het is zondag, Ozzy nadert ons. Net als de golf van crowdsurfers. “Over and over!” Een jam-momentje voert het entertainmentlevel op . Hoe kon ik denken dat ze hier niet thuishoren? Alleen al Fallen Leaves zorgt voor een plaatselijk aardbevinkje. (LH)

Carnivore
Carnivore is weer bij elkaar! Ditmaal onder de noemer Carnivore A.D. met originele drummer Louie Beato en gitarist Marc Piovanetti in de gelederen. Het missen van Peter Steele duikt op bij het zien van die naam, want de heengegane zanger maakte voor Type O Negative al deel uit van de band. Toch kan nieuwe bassist en zanger Joe Branciforte zich qua vocalen en gespierde postuur prima meten met Steele. Met zijn drieën produceren ze op succesvolle wijze een gruizige bak crossover thrash met enkele doomelementen. Het is niet heel druk in de Marquee, maar wie aanwezig is kent zowaar de teksten van God Is Dead of Race War. Verrassend dat deze cultband na een lange tijd kan rekenen op een groep trouwe fans. Zelfs het roemruchte Jesus Hitler blijft niet uit. Deze metalspelende vleeseters eindigen met de heerlijke meezinger Sex and Violence, waarbij Branciforte de setlist opdraagt aan Peter Steele. Hopelijk zetten ze met een uitstekende show als dit een nieuwe stap richting de opvolger van het alweer 32 jaar oude Retaliation. Dromen mag, toch? (MS)

Limp Bizkit
Limp Bizkit, nu-metal icoon en al jaren een hit or miss als het om concerten gaat. Vandaag zit alles mee (mooi weer, een volle weide, hele groep meiden aan de zijkant), Als er dan ook nog spontane momenten zijn die voor een glimlach zorgen op Dursts gezicht dan moet het wel goed gaan. Maar eerst is Ome Fred streng maar rechtvaardig. “If you don’t waste our time, we don’t waste you’re time!” Dan moet je natuurlijk niet met een berg covers komen aankakken. Vaak ook nog eens de meest voor de hand liggende songs ook. Vandaag lijkt het allemaal mee te zitten. DJ Lethal is er weer bij, dus House of Pain is een lekker extraatje. Sen Dog komt ook hier even meedoen en rapt zijn verses van Insane in the Brain. Gitarist Wes Borland, weeral in een prachtig kostuum, heeft er zin in en brengt de fijne Killing in the Name solo alsof hij dat altijd even speelt voor het slapen gaan. Tijdens Break Stuff besluit Borland met gitaar en al de voorste pit in te gaan. Aan Freds gezicht zie je dat dit niet is afgesproken. Toch lukt het Wes om als een oog in een tornado te schitteren.

Durst heeft trouwens zijn zomerbroek weer bovengehaald. Geen New York Yankees-petje wel Adidas-sneakers uiteraard. Zijn outfit moet lekker zitten, want hij hangt graag in de groove. Bijna gaan we voor gans Chocolate Starfish. Fred maakt een rondje langs de fans en komt de vele crowdsurfers tegemoet. Een in het bijzonder, een meisje in de rolstoel, crowdsurfend! Fred vraagt haar naar het podium waar ze een kijkje mag nemen tijdens Take A Look Around. Ontroerend moment en bonuspunten voor Limp Bizkit die de ene cover na de andere spelen en ondertussen al jaren bezig zijn met een nieuwe plaat. Ze weten zelf dat ze nogal aan het klooien zijn. “Here’s the first song from our new album.” Blijkt het om Faith te gaan, de George Michael cover van het geweldige debuut. Muzikaal is het optreden niet bijster geweldig maar voor de hordes jeugdige fans is het een muzikale geschiedenisles die zijn weerga niet kent. That’s entertainment! (LH)

Body Count
Horen we daar nu weer Dave Mustaine, de man die zaterdag met zijn Megadeth, ondanks de vocalen, toch weer de pannen van het dak speelde? Natuurlijk, de man met de bos krullen mag de intro en solo verzorgen van nieuweling Civil War. Helaas is het slechts een aankondiging van martial law. Mustaine is nergens te bekennen. Sirenes klinken luid over de stage. Ok, dan gaan we wel over naar die andere thrash legends: Slayer. S-l-a-y-e-r!! Zowel Raining Blood als Post Mortem komen vlijmscherp langs. Wat blijft die Ernie C toch ook een begaafde gitarist. Bassist Juan of the Dead neemt de snelle lyrics voor zijn rekening. “Show me some motherfuckin’ action…” Het titelloze debuut blijft de backbone van de setlist. Bowels of the Devil, Voodoo en natuurlijk Cop Killer.

Ice-T heeft trouwens een bodycam op zijn borst. De Law and Order acteur filmt zijn eigen kortfilpjes van de shows die ze spelen. “We’re in the building, somehow we made it past customs.” Even een voorstelrondje met natuurlijk ook zoon Lil’ Ice die alles meezingt en jeugdvriend Sean E Sean, “way back from 6 AM”, toen Ice-T rolmodel stond voor gangsta rap. “There is a problem around the world, men growing vaginas?!” Tijd voor comebacksingles Manslaughter en No Lives Matter met een vette scratchende bas solo. De teksten zijn hard maar zo waar en Ice-T is misschien a lang miljonair maar als black man in metal geeft hij anderen een kans. No Lives Matter gaat trouwens niet over je huidskleur maar of je rijk of arm bent. Updates zijn er van de Body Count lyrics over ene Donald. Een drum breakdown volgt. RIP Beatmaster V! Necessary Evil vlamt ook als een malle, gaat het nog altijd over Donald? Waarschijnlijk wel met al z’n domme tweets. “Time for the world championships of moshpits.”

Van een Drive By gaat het naar There Goes the Neighborhood.

“People still look weird at us when we arrive.
“Here come them fuckin’ niggas with their fancy cars.
Who gave them fuckin’ niggas those rock guitars?”

Even tijd voor de kinderen, Ice zijn zoon hebben we al gezien maar het schattige dochtertje van twee komt ook even het podium op. “For all you bullies out there, Talk Shit Get Shot!” Tot slot Cop Killer met Sen Dog van Powerflo en Cypress Hill. Wat een geweldig einde, kijken of Limp Bizkit hier aan kan tippen.

Skindred
In onze tips werd Skindred genoemd als de grootste gangmaker op de zondag en uiteraard is van deze bewering geen woord gelogen. Deze reggae metalband, ontstaan na het uiteenvallen van Dub War, is een van de beste en toch ondergewaardeerde live-acts van het moment. Zelfs het teleurstellende nieuwe album Big Tings kan die reputatie niet verpesten. Dit komt mede door wandelende xtc-pil Benji Webbe, die zo charismatisch en energiek is dat hij zelfs de meest stijve hark in beweging krijgt. Na het tamme titelnummer van de laatste plaat knalt de band pas echt uit de startblokken met Rat Race. Pressure verhoogt de druk eens te meer met een massaal pittend publiek en zelfs een break waarin Back in Black voor enkele seconden gespeeld wordt. Muzikaal mag het dan niet heel complex zijn, maar dit deert niet. Want de nummers zijn catchy, de riffs speels en hard en de fantastische vocalen van Webbe bezweren het publiek.

That’s My Jam, inclusief meezingend publiek en samples van California Love ontpopt zich tot een van de betere nummers van het laatste album. Een vleugje Outer Space van de Prodigy? Ook deze klassieker wordt vakkundig ingemixt bij Kill the Power. Maar niets kan tippen aan de wall of death tijdens een dubstep versie van War Pigs. Het nummer Warning inclusief hun ‘Newport Helicopter’, waarbij het publiek vanuit een sitdown hun shirt heen en weer zwiept, is de kers op de taart. Onthaald met zoveel enthousiasme is het duidelijk: Skindred is dat stiekeme snoepje op een technofeest, dat biertje dat je over de rand van dronkenschap brengt en die zwoele joint op een zomerse dag. Veertig minuten was te kort en de Metal Dome veel te klein. Dus Graspop: boek deze bouncende Britten maar alvast voor de Main Stage in 2019, want hier kan geen Johnny Depp tegenop! (MS)

 

Dead Cross
Wie zou er Johnny Depp kunnen toppen als entertainer? Ice-T, Fred Durst… Vocaal weet ik zeker dat alleen Mike Patton het kan. Met al zijn te gekke projecten zoals Mr. Bungle en Fantômas. Bij de laatste speelde Mike ook al samen met Dave Lombardo, ex-drummer van Slayer. Nu staan ze samen in de Marquee geprogrammeerd tussen Judas Priest en Ozzy Osbourne. Maakt Patton niet uit, het lijkt voor hem wel de third coming. Old school outfit bestaande uit een Hawaiï-hemd, korte broek en sneakers. Bij Faith No More moet ie zich de laatste jaren inhouden maar bij Dead Cross krijgt hij alle mogelijkheden om zich uit te leven. Alle gekke stemmetjes, maniertjes en dansjes komen tevoorschijn. En dan de songs dus aangedreven door Dave Lombardo. Man o man! Op plaat klinkt de mix van hardcore en punk, extreem hard en snel maar live is het echt een goede show vol lekker uitgesmeerde songs. Mike staat steeds in contact met zijn drummer. When two worlds collide. Slayer versus Faith No More! De lichtshow maakt trouwens overuren. “Thank you merci beaucoup. Now it’s time for Johnny Depp. Have you seen him. He was fucking cows in the field!” De verhalen alleen al zijn een reden om even langs te komen bij de Marquee tent. “Everybody ok no injuries, we’re good?” Mooi, gaat de Patton trein weer rijden. (LH)

Hollywood Vampires
Terwijl de Engelse metalrockers van Bullet for My Valentine Graspop trakteren op Tears May Fall, weet ik zeker dat er wel wat Johnny Depp fans vooraan staan om hun held te zien en een traantje weg pinken mocht hij dadelijk verschijnen. Eerst gaan we even helemaal terug in de tijd met een stukje Bach op orgel dat overgaat in Children of the Night met de machtige stem van Cristopher Lee door de speakers. “Let’s raise the dead.” Maken we een sprong naar 1968. “I met the bloodsuckers from The Doors and the leadsinger said to me “Five to One”. Orgelpartijen vreten de weide op tijdens Break on Through, een andere Morrison-hit.

“We recently lost Malcolm from AC/DC, this one’s for him. She’s got the jack, we hit the jackpot en we got the Joe”, aldus Alice. Gooien ze meteen the Ace of Spades op tafel. What about Keith Moon, all bloodsuckers? Nog meer covers dan bij Limp Bizkit, maar ook dit is een muzikale geschiedenisles waarvan ik jaloers zou worden. En Johnny, die deelt veel plectrums uit. Zullen wel een aardig centje opleveren! Op gitaar lijkt hij niet zo’n ster, maar hij heeft wel die rauwe rockster-look en bovendien kan hij een potje zingen. De machtige stem van Alice Cooper fungeert als tweede stem terwijl Depp Bowie’s Heroes op een geweldige manier weet te brengen.

Dan die drumsolo, hé verrekt het is de drummer van Alice Cooper zelf. Samen waren ze ook al te zien in de fijne docu Hired Guns. “This is a song about a vampire that didn’t get killed, me!” Brother Joe verdient natuurlijk ook de spotlight , met zijn Aerosmith-verleden. Even later staat de talkbox klaar en kan het maar een ding betekenen: Sweet Emotion. De gouwe  ouwe doet het onder het publiek ook goed. Veel meezingmomenten. Alice gebruikt de caraca’s en speelt even later als Steven Tyler ook een potje mondharmonica. Een bijzonder stel dat via School’s Out en Another Brick in the Wall de laatste tonen speelt. Speciaal moment wanneer Depp al backstage is en Ice-T mee het podium op komt. De zondag staat in het teken van de rare, spontane samenwerkingen. Ook dat is Graspop! (LH)

Judas Priest
The Priest is back! En hoe, want met het nieuwe album Firepower op zak lijkt het vuur nog lang niet gedoofd. Toch wordt deze invloedrijke band onder leiding van Metal God Rob Halford met hun 48-jarige bestaan ook weer een dagje ouder. Zo is producer van de laatste plaat Andy Sneap de podiumvervanger voor Glenn Tipton, die spijtig genoeg de diagnose Parkinson heeft gekregen. Desondanks is de band geliefd door Graspop en met hun zesde keer alweer een graag geziene gast. Met een digitale backdrop op de achtergrond die regelmatig van visuals wisselt en diverse albums aankondigt, starten deze ouwe rotten in het vak met het opgepompte Firepower. Deze wordt gewaagd gevolgd door de ietwat tamme rocker Grinder. Het tijdloze Sinner en jonge telg Lightning Strike zorgen voor wat meer peper in de reet. Vanaf Bloodstone gaat de band algauw over op de klassiekers. Turbo Lover, You’ve Got Another Thing Coming, Hell Bent for Leather en natuurlijk Painkiller passeren de revue. Bij het toegift komt zelfs Glenn Tipton het podium op wandelen. Deze strijder speelt vervolgens Metal Gods, Breaking en Living After Midnight, een perfecte soundtrack voor een metalavondje uit. Op de backdrop verschijnen de woorden ‘The Priest will be back!’. Met prima optredens als dit zijn ze natuurlijk altijd welkom. (MS)

Ozzy Osbourne
De allereerste uitverkochte Graspop zit er bijna op. Tijd voor Ozzy met Zack Wylde op gitaar. Niet onbelangrijk om te noemen. Al is Ozzy goed bij stem, schijnbaar was hij veel vitaler enkele jaren terug tijdens het afscheid van Black Sabbath. Voor deze Farewell tour heeft hij een jonge band bij zich en dat klinkt allemaal retestrak. Beginnen met het geweldige een-tweetje Bark at the Moon en Mr. Crowley. Ozzy houdt zijn microfoonstand stevig vast, maar weet de songs van teksten te voorzien. Beetje rondlopen en rondkijken. Wat zou het nog met hem doen? Een volle weide, misschien niet allemaal even uitbundig meer, maar ja wat wil je na vier dagen?

“Lets go!” Helaas zijn er geen fotografen toegelaten maar daarom is er niet minder show. Integendeel! Wat een drummer bijvoorbeeld en dan Zack, altijd een geweldige derde na Tony Iommi en Randy Rhoades. En Ozzy, ja het blijft Ozzy, hopelijk nog een hele tijd want het is wel de echte batman! Hij hoeft eignlijk maar wat te zeggen en de weide geeft een kick. Maar waar blijven de Sabbath-songs eigenlijk, de klassiekers dan? Eerst wat rustiger werk zoals Road to Nowhere en No More Tears. Zack Wylde blijft de sterren van de hemel spelen. No more tears, is dit dan het echte afscheid? Tijd voor het epische War Pigs, vaak gecovered nooit geëvenaard. Ja misschien door Faith No More. Deze live versie met Wyldes solo scheurt door de ganse weide heen. Heaven and hell! Net als Fred Durst ’s middags duikt de bebaarde gitarist op bij de fans waar hij heel wat gitaartrucjes laat zien. Achter zijn rug en met de tanden à la Jimi Hendrix.

Lekker hoor en dan klinken die eerste tonen van Paranoid als laatste klapper. Bijna 50 jaar oud alweer. Wat een ongelooflijk tijdloos nummer is het dan. Helaas is Ozzy niet tijdloos en moeten we hem koesteren. Halverwege Paranoid neemt hij dan ook al afscheid en duikt de coulissen in. Mooi dat hij het zo lang heeft vol gehouden. Net als Axl Rose heeft hij ons vocaal niet in de steek gelaten. Zoals headliners zouden moeten doen. Volgend jaar Metallica en Slayer? (LH)

A Perfect Circle
“Go back to sleep!”, maar jullie zijn net begonnen en wij zijn weer klaarwakker Maynard. Prachtig staat de zanger opgesteld, centraal van de stage in het blauw met dito eyeliner. “Graspop, good to see you.” Wij jullie ook, het is dan misschien geen Tool maar het komt meer in de buurt dan Puscifer. Prachtig die ontstane soundscapes via de keyboards. Maynard speelt zelf ook wat airpiano. Hij houdt zich vooral bezig met de teksten, zoals altijd weer symbolisch en de wijze van het brengen. De diverse spots staan ook fraai afgestemd op de muziek en lyrics. Maynard komt wel niet echt in de spotlichten. Het is voor dramatisch effect en het kan slechter. In 2006 kinders stond de bijzondere Tool frontman op Rock Werchter heel de show achter een wit scherm. Nu is het vooral veel werken met licht en schaduw. De band kan heel breekbaar spelen maar ook in een keer omslaan als een dief in de nacht. De spreekwoordelijke snik in Maynard’s stem. Fraai maar misschien niet wat iedereen nodig heeft. Mensen vallen toch in slaap of gaan nog even de laatste stuiptrekkingen van Meshuggah meepakken.

Gelukkig dat de songs vol moodswings zitten. Sowieso kan de show op veel applaus rekenen want er zijn genoeg liefhebbers blijven staan. Het is dan misschien geen Tool maar eigenlijk een perfecte afsluiter voor deze laatste dag van Graspop. Prachtige gitaarlijnen worden vergezeld door zoekende spots. Rookmachines doen hun werk en een groene gloed pakt het podium in. ‘Whats the colour of money?’ zong Redbone ooit. TalkTalk sluit daar passend op aan net als die andere single van geweldige nieuweling Eat the Elephant.

Billy Howerdel is naast Maynard James Keenan de andere helft van het creatieve brein achter A Perfect Circle. Hij is vooral bezig met de uitvoering met trippy videobeelden en een sound die steeds harder gaat. De bandleden, met uitzondering van de zanger, ogen energieker. “This next song is not on a record but it is for Malcolm Young, also Vinnie Paul, Chris Cornell and the list goes on.” Geen ‘simpele’ voor de hand liggende AC/DC-cover maar Dog Eat Dog van Let there Be Rock. Let there Be Metal, volgend jaar weer op Graspop, de Metal Meeting. Hopelijk komt er dan weer een bordje met uitverkocht. A Perfect Circle stuurt ons naar huis met een machtige versie van bekendste hit the Outsider en ziet ons graag in november terug voor een concert in de AFAS of Lotto Arena. Graspop is nu echt over want het vuurwerk knalt al over Dessel. Tot volgend jaar, x. (LH)

Lees ook:
– Graspop dag 1:Guns N’ Roses, Doro en Ghost trappen 4 dagen hemel op aarde af
– Graspop dag 2: De zegeronde van Iron Maiden
– Graspop dag 3 met een maniakale Marilyn Manson en de metal-manie van Megadeth

Meer werk van Rob Sneltjes op zijn website 

---