Graspop: Guns N’ Roses, Doro en Ghost trappen 4 dagen hemel op aarde af

Het is dag 1 van deze Graspop XL editie en het waait als een malle op de weide in Dessel. Het enorme Graspop-terrein is volledig volgestroomd, ongetwijfeld in anticipatie van dagknallers Ghost, Guns N’ Roses en talloze kleinere goden, en het is toch weer hartstikke gezellig. Als vanouds op Graspop zouden we haast zeggen. Toch knap dat het festival dat gevoel ook met zulke mensenmassa’s weet te behouden. Maar dat zal natuurlijk ook aan het publiek zelf liggen. Props naar de gemoedelijke Graspop-fan dus. De NMTH-crew ging ditmaal drie man sterk de weide in, vol goede moed, lege blocnotes en volle batterijen en beleefde zo op dag 1 een mooie kick-off van vier dagen hemel op aarde.

Tekst Lodewijk Hoebens en Merijn Siben / fotografie Rob Sneltjes

Cancer Bats
Wanneer op de eerste dag de mainstages nog niet open zijn, beproeven we ons geluk bij de Jupiler Stage. Naast bier staat hier vooral jeugdig muziekgeweld als metal- en hardcore centraal, zoals While She Sleeps vorig jaar. Als intro horen we een dialoog uit de eerste Ghostbusters film. “I am your Gatekeeper!” Onheil lijkt te naderen… Het zijn de Canadezen van Cancer Bats. Het kwartet dat alle grenzen van metal bewandelt, gaat al wat langer mee, zo herinner ik me een doldwaze show op Pukkelpop 2012.

Zes jaar verder en de band heeft niets aan kracht ingeboet, dat bewijst ook nieuwe plaat the Spark that Moves. Brute baslijnen komen even hard binnen als het betere gitaarwerk en bij het tweede nummer breken de circle en moshpits uit. De energieke frontman lijkt onder de indruk van het volle veld dat voor hem ligt. “You have a whole weekend ahead of you, but decide to party with us. That means the world to us!” Als jullie elke show die cover van Beastie Boys’ Sabotage erin houden komen we keer op keer kijken. (LH)

Doro Pesch the voice of Warlock presents: Triumph and Agony
Alleen op donderdag al heeft de organisatie hardrockiconen van de bovenste plank gehaald. Daar is Doro Pesch er ongetwijfeld een van. Sinds de jaren tachtig metalroyaliteit ten top en een van de eerste frontvrouwen in de metalscene. Onder de noemer Doro the Voice of Warlock presents: Triumph and Agony, staat de set dan ook volledig in het teken van de band waarmee ze in de jaren tachtig furore maakte. Warlock staat daarmee voor metal in zijn puurste vorm; heavy en klassiek met pompende ritmes een meezingrefreinen. Het voordeel aan zoveel ervaring is dat de immer glimlachende frontvrouw een chemie deelt met haar eveneens breed grijnzende gitaristen. Geen moment wordt onbenut gelaten om het podium volledig te gebruiken.

De meerderheid van het publiek lijkt niet bekend te zijn met cultklassiekers als East Meets West en Make Time For Love, maar het deert niet. Oudere metalheads brullen de teksten mee met een biertje in de hand en een glimlach op het gezicht. Eindigend met de grandioze meezinger en grootste hit All We Are sluiten deze Duitsers een oerdegelijke set af. Het is duidelijk het soort heavy metal dat een beetje antiek lijkt, maar dat na het afstoffen weinig aan glans en charme heeft ingeboet.  (MS)

Black Stone Cherry
Uit de bayou’s van Kentucky komt de straight-up swamp rock van Black Stone Cherry. Lekker smerig maar vooral steengoed. Door de vele jams en covers lijkt een uurtje speeltijd veel te weinig. Vandaar dat ze er gelijk in vliegen over de grote mainstage met festivalkneiters als Blame it on the Boom Boom en White Trash Millionaire. “Let’s turn things loose for the weekend!” Ook BSC heeft een nieuwe plaat, Family Tree en als er een familie is dit weekend, dan zijn dat wel de metalheads van Graspop. Dik en dik uitverkocht dit jaar, wat overigens niet ten koste gaat van de gezelligheid.

Dat ligt ten dele ook aan het prima weertje dat boven ons hangt. De boys van Black Stone Cherry maken er een fijne show van met een drummer die tot het gaatje gaat en een flamboyante gitarist die zijn frontman aankondigt als lead vocalist en lead guitarist. Respect! De stem van Chris Robertson bezit aardig wat redneck power. Ten slotte monden ze als de Mississippi Delta tijdens titeltrack Family Tree weer uit in een heerlijke jam, getopt door een puike gitaarsolo. In november komen ze gelukkig terug naar de 013, voor nu was het veel meer dan een tof tussendoortje. We durven het zelfs een eerste hoogtepuntje te noemen. (LH)

Toxic Shock
Het Belgische Toxic Shock zorgt voor een van de meest energieke shows van de dag. Deze knotsgekke cross-overknapen maken een mix tussen hardcore en thrash metal die niet zou misstaan bij bands als Suicidal Tendencies, Excel en D.R.I. Uiterst hyperactief en pijlsnel gespeeld. Van snelle riffs en ritmes tot heerlijke midtempo thrashbreaks: het gaat er altijd in bij een festivalpubliek. Frontman Toxic Wally is een toxische stoomwals van heb ik jou daar. Een typische hardcore brulboei, briesend en stampend in zijn blote bast. Hij klimt in steigers, springt het podium af en komt veelvuldig in contact met publiek. Het is een grote troef in de hand van deze Belgen. Toxic Shock is perfect gemaakt voor een festival of zaal, plat gespeeld en wel. (MS)

Fleddy Melculy
Veel volk voor den Fleddy bij de Jupiler stage. Het nieuwe album heeft veel nieuwe zieltjes binnengehaald voor de Kerk van Melculy. Tijd voor de hoogmis op Graspop. “Fleddy, Fleddy Fleddy”, roept een vol veld. Dimebag Darrell geeft zijn blessing zodat we kunnen vertrekken. “‘T varken uithangen!” De muziek staat misschien niet helemaal goed afgesteld, maar dat is wel vaker een euvel bij dit (Jupiler) podium. Het geeft het geheel wel een rauwe sound mee, past bij de onvervalste hardcore van de Helgiërs. Maar natuurlijk horen ook zij op het hoofdpodium! Fleddy’s broer op bas, met nieuw masker, valt bij in t gebrul en gaat verder met Foto van uw Hoofd, eveneens afkomstig van de tweede plaat.

Ja ze blijven reageren op al die dagelijkse stress. Dus, wie heeft er zin in ’n feestje? Het is dan ook echt wel een thuiswedstrijd. De gitarist komt met een diepe grunt en Fleddy, tja Fleddy is Fleddy, met bakken humor en een piepstemmetje. Dansend als de muizen! “We zijn hier voor wat maatschappijkritische thema’s zoals vegetariërs die wel vis eten. Degoutant gewoon!” Feit is dat de debuutplaat bij iedereen hier bekend lijkt en de Wall of Duck ook. Apu van de Nachtwinkel mag niet ontbreken en ook ‘de buurman van de beast’ komt langs. Al zijn ze eigenlijk overal te vinden, die Hollanders… Tijd om naar Jonathan Davis te gaan bij de main. (LH)

Jonathan Davis
Nu-metal never dies! Limp Bizkit mag zaterdag voor wat break stuff zorgen, terwijl Korn-boegbeeld Jonathan Davis, JD voor de vrienden, zijn nieuwe plaat Black Labyrinth vandaag al komt voorstellen. De avond ervoor staat hij nog in de Melkweg met NMTH x Popronde talent Kid Harlequin als voorprogramma. Bij Davis is het opvallend rustig, maar dat kan ook komen door de drukte bij onze landgenoten van Dool en Fleddy Melculy. Davis komt trouwens niet zo maar even langs want hij heeft zowel een cellist als violist meegenomen voor een mysterieuze, gotische sound. Voeg daarbij een toetsenist en zijn maatje van Korn achter de drumkit en je krijgt een boeiende sound vol persoonlijk leed van de frontman. De gewone microfoonstand laat zien dat we hier met iets anders te maken hebben dan Korn. “What it is, that’s what it is!”, brult ie met die kenmerkende vocalen van hem.

Al 20 jaar aan de top met Korn maar in tegenstelling tot andere nu-metal-collega’s blijven de bandleden ook solo het avontuur opzoeken. JD gaat helemaal op in de nieuwe songs, veel glimlachjes en dansjes ondanks de zware teksten. Veel haat ook, maar goed Happiness is dan ook niet ‘alive’ bij hem. Even zoekt hij zijn Korn-collega op voor een portie air drummen. Onderling zie je het speelplezier, maar interactie met het publiek blijft uit. Nou is JD nooit echt van de verhalen geweest, maar ze lijken zich vooral te focussen op de muziek. En dat betaalt zich uit. De fans hopen tevergeefs op een Korn-cover maar dat zou bij deze set niet echt passen. Nee dit is een mooi nieuw hoofdstuk uit de carrière van Jonathan Davis. (LH)

Dool
Ook Dool is van de partij, en hoe! Het succes van deze band in ons eigen kikkerlandje is niet zo gek. Want niet alleen staat hun duistere rock en doomy metal als een huis, de band slaagt er ook nog eens in te overdonderen met een ijzersterk optreden, elke keer weer. Toch blijft het spannend om te zien of deze Rotterdamse rockers een gerenommeerd festival als Graspop zullen overtuigen. Zeker wanneer het publiek, zojuist murw geslagen door Fleddy Melculy, de tent in komt strompelen. Maar geen zorgen zo blijkt, want niet alleen kunnen ze rekenen op support van veel Nederlandse fans, ook bij het Belgische publiek flikken ze het de aandacht te winnen.

Al vanaf de eerste tonen van The Alpha is het raak en volgen ze dit op met de stampede van She-Goat en Golden Serpents. Kraakhelder gebracht en veelvuldig meegezongen door het publiek, dat het magistrale debuutalbum Here Now, There Then moeiteloos kan meezingen inmiddels. Wanneer Vantablack wordt ingezet, begint er een kleine smet op het blazoen te komen. Of het aan een ontplofte versterker of een slapende geluidsman zit is niet duidelijk, maar tijdens dit nummer staat de bas dusdanig hoog dat het enkel een brommende, storende brij teweegbrengt. Gedurende het nummer verdwijnt en verschijnt dit geluidsmankementje. Aan Dool zal het niet gelegen hebben, want ook op dit moment staan ze bevlogen door te spelen. Met Oweynagat komt er dan ook een einde aan een retestrakke set. Met het bedwingen van Graspop doet Dool een nieuwe stap op het pad van internationale faam. (MS)

Ghost
Als Fleddy Melculy zijn eigen Kerk heeft dan moet Ghost ondertussen wel over meerdere kathedralen
beschikken. Ondanks alle rechtzaken tegen oppergod Tobias Forge, blijft de populariteit van Ghost onverminderd toenemen. Het maakt natuurlijk niet uit wie er speelt, zolang de muziek maar goed is. Ook daar raken de meningen steeds meer over verdeeld. Het is een beetje zoals bij de nieuwe Arctic Monkeys plaat: jezelf als muzikant blijven uitvinden. Wie open staat voor de weg die al ingeslagen was met Meliora, kan genieten van mooi gecomponeerde songs, steeds meer schurend tussen pop en rock. De show blijft even belangrijk en door het succes kan Ghost zich ook ontwikkelen. Zeven bandleden tel ik inmiddels!

Maagdelijk witte, marmeren trappen verhogen het podium met als backdrop fraaie glasramen van waar de vorige Papa Emeritus ons immer in de gaten houdt. Voorlopig geen zingende papa’s meer, want met de nieuwe plaat Prequelle tovert Forge een ander personage tevoorschijn: Cardinal Copia. Mooi snorretje, strakke smoking en even ondeugend als zijn voorgangers. Helaas geen dansjes tijdens opener Rats, de eerste single van Prequelle met hilarische videoclip. De songs zijn alles behalve hilarisch, de teksten gaan ondanks het hoge meezinggehalte over de zwarte dood en andere niet echt vrolijke zaken. “Our father who art in hell!” We gaan op Graspop From the Pinnacle to the Pit en een betere soundtrack dan Ghost lijkt er momenteel niet te bestaan.

Nieuwelingen als Faith en Dance Macabre klinken overtuigend. Geen rustmomentjes vandaag, dat betekent ook geen He Is. Year Zero, Mummy Dust en Square Hammer zorgen voor de beste catechese onder oude en nieuwe fans. Hopelijk komen ze voor een volledige eucharistie tijdens Sinterklaas weer even langs de Benelux, want een uurtje lijkt te weinig voor een band die inmiddels al voor de vijfde keer op Graspop staat. Gelukkig laten ze ons gaan met een happy end in de vorm van vaste afsluiter Monstrance Clock. “Come together, together as one!” En nu met z’n allen opschuiven naar links voor de eerste legendarische afsluiter Guns N’ Roses. (LH)

Guns N’ Roses
Met Iron Maiden, Ozzy Osbourne en Judas Priest heeft Graspop al ongelooflijk uitgepakt qua headliners. Maar geen van deze bands heeft zo’n grote plek in het collectieve bewustzijn vergaard als Guns N’ Roses. En niet alleen het metalminnende publiek is bekend met hun bewonderenswaardige baggage aan monsterhits. Je hoeft namelijk geen rockfanaat te zijn om de tekst van Paradise City of Sweet Child O’ Mine te kennen. Ze pakken dan ook uit met een enorme setlist van meer dan drie uur, wat je niet vaak tegenkomt. Voor de casual fan, nonchalante toeschouwer of popliefhebber met een H&M-shirt van de band, ongetwijfeld een lange zit. Maar de voor de echte fans is de aanblik van Axl Rose, Slash en Duff McKagan om van te smullen, helemaal met zo’n ruime set.

Hoewel er in het verleden veel gezegd en geschreven is over de haast oneindige vete tussen de bandleden of het altijd te laat komen van Axl, is daar anno 2018 niets van te zien. Niet alleen is de band keurig netjes op tijd, maar Axl is wonderbaarlijk genoeg ook nog eens prima bij stem. Of hij nu met zijn lagere regionen begint bij openers It’s So Easy en Mr. Brownstone of zijn hoge uithalen tevoorschijn tovert bij het enthousiast ontvangen Welcome to the Jungle. Slash, in zijn Zeal & Ardor shirt, soleert er zorgvuldig op los, badend in het zweet. De ritmesectie met onder meer Duff McKagan biedt dan ook de perfecte ruggengraat, getuige hun stampende beats en stuwende baspartijen tijdens songs als Rocket Queen.

Maar boven alles is Axl Rose natuurlijk de grootste aandachtstrekker. Niet alleen een entertainer van jewelste, maar ook nog eens gezegend vanavond met een aanstekelijk enthousiasme. Van covers van Soundgarden, Velvet Revolver en The Who tot tijdloze klassiekers als November Rain, Live and Let Die en natuurlijk afsluiter Paradise City: Guns N’ Roses hield Graspop drie uur lang in zijn greep. En hiermee is de donderdag moeiteloos afgescho….afgesloten. En hoe! Op naar dag 2. (LH)

Meer werk van Rob Sneltjes via zijn website en in de galerij hieronder:

 

Deze diashow vereist JavaScript.

 

---