Graspop dag 2: De zegeronde van Iron Maiden

---

Is het overdreven om te stellen dat Graspop XL dag 2 in het teken staat van Iron Maiden? Wel het is niet dat de rest van de vrijdag tot veredeld voorprogramma was gedegradeerd, maar dit is de heavy metalband bij uitstek en bijna een vaste gast op Graspop. Maar voordat hun negende metalfeestje op het Graspop podium begint, valt er nog meer dan genoeg te smullen. Avatar, Powerwolf, Zeal & Ardor, Avenged Sevenfold, Septicflesh….de lijst gaat maar door en het weekend is nog lang niet voorbij. Ook de vrijdag werd er opnieuw een in het teken van legendarische optredens, Belgische gezelligheid en heel veel headbangen en crowdsurfen. 

Tekst Lodewijk Hoebens en Merijn Siben / fotografie Rob Sneltjes

Lees ook over de Graspop-donderdag: Guns N’ Roses, Doro en Ghost trappen 4 dagen hemel op aarde af

Galactic Empire
Terwijl we ons klaar maken voor een sterrenoorlog in de Marquee, rockt Tyler Bryant de vroege Graspopbezoekers van hun sokken. Wat een vibe! Geen wonder dat ze al mee op tour zijn geweest met o.a. Aerosmith. Tyler oogt nog zo jong maar looks can be deceiving! Let maar op het virtuoze gitaarspel, beetje in de groove van Black Stone Cherry junior! Old school rock ’n blues dat met een jump van de drumkit glorieus ten einde komt.

Star Wars komt nooit ten einde lijkt het! Alhoewel, de Han Solo film is geflopt zodat er voorlopig geen spin offs meer worden gemaakt.Toch leeft Star Wars misschien meer dan ooit te voren. Van generatie op generatie. De zware ademhaling van Darth Vader klinkt door de tent, de Star Wars main theme wordt ingezet. De Imperial March sluit daar mooi op aan met Vader voorop en klein zoon Kylo Ren loyaal naast hem. Most impressive!

Muzikale momenten die bij elke Star Wars liefhebber in het hart gegrifd zit. Dank John Williams! Galactic Empire weet er echter een metalen draai aan te geven, vol technisch vernuft. Boba Fett, terug van de doden, gaat voor de bounty’s achter de drums.

Een nieuw album is net uit en heeft ook tunes van de recentere films zoals het prachtige Rey’s theme, de heldin van de nieuwe trilogie. Natuurlijk veel darkside in the Force want het eeuwige conflict tussen goed en kwaad blijft ook belangrijk in de show. De afwisseling tussen heavy klanken en sierlijk gitaarspel. Boeiend. “Hey, we blew up the death star!” Vervolgens komen er strandballen de Marquee in en is het tijd voor wat luchtiger materiaal. Zoals de theme van de cantina band waarin een verdwaalde rebel voor wat hilarische danspasjes zorgt. Vader heeft er genoeg van en gebruikt de Force waarna een Duel of the Fates uitbreekt. Het enigste hoogtepunt van Episode I naast Darth Maul. Ik moet mijn tranen in bedwang houden vanwege het sentiment. De spreekwoordelijke, gevoelige snaar weten ze maar al te goed te raken. (LH)

Avatar
Net als de landgenoten van Ghost blijft Avatar qua populariteit stijgen. Geen wonder dat ze na vorig jaar terug mogen komen. Zij het kort want dit is een eenmalige show nadat ze even een break hebben van touren. Voor ons lijkt het gewoon maar de frontman blijft het moeilijk vinden om thuis lekker aan yoga te doen en smoothies te drinken terwijl hij met de hond loopt. Vandaag staat hij hier als afgezant van Avatar Country. Niet alleen de titel van Avatars laatste wapenfeit maar een heel land waar Kungen de koning is. Geen scepter echter wel een prachtig bewerkte gitaar.

Tijd voor de opwarming, Avatar style, met synchroon headbangen. Even wat calorieën verbranden dankzij Let it Burn. Een ouwetje alweer van doorbraakplaat Black Waltz. Ondertussen hebben ze ons verrast met een bijzonder sprookje in de vorm van Feathers and Flesh en zelfs een heel land ontworpen voor hun trouwe fans. Chronologisch komen we dan bij Hail the Apocalypse, wat voor dolenthousiaste reacties blijft zorgen bij het publiek. “What a sensation, can you feel it. The eagle has landed!”

Heel wat hits ondertussen voor de Zweedse heren maar toch is er eigenlijk maar een ware afsluiter. Ook na maar 40 minuten knallen begint het aardig naar een freak show te ruiken. Daar zijn ze natuurlijk maar wat trots op, zelfs zo trots dat deze show net als die van vorig jaar een speciaal plekje heeft in het achterhoofd. Volgend jaar terug voor de drieslag? (LH)

Zeal and Ardor
Op een dag met zoveel hoogtepunten is een van de meest verpletterende optredens van Zeal & Ardor’s hand. En dat is opmerkelijk te noemen, want de mix tussen ritualistische soul en avant garde metal uitbarstingen lijkt niet bepaald voor de hand liggend op een festival. Het schetst dan ook de verbazing van de band wanneer ze voor een overvolle tent staan. De muziek van Zeal & Ardor is niet voor een gat te vangen en de nieuwe opvolger van het debuut Devil Is Fine, genaamd Stranger Fruit zet die lijn van avantgardistische klanken voort. Geflankeerd door twee gruntende achtergrondzangers zingt frontman Manuel Gagneux in zijn rauwe soulstem. Zeal & Ardor baant zich moeiteloos een weg door hun set dankzij deze zielvolle psalmen afgewisseld met black metalpassages. Zo is In Ashes al meteen zo’n spetterende opener, voorzien van retestrakke dubbele basdrums en ijzingwekkend geschreeuw. Het titelnummer van Stranger Fruit blinkt dan weer uit in spookachtige samenzang. Gagneux praat niet veel, maar wanneer hij dat doet, is de verbazing jegens de grote opkomst duidelijk af te lezen. Met Devil is Fine en Baphomet bereikt dit optreden een fantastische climax. Dat de onvoorspelbare muziek zoveel interesse wekt, blijkt nogmaals wanneer de shirts binnen mom van tijd weg zijn bij de overvolle merchstand. Met shows als dit is Zeal & Ardor een wildcard die zeker vaker getrokken mag worden. (MS)

Powerwolf
“Are you ready to sing the holy metal mass with us!” Samen met de powermetal van Powerwolf zijn we de Army of Night, vol dramatische orgels en Duitse daadkracht! Stoere outfits met dito corpse paint. Een prachtige backdrop wordt verrijkt met een grijs wolkendek. De twee broers op gitaar laten het regelmatig donderen. Regen spat wat her en der maar het windje is heerlijk. Tijd voor een resurectie. “Hallelujah!”

“Graspop are you our army?” Nou een heel veld vol devil horns zegt genoeg! Tijd voor een meezingmomentje a la Fleddy euhm Freddie Mercury. Maar kan je wel winnen van een Ernst Daniel Smith look a like die opera heeft gestudeerd? Want de frontman haalt de tonen met gemak. Het zet wel weer aan tot saamhorigheid. Vuisten gaan de lucht in op het noeste tempo van de blastdrums. Vlammen schieten de lucht in terwijl Powerwolf de menigte blijft entertainen. Inclusief de imposante uithalen. Zo ook tijdens Demons are a Girls Best Friend, een nieuw nummertje, al valt ie online al een tijdje te beluisteren.

Het gaat wel vergezeld van een andere backdrop met de Powerwolf in alle goddelijke glorie. De fun gaat verder met Sanctified with Dynamite “Die-die-die!” De toetsenist blijft rondlopen als een echte volksmenner, komt aardig in de buurt van 10 000 fists in the air. Waarempel komt er ineens een rode power ranger voorbij gesurft. Origineel maar we krijgen het wel warm door al die inspanningen, tijd om wat ‘bloed’ te drinken en dan zijn we echt klaar voor de nacht! (LH)

L7
‘’There’s a lot to bitch about, so that’s why we came back.’’, proclameert frontvrouw Donita Sparks vooraleer ze I Came Back to Bitch inzet. L7 is terug, en deze dames (en een drummende heer) hebben nog niets van hun hondsbrutale rebellie verloren. Geluidsproblemen met de microfoon drukken de pret dan ook niet, want de vrouwen serveren een lekkere pot old school grunge met een flinke dosis attitude. Er wordt tussendoor genoeg gegrapt en gelachen, maar behalve de rockende songstructuren en de ontspannen interactie met het publiek is het de crunchy gitaarsound die het meest de klok slaat. Het doomachtige Must Have More of Fast and Frightening kan bijvoorbeeld makkelijk wedijveren met een Alice in Chains of een Black Sabbath. Ook nieuwe nummers worden niet geschuwd, zoals het rockende Dispatch From Mar-a-Lago dat een rel beschrijft bij het riante vakantiehuis van een zekere Donald Trump. L7 heeft het hoe dan ook prima naar hun zin en weet het publiek met cultklassiekers Pretend We’re Dead en Shitlist netjes in beweging te brengen. Een kort, bondig maar ontzettend leuk optreden van deze grungekoninginnen. Welkom terug! (MS)

Tremonti
Op naar de Main Stage waar Tremonti al halverwege de setlist is. Inmiddels veel meer dan enkel een project van meestergitarist Mark Tremonti, gezien het inmiddels vierde album in zes jaar tijd. A Dying Machine is opnieuw een knappe voortzetting van zijn oeuvre. Tremonti gooit zijn rauwe strot en duizelingwekkende gitaarpartijen over toegankelijke, vakkundig gespeelde heavy metal. Een nummer als Radical Change blinkt bijvoorbeeld uit in wilde thrash metaluitbarstingen, met een flinke pit als gevolg. Gezegend met een goed geluid en een fijne stem weet de eeuwig fronsende gitarist het publiek aardig op te zwepen. Afsluiters A Dying Machine en het uptempo Wish You Well vormen dan ook de kers op de taart van een bevlogen optreden. (MS)

Septicflesh
De Marquee wordt rond etenstijd bemand door de symfonische stoomwals uit Griekenland: Septicflesh.  En het is vanaf de eerste tonen al een verpletterende bak symfonische death metal die de tent omver blaast. Van loeihard ingeknuppelde blastbeats tot messcherpe riffs die tot diep in de ziel sneetjes aanbrengen. Septicflesh presenteert hier een ware aanslag op het gehoor, ontzettend strak gespeeld. Frontman Spiros Antoniou staat met een schouderblessure te bassen, maar gelukkig verhinderd de mitella zijn spel geenszins. Zijn baanbrekende grunts en ijzingwekkende symfonieën draperen zich vakkundig over het geheel getuige songs als The Vampire From Nazareth, Protoype en het heerlijk slepende Pyramid God. En toch heeft de band, ondanks het vervaarlijke uiterlijk en de auditieve explosies, iets verwelkomends over zich heen dat het optreden toegankelijk en haast gemoedelijk maakt. Met publieksfavorieten Anubis, Communion en Dark Art komt deze ziekelijke death metalsymfonie dan ook aan zijn verwoestende climax, genadeloos afgevuurd op het nietsvermoedende festivalpubliek. (MS)

Avenged Sevenfold
Terwijl we wachten op Avenged Sevenfold klinken System of a Down en AC/DC door de speakers en kunnen rekenen op een heuse sing-a-long. Headliners van formaat die niet zouden misstaan op een volgend Graspop. Avenged Sevenfold (A7X) is inmiddels ook een meer dan gevestigde naam. The Stage laat andermaal horen wat de Californische band allemaal in zijn mars heeft. Enige euvel is soms de zang van M. Shadows. Zanglessen lijken te helpen. Met Brooks Wackerman hebben ze ondertussen wel een drummer die in de voetsporen past van de overleden Rev and then some! De intro van titeltrack the Stage alleen al. Hemeltje lief! Are you ready to rumble?

Op de achtergrond op grote schermen pronkt de fraaie animatieclip over onze wrede geschiedenis. De zanger is trouwens goed bij stem vandaag, al laat ie hele delen door gitarist Zacky Vengeance en het publiek zingen. Zacky horen we jammer genoeg niet, sowieso staat hij er niet echt vrolijk bij. Wat wil je ook als Synyster Gates met al het mooie gitaarwerk gaat lopen. Eerst even bedankje aan de crew voor het in record tijd opzetten van de stage. Vannacht opnieuw, om de volgende dag op Hellfest te kunnen spelen. Hail to the King(s) is voor hen. Lekkere fingertap intro. Prima om die vuisten de lucht in te krijgen. Aftoppen met een flitsende solo van Synyster tegen het eind wanneer de langste vlammen van deze editie van Graspop de bewolkte lucht opzoeken. “Welcome to the family Graspop!”

“Okay we got to heat this up for Iron Maiden.” Nog meer vlammen, uiteraard. God damn! Ondanks alle heavy metal, even een momentje voor een mooie ode aan hun overleden vriend en drummer the Rev, de Afterlife voor hem. “How do i live without the ones i love?” Een mooie selectie foto’s komen voorbij van de band met hun maatje. Fraai om te zien al haalt het toch wel de vaart uit de show. We zijn hier immers op een metalfestival… Lijkt wel even of heel Graspop een dip heeft, de batterij opladen voor Maiden. Gelukkig brengt het toepasselijk getitelde oudje Eternal Rest een vleugje metalcore met zich mee waardoor er weer wat vaart in de show komt.

Doorbraaksingle Bat Country neemt ons daadwerkelijk terug mee op het juiste pad, vlammen schieten te hulp en de devil horns gaan de lucht in maar dan slaat het noodlot toe. Twee fans gaan knock out, wat direct gespot word door de zanger. Tijd voor een time out. Weg is de vibe, maar belangrijker hoe is het met de slachtoffers? Even later komen ze terug maar het voelt raar om dan nog helemaal uit je dak te gaan bij Sheperd of Fire. Beetje onverantwoord, al zoekt iedereen uit vrije wil de pit op. Nee, A7X loopt eigenlijk een beetje af met een sisser. Jammer, props uiteraard voor M. Shadows om gelijk te reageren. Hopelijk snel tot de volgende keer. Iron Maiden is next! (LH)

Iron Maiden
Hoe je het ook wendt of keert: Iron Maiden blijft een van de groten der aarde als het om metal gaat. Maar met zoveel gezegd en geschreven over deze band, wordt het lastig om de gevoelens van auditieve euforie onder woorden te brengen. Want uiteraard wordt die legendarische status van deze Britse goden ook vanavond voor de miljoenste keer weer bevestigd. Na zoveel jaren, zoveel shows en zoveel generaties fans zetten Bruce Dickinson en zijn kornuiten nog steeds een show neer waar je godnondeju tegen zegt. Openend met Aces High, inclusief een Spitfire vliegtuig is het hek dan ook van de dam.

Een kristalhelder geluid, een bende rondspringende metalhelden in topvorm en natuurlijk het onuitputtelijke arsenaal aan klassiekers als The Trooper, Two Minutes To Midnight en The Numder of the Beast. Maar dit is een groep die niet alleen teert op vergane glorie of voorspelbare setlistkeuzes. Want ook minder voor de hand liggende pareltjes zijn gekozen. Van prachtige uitvoeringen van Sign of the Cross en The Clansman uit de ondergewaardeerde Blaze-periode tot het epische For the Greater Good of God. Zoals altijd is de podiumpresentatie ambitieus en afwisselend met het continu veranderen van backdrops, verschillende thematische kostuums, vlammenwerpers en natuurlijk een grandioze Eddie in een zwaardgevecht met Bruce Dickinson.

Ze worden misschien een dagje ouder, maar nog steeds is hun oeuvre tijdloos, en vervelen de gitaarcapriolen van Adrian Smith, Dave Murray en Yannick Gers evenals de galopperende ritmes van Steve Harris en Nicko McBrain geen enkel moment. Wanneer Hallowed be thy Name (terug van weggeweest) en Run to the Hills het einde inluiden, kan het niet anders dat Iron Maiden het overvolle veld achterlaat met een gevoel van saamhorigheid en euforie. Dat een band die zoveel jaren meedraait dit tweegbrengt, verdient eindeloos respect. Up the Irons! (MS)

Ayreon
Na Iron Maiden kunnen we even heerlijk wegdromen in de warme Marquee bij de symfonische sounds van Ayreon. Het imposante project van Arjan Lucassen dat zelden in al zijn glorie te bewonderen valt. Hier op Graspop wel! Prachtige videobeelden van Stonehenge versieren het podium. Verschillende zangers en zangeressen wisselen elkaar af. Bekendere namen zijn Simone Simons, vorig jaar nog met Epica op Graspop en voormalig Stream of Passion zangeres Marcela Bovio. Dan zijn er nog de diverse muzikanten met een heel arsenaal an bijzondere instrumenten. Joost van den Broek fungeert als de Rick Wakeman van het gezelschap. Omringd door toetsen weet hij het perfecte muzikale landschap te creëren. Een volle tent geniet met volle teugen.

Terwijl de blastdrums van Parkway Drive bijna door de wanden heen walsen, gaat het er hier binnen veel gemoedelijker aan toe. Hé, Barry Hay is hier ook voor een nummertje. Dwarsfluit solo er achteraan, niks lijkt te gek! Grunts versus operette zang, kom maar op! Nu Barry er toch is even Radar Love, waarom ook niet, een mooiere exit voor de Golden Earring frontman kan je niet bedenken. Rook, vlammen en vuurwerk zorgen voor de visuals. Zoals ik al zei niks is te gek. Everybody dies, ja toch. Anneke van Giersbergen springt even langs. Een heel elftal on stage. “Escape to another world!” Als ik m’n ogen dicht doe reis ik zo af naar dromenland. Was me het dagje wel maar we zijn pas op de helft. (LH)

Lees ook de Graspop-donderdag: Guns N’ Roses, Doro en Ghost trappen 4 dagen hemel op aarde af

Meer werk van Rob Sneltjes via zijn website en in de galerij hieronder:

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

---