Gene Simmons Band in 013. Foto: Paul Verhagen
Op zijn 68’ste bedacht Gene Simmons dat het leuk zou zijn om weer eens in zaaltjes te spelen. Met Kiss is het meestal een kwestie van kiezen tussen de grootste galmbakken die geboden worden, maar dit keer dus met eigen backing band in het ‘bescheiden’ 013. Gewoon voor de leuk, maar ook een beetje om de Gene Simmons Vault te promoten, een boxset met 150 nog niet eerder uitgebrachte songs van de rockster. Voor een schamele €50,000 euro krijg je ‘m zelfs thuisbezorgd door Gene himself. Maar vanavond is hij ‘gewoon’, zonder schmink, zonder vlammen en vliegende podiumdelen, in de grote zaal van 013 te zien.
Tekst: Guido Segers / foto’s: Paul Verhagen
Hoewel de grote zaal niet uitverkocht is (het balkon is zelfs afgezet), staat er ruim voor aanvang een horde fans vooraan te dringen om zo dicht mogelijk bij ‘The Demon’ te staan als mogelijk. De meest doorleefde Kiss-tourshirts met jaartallen als 1835 en 1749 zijn makkelijk te spotten. De online terug te lezen setlists doen geloven dat het vooral veel classics gaan worden. Dat maakt het natuurlijk een échte fan-ervaring vandaag.
Gene Simmons Band in 013. Foto: Paul Verhagen
Bij bepaalde artiesten is opwarmen een ondankbare taak, dat is precies wat het Franse The Blackmordia ervaart vanavond. De rockband heeft een geluid met een stevig jaren tachtig sausje, lijzig en groots. De zanger heeft zich voor de gelegenheid uitgedost als een soort jonge Paul Stanley met ontblote bast en zilveren broek. Het wil allemaal niet vandaag. Prima muzikanten hoor, maar het ijsberen van de frontman, het stijve geluid en de rock-kostuums komen nooit echt samen, de energie spat niet bepaald van het podium af. Elke poging het publiek mee te krijgen, stort als een natte pannenkoek ter aarde. Op het einde van de set zorgt dat voor wat gegooi met microfoons en een band die toch onverrichter zaken vertrekt.
De lichtman kan op meer respons rekenen bij het inschakelen van het podiumlicht voor de hoofdact. Mijnheer Simmons komt netjes om 21.00 uur het podium op, samen met de band. Geen poespas, toeters en bellen, gewoon spelen. Binnenkomers zijn ‘Deuce’ en ‘Shout it out Loud’, toch twee oerfavorieten van de Kiss-plank. Het valt meteen op hoe sterk de band rondom Simmons is, maar ook hoe de bassist goed bij stem is (iets wat bij Kiss-partner Paul Stanley toch wat meer versleten is). Achter zijn zonnebril lijkt Simmons toch te genieten van het feestje dat hij vanavond geeft. Al snel is hij aan het grappen met fans en worden korte stukjes van andere nummers gespeeld. Zelfs een korte ‘La Bamba’ passeert de revue.
Gene Simmons Band in 013. Foto: Paul Verhagen
De fan-momenten zijn heerlijk en tussen de nummers door haalt ome Gene ook even zijn vrouw en dochter het podium op, wat de fans natuurlijk prachtig vinden. Opvallende klassiekers komen langs, zoals ‘Radioactive’, eigenlijk het enige fatsoenlijke nummer van de solo-plaat (van de bekende 4 solo platen) uit 1978. Van de Vault komt eigenlijk alleen maar ‘Are You Ready’ langs, wat ook makkelijk meegebruld wordt door de vele fans. Een 14-jarige fan mag zich uitleven op de gitaar tijdens ‘Parasite’ en vervolgens mogen er verzoekjes komen. Een jongedame wil graag ‘I Was Made For Loving You’ zingen voor haar vriend. Simmons veinst verbazing: “That’s a Paul Stanley song… I don’t do those”, maar na een dapper couplet speelt de band lekker mee en nemen zij de vocalen over. Een reeks Paul Stanley grappen volgt natuurlijk, want die ruimte heeft Simmons nu. Binnen het Kiss concept heeft hij normaal weinig ruimte om zo los en vrij op het podium met fans om te gaan. Het is duidelijk dat hij geniet van deze momenten en als geboren entertainer weet hij met elk verzoek en iedere vreemde kreet om te gaan. Er volgen diverse leuke momenten met fans op het podium, vooral een 4-jarige die verlegen de vragen van Simmons beantwoordt. Een jonge drummer met Iron Maiden shirt mag een vinnig gesprek voeren met Simmons, die hem vraagt: “Tell me, when you go to see Iron Maiden, will you wear a Kiss T-shirt?”.
Gene Simmons Band in 013. Foto: Paul Verhagen
De klok tikt door en het eindpunt van de set komt in zicht. Als Simmons ‘War Machine’ inzet, geschreven door Bryan Adams overigens, is dat ook voor de fans duidelijk en met gebalde vuisten wordt er meegebrult. Een vurige vertolking van ‘Calling Dr. Love’ volgt en de eeuwige afsluiter is ‘Rock’n’Roll All Night’, met gastvocalen van de fans. Een dankwoordje, en dan is het voorbij. Geen encore, want hoewel de lichten lang uit blijven, volgt er geen hunkerende roep van de fans voor meer Simmons/Kiss. Deze laat dus niet het achterste van zijn tong zien (pun intended). Maar laten we wel wezen, misschien was anderhalf uur ook gewoon genoeg voor de 68-jarige.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.