Groningen heeft er in zijn harde scene een interessante band bij. De stadjers van Onhou (opgericht voorjaar 2016) komen op hun debuut-EP met zware post-metallende sludgy doom die, inclusief sfeerversterkende synths, prettig weinig licht doorlaat. Het neerzetten van duistere atmosfeer is de vijfkoppige formatie zeker toevertrouwd. De band bestaat namelijk uit (ex-)leden van het overwegend donkere klanken voerende Ortega, Wolvon, Grinding Halt, Killteam en Lords of Gravity (laatste twee bestaan al lange tijd niet meer). We hadden op de releasedatum van 9 februari de aankondiging en de stream van de EP voor je. Nu dan de review.
Door Jurgen de Raad
Het zelfgetitelde debuut is op cassette uitgekomen, in een gelimiteerde oplage van honderd stuks. De liefhebber moet dus niet te lang op zich laten wachten. Het Groningse Tartarus Records releasede de tape, in een exclusieve grijze, blauwe en turquoise kleurvariant. Onhou ontleent de bandnaam aan het oud-Nederlands, dat zich omschrijft als kwade geest, kwaadwillig(heid) of duivel. Past prima bij de gure misère waarin de Groningers je met twee uitgesponnen tracks van over de tien minuten tergend onderdompelen.
In eerste track Day Of Clouds trekt een grauwe (wolken)deken van slepend riffwerk dreigend en zompig over je heen. Je hoofd wiegt al gauw heen en weer op de loom groovende cadans, om je vervolgens ongeveer halverwege heerlijk weg te laten zakken in een drijfzand van opzuigende, trrrage doomriffs. Je proeft de thematische bitterheid en frustratie van een nodeloze strijd om overeind te blijven in een vaak hard en oneerlijk bestaan. Vrolijkheid alom, niet dus. En zo wil je die donkerte ook op je bord krijgen, onverbloemd en oprecht. Lekker heavy, hoe de stroopdikke riffs, de dronende synths, de desolaat echoënde zang en een proclamerende tekstsample bij elkaar komen in de beklemmende track.
“Pleasure! Give me pleasure! Bloody pleasure!” Zanger Eric de Bie slaakt zijn ijselijke, vervormde vocalen in Oyster. De wanhoopskreten komen uit de tenen. Deze compositie wakkert de uitzichtloosheid nog eens verder aan. Dijt eveneens nog een slagje meer uit. Met een krachtige samenvloeiing van ploegende, sonore doomriffs en weidse synths (horen we daarin soms een verrassende Hammond-vibe doorklinken?)
Het moge duidelijk zijn: Onhou zet zich direct met veel overtuiging op de nationale sludge/doom-kaart. Groningen heeft er naast (sub-)genregenoot en stedelijke vaandeldrager Ortega een sterk zwaargewicht bij. De mannen weten sludgende groove en dronende, logge doom boeiend te verpakken in de opbouwende, massieve tracks. Gevangen in een lekker vette maar gebalanceerde productie, die Onhou´s gelaagde sound uitstekend uit de verf laat komen. De atmosferische post-metaltinten glijden daarin geleidelijk, mooi gedoseerd bij je naar binnen, hangend op de vaak repetitieve doch uiterst doeltreffende riffs en drumpatronen. Vernuftige, doorsijpelende melodie vervolmaakt de atmosfeer. Laat je omver mokeren en meesleuren door Onhou’s behaaglijke onbehagen. Een debuut dat zeker naar meer smaakt.
Hieronder voor het gemak nogmaals de Bandcamp-link naar de EP. Je kan de release daar of anders ook via de Tartarus-site bestellen. Zaterdag 7 april doet Onhou een releaseshow in de Groningse Vera downstage (kelderbar). De Utrechtse experimentele blackies van Project Nefast fungeren die avond als support.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.