Het spreekwoord ‘Twee zielen, één gedachte’ kan wat betreft een review over het laatste maaksel van Limp Bizkit door de plee gespoeld worden. Daar waar de één een nostalgisch gevoel overhoudt na drieëndertig minuten Fred Durst en consorten, kan de ander alleen maar fantaseren over de hoeveelheid tosti’s die hij kan kopen voor het geld dat hij bespaart door het album Still Sucks vooral níet aan te schaffen.
We laten Limp Bizkit liefhebber van het eerste uur Lodewijk en Guido – die vooral het tweede album Significant Other van de heren kon waarderen – los op het zesde studioalbum van de Amerikanen.

Tekst: Lodewijk Hoebens en Guido Segers

“We can not change the past, but we can start today to make a better tomorrow.”

Na tien jaar wachten op een nieuwe plaat is er geen betere inleiding voor de nu-metal veteranen van Limp Bizkit. Terwijl de meeste genregenoten ondertussen andere paden bewandelen, blijven Fred Durst en vrienden schaamteloos hangen in nostalgie. Niet zo gek nu de originele line up weer bij elkaar is en doen waar ze goed in zijn.     

“Never change my style ‘cause my style is kinda fresh!” Opener Out of Style klinkt old school Limp Bizkit en vormt een prima een-tweetje met Dirty Rotten Bizkit. De ronkende riffs van Wes Borland en rake raps van Fred Durst klinken als vanouds. Voeg daar de solide basis van drums en bass bij met de kenmerkende scratches en we zijn vertrokken voor ruim een halfuur jeugdsentiment. DJ Lethal bring it on! Enigszins volwassen zijn ze wel geworden. Er valt namelijk geen enkele fuck te bespeuren. 

Na drie nu-metal klassiekers kozen ze met Behind Blue Eyes voor een vreselijke cover. Results May Vary, niet alleen een toepasselijke titel van het vierde album, maar ook voor de rest van hun carrière. Het laatste decennium stond in teken van zesde plaat Stampede of the Disco Elephants. Veel geruchten, weinig muziek. Tot we begin augustus van dit jaar een nieuwe versie van Fred Durst op social media voorbij zien komen. Dad Vibes noemt hij het zelf. 

Niet geheel toevallig de eerste single van Limp Bizkit vol typische Durst metaforen, een welgekomen vernieuwing op de Amerikaanse festivals. Fred is inmiddels de vijftig gepasseerd, dus de New York Yankees petjes en Adidas sneakers hebben plaats gemaakt voor een grijze coupe, pornosnor en Vans. Voor de frontman zelf zal het allemaal worst wezen en blijft lekker eigenwijs. Love the Hate is hier een perfect voorbeeld van. 

“Damn, that’s what’s up, my G
He the worst white rapper that’ll ever be
Hah, sure as fuck ain’t no Eminem
Looks like he’s got Drake’s pubes on his chin” 

De plaat heet ook niet voor niets Still Sucks. Limp Bizkit weet als de beste wat ze de laatste jaren verkeerd hebben gedaan. Als volwassen pubers uit Jacksonville duurde het gewoon even voor het kwartje viel. Daarom is het voor velen vrij onverwachts dat ze met Halloween eindelijk die langverwachte plaat droppen. Met twaalf songs en een speelduur van maar drieëndertig minuten zouden we wel meer mogen verwachten maar dat er überhaupt nieuw materiaal te horen is, zal veel fans van het eerste uur deugd doen. Je kan je alleen afvragen wat er gebeurd is met alle songs voor Stampede of the Disco Elephants. 

Daarom zou het me niets verbazen als ze volgend jaar met iets grootser aankomen. Fred Durst blijft naast entertainer toch een zakenman en hij was het die de laatste jaren het meest kritisch was over de verse nummers. Feestjes bouwen op festivals kunnen ze nog altijd als de besten. Volgend jaar bestaat debuut Three Dollar Bill, Y’all vijfentwintig jaar. De perfecte reden om er in Europa een mooie come back van te maken. Aan de ene kant met nieuw werk, langs de andere kant die nostalgische trekker overhalen met Pollution en Counterfeit. 

Een covertje tussendoor is geen probleem met hun bewerkingen van de Mission Impossible theme, Thieves en Faith. Zeker als je DJ Lethal achter de draaitafels hebt. Op de zesde langspeler houden ze dat in stand met Don’t Change van INXS. Niet zo’n bedenkelijke ballad als Behind Blue Eyes en qua titel past het helemaal bij de algemene sfeer van Still Sucks. Met Empty Hole en You Bring Out the Worst in Me varen ze eveneens in zoetsappig water. Al merk je bij die laatste track, mede dankzij de woeste riffs van Wes Borland, de opgekropte frustratie. Het zijn zeker niet allemaal simpele rijms. Check Pill Popper maar eens, een goede sneer naar de farmaceutische bedrijven. Barnacle is dan weer een duidelijk bericht richting iedereen die makkelijk kritiek blijft brengen zonder zich te verdiepen in de ander persoon. 

De opbouw van de Still Sucks heeft een zelfde blauwdruk als Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water. Snacky Poo zou hier niet op hebben misstaan. Maar dat kan je zeggen van het merendeel van het zesde album. Het feestgehalte is aanwezig, maar toch valt er genoeg diepzinnigs te beleven. Na een geinig interviewtje met de gitarist sluit Goodbye de plaat op treffende wijze af. Klef? Misschien… Maar het zorgt voor een prima balans. Is Limp Bizkit stiekem toch meer volwassen geworden dan iedereen had gedacht. Wat hoop brengt voor Fred Durst en Co. Dus Turn It Up, Bitch!   

“Take your microphone and put your ass on blast
Fuck all the cash, I’ll be the first and last
King of nu metal from the trash, hell yeah”

Limb Bizkit in 013, foto Rick de Visser

Deze recensie is trouwens een mening van een fan van het eerste uur, die zich een half uur weer even vijftien jaar mocht voelen. Waarvoor dank! Voor een ‘betere’ review kan je die van Jake Bacon (een vermomde Wes Borland) bekijken of je leest de kritisch onderbouwde analyse van gewaardeerd collega Guido Segers. 

– Lodewijk Hoebens

Ik schaam me er niet voor dat Significant Other een formatieve plaat was voor mij. Zo’n gateway drug naar meer heavy, dus ik ging er open in. Maar dit is dus hoe Limp Bizkit klinkt met een vastgeroest idee van hoe een plaat in elkaar moet zitten; een aantal matige song ideetjes en een algemeen gebrek aan bezieling en oprechtheid, wat misschien ook te maken heeft met het feit dat mijn puberale perceptie van wat ‘vet’ is ietwat ontwikkeld is in de laatste twintig jaar. Limp Bizkit heeft niet een vergelijkbaar groeiproces doorgemaakt. De ‘come on, hate me more’ attitude van de band siert ze ook niet, zoals in de titel vastgelegd: STILL SUCKS, in capitalen ja. Wanneer NOFX het doet met I Heard They Suck Live, is dat met een knipoog. Bij Limp Bizkit is het alsof een veertig plusser zijn pet achterstevoren opzet met een ‘Fuck You’ T-shirt aan; belachelijk. Er zijn fucking twintig jaar verstreken, Fred. Get over it, man, met je Dirty Rotten Bizkit en Love The Hate (wat een beetje een non-track is).

We kunnen ook wat over de muziek zeggen natuurlijk, die ook niet veel ontwikkeling laat horen. Alleen al de halfbakken beats van DJ Lethal, die klinken alsof draaitafel kunstenaars niks nieuws te melden hebben sinds Jump Around. De compleet voorspelbare flow van de songs en ritmes en de irritante pogingen van Fred Durst om ballads te zingen (You Bring Out the Worst In Me). Oké, Empty Hole voel ik wel, ondanks dat het iets te makkelijk voelt. Bij vlagen zitten er vette riffs en crunchy gitaren in de songs. En af en toe komt die rock/rap combi echt wel van de grond, zoals op Barnacle, met soulvolle vocalen en geschreeuw waar nog een stukje pijn in doorklinkt. Andere keren is het een zootje, zoals op Pill Popper. En oprecht, ik geloof dat zelfs op het Zappa-esque getitelde Chocolate Starfish And The Hotdog Flavored Water we een band hoorden met creativiteit, iets wat met The Unquestionable Truth (Pt. 1) nog even de kop op stak. Still Sucks klinkt als een poging om letterlijk dat punt te bewijzen van de titel en jou als luisteraar weer te leren dat je eerst een plaat moet luisteren voor je die zuurverdiende euro’s neertelt. Nu is mijn budget wat ruimer dan twintig jaar geleden, maar als ik deze blind besteld had… Daar had je verdomme veel tosti’s van kunnen kopen.

– Guido Segers

Wat vind je zelf van Still Sucks? Beluister het album van Limp Bizkit dat 31 oktober jongstleden uitkwam via Suretone Records op onder andere Spotify:

 


Deel dit artikel