Desertfest: 5 hoogtepunten van de zondag, SLIFT, Slomosa en de Griekse Goden

Zoooooooo. Daar hoeven we verder niet moeilijk over te doen: de Desertfest zondag is een heule dikke festivaldag, en by far de sterkst geprogrammeerde deze editie. Die variatie waar we de eerste dagen naar op zoek waren? Die dampende stonershows en kapot harde metalsets? Check, check, cheeee-eck gek! Tel daar nog maar een paar zeer welkome sinistere kerkdiensten bij op, het is toch zondag hè: black mass baby!

Op de derde Desertfest-dag voelen vooral hoofd, voeten en benen wel wat zwaar aan. En ook dat is vertrouwd. Evenals de opluchting dat we ditmaal niet van hotel naar de Trix gaan lopen, maar de auto in de buurt parkeren met oog op de terugweg vannacht. Zo is het – we memoreerden dat vrijdag al – erg opvallend hoe snel je weer in zo’n festivalervaring geland bent, hoe gauw dat Antwerpse muziekpand vol met festivalgangers alweer prettig vertrouwd aanvoelt, voetje voor voetje lopen op de trap of dringen om in de zaal en bij de bar van een van die drie zalen te komen. Ja, iedereen is binnen met een QR-code + ID-check, maar toch hadden we niet verwacht binnen zo’n korte tijd high-fives uit te delen, op de euforische zondag zelfs gevolgd door de nodige verbroederende hugs en knuffels. Dat smaakt allemaal wel naar meer, zeg maar. Zo ook de muzikale hoogtepunten van de dag, waarmee we ook gemakkelijk een top 10 hadden kunnen vullen.

Tekst: Ingmar Griffioen & Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters

1. SLIFT
Ik denk niet dat er een band is waar we al zo lang zo naar uitkijken als SLIFT, drie Fransen die met de sublieme psychplaat ‘UMMON’ een ferme stempel drukten op de hele coronatijd. Die plaat drong zich meer en meer op in het collectieve bewustzijn, en terecht, terwijl we de band om begrijpelijke redenen niet live aan het werk konden zien. SLIFT stond ook bovenaan de to-see-list op ESNS dit jaar, waarvoor ze gelukkig wel een hele dikke sessie vastlegden.

Als opener van de Desertfest Mainstage doen ze hun livereputatie meteen ruimschoots recht. Vanaf de eerste minuut, met het eerste ingetrapte gitaarpedaal nemen deze kosmonauten ons mee op een weergaloze reis en vliegen we met titelnummer ‘UMMON’ straight into orbit. Direct weggeblazen door hun power. SLIFT is niet zo manisch en freaky als King Gizzard, maar deze band snapt het spelletje, de potentiële kracht van dynamiek heel erg goed. Zo kent het intro van ‘It’s Coming’ meer rustige pysch-elementen, en bouwt ‘Altitude Lake’ nog wat kalmer op met ook fijne samenzang tussen gitarist en bassist. Even wat bezinning, even rustig zweven voordat het trio weer vol dat gas intrapt.
Dit is de beste dagopener van de Mainstage die we ons kunnen heugen. Massaal haarslaan om half 5 ook al… Het is lang geleden dat ik het dubieuze genot proefde van lange lokken haar in mijn bier, maar zo te ruiken was het in ieder geval geen goedkope en wel recente shampoo. Voor de afsluiter trekken ze ruim 15 minuten uit. ‘Lions, Tigers and Bears’ is echt een fuzzy Oh Sees-waardige stamper. Heerlijk. Hopla, gewoon weer kippenvel bij de laatste versnelling in deze track. Die kunnen ze live dus ook eindeloos jammend doortrekken. Dat was te verwachten gezien onder meer die weergaloze Levitation Sessions, maar toch een fijne bevestiging.

Deze band is echt fenomenaal goed, niet te doen zeg. Deze spacetrip is hard, diep, strak, zalig repetitief en toch zo zweverig en out there. Zoveel effecten, pedalen, snerpende synths met een snufje elektronica, met drie man met zoveel bezieling en energie spelen en dat dan vanaf de eerste tel alles zo op de plaats valt. Maar goed, de band uit Toulouse mag dan wel in de lockdown opgekomen mag zijn, ze waren ook niet helemaal groen natuurlijk. Er lagen al twee EP’s en een album en ze spelen al sinds 2016 samen. Die ervaring betaalt zich uit, ook als dagopener. Indrukwekkend. En ook al spelen ze hier maar 45 minuten, wát een belofte is dit voor de toekomst, voor festivals! (IG)

2. SLOMOSA
Met een Bandcamp Friday-tip en een plek in de top 10 van beste albums in 2020 op NMTH, is ondergetekende al een tijdje bezig een lans te breken voor dit Noorse stonergezelschap. Want die aanstekelijke debuutplaat, vol heerlijk stomende en uplifting ‘tundra rock’ – zoals ze het zelf noemen – bezorgt je zonder twijfel een goede dag. Tenminste, als heavy groovende en rete-catchy stonerpop je kopje thee is. Live hebben we ze echter nog niet in actie gezien. Niet gek, want we leren dat dit de eerste gig buiten hun thuisland is. Doordat we ruim voor aanvang stelling hebben genomen tegen de podiumrand, is er tijd genoeg voor een gezellige chit-chat met onze mede-fans. We hebben het nog even over die plaat en hoeveel zin we hebben in dit optreden. De anticipatie en knaldrang is voelbaar onder dit relatief jonge en goedgeluimde publiek. Dan komen ze op. Niets opzienbarends, ook gewoon een guitig stel jeugdige Noren.

Tijdens het wachten hebben we al een blik kunnen werpen op de setlist en daar staan enkele onbekende titels op. Het viertal trapt af met de kenmerkende sound, maar niet met bekende albumtracks of singles. In het eerste deel van de set herkennen we enkel de track ‘Estonia’ van de plaat. Het boeit niet, de sfeer zit er direct in en het publiek maakt duidelijk dat hun helden weinig fout kunnen doen vanavond. De band zelf lijkt nog verrast dat iedereen in het volle Trix-café speciaal voor hun is gekomen. Maar al snel maakt de concentratie plaats voor puur spelplezier. En dan stijgt het op. Band en publiek zwepen elkaar op met oprechte fun en gaandeweg de show wordt het steeds lastiger om ons voorin staande te houden, omdat het achter ons steeds harder begint te kolken.

Halverwege de set schakelt de band definitief naar de albumtracks en dan is het hek van de dam. Het is dag 3 van Desertfest, maar we gaan gewoon tot op het tandvlees. Inkakken is doorpakken! Wij geven ons er ook helemaal aan over en vanaf ‘In My Mind’s Desert’ hangen we vol in de moshende meute en schreeuwen we luidkeels mee met de kenmerkende stem en zangpartijen van de breedlachende frontman. Het is nu enkel nog d’r op en d’r over en met een killer-trio van de singles ‘There Is Nothing New Under The Sun’, ‘Kevin’ en ‘Horses’, brengen de Noren de set naar huis en de zaal tot ontploffing; zichtbaar positief overweldigd door de complete zotteklap in het Trix-café. Man, dit doet ons goed. Bezweet en lichtelijk beurs drijven we richting 1000mods in de grote zaal. Ook een show waar we naar uitkijken, maar ons festival-hoogtepunt hebben we zojuist beleefd. (WV)

3. WOLVENNEST
We blijven op het hoofdpodium in Trix, na de voorgaande set van Regarde Les Hommes Tomber, nog even in duistere en alchemische sferen. We zien zelfs nog meer kandelaars met flink walmende kaarsen en nu ook wierook. En nog belangrijker: we spotten een theremin. Duidelijk verhaal: Wolvennest is onmiskenbaar in het huis en dat zullen en willen we weten. Zeker omdat we deze roedel al eerder zagen en zowel op Roadburn als op Desertfest 2019 verzorgden de Brusselaars een absoluut hoogtepunt. Beide keren was dat op zondag trouwens, en bij beide gelegenheden ook als opener van het hoofdpodium. Ditmaal speelt het Wolvennest echter midden op de festivaldag en dat is meer dan terecht. Dit jaar kwamen liefst twee sterke platen uit, waarvan ‘Ritual Mmxx’ een liveregistratie is. En de band heeft zich tijdens de lockdown ook kunnen bewijzen met twee bijzondere liverituelen voor Roadburn Redux. Die in de 013 opgenomen sets waren geweldig, vooral de eerste waarbij ze hun langspeler ‘Temple’ integraal speelden.

De band voor ons lijkt wellicht een vreemd allegaartje, en dat is Wolvennest dan ook, maar wel een met een tros ervaren en geestverwante muzikanten. De core is in 2015 gevormd door gitaristen Marc De Backer (Mongolito, ex-Mucky Pup, ex-Dog Eat Dog), Michel Kirby (o.a. Arkangel, La Muerte) en Corvus von Burtle (diverse black metal-groepen). De bizar productieve drummer/vocalist/alleskunnen Déhà opende met Detrvire nog de Desertfest-vrijdag en ook bassist John Marx, drummer Bram Moerenhout en zangeres/toetsenist/theremin-speler Sharon ‘Shazzula’ Schievers zijn van veel markten (kunsten) thuis.

De mix van black(gaze) met occulte rock, kraut en ambient is weer fenomenaal goed uitgevoerd. Zo spannend met die slepende zanglijnen van Shazzula, de gedragen ritmiek, de drie wervelende gitaren en zeker ook de visuals en algehele mysterieuze sfeer. Het openingsnummer is nog ingetogen, met een dwingende theremin en meer spookachtige sounds (kan deze band please een keer een collaboratie met Portishead doen??), maar daarna gaan we diep de duisternis in met ‘Incarnation’. Inclusief (gast-)zanger en huilende wolven. De langharige vocalist zit ook in de bloederige video, die helemaal in de beklemmende sfeer van Wolvennest past. Tof dat Shazzula nu wat meer voluit zingt, dat kan de muziek goed hebben. Bijvoorbeeld in het enorm intense en meeslepende ‘All That Black’, waarop ze – wellicht ten overvloede – opbiecht: “I like darkness, darkness is beautiful”. Maar ze vergist zich: het is wel degelijk ook wat voor ons. De met een ferme “Ooooh” afgetrapte oudere song ‘Ritual Lovers’ is ook een livefavoriet waarop band en publiek heel diep gaan. SLIFT had er maar drie man voor nodig, maar Wolvennest creëert met z’n zevenen ook een vol, bijzonder én rijker palet. Heel knap dat dat zo boeiend blijft, op album en ook on stage. In Trix biedt de groep weer een totaalervaring met een hoog séance-gehalte en zo beleven we ze graag. (IG)

4. ACID MAMMOTH
Gewoon weer een band die we al lang wilden zien voor onze neus! Ja, dat gemis van Noord-Amerikaanse acts pakt nog heel niet zo gek uit hier. Terwijl hun landgenoten van 1000mods de Desertfest Mainstage en spot pakken, heeft Acid Mammoth de kroeg ook vol, en te pakken. Ons inziens verdient deze band wel beter: minimaal een slot op de Canyon Stage en niet eentje die dubbelt met deze gruwelijke concurrentie. Dit viertal uit Athene heeft in heel rap tempo naam weten te maken in de stonerdoomscene met hele dikke archetypische genremuziek en heeft inmiddels vier stevige releases op haar naam, waarvan de laatste drie bij het Italiaanse Heavy Psych Sounds. Tweede langspeler ‘Under Acid Hoof’ vormde begin 2020 voor ons de introductie, (met dank aan een smerig relletje met een zeker YouTube-kanaal waarin de Grieken de rug bewonderenswaardig rechtten) en knalde meteen door naar een van de platen van het jaar op NMTH. Dik respect dus voor Acid Mammoth, dat ook in de lockdowns aardig doorpakte. Check overigens ook de split met de Sardijnse doombeukers en HPS-labelmaatjes van 1782, die hier net ook aardig op de Vulture Stage huishielden.

Wat een stem heeft die Chris Babalis Jr.! Man, echt zo heerlijk slepend. En de songs van Acid Mammoth neigen ook naar het oudere (= betere) Sabbath-werk. Zo goed om te zien dat deze band live ook als een granieten vestingwerk staat. De ritmesectie van Dimosthenis Varikos (bas) en drummer Marios Louvaris opereert als een eeneiige tweeling en die grijzende gitarist op links mag er ook zijn. Die heet overigens ook Chris Babalis maar dan Sr. en is inderdaad de vader van. Mooi man. En yessss, ‘Tree of Woe’ staat op de setlist! Onze favoriet komt harder en klaaglijker dan die muur in Jeruzalem. Die vijftiger voor ons in Black Sabbath-shirt voelt ‘m ook helemaal. Deze show doet qua vocalen en Sabbath worship-feel wat denken aan die ook zo fijne High Reeper-set van twee jaar terug op hetzelfde podium. We doen er nog eentje van tweede album ‘Under Acid Hoof’ (‘Them!’ dendert als een stampede door de kroeg) en moeten ons dan weer naar de headlinende mods spoeden. (IG)

5. 1000MODS
Fuck yeah, terwijl The Machine (stiekem de ziekste Zuid-Hollandse psychstonerband) boven de Trix-club nog danig aan het slopen is, gaat de Griekse headliner 1000mods beneden ook al niets ontziend tekeer. We kunnen wel klagen over overlap, maar Desertfest trakteert hier wel op een pak riffs en diepe grooves zeg. Ook voor deze Grieken is het de eerste liveshow in een jaar tijd en dan snappen wij zeker wel hoe goed het voelt om weer on the road te zijn. Dit viertal is al sinds 2006 bezig en heeft op vier albums (en drie EP’s) ook een flinke ontwikkeling doorgemaakt: van pure stonermetalband tot heavy psychrockers en op, het zelf uitgebrachte, ‘Youth Of Dissent’ lieten ze zich weer van een andere, meer volwassen rockende kant zien. Die viel in ‘de scene’ niet bij iedereen in goede aarde. Het album biedt een wat cleaner geluid: minder dikke fuzzy riffs; minder felle energie; minder Kyuss aanbidden; maar meer grunge; meer gepolijst en meer volwassen songwriting; wellicht in de hoop een breder publiek aan te spreken.

Maar live heeft dit viertal, vernoemd naar hun geboortedorp Chiliomodi (een kilometer of 100 ten westen van Athene), al zoveel potten gebroken dat die reputatie fier overeind staat. En daarmee ook het enthousiasme voor de mods als headliner. Ramvolle zaal dus. Veel meer wars van sterallures komt een headliner op Desertfest overigens niet, kijk de rafelig afgeknipte korte broek van de frontman er maar op na. De band opent furieus stampend met ‘Above 179’, tevens opener van ‘Repeated Exposure To…’ (2016) en heeft meer werk van het vorige album in petto. Dat smaakt best, het viertal vuurt het bovendien energiek en gedreven van het podium. De derde track is wat melodieuzer: ‘So Many Days’ stamt dan wel van de nieuwe plaat, maar is live niet minder gekruid. Het klinkt sowieso wel erg erg dik wat die Zuid-Europeanen op de mat leggen. Net na weer ‘een nieuwtje’ knallen ze ‘Low’ erin, een van de allervettigste oude 1000mods-songs, gevolgd door het wel erg opzwepende ‘Claws’. Verderop in de set zit meer vroeg stonerwerk verstopt, waaronder absolute (YouTube-favoriet) en klassieker ‘Vidage’. En dan weer slim afsluiten met een nummer van je nieuwste release. Ja, 1000mods is stiekem best een volwassen band geworden. En gelukkig wel eentje die live nog de blaren op de poten en ballen uit de broek speelt. Heerlijk. (IG)

DESERTFEST (DAG 3) RESUMEREND:
Er is verdikkeme wel een stoner/heavy psychding gaande daar in Griekenland. Natuurlijk zagen we bands als Naxatras en Panet of Zeus al vaker voorbijkomen, maar als we nu zien dat na Villagers of Ioannina City ook 1000mods en Acid Mammoth op prominente plekken staan hier in Antwerpen. En dat alle drie in onze Top 5’s belanden… Misschien was Desertfest Athens (vond alleen plaats in 2016 en 2017) er dan net te vroeg bij. Hoog tijd voor een scene rapport! Gelukkig hebben de bazen van Weedian al het nodige voorwerk gedaan. Duik in bijna 4 uur Griekse heavy muziek met de net verschenen ‘Weedian – Trip to Greece’.

LA FRANCE, OOH LA LA
Griekenland zeg je? How about die drie Franse bands vandaag dan?! Goed punt, die maken indruk inderdaad. Regarde Les Hommes Tomber heeft de zwartgallige setting met kaarsen op de podiumrand helemaal voor elkaar en maakt ook muzikaal nogal een entree. De groep mengt black met stukken doom en post-metal tot tamelijk zieke en gemene shit. G’damn, dit komt even binnen zeg. Daarmee is RLHT gewoon de tweede bizar goede en intense Franse band achtereen op de Main. Zo ervaren we vandaag in de eerste twee uur al meer variatie dan gisteren de hele dag. Ok, het is onze eigen schuld dat we Eleanora misten, maar je kunt bijvoorbeeld ook die groep en een Alkerdeel midden op de zaterdag neerzetten en zo wel de boel breed en spannender houden. Tipje.

Zondag is dat meer dan dik in orde. Zo mag ook de derde troep Fransozen niet onvermeld blijven. Hangman’s Chair is zo’n band waar Bidi (R.I.P.) heel enthousiast over kon doen, waarna je er doorgaans achter kwam dat het een bijzondere groep met een zeker randje was. Zo ook bij deze sludgy Fransen die we hier pas voor het eerst zien. Ze spelen meeslepende metal met een dikke hardcore feel. Love it. De frontman heeft echt een goede strot ook, beetje Darkness- of Graveyard-vibes. Man, dit heeft dikke sludge-stukken zeg. Ze hebben ook een atmosferische en gevoelige kant, en gebruiken een prima spanningsopbouw richting post-achtige explosies. Zomaar de derde Franse openbaring op rij.

We zagen ook brute blackened doomy shit van Kludde, opruiend punky en groovend spul van (Animal Minded!) Splinter, een vernietigend en oogverblindend Alkerdeel (blackened Belgische Doomstad-bazen), sloegen haar op de doom van 1782, spaceten hard op de bij vlagen erg subtiele psych en progstoner van het Zwitserse Monkey3 en genoten met volle Bolleke-teugen op de, na een valse start steeds intensere psych van The Machine, die aan het eind echt door het Canyon-plafond ging. Wat een verpletterend sterk slot van dit festival zo. Wij kunnen ons weinig beters voorstellen om ter afsluiting van een toch zeer memorabele Desertfest 2021 mee de auto in te nemen. Eendrachtig ‘There Is Nothing New Under The Sun’ brullen en nagenieten van een heerlijk festival waar we ons eindelijk weer even twintigers mochten voelen.

FOTO VAN DE DAG:

MEER FOTO’s VAN ROY WOLTERS:

 

---