Desertfest: De 5 beste acts van de zaterdag

Zo! De Desertfest zaterdag eindigde in een orgastische serie ontploffingen. De tweede festivaldag kwam misschien wat traag op gang, maar na het avondeten was het bal aan en goed ook. Viel de nieuwe Top 5-insteek gisteren nog goed te doen en te verantwoorden, op zaterdag pakt dat toch wat gruwelijker uit. Eens zien hoe we ons daar uit gaan redden. Wat we je vast kunnen meegeven is dat instrumentale muziek bij vlagen koning was, dat last minute invallen best aardig kan uitpakken en dat niet iedere Desertfester het avontuur aan wenst te gaan. Gek genoeg leek het vrijdag ook wat drukker, maar allez, wat meer bewegingsruimte zal de pret zeker niet drukken.

Tekst: Ingmar Griffioen // Fotografie: Roy Wolters

Lees ook:
– de Top 5 van de vrijdag en wat verder opviel op Desertfest dag 1
– de Top 5 van de zondag en de verdere belevenissen

---

Over naar de Top 5 van de zaterdag:

5. RRRAGS
Geen bezoek van Rawkward, Maron Stills en co vandaag, maar wel van deze bekenden. Heu! Er staan Amerikanen voor m’n neus, Spanjaarden naast me en mensen in Bliksem-shirt en bonte battlejacks in de zaal; yup Desertfest is absoluut een internationaal festival. Dat geldt ook voor de band hier, met (ex-)leden van Astrosoniq/The Devil’s Blood, Bliksem en Lords of Altamont. Dat is nog eens een lekker begin van de dag met die soulvolle groove van deze Benelux allstars. Het is pas de eerste keer dat we ze zien sinds de show in Hall of Fame op die zo emotionele Roadburn 2018. In het Trix-café gaat het er wat minder heftig aan toe, maar druipt de pure muziek niettemin van de muren. Met die heerlijk croonende soulstem van drummer Rob Martin, in de beste Charles Bradley traditie. RRRAGS musiceert, jamt, sowieso met een beste southern rock en bluesy feel. Ze openen met drie nieuwe nummers, de eerste instrumentaal, die heel benieuwd maken naar het aanstaande album. Daar horen we voor het eerst van, dat is sowieso heel goed nieuws! On With The Journey van het sterke debuutalbum smaakt ook nog prima. ‘Messing with my Mojo’ (?) is nog wel de beste nieuwe track die we horen. Mooie, haast smachtende blik van Rob Martin naar gitarist Ron van Herpen die er inderdaad nog een solo uit perst in Galaxy’s Hygiene, dat vandaag een hele speciale behandeling krijgt. Om door een ringetje te halen.

4. Steak
Yeah dikke stoner, daar waren we – na Church of Misery, Grotto en vooral Bongripper… – echt even aan toe zeg. Wtf. Wat meer lucht in de muziek. Slepende stoner met wat classic rock howls. Helaas geen ….. Number Eight, geen nieuwe gedaante (Stake), maar Steak, de Londense stoners die hun Europese tournee met Elephant Tree en Lo-Pan hier afsluiten. Stake zien we gelukkig weer op Doomstad volgende maand, 16-11 in EKKO! Steak is dus andere koek. Het gezicht van zanger Kip kunnen we door de rook slechts spaarzaam ontwaren, maar qua stemkleur en zanglijnen heeft hij aardig wat weg van Eddie Vedder. En, ook qua pose, tevens wel wat van Merijn van Haren (Navarone) wat eigenlijk prima past. Muzikaal is Steak meer van de Kyuss en Fu Manchu-school. Gaat er erg goed in deze Londense band met zanger in Desertfest London-shirt, dus die boeking was een abc’tje. Maakt niet uit, ze zijn het waard en ze zijn nu vooral heel erg de juiste band op de juiste plaats, op deze qua stoner niet erg sterk bezette dag. Heerlijk hoe ze die stonerballade halverwege laten ontaarden in een smerig rockfeest. Vlam in de pit (eindelijk een behoorlijke) en alles, en zelfs een crowdsurfer genoteerd. Dit herinnert wat aan de beestachtige afsluiter Sasquatch vorig jaar, maar dan toch wel wat tandjes minder zompig en overrompelend.

3. Bongripper
Bongripper is bij de soundcheck al vernietigend, en zo staan mensen ruim voor aanvang al haar te slaan op de Chicago doom-brigade. Het lijkt minder druk dan gisteren in Trix, maar in de grote zaal heb ik het zo druk nog niet gezien. Je hebt doom en je hebt doommmm. Bongripperdoom is loodzwaar, inktzwart, opbouwend à la post-metal, instrumentaal en wel mokerend hard. Na een kwartier is de opbouw pas verruild voor het echte beukwerk. De bassist heeft een extra stevig instrument meegenomen, en met reden, want het beestje wordt me telkens een partij geslagen en afgeranseld. 25 minuten duurt de eerste exercitie. Het intro van compositie 2 is van een gruizig en apocalyptisch decibelniveau waar een Sunn of A Place To Bury Strangers zich niet voor zou schamen. Allejezus wat een noise en distortion komt er uit die drie snarenplanken. Dan een versnelling naar maniakaal tempo, de ruim 1100 aan de vloer genagelde bezoekers kunnen niets meer dan lijf en leden in dienst stellen en de Amerikanen met hoofd, armen en een kruk (…) lof toe te zwaaien. Het is moeilijk te geloven bij deze totale vernietiging, maar Bongripper wisselt moeiteloos van tempo, legt ‘m bijna stil, om dan met nog zwaardere kanonnen terug te komen. Vrouwen en kinderen eerst! Murw gebeukt, in slaap gesust, verdoofd? Opmerkelijk genoeg zien we meerdere mensen op deze genadeloze muziek wegdromen en spacen. Pfff, wij moeten na afloop even gaan zitten en bijkomen van deze slachting en concluderen: Bongripper is de belichaming van doom.

2. Your Highness
Balen ’s ochtends toen we leerden dat Crowhurst niet kwam, tegelijkertijd fluisterden de wandelgangen dat een Antwerpse band zou vervangen en durfden we te hopen… We bombardeerden vorige week ‘Born Anew’ van Your Highness tot Video van de Week. Dat was alweer de tweede harde single van de stonersludgende Antwerpenaren, die 11 oktober de derde bazenplaat uitbrachten op Hoogheid Records. Ze waren bovendien ooit Artist in Residence (talententraject) van Trix, dus dat was nog geen eens zo’n gekke gedachte. Ik heb ze al zo lang niet meer gezien en dat album smaakt naar zoveel meer, dat ik zelfs all-time garageheld en headliner Ty Segall verlaat om me tijdig in de Trix-kroeg te persen tussen de andere gretige vultures. Groene Jan Ruffstuff, die ze destijds op Roadburn neerzette, is er uiteraard ook bij. Vanaf de eerste tel is het vijftal vol aan. Killing it, zeg maar. Die pakken die spot als invaller even met alle handen beet. Pfoe.

Het moet gezegd dat de toeschouwers ook wel een enorme knaldrang hebben. Het is natuurlijk een thuismatch, ook op dit festival, en mensen verdringen zich voor het lage podium en rond de pilaren. Iemand heeft zich in rolstoel bijna tot vooraan gemanoeuvreerd, heel moedig en wat gevaarlijk, een nogal dronken type slingert z’n shirt uit en – met in zijn ene hand drie cd’s en andere een biertje – vraagt of iemand hem een voetje kan geven… Het is niet de enige crowdsurfpoging die smadelijk mislukt. Hoeveel mensen er ook opeengepakt staan, je kan niet als reus van een kilo of honderd van een podium van 20 centimeter hoogte erop springen. Het maakt de band allemaal geen fuck uit, die gaan volle bak vooruit. Desertfest heeft hier ook merkbaar behoefte aan. Dit is die dikke stonersludge, waar mensen op zaten te wachten. Ok, het is deels ‘voor eigen publiek’, maar als je dit pullt als de headliner even verderop staat te spelen. Na een stel sterke nieuwe tracks, pakken ze me helemaal met Black Moon Rising, gewoon van een split-EP uit 2013 met Hedonist. Wat een gruwelijke kneiter. Als de zanger-gitarist van Dopelord in de pit staat te genieten met één kruk in de lucht, dan weet je het wel…

1. Inter Arma
De échte afsluiter van een zaterdag die in het laatste stadium opeens toch nog ontbrandde… is Inter Arma. Wel een uitdaging voor de Amerikanen. Maar Desertfest is er klaar voor, getuige een vol verwachtingen gestroomde Canyon. Als je net dacht dat Your Highness het stuk ging maken…think again. De Trix Club kan nog veel kapotter. Ze zijn sinds 2007 bezig en wát een catalogus en reputatie heeft het vijftal al opgebouwd. De band uit Richmond, Virginia heeft uit onder meer sludge, doom, Southern, black en post-metal een alleszins verbluffend geluid getrokken. Een sound die live een nog veel brutere vorm krijgt. Desertfest ondergaat de ziedende sludge, die alle zintuigen verdooft en dan gaat zanger Mike Paparo het drumstel nog aanbidden. Wij bidden voor goede oordoppen, want hier willen we de komende jaren nog wel van kunnen genieten.

De kracht is dat ze het toch meeslepend en melodieus houden. Zo kun je zelfs dromen op die alles verdwazende en bedwelmende metal. Paparo is echt totaal door het dolle heen, smijt bierglazen van het podium (we horen er eentje langs suizen) en die agressie is puur, die komt aan. Allejezus wat een intense band. Alleen de drummer zou solo al menig metalfestival platspelen. Wel wat heftig als afsluiter na 10 uur Desertfest wellicht, maar we gaan er knetterhard op. Dit is met afstand de meest complete band van de dag, ook de meest brute afsluiter die ik in vier Desertfest edities zag. De vraag dringt zich op of een zo machtig operende band als Inter Arma ook headliner kan worden? Dan moeten ze zich nog wel flink verbreden, maar de subheadliner status hebben ze feitelijk al bereikt. Ook sloten ze Roadburn al eens af in het Patronaat. Toch staat de naam kleiner op de bill dan een Bongripper, Pelican of Truckfighters. Dat gaat veranderen, voorspellen we.

---

– Wat verder opviel:
# Ty Segall
Als headliner Ty Segall begint is de zaal nog halfleeg. En dat na twee uitverkochte avonden in Patronaat. De zeskoppige band opereert met gitaristen enorm fuzzy en noisy. Een vervaarlijk wankelende bezoeker probeert in het boekje te lezen wie de neuk Ty Segall is en wat die melodieuze gitaarmuziek hier doet? Aan de knikkende kopjes in zaal te zien zit dat toch wel snorro. De US garagerocker werkt er keihard voor en zijn band is in puike vorm. De wegblijvers krijgen ongelijk. Dit rockt, vonkt en knalt als een malle. Alleen die fuzzmuur al is zat om als doom- of stonerfan in te verdrinken. Echt een van de meest opwindende bands van de zaterdag, maar het gehalte open minded bezoekers valt toch tegen.

# Pelican
Weer een instrumentale post-metalband. Je zou het op basis van de – zeker wel fijne – nieuwe plaat niet verwachten… maar Pelican drukt het gas vol in en knalt zo over de Trix heen. Heftig begin, met intense post-muren van riffs en zware grooves en dat smaakt prima. Dan wat hoekiger, meer wendingen en schwung. Op de beste momenten laten de Amerikanen precies zien hoe krachtig instrumentale muziek kan zijn, juist door met dynamiek, impact, spanningsbpgen, herhaling en opbouw dus, en gedubbelde riffs te spelen.

# Dopelord
Weer een Poolse doom metalband? Laten we in satansnaam hopen dat ze niet instrumentaal opereren. Oef….Dit klinkt als oldskool Weedeater! En de mics staan er niet voor niets. Dopelord serveert heftige doom/sludge in meer uitgesponnen en licht slepende songs. Het betere haarsla werk, met opvallend harmonieuze passages. Zo! Dat was 7 minuten genieten zeg. Dopelord is hard aan het uitgroeien tot nieuwe livefavoriet. Geweldig spacen ook, in de beste, meeslepende Elder-doomtraditie.

# Church of Misery
De Japanners zijn als subheadliner niet van de Desertfests en Into the Voids weg te slaan. Niet onterecht, want ze zijn nog altijd erg goed, prettig gestoord en dat vertaalt zich meestal in een memorabele show. Church of Misery levert zieke Japanse doom met songs als body blows. De theremin komt niet verder dan het intro, maar Church of Misery bijt door. Het songmateriaal heeft ook veel groove, solo’s en uitbundige momenten om Trix bij de les te houden. De zaal reageert wat loom, wellicht vanwege de eenvormigheid van het repertoire.

# Grotto
Instrumentale Belgische post-metal en stoner die veel getipt wordt. Grotto is net getekend door het Duitse Stickman Records (o.a. Motorpsycho, Elder) en het album viel twee dagen geleden op de mat. Met gitarist in houthakkersblouse, bassist in Sunn-shirt en beestachtige drummer in Starship Enterprise-shirt zou je een allegaartje kunnen vermoeden, maar het geluid is zeer hecht. Grotto versnelt al na 4 minuten en die impact gaat niet meer weg. Dit snelt voorbij Pelican richting Russian Circles en geregeld nog wat straffer. Jammer dat het geluid veel te hard staat, zo hard dat mensen zelfs bij de aanpalende merchmarkt (ja, we waren effekes gevlucht…) nog geschrokken opkijken. Vandaag herkansing voor Desertfesters bij de sessie.

---

– Foto van de dag:

---

– Live after Desertfest:
# Inter Arma speelt 29-10 in Merleyn, 05-11 in Patronaat
# Your Highness speelt 7-12 in JK ’t Hoekske (Gierle) met King Hiss en Tangled Horns
# RRRAGS zie je o.a. zaterdag (met Beesus) in De Onderbroek, Nijmegen.
# Church of Misery zie je in Patronaat
# Voorlopig geen Bongripper en Pelican meer helaas en Steak is ook net klaar met touren.
# We mogen ons gezien de releases vast wel verheugen in meer shows van Your Highness en Grotto. Die laatste speelt 16-11 in Art Vortn Vis in Ieper. Ook spelen ze met o.a. Mantra Machine in Duitsland, dus die jongens zien we nog wel eens.

Lees ook:
– de Top 5 van de vrijdag en wat verder opviel op Desertfest dag 1
– de Top 5 van de zondag en de verdere belevenissen

---