Desertfest: De 5 beste acts van de vrijdag

Truckfighters op Desertfest, Foto Roy wolters

Truckfighters op Desertfest, Foto Roy wolters

Een nieuwe herfst, een nieuwe editie van Desertfest Belgium! Op naar Antwerpen dus. De Trix is ingericht voor alweer de zesde editie van het festijn, dat steeds breder is gaan programmeren. Dat zal deze eerste festivaldag meteen onderstreept worden, met name door de headliner. Maar voor het zover is introduceren we het nieuwe Desertfest-verslaggevings-format met een Top 5 per dag, aagevuld met Wat verder opviel, De foto van de dag en Live after Desertfest. We hebben niet de ambitie om louter te Buzzfeeden of om bands altijd maar te ranken, maar hopen zo een boordevolle Desertfest-dag wat overzichtelijker en behapbaarder te vangen.

Tekst: Ingmar Griffioen // Fotografie: Roy Wolters

Ook de vrijdag kent een beste programmering, er valt op de drie podia werkelijk geen zwakke broeder of zuster te ontdekken. Wel begint de eerste dag pas om 18.00 uur, drie uur later dan zaterdag en zondag. Zo telt de Main Desert Stage vandaag maar drie bands in plaats van vijf. Een prima dag dus om in het festival te groeien. De sfeer en vibe hebben we al meteen vanaf de eerste noten van Monomyth te pakken en zodra we de eerste Bollekes bij de kraag gevat hebben, is team NMTH waarlijk geland op Planet Desertfest.

Lees ook:
– de Top 5 van de zaterdag en wat verder opviel op Desertfest dag 2
– de Top 5 van de zondag en de verdere belevenissen

Afijn, een Top 5 hadden we beloofd. We gooien er meteen een disclaimer in: door het overlappende schema lukt het niet altijd om bands, zeker in het Café (Vulture Stage), voldoende te zien om ze ook te beoordelen. En lange files zetten een streep door het grootste deel van Monomyth helaas.

Nebula op Desertfest, Foto Roy wolters

5. Nebula
De eerste spot op de grote Desert Stage is voor Nebula die met Holy Shit wel een hele heftige, niet zo heilige, proeve van hun kunnen als devote heavy psychers en stoners afleverden. De eerste plaat sinds de comeback verscheen toepasselijk genoeg op Heavy Psych Records en wat is het goed dat het powertrio rond Eddie Glass weer terug is. Glass vormde Nebula met Ruben Romano in 1997 nadat ze Fu Manchu verlieten, heeft inmiddels ander personeel maar zijn band ademt nog steeds die klassieke stoner en 70ies hardrock-feel. Recht uit de Californische woestijn brengt Nebula heavy psychende stoner met gierende gitaarsolo’s en extra groove vanuit de heup. Zoals de vlammende albumopener Man’s Best Friend. Helaas staat het laag wat te hard afgesteld waardoor we in een armageddon terechtkomen. Ook bepaald geen precisiebombardement nee. En evenmin bevorderlijk voor gitaar en zang. Maar wat een ziek riff-feest verder in ‘The Riff Mecca.’ De band zet Messiah in en met die Fu Manchu punkbite noteren we een vroeg hoogtepunt. Het is wel nadrukkelijk ‘de band van Glass’, de bassist heeft echt niets te melden. Nog een minpuntje is dat de set halverwege wat inzakt en waarom staat er eigenlijk altijd iemand naast me slechte wiet te roken?!

Truckfighters op Desertfest, Foto Roy wolters

4. Truckfighters
Die gitarist van Truckfighters is gewoon nog steeds zo gek. Was te verwachten natuurlijk, ook Zweeds onkruid vergaat niet. De langharige Dango springt meteen als een dolle Labrador rond en gooit z’n T-shirt in het publiek, maar heeft sinds Eurosonic 2014 (toen ze Vera platspeelden) wel een grijze baard gekregen. Belangrijker: het trio uit Örebro gooit meteen hele dikke stoner op die volle zaal. Fakking vet mensen. Desertfuif is net begonnen en bij elke band gaat de fik er heftiger in. Dat wordt nog wat… En moeten we zo niet wat eten eerst?! Nope, nu even niet. Je zou Dango, met zijn al jarenlang beproefde act, voor een poser kunnen verslijten Maar nee, dit is oprecht enthousiasme en spelplezier. Dat voel en zie je. De Zweden gaan er nog immer hard voor en die vadsige stoner slaat als een slagpin in een vat TNT. Ze pompen die zwangere gitaarmuziek ongegeneerd door d’n Trix. Muzikaal is het (ook op de laatste plaat) hooguit psychedelischer geworden, maar niet heel complex. Nee razend simpel eigenlijk, maar wel dat: razend, en effectief bovendien. De totaal volgepakte Desert Stage gaat platter dan Spa Rood. Sinds begin dit jaar is Truckfighters helemaal terug na een noodgedwongen pauze van een jaar en in december hosten ze hun eigen Fuzz Fest in Stockholm!

Temple Fang op Desertfest, Foto Roy wolters

Temple Fang op Desertfest, Foto Roy wolters

3. Temple Fang
Ook Temple Fang is on fire. De Vulture Stage is toch geen makkelijke plek, geen makkelijke toegang voor mensen en het geluid wringt zich raar de bocht om in dit langgerekte Trix-café. Maar ze gaan ervoor, gloedvol als altijd. Mooi om te zien hoe hecht (voormalige bandmaatjes) frontman Dennis Duijnhouwer en gitarist Jevin de Groot zijn, hoe ze intuïtief op elkaar reageren, elkaar aanvuren en die partijen begeesterd en volledig on point blijven spelen. Helemaal opgaan in je geluid en de sfeer en toch het schip op koers houden, knap is dat. De band is nog verder én hechter gegroeid sinds die Roadburn & NMTH presents in Hall Of Fame in april, terwijl de geruchtenmolen verraadde dat ze het lang niet altijd makkelijk hadden. Maar ze staan er, vier man sterk en hoe! En door naar Into The Void straks, dat zich ook mag opmaken voor deze diepe spacetrip. Het blijft geweldig om naar te kijken; die twee linkshandige gitaristen en die bonkige bassist als middenpunt. De Amsterdammers nemen de tijd voor hun eigen opbouw, hoe lang ze ook hebben. Met 50 minuten mogen ze overigens niet klagen, dat is meer dan Monomyth nota bene. De hamvraag, al even, is: Wanneer gaan die mannen eens wat releasen? En wie stapt er in? Als ze dat al toestaan… Zelden een band zo zien scoren in het café hier. “We will be back”, belooft Jevin en dat is op basis van deze show zeker profetisch te noemen.

Yatra op Desertfest, Foto Roy wolters

2. Yatra
Hadden we dus tot voor kort alleen van gehoord, maar nooit echt gehoord. Een schandalige omissie concluderen we al snel. Gruwelijke US doom met death growls is wat Yatra ons brengt. De visuals trekken de Canyon mistige mythische sferen in. Ondertussen hamert die doom er aardig in en blijft die bassiste cool af. Ze zijn in eerdere gedaante al tekeergegaan als Blood Raven, nu trekken de Maryland doomers nog harder van leer. De Canyon staat geramd en ze beuken je zo de nooduitgang door en vanaf het balkon de Noordersingel op. Damn, wat een nietsontziend geweld van Yatra. Kregen we bij de Nepalese naam nog een vermoeden van spirituele loutering, op Desertfest gaan we vooral met één vuist in de lucht en de tweede in de strot van ontzang knetterharde op deze set. ‘Baltimore bruten bulldozeren door de Trix’, aldus dringt de allitererende kop zich op. Fantastische band. En waarschijnlijk één van de weinige waar het niet compleet leegloopt als beneden de headliner begint.

Zeal and Ardor op Desertfest, Foto Roy wolters

Zeal and Ardor op Desertfest, Foto Roy wolters

1. Zeal & Ardor
Een bijzondere headliner dat Zeal & Ardor, en de Zwitsers maakten die status, in alle bescheidenheid van Manuel Gagneux, weer bijzonder waar. Sowieso bijzonder met de mengeling van black metal, gospel en ‘field recordings’, maar zeker ook in die zin dat je ze een paar jaar geleden niet als headliner van festivals als Desertfest of Complexity had verwacht. Heel mooi dat totaal verduisterde en vervolgens overdonderende begin hier. ‘Burn the young boy’ indeed. Opvallend hoe die gospel chants soms meer impact hebben dan de metal breakdowns en het gitaarwerk. Maar dan heb je die blastbeats nog niet gehoord… ‘Come on Down’ pakt weer een stuk harder en lekkerder uit. Met Manuel badend in bloedrood licht en scherp zingend: ‘I’ve been down’. Die twee strakke gospelbeukers die hem flankeren zijn hoor- en zichtbaar gegroeid sinds we ze zagen op Lowlands 2018, en zeker sinds Roadburn een jaar eerder.

Opvallend is dat Manuel als zanger nog meer op de voorgrond treedt, van mompelzang tot chants tot ijzingwekkende screams. Hij bedankt het publiek nog altijd wat weifelend. “we’re not worthy to share the share with a lot of bands like Truckfighters. Ok, I’m going back to being evil now, haha.” Kleine tegenvaller is dat de backing tape een paar keer hapert, maar verder levert Zeal & Ardor een indrukwekkende set. Een van de grote verdiensten van deze band is dat het op Lowlands, Best Kept Secret en Complexity werkt én dat het hier, voor een totaal ander publiek, ook geweldig uitpakt. En toch kreeg Truckfighters meer haar en horns in de lucht. Maar zegt dat wat over Zeal of over het publiek?

Sunnata op Desertfest, Foto Roy wolters

– Wat verder opviel:
Door de files (our bad) bleef er van onze Monomythische entree nog maar 15 minuten over, maar in dat anderhalve nummer gingen de Hagenezen wel gedecideerd tekeer in een volle Canyon. Genietend wegzweven terwijl de band steeds harder en knisperend elektronisch uitbowut met afsluiter LHC.
Het Noorse Black Moon Circle spacet uit de Vulture Stage, met hun psychedelische spacerock. De band uit Trondheim heeft zelfs Dokter Space meegenomen! Maar door het overlappende tijdschema is het echt niet te doen helaas, tenzij je een deel Zeal and Ardor skipt. En dat zou crimineel zijn.
Sunnata geeft Desertfest nog eens een ferm slot in de Canyon, met een broodnodige dosis Poolse stonersludge. Heerlijk die samenzang. En dan na een minuut of 5 pas de explosie. De Polen bestookten ons in 2016 al met hun muziek (in de mailbox), we draaiden ze en bespraken ze, en drie jaar later staan ze gewoon Desertfest af te sluiten hier. And in some style! Ze zien eruit als tijdreizigers in die zwarte gewaden, als vertegenwoordigers van een antieke beschaving. Ondertussen voeren ze Desertfest mee in een suizende, uitgesponnen mix van eigentijdse post-metal en stampende stoner.

– Foto van de dag:
Truckfighters was weer met gemak de meest fotogenieke band van de dag.

Truckfighters op Desertfest, Foto Roy wolters

– Live after Desertfest:
# Je kunt, nee moet Temple Fang op Into the Void gaan zien. Ook doen ze een paar shows met Ecstatic Vision, waaronder een hometown gig op 25-10 in OCCII. 24-10 te zien in Merleyn en 30-10 in Vera.
# Nebula speelt met The Quill vanavond (19-10) in Musicon, Den Haag en 20-10 in dB’s, Utrecht.
# Voor Yatra en Sunnata moet je ook op Into The Void zijn.
# Voor Zeal & Ardor en Truckfighters is het helaas weer even geduld hebben.

Lees ook:
– de Top 5 van de zaterdag en wat verder opviel op Desertfest dag 2
– de Top 5 van de zondag en de verdere belevenissen