Godmiljaar Desertfest! Heavy sludgen, doomen en spacen met YOB, High On Fire en Yuri Gagarin

Right, het woestijnzand van de vrijdag is neergedaald. Dankzij een acceptabel aantal uur in de hostel bunk, een ontnuchterend koude douche en achterlijke hoeveelheden cafeïne zijn we weer helemaal bij. Dus stappen we vol goede moed dwars door de zonovergoten wijk Borgerhout naar de Trix, én met Sasquatchs Bringing Me Down (soundtrack van de vrijdag) nog stevig tussen de oren verankerd.

Tekst: Ingmar Griffioen / Fotografie: Roy Wolters

Lees ook:
– De vrijdag waarop Sasquatch gans Dessertfest en Wo Fat opblaast

EARTH SHIP
Buiten is het 25 graden en bijzonder goed toeven, binnen is de Canyon Stage nagenoeg totaal verduisterd en Earth Ship hakt al flink op Desertfest in. Loeihard en nogal gewichtig, wat een contrast met de wandeling net en de sfeer op het Trix-dakterras 20 meter verderop. En wat een belachelijk dikke band meteen alweer. Ik ga errug lekker op deze ‘van dik stonermetal-hout zaagt men sludge-planken’. Dat hakken doen de Duitsers wel wat veel in hetzelfde tempo, maar de Berlijnse frontman heeft me een brute stem van heb ik jou daar.

BLACK MOTH
Black Moth opent de main Desert Stage met een vol totaalgeluid: een zangeres, twee gitaristen, plus een ritmetandem leveren heavy classic en sixties psychrock met doomy breakdowns. Afkomstig van de straks eenzame kant van het kanaal. De zangeres doet haar best maar lijkt wat draagkracht te missen. Wat meer overtuiging zou niet misstaan, het is wat ongemakkelijk en je kunt als frontvrouw simpelweg niet met je handen in je zakken en rug naar het publiek staan te grappen. Gaandeweg horen we steeds fellere sludge en opgefokte Wolfmother classics, die Black Moth uitstekend passen. We noteren een Alice in Chains momentje met gastzanger. We realiseren ons ook wat deze band zou kunnen klaarspelen als ze wél een dijk van een zangeres zouden hebben.

WYATT E.
Wyatt E. is de band van Sébastien von Landau van The K. die we nog kennen van onze Eurosonic-showcase in de Benzinebar, waar de zanger-gitarist ons na afloop in z’n onderbroek een schijfje van z’n andere band overhandigde. Als we van OM houden, zouden we Wyatt E. ook wel trekken, meende de Luikenaar terecht. Dit is hele andere koek dan de noiserock van The K., maar het komt wederom hard aan. Het gesluierde drietal brengt langzaam aanzwellende doom met dominante oriëntaalse invloeden en nogal gespannen bogen. Oriental doom noemt de groep met leden uit Jeruzalem en Brussel het zelf. Komt verder geen cowboy aan te pas. Wat je sowieso moet doen, is de laatste plaat Exile to Beyn Neharot met prijsnummer Nebuchadnezzar II luisteren. Veel opbouw ook, wat ons – naast het gesluierde voorkomen – ook nogal aan Briqueville doet denken. Heel langzaam doch gestaag bijschakelen en het wordt me toch een partij intens meeslepend. Kraaaak! Wij breken bij deze een lans voor een Roadburn-spot in Cul de Sac voor deze zalig dronende Belgen. Intussen begint de warme nazomer ook binnen z’n tol te eisen en zo raken we niet alleen door de drones en zoemende en zeurende synth beneveld. Je moet de tijd nemen om je over te geven, maar dan ga je ook ontegenzeggelijk diep onder met Wyatt E..

CROWBAR
Amai die mannen hameren er een partij op los, daar komt nog geen pensioengerechtigde leeftijd om de hoek kijken voor Kirk Windstein en co. Crowbar geeft een straf lesje pure old school NOLA, southern sludge metal die aankomt als een salvo uppercuts. Het is knap en lastig voor te stellen dat deze bazenband vier dagen terug nog dB’s verbouwde. Dat die zaal nog overeind staat. Frontman Windstein mag eruit zien als een van de bewakers van de mijn Moria in Lord of the Rings, het is wel een battle dwarf waar je echt niet mee wil fucken. Onverwoestbaar en dat al sinds 1990. Als je ziet hoe strak de band speelt en hoeveel power ze hier neerleggen gaat dat nog wel even duren. Er wordt hier in Trix zo massaal synchroon haar en nekspieren bewogen, dat het een movement lijkt. Indrukwekkend. En opeens snap je dat schijnbaar idiote idee van die energieopwekkende dansvloer weer. Crowbar, de eerste van vier bazenbands op de main vandaag, heeft ons na drie kwartier volledig in de touwen, met het haar strak naar achter geblazen.

THE OSCILLATION
Het Britse The Oscillation is een heerlijke diesel; stuwend, bouwend, dromerig, groovend, met hard door de Canyon suizende gitaren en zoemende synths. Het ziet eruit als een enorme Fat White Family drugtrip en zo klinkt het eigenlijk ook wel een beetje. Maar dan meer Krautend en elektronisch zoals Radar Men From The Moon en Föllakzoid dat ook zo goed kunnen. Daar voegt creatief brein Demian Castellanos dan nog wat wasted druggy Happy Mondays vocalen aan toe. Volg de drummer en je gaat hard, volg zanger-gitarist Castellanos en je spacet ‘m als een malle. De Londense groep duwt ons in een heerlijke zweeftrip, waarin het goed bijkomen is van Crowbar. Check die platen op Fuzz Club Records, tevens uitstekende roadtrip-muziek.

WIEGEDOOD
Bam! Geen gras of niks maar meteen vol erin, erop en erover is de tactiek van Wiegedood. Om het grafherrie te noemen is misschien wat makkelijk, maar het jaagt wel een paar mensen weg. Een beetje overdreven trouwens, als je niet over de naam struikelt, om dan wel binnen één nummer met de staart tussen de benen af te taaien. Dan heb je je duidelijk niet ingeluisterd. Maar ok, veel meer blackened komt metal niet, zeker niet op Desertfest dat toch meer op heavy muziekkoers zit dan op de niets ontziende extreme metaltrein. Na 13 minuten is het pas tijd voor gas eraf en applaus in de dan nog compleet afgeladen, zwetende Canyon. De Vlamingen opereren weer genadeloos en ziek hard. Jammer dat de normaal ijzingwekkende screams wat ver in de mix zitten. Dat maakt het net wat minder beklemmend, zei de niettemin totaal overweldigde kniesoor. Atmosferisch en alles verzengend… deze Doomstad-alumnus overtuigt ook in Trix compleet. Petjes af en over de Wiegedoden niks dan goeds.

YOB
Een vernietigend begin van Yob dat direct totaal rücksichtslos op Trix in beukt. Hortend en stotend en met de wild wapperende haren van Mike Scheidt en bassist Aaron Rieseberg. Hoekige riffs, massale groove, en een stuwende ondersteunende ritmesectie, waarin drummer Travis Foster medailles aan het verdienen is; serieuze nekspiermassage alom. Het verhaal van Yob, zeker het recente, is bekend: de slopende darmziekte van Mike Scheidt die al een heel eind in de tunnel zat, de verwachtingen logenstrafte en toch het licht zag aan de goede zijde. De kiezelharde, trommelvliezen, lijf en leden verbrijzelende nieuwe plaat Our Raw Heart (lees de review hier) en ook live weer die indrukwekkende onstopbare doom-machine. Hetgeen zelfs de Volkskrant tot superlatieven verleidde (‘Loodzwaar én gevoelig: Yob is gewoon de beste band ter wereld’). Het is me allemaal wat, zware kost bijvoorbeeld.

Vandaag laat het trio zich niet alleen als brute machine zien. YOB laat meer dan eens ruimte voor stilte. We horen dan even helemaal niks, alleen de melodieuze, kraakheldere gitaaraanslagen van Mike en Trix is bewonderenswaardig stil. Wow, kippenvelmomentje hoor. Dat duurt niet lang die verstilde emotie, de doom klapt er daarna natuurlijk dubbel zo hard in. Meesterlijk. Die Mike Scheidt is ook wel extreem gedreven zeg. Imposant dit machtsvertoon, de lat ligt hoog voor High On Fire straks. Want op Deserfest zijn deze mannen in weerwil van status, kerfstok en ook recente verdiensten niet eens headliner. Maakt niet uit, heel Desertfest is hier, ziet, hoort en voelt vooral in alle vezels dat het goed is, verpletterend goed. Ons rauwe hart is weer meer dan veroverd door YOB.

YURI GAGARIN
Yuri Gagarin begint meteen in opgefokt tempo en die Moog suist door de Canyon als een verstikkende zwerm. Een zwerm met insecten die het hyper-besmettelijke psychedelica-virus verspreiden, want het publiek zit er meteen diep in. De branddeuren houden het ook niet meer en zwaaien open, waardoor het dakterras ook meegeniet en wij meteen een beetje broodnodige afkoeling en zuurstof cadeau krijgen. Nu nog een bar aan deze zijde van de zaal… Ah wacht, de deuren zijn geopend zodat security en EHBO een totaal spaced out, gevloerde man af kunnen voeren via het terras. Smart. De heavy spacerock van de Zweden laat zich gelukkig niet afleiden en zeker niet afkoelen. Een Tilburgse vertelde ons gisteren nog over spacemuziek, maar dan de muziek waar astronauten naar luisteren. We mogen hopen dat Yuri Gagarin talloze rondjes draait in de buitenaardse playlists. Veel meer ‘outta space’ hebben wij onze heavy rock in tijden niet mogen consumeren in ieder geval en sowieso misstaat een eerbetoon aan de eerste mens buiten de dampkring geenszins. Hier beneden is de groove al ongenadig, twee gitaristen brengen extra lagen aan en dan die extreem spacende slagroom erop door de Moog-man. Drie nummers fotograferen was geen optie, want ze zijn pas na 18 minuten zweven klaar met de eerste exercitie. Lekker hoor, en een set die na een uur aanvoelt alsof er nog zoveel meer in zit.

HIGH ON FIRE
Godmiljaar High On Fire… Machinaal en kanonhard, duizend bommen en granaten gooit Matt Pike meteen op Desertfest en dat is misschien wat veel. Het is de overtreffende trap van overweldigender en daarvan slaan we geïmponeerd tegen de muur. De versterkers trekken het voor het eerst niet meer deze editie en braken een modderstroom uit waarin het slecht zwemmen is. Geluk is dat de riffs en brullen van Pike daar nog wel wat bovenuit weten te komen. Maar het is met nummers als Sons Of Thunder en het vernietigende The Black Plot meteen volle bak knallen met striemende hardcore trashy stonermetal alsof het leven ervan afhangt. Het is een beetje alsof ze net YOB gezien en vooral ervaren hebben en denken: ‘we moeten een tandje bij zetten’. Tijd om wat lucht toe te laten en volgens het ‘less is sometimes more’ principe te oogsten, oordelen wij. Maar het oeuvre van de US metalband laat daar niet zo veel ruimte toe, zeker niet in tegenstelling tot Pikes andere band Sleep. Het vierde nummer is zo’n tour de force dat het meevalt dat er slechts een paar mensen ineengezakt tegen de muur hangen dan wel aftaaien.

Pike lust ze rauw. Hij verscheurt Desertfest en eet alle zwakkelingen op zijn pad met huid en haar op. Als een bezetene valt hij zijn gitaar en de microfoon aan, spuugt om zich heen en vuurt nog maar wat riffs af. Intussen gaan één, twee en drie crowdsurfers rond en laat België zien hoe het hoort: de security duwt er een vanuit de gracht zo weer terug over het publiek. Gelukkig hebben we geïnvesteerd in hele goede oordoppen én getrainde nekspieren. Pike geeft de geluidsman weer wat aanwijzingen (het is opvallend genoeg altijd de vinger omhoog), slingert weer een plectrum de zaal in en zet Slave The Hive in. Onvoorstelbaar dat die show in Mezz niet uitverkocht was eigenlijk, als je ziet hoe hard (het centrale deel van) deze zaal gaat. Maar je moet het maar aankunnen, zo’n uur onder de stoomwals van High On Fire. Misschien zijn ze zelf ook wel murw gebeukt, want na het monumentale Snakes For The Divine en recente single Electric Messiah stoppen ze er zomaar 12 minuten eerder mee. Helemaal leeg gespeeld en ze zijn niet de enigen. Met de schoonmaakploeg mag zo de EHBO ook de zaal leegvegen.

DOPETHRONE
Boven wachten we op de ‘scumfuckblues’ van Dopethrone. Zanger Vincent Houde geeft na de soundcheck aan dat ze over tien minuten terug zijn: “Dus als je wilt schijten of zo dan is dit je moment.” Dank je. Bier volstaat. Dopethrone hakt er even later in en niet alleen met die zieke humor. De Trix club (450 man capaciteit) zit weer geramd en lust er wel sludge van. Dat krijgen ze dan ook in heftige porties geserveerd van de sleazy Canadezen. Het gekke is dat de extatische taferelen weer uitblijven bij de slotact. Niet zozeer omdat Dopethrone de zaal (toegegeven: wat onbeholpen) niet platter dan plat probeert te spelen, maar – in onze filosofie – omdat YOB de boel eerst vakkundig begeesterde en High On Fire vervolgens met de pletwals tekeerging. Met de zieke sludge en stoner metal is niet zoveel mis. De humor (“Nee dit nummer gaat niet over het vinden van cocaïne, maar het zoeken ervan, foutje van ons”) gaat wat verloren. Maar zo is op dit tijdstip ook de nuance, de nuchterheid, de vaste benen, de goede smaak en wat al niet meer ver te zoeken. Dready frontman Houde is slecht verstaanbaar ook. Dat hebben we gelukkig niet per se nodig, die screams komen wel aan. En het hoeft ook niet apestrak meer te zijn, apestoned werkt net zo goed. Houde: “I need a whiskey.” Vervolgens vernaggelt hij het begin van een nummer: “I told you I needed a whiskey.” Kan allemaal gewoon. Een ‘gastzangeres’ brengt nog meer screams en daar gaat de canyon prima op. Lekker net voor het slapen gaan en we lopen met suizende oren, wappie geest en vermoeide poten door middernachtelijk Antwerpen terug.

Lees ook:
– De vrijdag waarop Sasquatch gans Dessertfest en Wo Fat opblaast
– Voorpret met de NMTH tips voor Desertfest Belgium 2018

---