Never Mind The Writer: op repo met Death Alley, een reis in het har(d)(t) van de vaderlandse rock ’n roll

Death Alley speelde vorig weekend vijf shows in twee dagen en namens Never Mind The Hype volgde Steven Gröniger de band op de voet. Van de skatewinkel in Almere naar Chinezen in poppodium De Meester, naar gear sjouwen in een bungalow in Zeewolde en met een gebroken rib weer afbreken. En zondag gewoon weer twee keer Death Alley. Gelukkig was er altijd een stukje muziek op de doppen om onze verslaggever er doorheen te helpen en die zit dan ook als een soundtrack door deze repo verweven: ‘Never Mind The Writer: een reis in het har(d)(t) van de vaderlandse rock ’n roll’.

Tekst en foto’s Steven Gröniger, plus beeld van Rick de Visser en Christel de Wolff

“Life should not be a journey to the grave with the intention of arriving safely in a pretty and well preserved body, but rather to skid in broadside in a cloud of smoke, thoroughly used up, totally worn out, and loudly proclaiming “Wow! What a Ride!” – Hunter S Thompson
“Fuck it, ga het gewoon doen” – D. Duijnhouwer
“Volhouwe!” – D. Truijens

Wat op voorhand een standaard zaterdagavond verslag moest gaan worden, is een waanzinnige ervaring gebleken. Waar de WTWTA-artikelen al een goed inzicht gaven in een zeer geslaagd weekend, mogen we met dit artikel nog een persoonlijke duit in het zakje doen. Een poging om enigzins te duiden waarom nou net die ene band voor zoveel lof zorgde op de redactie. Kortom; de route van een ongegeneerde liefhebber.

Zaterdag 15:00 : Pg.lost – Terrain

Als die fucking alcohol kater van de avond ervoor begint weg te ebben en de All Them Witches recensie is geschreven, gaat de telefoon. Het is niemand minder dan Roadcrew-frontman Gertjan Koster. Nu spreken we elkaar wel vaker, maar vandaag belt hij met de mededeling dat ik met de band kan meerijden naar het optreden van vanavond. Een paar maanden ervoor heeft hij contact gezocht met poppodium De Meester in Almere en een avond samengesteld met Desert Storm en Death Alley op het affiche. Er wordt al weken naar deze avond uitgekeken en vanavond mogen ze dan eindelijk los.

17:00: Metallica – Turn The Page (Bob Seger cover)

Uiteindelijk pikken roadies Gerrit Jan en Louw mij op en na een kort ritje belanden we in Almere. Het is een bijna emotioneel weerzien met de rockers uit Urk; een jaar geleden mocht ik al eens een dag met ze op stap, waaruit een dikke vriendschap ontstond en ik geregeld met ze mee mocht als veredelde tourmanager/roadie/flapdrol. Na een jaar vol belevenissen, dat op zichzelf ook al een artikel waard is, heb ik ze al een tijdje niet meer gezien, dus de hartelijke knuffels zijn van het intensieve soort. Na een korte kennismaking met support-act Desert Storm, de Britten hebben een zichtbaar gezellige avond in De Groene Engel de dag ervoor gehad, krijgen we nog net even de soundcheck van Death Alley mee. De sfeer is gemoedelijk wanneer er aangeschoven wordt voor de Chinees, dat het podium voor de bands als eten geregeld heeft. Hebben we in ieder geval alvast een goede bodem gelegd voor de avond die komen gaat.

Zaterdag 19:15 Nails – Soldiers of Fortune

Tijdens het sigaretje na het diner raken we verder aan de praat met Dennis en Oeds, respectievelijk de bassist en gitarist van Death Alley. In een video-interview dat ik rond de verschijning van Black Magick Boogieland met Death Alley hield werd mij al duidelijk dat, door een veelvoud aan ervaring, de band allesbehalve een bevlieging is: ‘Er ging vanaf het begin van de band gewoon niet veel mis’. Nu een klein jaar later blijken de puzzelstukjes, kwartjes etc., nog steeds op waanzinnige wijze op de goede plekken te vallen.

In een wandeling om nog even sigaretten te scoren belanden we uiteindelijk voor het pand van Concepstore Hard Bitten and The Others. Death Alley speelde eerder in Almere een show in de deze semi-skate winkel en onderhoudt nog altijd contact met de daar opgedane fans. In een gesprek met twee jonge gasten voor het pand blijkt er vanavond een privéfeestje te zijn, helaas tegelijkertijd met het aanstaande optreden, maar alsnog worden er uiteindelijk tien man op de gastenlijst gezet, die we dan ook later voor de deur van De Meester terugvinden.

Nu is mij bekend dat Death Alley een dag later op WTWTA zal gaan spelen, en bij navraag blijken ze er de aankomende nacht al te staan in een bungalow. Hierbij schiet het idee in het hoofd om ook die kant uit te gaan, mits het nog kan. Na een kort telefoontje met de hoofdredacteur en in overleg met Death Alley staan alle seinen op groen en hebben we vermoedelijk nog een aardige avond voor de boeg.

20:00: Led Zeppelin – Rock and Roll

Aan Desert Storm de eer om deze avond in Almere af te gaan trappen. Met een potje ruige stoner is een hard begin het halve werk, zullen we maar zeggen. De Britten stonden eerder op het affiche van Deserfest, en we zagen ze al eens op het podium met Karma To Burn en Gingerpig in Roermond. Wanneer Roadcrew-drummer Fokke opmerkt dat het wel een beetje op Conan lijkt, knikken we instemmend.

Tussen de afbreek-en opbouwtijd door raken we in een bijzonder inspirerend gesprek met bassist Dennis Duinhouwer, die net een rustmomentje op de sofabank pakt. Bevlogen vertelt hij over zijn vertrek op de bonnefooi naar Amerika – waar hij zes jaar verbleef – zijn fotografiewerk voor de Volkskrant en The New York Times. Het afsluiten van het Mühr-hoofdstuk op Roadburn, de ontwikkeling van Death Alley en de boost die de afgelopen Eurosonic/Noorderslag-editie gaf. Ook het belang van de zichzelf overstijgende show met Ghost in 013, waar nogal wat (zelf opgelegde) druk op lag, en de verschillende ideeën die er voor de toekomst nog op het pad liggen worden ook nog uit de doeken gedaan. Na deze uitgebreide uiteenzetting kunnen we eigenlijk niet veel anders concluderen dat er na alle waarschijnlijkheid een geweldig boek ligt te wachten in de toekomst. ‘Het is meer dan ooit een goede tijd om een band te zijn’.

Inmiddels zijn de Hardrock ‘n rollers van Roadcrew aan hun set begonnen. In de setlist komen veel nummers van het onlangs uitgebrachte debuutalbum ‘Snake In The Dirt’ voorbij, die met een bak energie op het aanwezige publiek worden afgevuurd. Bij publieksfavoriet Freebird springt frontman Gertjan vervolgens van het podium, wat een aardige hoogte is, om de show tot een apotheose te leiden. De biertjes na afloop zijn dan ook dik verdiend voor de heren en smaken bijzonder goed na deze knalset.

Wanneer het de beurt is aan Death Alley zoeken we een rustig plekje achterin de zaal, althans, dat proberen we. Het blijkt een onmogelijke opgave want we merken dat we onbewust steeds weer vooraan te vinden zijn. Langs onder andere Over Under, Black Magick Boogieland, The Fever, het epische Supernatural Predator. Als dan ook nog Black Sabbath’s N.I.B als kers op de taart wordt geserveerd, moeten we even een momentje van rust gaan vinden. Kolere.

23.00 Canned Heat – On The Road Again

Wanneer alle spullen zijn ingeladen kan uiteindelijk de rit richting Zeewolde beginnen voor de volgende show van de nacht. We stappen in bij geluidstechnicus Patrick en zien dat we met Roadcrew en Death Alley inmiddels een kolonne van vier voertuigen sterk onze weg vervolgen door het Flevolandse landschap.

1:30 Russian Circles – 1777

Bij aankomst is niet echt duidelijk waar we nu precies moeten zijn. Uiteindelijk vind ik, wanneer ik tussen wat hekken ben geklommen, iemand van de organisatie die mij ook niet kan vertellen hoe of wat. Gaat lekker dit. Onverrichterzake keer ik terug en daar blijkt iedereen al te zijn verdwenen. Shit. Na een kort sprintje in een onbekende richting vinden we de heren van Roadcrew en Death Alley gelukkig weer en komen we uiteindelijk aan bij Bungalow 101. De sfeer zit er hier lekker in: “We hebben gewoon een eigen Roadcrew, en ze heten Roadcrew!’, roept Dennis enthousiast. Tijdens de opbouw in het kleine huisje is er licht voelbare spanning over hoe en wat hier kan gaan gebeuren. Omdat de nodige alcohol ook een beetje zijn werk begint te doen besluit ik een rustig plekje te zoeken, zodat ik in ieder geval goed zicht heb op wat zich uiteindelijk voor mijn ogen zal openbaren.

+/- 2:00 MC5 – Kick Out The Jams

Roadcrew-frontman Gertjan realiseert als enige een crowdsurf in de bungalow, foto Christel de Wolff

 

Wat er vervolgens gebeurt is voor mij onbeschrijfelijk, of ik wil het niet beschrijven, maar gelukkig weet een enthousiaste NMTH-hoofdredacteur dit wel enigzins in woorden te vatten, en bevestigt 3voor12 dit ook nog even in een recensie. Het is voor mij vooral een beeld waarin alles samenvalt, vanaf het moment dat de band vanuit een jam begint te spelen en de hongerige wolven van Roadcrew losgaan als kraaien op een verse prooi, en de rest van de aanwezige mensen in dit enthousiasme meenemen, of ze nu willen of niet. Er is geen ontkomen aan tijdens dit haast sjamanistische ritueel, op een zaterdagnacht, in de Eemhof, in Zeewolde.

De euforie en verwarring zijn na afloop van de set van een tamelijk emotionele soort. Dusdanig zelfs dat ik opeens schrik wanneer ik merk dat mijn hand warm en plakkerig aanvoelt en ik schijnbaar al een tijdje flink sta te bloeden. ‘Gaaf, heb ik weer’ denk ik nog wanneer ik naar de wc wil verdwijnen om het bloed er af te gaan wassen. Onderweg word ik nogal hardhandig opgepakt voor een stevige manhug door een net zo euforische gitarist van Roadcrew en bij een zwaar voelbare ‘knak’ blijk ik ook en passant mijn rib te breken. ‘Holy Shit! gaat het kerel?!’, spreekt hij mij nog toe terwijl ik lucht probeer te vinden. Gelukkig is er genoeg verdovende drank in de man, doen een paar vloeitjes en een programmaboekje uitstekend dienst als noodverband en kunnen we gewoon door in de prettige manie van deze avond.

Het is moeilijk om in het kort te duiden wat het is waarom deze band het ‘fanboy-ism’ weet los te maken zonder te vervallen in een veelvoud van superlatieven en bijvoeglijke voornaamwoorden. Is het Potentie? Persoonlijkheid? Uitstraling? Technisch vernuft? Materiaal? Herkomst? Ervaring? Zwarte Magie? Ik besluit dat het waarschijnlijk een som der delen is. We moeten we er maar gewoon niet over nadenken, die verwarring achterwege laten en accepteren wat is. Zal het mijn sjamaan later eens vragen.

5:00 Kyuss – Apothecaries’ Weight

Nadat we nog een dansje doen, wat biertjes drinken en uiteindelijk het afscheid met Death Alley en Roadcrew heeft plaatsgevonden, kunnen we vertrekken naar de NMTH bungalow waar in ieder geval een welverdiende nachtrust gepakt kan gaan worden. Althans, dat was het plan. Onderweg besluiten we namelijk toch nog even naar een after(chill)party te gaan in een andere bungalow. Terwijl een DJ lekker zijn ‘deep’house draait vinden we eindelijk een moment van rust om alle indrukken te gaan verwerken in een stoel die bijna hemels aanvoelt. Verdomme wat een goeie still is dit. Pfoe! Als we dan toch uiteindelijk richting bungalow gaan – en natuurlijk gigantisch verdwalen in het fucking doolhof dat De Eemhof heet – donderen we uiteindelijk bij het ochtendgloren in een diepe welverdiende slaap op de woonkamerbank…

13:00 Pink Floyd – Comfortably Numb

Wanneer we wakker worden door geroezemoes in de bungalow en we van een vriendelijke redacteur een kop koffie krijgen, blijkt het alweer tijd om te gaan, want de volgende show van Death Alley staat te wachten. Bij het opstaan voelen we dan nog een hevige steek: ‘owja, de tering, die ribben, dat wordt weer drinken’. We lopen zo snel mogelijk in de goede richting, gelukkig weet de fotografe de weg naar de Desperados tent waar we Death Alley zullen vinden. Als het intro begint treffen we nog een paar 3voor12 Flevoland-collega’s die het één en ander gehoord blijken te hebben over de ‘legendarische’ nacht van ervoor. Ik merk dat ik in een soort roes zit en alles redelijk verdoofd over mij heen laat komen. Hierna lopen we nog even langs Birth of Joy en Indian Askin om vervolgens een uitermate lekkere 3voor12-sessie mee te pakken, van natuurlijk Death Alley. Check Supernatural Predator uit die sessie:

De nodige biertjes, de vele indrukken, nieuwe ontmoetingen, onverwachte wendingen en gebrekkige slaap van dit weekend beginnen inmiddels hun tol te eisen. Na nog even gegeten te hebben met de band slaat de man met de hamer (moker) dan ook gigantisch toe. We zeggen nog een laatste keer gedag tegen band en aanhang en besluiten om de bus te pakken richting huis. Het is wel mooi zo. Maar niet voordat we nog een laatste keer verdwalen, natuurlijk. Godsamme wat is dat toch met dit park?

1:00 Chelsea Wolfe – Flatlands

Bij thuiskomst een kleine 4 uur(!) later, via Amersfoort, Hilversum Sportpark, Weesp en uiteindelijk fucking Lelystad, kunnen we na-ijlend op de bank langzaamaan terugkeren in de realiteit van alledag. Waarin we wel nog lang lichtelijk melancholisch terug gaan kijken op een redelijk bijzonder weekend, waarin er onbevangen en keihard geleefd en genoten is, onbevangen, onbegrensd en onbekommerd. Tamelijk de shit wel.

Een weekend waarin we dusdanig bezeten zijn geraakt van een band die in ieder geval ook de wetenschap heeft gebracht dat, wanneer je jezelf depri, kut en ellendig voelt – of wanneer je weer eens verdwaalt-, er altijd wel een rustgevend pad te volgens is dat leidt naar het hart van de rock ‘n roll: Black Magick Boogieland.

Op naar Paaspop en Roadburn dus…

“Buy The ticket, take the ride.”– HST

---