En alweer een jaar bijna ten einde. Al sinds het begin van NMTH blikken we terug op de beste albums en beste shows, maar vandaag kiezen we eveneens voor de derde keer op rij de beste Nederlandse releases van het jaar! Aanvankelijk opgezet in de pandemie om door de lockdown ondergesneeuwde bands en albums in de schijnwerpers te zetten, is het post-corona uitgegroeid tot minstens zo vaste prik naast de eindejaarslijstjes. Zo ook nu, want maar liefst 17 redactieleden stemden uit een lijst met 70 albums en 35 EP’s voor de beste releases uit ons kikkerlandje. En man, wat kwam er veel kwaliteit uit! Dat was de afgelopen al duidelijk met de tien beste heavy, alternative EP’s en de Top 20 t/m 11 beste NLse langspelers, maar vandaag eindigen we 2022 met onze 10 favoriete Nederlandse platen van het jaar, gekozen door de redactie…

Tekst: Merijn Siben

En dat is overigens weer een hele mooie! In tegenstelling tot eerdere jaren, waarbij de stemmen dusdanig verdeeld waren dat we nogal eens moesten puzzelen en vergaderen, ging het dit keer verrassend soepel. Met name de Top 10 werd al gauw zichtbaar met elke redactie input die binnenkwam. Het resultaat zijn tien bands die allemaal iets speciaals hebben en dat over weten te brengen op plaat. Van vuistdikke doom tot onvervalste rock’n’roll, smerige punk tot verpletterende black metal: je ziet het allemaal terug hieronder. Tijd dus voor een Oudjaarsduik…

Lees en luister ook:
– De beste Nederlandse albums van het 2022 deel 1: 20 t/m 11
– De 10 beste Nederlandse EP’s van 2022
– De beelden van 2022: Het jaar in live-foto’s
– Het NMTH album van 2022 + individuele jaarlijstjes
– De 66 hardste hitters van het jaar op Spotify!
– De bruutste shows van 2022

10. ONHOU – MONUMENT
Aan de Groningse doomers van Onhou om de kick-off van de Top 10 in te luiden. Jawel, de monumentale opvolger van debuut langspeler Endling is me er eentje. Monument biedt namelijk omvangrijke sludge van aardschuivende proporties. Zo heavy en zo verpletterend, dat we er elke luisterbeurt weer even van bij moeten komen, vooraleer we langzaamaan trillend richting de repeat-knop kruipen. Grimmige doom die gewoon goed klinkt, waarbij je elke laag apart kunt waarderen, maar eveneens als geheel alles strak in synergie voortbeweegt. Machtig mooi afgemaakt door weelderig verweven synths, transcendentaal as fuck! Kortom, Monument is een gevaarte in de duisternis, die je van begin tot eind opslokt en geleidelijk verteert:

9. FIRE HORSE – OUT OF THE ASHES
Peter ‘Pedro Speedrock’ van Elderen had het behoorlijk druk dit jaar. Zo bracht hij nieuwe singles uit van TankZilla, tourde hij met Peter Pan Speedrock weer stad en land af en daarbovenop (naast touren met al die bands) sloeg hij ook nog eens de handen ineen met de gitarist van Birth of Joy en de drummer van Grenadeers voor Fire Horse. Old school rock’n’roll, wiens debuutplaat Out of the Ashes indruk wist te maken op ons, waaronder redacteur Martijn Welzen: 

”Het zwaardere werk klinkt vol, maar een meer ingetogen intro als we horen bij Willows is tot op de kleinste vezel prachtig uitgewerkt. Je bent deel van het Fire Horse verhaal. En het verhaal is rock, van de jaren zeventig aangevuld met wat 90’s power. Dat tikkeltje sleazy schuren voegt een heerlijke rauwe touch toe.”

8. SUPERSONIC BLUES – IT’S HEAVY
Het debuut van Supersonic Blues heeft even geduurd, maar het was het wachten waard! Na al meerdere keren op Roadburn te hebben gestaan, evenals shows op o.a. Freak Valley, Sniester en Sonic Whip, is It’s Heavy het resultaat van stukje bij beetje bouwen aan een authentieke sound. Zoals Ingmar deze ‘heavy, fuzzed-out, psyched-up, blues-based rock n’ soul’ plaat zo treffend omschreef in zijn recensie:

”Het zijn misschien maar zeven nummers op deze debuutplaat, ze zijn wel allemaal helemaal raak: 39 minuten dikke psychedelische rock-‘n-roll. Zwaar genieten. Of, zoals Austin Powers zou zeggen: Damn groovy baby! Het is ook een stap vooruit vanaf de eerdere EP’s, qua songwriting én grooviness.”

7. THROWING BRICKS – THE BURDEN
Waar dit Utrechtse vijftal in 2020 nog nummer 17 haalde met What Will Be Lost, denderen de sludgemeisters in vol ornaat de Top 10 binnen dit keer. Live al dusdanig hard op menig podium ingeslagen tot de brokstukken er vanaf vlogen dit jaar, maar met The Burden doen ze daar in de woonkamer weinig voor onder. Van de opgejaagde strijdkreet van Bricks of Grace tot het fikkende slotstuk Find My Way Out: deze royaal geproportioneerde post-sludge plaat doet wat een goede opvolger moet doen: verbeteren op elk vlak zonder daarvoor de krachtige fundering op debuut What Will Be Lost op te offeren. Blijf niet achter en ervaar The Burden hier:

6. WESENWILLE – III: THE GREAT LIGHT ABOVE
Met vorig jaar nog een eerste plek was het vanzelfsprekend dat de nieuwe Wesenwille weer hoog zou eindigen. III: The Great Light Above is weer een ijzersterk black metal werkstuk, amper twee jaar na II: A Material God. Heavy muziek op hoog tempo, die vaak genoeg ruimte biedt voor atmosfeer en gelaagd instrumentatie, die tracks als The Specular Gaze en Revelation of the Construct zo moeiteloos meeslepend en avontuurlijk maken. Of wat dacht je van het uiterst brute The Legacy of Giants, een metalen mastodont die onverbiddelijk episch omhoogborrelt? Vind het licht, en check III: The Great Light Above hier:

5. GGU:LL – EX EST
Amper twee weken geleden zagen we Ggu:ll nog Pandora plat spelen. Wat een fucking band is dat…zelfs met de juiste voorbereiding die we deden met Ex Est, sloeg het live nog steeds in als een onverwachtse bom. Het neemt niet weg dat deze Tilburgse doomers ook op plaat keihard imponeren. Zware kwaliteit die machtig mooi uitgewerkt is op tweede langspeler Ex Est. Zoals Merijn het omschreef in zijn review:

”Hoog tijd voor ronde twee, want afgelopen vrijdag mochten we ineens opvolgende langspeler Ex Est verwelkomen van deze Tilburgse bazen. En potverdorie: dat is weer een brute plaat geworden! Een beoefening in stootkacht en precisie, dankzij een zorgvuldig afgemeten gitaarsound en hevig klappende ritmes. Ook qua zang is het ontzagwekkend, met die karakteristieke, diepe vocalen van William van der Voort.”

4. GGGOLDDD – THIS SHAME SHOULD NOT BE MINE
Wat begon als een speciale commissieopdracht voor Roadburn Redux in 2021, maakte dusdanig veel indruk dat GGGOLDDD besloot This Shame Should Not Be Mine in de studio op te nemen. Het resultaat is een muzikaal indrukwekkend en intens werkstuk, waarbij Milena Eva de langdurige traumatische nasleep van verkracht worden op haar 19de in alle detail omschrijft. Een aangrijpende langspeler die niet alleen thematisch nog uren lang in je hoofd rond blijft hangen. Want This Shame Should Not Be Mine weet ook muzikaal indruk te maken, veelvuldig experimenterend met bleklemmende triphop, duistere rock en claustrofobische electronica. Van begin tot eind niet de meest makkelijke zit, maar een plaat die ons confronteert met een realiteit die aan de orde van de dag is. En dat maakt het ook een van de meest belangrijke en indringende muziekstukken van eigen bodem dit jaar:

3. VULVA – WOE TO THE WICKED
Dat Woe to the Wicked leidde tot anti-abortus protesten en zelfs Kamervragen met dank aan SGP en ChristenUnie, is eigenlijk al meer dan genoeg reden om het debuut van dit Rotterdamse sludgepunkduo een, twee of het liefst duizend keer te beluisteren. Maar buiten die controverse om, is Woe to the Wicked gewoon een heerlijke, eigenzinnige sludgeplaat geworden. Ruwe, schurende punktracks als KILL THE BABY en WE ONLY FUK SO YOU CAN CUM ronken smerig lekker de speakers door, terwijl overdonderende sludge escapades als MEN of FORSAKEN noemenswaardig spelen met atmosfeer en noisepassages. Kortom, het duo schreeuwt en spuwt alle frustraties er als vergif uit, en de luisteraar kan niet anders dan geboeid horen welke muzikale hoeken Woe to the Wicked opstuitert. Een welverdiende nummer drie voor Woe to the Wicked:

2. BAARDVADER – FOOLISH FIRES
Bij NMTH HQ lusten we wel pap een goed staaltje fuzz, en als er in Nederland daar momenteel een vooraanstaande hofleverancier van is, is het Baardvader wel. Het Haagse powertrio wist met hun debuutplaat al indruk te maken, maar vele zinderende Popronde shows later is daar het oppermachtige Foolish Fires. Binnen de redactie werd al gesproken over ‘de Nederlandse Alice In Chains’, en die vergelijking is niet eens zo gek als je een track als Pray opzet. Maar het is Alice door de Kyuss-lens, met tonnen groove, flitsende gitaarpassages en ijzersterke songs. Afgemaakt met een strak ingemetselde, organische productie waar je (godnondej)u tegen zegt. Foolish Fires biedt voor elk wat wils: zware fuzzrock, onnavolgbare stoner of gewoon overdadig haarslaan bij wat deze drie ervaren muzikanten op je afvuren. Laat je als de wiedeweerga affikken door de Foolish Fires van Baardvader, hier op nummer twee:

1. TERZIJ DE HORDE – IN ONE OF THESE, I AM YOUR ENEMY
Het was met elke stem maar de vraag welke plaat tot onze favoriet zou behoren. Maar toen 17 redactieleden hun input hadden gegeven, kwam er een band als winnaar uit. Jawel, Terzij de Horde op een terechte eerste plek, want met de langverwachte opvolger van Self, getiteld In One of These, I Am Your Enemy, heeft de Utrechtse undergroundgigant een overdonderend mooie zwartmetalen trip uit. Visisoenen van een verschoeide aarde, met de mens als the great destroyer, die vernietigende oorlogen start en het klimaat midels kapitalisme en massaconsumptie onherroepelijke schade toebrengt, vervormd tot drie zinderende zwartmetalen composities. Gelaagd, grensverleggend, eigengereid en gecomponeerd door een groep muzikanten met het hart op de juiste plek (bijvoorbeeld door hun BC Friday opbrengsten aan het goede doel te geven). In One of These, I Am Your Enemy is een klapper, die hopelijk een cultstatus in de underground metalscene zal vergaren, en überhaupt al black metal met beide benen in de jaren 20 zet. Dikke liveshow ook! Maar goed, genoeg gekletst, laten we op Oudjaarsdag nog eens op vurige wijze meegevoerd worden via:


Deel dit artikel