Cult of Luna knalt keiharde catharsis door Tivoli met Russian Circles en Svalbard

Cult of Luna in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

Svalbard in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

Hoe genres lopen in de metalwereld is toch altijd wel verrassend. Case in point: post-metal. De variant op sludge metal lijkt niet direct de meest voor de hand liggende substijl in de heavy scene naast de reguliere death, thrash of heavy metal, maar het is er eentje die gestaag een weg baant uit het ondergrondse, met bands als Amenra, The Ocean Collective, Oathbreaker, Brutus en meer die toch al wel een tijdje steeds grotere zalen trekken…en toch ook: ieder bands die iets eigens ten tafel brengen. En nergens is die eigenzinnigheid en toenemende aandacht voor een voorheen wat genegeerd genre zo merkbaar als afgelopen maandag, waarbij een goedgevulde Ronda in TivoliVredenburg werd getrakteerd op een wel heel verpletterende package aan bands! Cult of Luna deed namelijk Nederland weer aan, met instrumentale post-metalarchitecten Russian Circles en Britse post-hardcorebelofte Svalbard op sleeptouw. Wat volgde was een maandagavond die indruk maakte.

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Roy Wolters

SVALBARD
Het begint eigenlijk al niet verkeerd met Svalbard. Derde plaat When I Die, Will I Get Better? wist ondanks corona toch een flinke boost te geven, met shows op Roadburn ten gevolg. Anno 2023 zijn de Britten zelfs getekend bij Nuclear Blast. En makkelijk te horen waarom, want het is toch maar even een fraaie mengeling van post-metal en hardcore die het geheel een verfrissend geluid meegeeft. Vooral in die shoegazende gitaarlijnen die zo nu en dan naar boven komen drijven, steevast onderbroken door aangenaam smerige breakdowns. Door een matig geluid komt het explosieve karakter van de muziek echter niet helemaal uit de verf. Vooral gitariste Serena Cherry delft hierbij het onderspit, met screams die met moeite boven de gitaren uitkomen en cleans die afgezien van het intro van Click Bait zelfs niet te horen zijn. Desondanks, qua muziek valt er weinig te klagen, een subliem gekozen opener voor deze tour wel.

Svalbard in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

Russian Circles in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

RUSSIAN CIRCLES
Het blijft toch altijd maar weer de vraag hoe een show uitpakt. Zowel voor band als publiek. Russian Circles bijvoorbeeld. Afgelopen Roadburn waren de meningen verdeeld binnen de NMTH crew. Algehele consensus: goed, geen hoogtepunt. Wat Russian Circles vandaag presteert schuurt echter tegen het fenomenale aan! Man, wat klapt dit Amerikaanse trio erop vanavond. Een minutieus opgezette setlist, die met elke noot en elke tempowisseling bouwt naar een sonisch gevaarte. Het begint al niet mis met Betrayal, maar het voelt als een warming-up, even testen of de douche wel warm genoeg is. Dat blijkt, want wanneer Conduit met die snijdende riff komt aanzetten zijn we verkocht. Russian Circles weet zo daadkrachtig en tegelijkertijd zo subtiel binnen te komen, dat niet headbangen een hoofdzonde wordt. Van rustieke ambient stukken die de set als een composities aan elkaar hechten tot loeizware pay-offs: elke geluidsgolf leidt tot een extatische dopamineshot. Dat komt allemaal ook nog eens mooi samen in het sublieme Gnosis, zo pulserend en vrij voortbewegend, die met elke tribalistische fill en subtiele progressie tot het uiterste gaat. Dan komt proggy hekkensluiter Mlàdek ook nog even door de zaal schallen, nog een laatste keer publiek en band als een collectief headbangend. Dik.

Russian Circles in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

Cult of Luna in TivoliVredenburg, foto Roy Wolters

CULT OF LUNA
Anno 2023 gaat Cult of Luna alweer hun 25ste jaar in en gezien de band nog geen slechte plaat op zak heeft, is dat bewonderenswaardig. Een band die daardoor ook terecht respect en aanzien geniet in post-metalkringen. En dat Cult of Luna zelfs nu nog aan populariteit wint met meerdere uitverkochte shows en een volle bak in de Ronda, spreekt boekdelen. Vanavond? Gewaagd wel: een band met niet bepaald rechttoerechtaan nummers of bondige composities, maar toch wel een verpletterende set van anderhalf uur op je bakkes. En dat op een maandag na Russian Circles. En waar die band het weliswaar wat subtieler aanpakte, doet Cult of Luna er met hun modus operandi vrij weinig voor onder. Bewapend met een kristalhelder doch stevig, crunchy geluid en een fenomenale lichtshow, is het gewoon aan. Serieus, kippenvel bij die denderende openingsdrones van Cold Burn...Inception is er niets bij! Vanaf dan is het eigenlijk steevast post-metal van hoge kwaliteit, gekenmerkt door een titanenstrijd tussen emotie en heavy muziek, afgemaakt door die godallemachtig brute strot van gitarist Johannes Persson. Qua songs ligt de focus beduidend op de tweede helft van hun carrière, met naast nieuwe tracks The Silver Arc en Nightwalkers ook I: The Weapon van de plaat Vertikal. Slechts twee echte oudjes worden gespeeld, met het woeste Genesis en het rustieke Echoes. Laatstgenoemde leidt toch maar even machtig mooi die apocalyptische chugs van The Silent Man in, binnendenderend als een stel Vikingen op plundertocht. Daar kunnen hun Zweedse collega’s van Amon Amarth nog een puntje aan zuigen. Welke kant van de band je ook hoort: het opvallende is dat geen enkel nummer echt uit de toom valt. Allen hebben ze een plek in dat volmaakte totaalpakket van Cult of Luna. Als toegift In Awe Of vervolgens nog even al die energie op een afgematte Ronda weet uit te storten, is het even bijkomen. Wat een overweldigend goede maandagavond!