Girl power, gitaarsolo’s en grunts: metalmarathon in 013 met Arch Enemy, Tribulation, Wintersun en Jinjer

Laten we het jaar eens goed beginnen en meer vrouwen de macht geven. Hoe anders zou de wereld er dan uitzien? In het muzikale landschap zijn we, mede dankzij ons eigen landje, aardig bekend met de female fronted (symphonic) metal bands. De laatste jaren horen we niet alleen mooie sopranen. Nee, aangenaam geschokt worden we door de intense grunts van stoere dames uit bands als In This Moment, The Charm the Fury, Halestorm, For I Am King en Arch Enemy. Laatstgenoemde was bij mij, behalve qua naam, nog tamelijk onbekend. Dus liet ik me afgelopen zondag verbazen in de 013 te Tilburg, waar Arch Enemy met de Will to Power tour voor de deur stond. De mannelijkheid zit ‘em in de gitaren, bas en drums terwijl de vrouwelijke aanwezigheid voor verleidelijke en machtige stemmingswisselingen zorgt.

Tekst: Lodewijk Hoebens, fotografie: Rob Sneltjes

JINJER
De Zweedse metalband is niet alleen gekomen en heeft maar liefst drie opvallende acts meegenomen. Jinjer is misschien het onbekendst op het affiche. Mooi dat ze de avond mogen openen, want daar weet de Oekraïense metalmachine wel raad mee. Understatement van de avond? Dacht het wel. Het begint uiterst melodieus, maar de band hitst de zaal al gauw op. Wat heet, razendsnelle riffs en energiek drumwerk gaan hand in hand met een frontvrouw in een nauwsluitend zwart pak die karatetrappen uitdeelt. Naast imposant grunten beschikt ze over een aangename zang- en vertelstem. De vijfsnarige bas richt, onder andere door veel slappen, net zo raak als Prong halverwege jaren ‘90. Net als onze The Charm the Fury houden ze van brute tempowisselingen. Blastdrums blijven net zo hard knallen als Andriy Shevchenko met een bal.

De show kan rekenen op veel applaus. Mooi, denken ze bij Jinjer, spelen ze nog een tandje of tien harder. Lichten gaan epileptisch tekeer. “Crush bones!”, klinkt het. De drops zijn best ongelooflijk, gedragen door een stem om een klein plassertje van te krijgen. Anderzijds dwingt het wel repect af. Girl power! Just Another heeft veel meer melodie, Tatiana Shmailyuk zingt zowaar de sterren van de hemel. Ze kan lief overkomen en dan zingt ze ,maar pas op, ineens volgt er een grunt waar het publiek toch even van moet slikken. Pisces is naast het refrein zelfs volledig in rust. Wat een stem, ingetogen begeleid door haar band. Een diepe buiging van de frontvrouw volgt. Laatste song Who is Gonna be the One brengt andermaal de Djent-invloeden met zich mee, gaat ontiegelijk hard te keer maar laat ook een boodschap achter. “Don’t deny the past you leave, don’t forget the future you have.” Een levensles voor een bijna uitverkochte main stage. ‘With great powers comes great responsibility.’

TRIBULATION
Tribulation is op haar beurt verantwoordelijk voor de terugkeer van de Vamp Metal. Met een gigantische vleermuis als backdrop en een fladderende gitaarvirtuoos in de gelederen, komen de children of the night tevoorschijn. Alsof we in Bram Stokers beroemde verhaal terecht zijn gekomen. Down Below heet het onlangs verschenen album toepasselijk. De bassist en tevens frontman zorgt voor het brute beukwerk, de twee gitaristen pakken het anders aan en brengen divers soleerwerk voor de fijnproevers. Opvallend hoeveel verschillende speelstijlen er vanavond tentoongesteld worden. Ook Wintersun en Arch Enemy, waar ik om eerlijk te zijn weinig van kende, laten later op de avond een orgie aan gitaarsalvo’s los. Wat kan metal toch lekker zijn!

Een stevige mist trekt over het podium, donder klinkt door de zaal. Sfeertje hoor. De vriendelijke gezichten zijn echter bedorven door de corpse paint. Vorig jaar verrasten ze al vroeg op de eerste Graspop-dag, met een nieuwe plaat op zak zouden ze zo maar kunnen doorgroeien naar de hogere divisie der metal. De technische klasse straalt ervan af (al kan dat eigenlijk gezegd worden van alle bands vanavond). Ondanks weinig interactie met het publiek zie je de bandleden opgaan in hun muziek, keer op keer pakkende hooks het publiek in slingerend. Zelfs met technische mankementen gaat de show onverstoorbaar verder. Nieuwelingen Nightbound en afsluiter the Lament horen gelijk bij het betere werk. De band klinkt gewaagder dan Ghost. Ze zetten even graag de thrash buiten met hun twin gitaren als dat ze het occulte muzikaal aanbidden. De Zweden weten met hun death metal-achtergrond perfect te switchen naar andere genres. We gaan gitarist Jonathan Hultén nog terugzien op Roadburn, waar hij zijn solomateriaal presenteert.

WINTERSUN
Folk metal zit daar helaas niet bij maar daarom is misschien Wintersun meegekomen vanavond. Altijd lekker, met een biertje naar een goeie pot power metal kijken. De Finse metalband bestaat al sinds 1995 maar de eerste tien jaar bleef het een zijproject van Jari Maënpää. Tja, als frontman van Ensiferum moet je keuzes maken. Inmiddels is Wintersun zijn gedachtegoed en heeft de boomlange multi-instrumentalist drie albums in zijn eentje gecomponeerd. Gevolgd door een camera komen de heren op. “Tilburg!!!!” De frontman komt aangerend met de vuist al in de lucht. Hij heeft er duidelijk zin in. Laatste plaat the Forest Seasons bevat een nieuwe collectie Finse mythes. Mythes die makkelijk over de tien minuten grens gaan. Vanavond kiezen ze van elk album twee songs.

Het publiek raakt enthousiast bij de begintonen van Sons of Winter and Stars. Wederzijdse devil horns prijken in de lucht. De zaal raakt op dreef. De dubbele gitaren doen hun werk naar behoren terwijl geprogrammeerde blazers, strijkers en harpen voor een symfonisch geluid zorgen. Winter Madness zit vol vingervlugge neoklassieke solo’s. De drummer gaat onverminderd door met hevige mokerslagen. De circlepit blijft hevig draaien. Jari reikt zijn armen uit en zoekt de interactie. Mobieltjes gaan hoog de lucht in voor extra sfeer. Het bos van Wintersun lijkt muzikaal tot leven te komen. Grommende beren, huilende wolven en kraaiende vogels banen zich een weg door het woud evenals de fijne metal dat doet in de 013. Tijdens een volgende solo kijkt de frontman hoe het in de zaal gaat, neemt een kopje thee en veegt even over zijn voorhoofd. Vermoeid lijkt het, maar daar krijg je een uitgelaten en dankbare menigte voor terug. Daar doen ze het immers voor. De glimlachende gezichten op het podium zeggen genoeg.

ARCH ENEMY
Bij Arch Enemy is dat niet anders. Enthousiasme heerst, versterkt door een luidkeelse karaoke van Ace of Spades. De intro van nieuwe plaat Will to Power begint, gevolgd door eerste single the World is Yours. Of ze Tony Montana achterna willen gaan lijkt me niet, maar toch worden we omvergeblazen door een spervuur aan gitaren. Sinds 2014 is er heel wat gebeurd binnen de band. Voormalig frontvrouw Angela Gossow is tegenwoordig full time manager, waardoor de Canadese Alissa White-Gluz de microfoon heeft overgenomen. Christopher, de broer van Arch Enemy-oprichter Michael Abott, heeft de band weer verlaten maar gitaarvirtuoos Jeff Loomis, voorheen van Nevermore, vervult al enkele jaren de lead met verve. De populariteit is daarmee zienderogen vooruitgegaan. De band prijkt niet voor niets hoog op de affiches van Fortarock en Graspop.

Wat een dynamische opkomst, aangevoerd door een zangeres met kleurrijk haar en flitsende outfit en gewapend met stembanden om voor te waken. Geen moment staat ze stil. Iedereen probeert ze mee te krijgen en het lukt haar nog aardig ook. Mensen vooraan raken in vervoering, op het podium showen de heren hun muzikale kunsten. “Do you know what this is? This is fucking… War Eternal. Remember who you are.” De titeltrack van het eerste album met Alissa dikt het feestje alleen maar aan. Tijdens de meer melodische momenten voel je de verbroedering. Armen gaan heen en weer door de zaal. De breaks krijgen een soort van power ballad-achtige intermezzo’s mee. “Tilburg sing it with me this last time.”

De symfonische overgangen met fraaie, wisselende backdrops zorgen ervoor dat het publiek weet welk nummer er gaat komen. Zo wordt elke song dolenthousiast onthaald. Of is de band binnen no time gigantisch populair geworden. Dat zou zeker kunnen. Bedankjes gaan uit naar de andere bands en naar ons, de bezoeker. “Your appearance matters, not just here, but in life!” Slik, die zit. Een vlag van de Enemy Legion gaat mee het podium op en wordt door de frontvrouw met trots gedragen. De muziek zorgt voor het vuurwerk. “Now I want everyone to jump because together we will rise !!” Metalheads unite. Zoals ik eerder aangaf, kende ik voordien weinig van Arch Enemy, maar ze hebben me echt van m’n sokken gerockt. Een puik avondje metal in de 013, waar komende tijd nog genoeg moois te genieten valt met Asking Alexandria, Black Veil Brides, While She Sleeps en Architects. Dat maakt het wachten op Graspop, Jera on Air en Fortarock iets makkelijker.

Meer foto’s van Rob Sneltjes op robsneltjesfotografie.nl en hieronder

 

---