Twilight Force

Power metal, je moet ervan houden en ik doe dat bij vlagen. Ik heb zo mijn favorieten en Twilight Force was met de eerste platen zeker een pleasure (guilty mag je toevoegen, maar laten we eens stoppen met metal-schaamte). Dat had vooral te maken met het onstopbare tempo en de vocalen van Christian ‘Chrileon’ Eriksson, vooral op Heroes of Might & Magic onvoorstelbaar en een letterlijke force majeur. Afijn, die beste man werd uit de band getrapt en vervangen door Alessandro ‘Allyon’ Conti, bekend van Luca Trujilli’s Rhapsody – de Rhapsody zonder zanger Fabio Lione, waar Conti grappig genoeg weer een eigen projectje mee heeft. Op de eerste plaat met Conti vond ik de band wat tegenvallen, maar ik heb hoge verwachtingen voor de vierde… Wederom, en altijd, met draak op de hoes.

Tekst: Guido Segers

Wat me gewoon opvalt is dat Conti niet dezelfde emotieve stimulus geeft. Hij is een uitermate vaardig zanger, maar heeft niet dezelfde punch. Waar dat contrast tussen zang en band op de derde langspeler nog duidelijk was, heeft Twilight Force dat geharmoniseerd op de vierde. Ook de band is technisch interessanter, en ingetogener geworden. Toch pakt Twilight Force, eindelijk een nummer naar eigen naam, een stevige metaltred en galloperen we vol enthousiasme de zon tegemoet. Speels, hectisch en af en toe een beetje overboord qua carnavelesque frivoliteiten. We gaan nog wat verder op het Disney-waardige titelnummer. De epische melodie, de meeslepende passages, het ontbreekt geen moment aan het gevoel. We zitten trouwens nog altijd in de thematiek van high fantasy en games als Heroes of Might & Magic. Daarin is niks veranderd, ondanks de misleidende titel Dragonborn, maar die heeft niks met schreeuwlelijkerds uit Skyrim van doen.

Er staan een paar van die epos-lengte songs op de plaat. Maar ik vind het lastig om te duiden waarom Highlands of the Elder Dragon me niet raakt. Het Schotse thema is leuk, de energie hoog, maar ergens mis ik de punch. We hebben het de hele tijd over een grote reis, een ware ‘hero’s journey’, maar er gebeurt niks. Geen actie, geen climax, geen verrassingen. The Last Crystal Bearer is een beetje beter, maar wel een echte afsluitende track met een bijna musical-waardig-uitzwaai-gehalte (groetjes thuis en bedankt voor het komen!). Er zijn ook meerdere stemmen, er is een conflict en een verhaal, maar de muziek stoomt maar door alsof er niks aan de hand is en dat is precies waar de plan misgeslagen wordt voor mij. Twilight Force zit in een soort formule. Het verbaast me trouwens niks dat er een orkestrale versie is van een aantal nummers.

Nu is power metal geen genre wars van clichés. En ergens zit er veel vast format aan, waardoor alleen de grote namen echt te onderscheiden zijn voor de niet-geoefende luisteraars. Niet elke band heeft een Hansi Kürsch op vocalen staan. Twilight Force lijkt ook een beetje op te gaan, hoewel er van die vreemde grappen in hun muziek blijven terugkomen. Op A Familiar Memory refereert Twilight Force echter aan zichzelf, twee platen terug. Op Sunlight Knight gaan we zelfs een ‘La Bamba’ intermezzo horen. Het is een lastig draadje waarover de band nu wandelt, Alestorm was ook ooit een band met serieuze power-y aspiraties en diepgang om maar wat te noemen. Wie weet komt het allemaal goed op de vijfde plaat.

Beluister het album At The Heart of Wintervale van Twilight Force dat op 20 januari 2023 uitkwam via Nuclear Blast onder andere via Spotify:


Deel dit artikel