Op de redactie van Never Mind the Hype komen vele (links naar) nieuwe langspelers van bands binnen. Te veel om allemaal te behandelen maar eens in de zoveel tijd komt er eentje voorbij die we niet mogen laten passeren. En hoe mooi is het dan als dit een band is waarvan we, in ieder geval ondergetekende, nog niet eerder iets gehoord hebben.
Door Roy Wolters
Daar waar de gebruikelijke sludge, stoner en vele andere soorten zware gitaren erin gaan als gesneden koek, is blues niet per se het genre waar we heel erg in thuis zijn. Maar dat blues wel degelijk heavy, alternative en deviant kan zijn, bewijzen Frederick Joe Evans IV en Brenn “Sausage Paw” Beck van Left Lane Cruiser op zeer overtuigende wijze op hun negende album, Beck in Black.
De titel Beck in Black refereert aan de in 2014 opgestapte drummer Brenn “Sausage Paw” Beck (inmiddels opgevolgd door Pete Dio). Bij label Alive Natural Sound werd dit gezien als het einde van een tijdperk. Dus werd besloten om dat op passende wijze af te sluiten met een album dat 14 nummers beslaat, waarvan er 6 nooit eerder gereleased zijn. De overige 8 nummers zijn gekozen door hun fans. Een compilatie en niet eerder uitgebracht werk ineen dus. Een betere manier om kennis te maken met hun muziek bestaat er bijna niet.
Een van de niet eerder uitgebrachte nummers is Pusher, de opener van de plaat. Lome laid-back blues, ideaal luistervoer onder het genot van een biertje en een dikke joint. “You now I smoke a lot of grass and pop a couple pills, goddamn that pusher.” Heerlijk!
Circus en G Bob zijn geremasterde nummers en lekker uptempo, waarbij het met de slide gitaar over de speakers moeilijk is om stil te blijven zitten. Zombie Blocked en Crackalacka zijn twee tracks gekozen door de fans. Daar waar alles met de befaamde drie akkoorden voldoet aan de blues-regels, spelen de mannen het op een ‘North-Mississippi-country-blues’ manier waarin absolute rauwheid domineert.
We zijn natuurlijk helemaal benieuwd hoe het naar vertrokken slagwerker Brenn Beck vernoemde nummer Sausage Paw uitpakt. Die was wel een release waard in ieder geval: de stem van Frederick Joe Evans IV bereikt onvermoede rauwheids-niveaus, terwijl de na 15 seconden ingezette southern groove in vierenhalve minuut alsmaar smeriger en opzwepender wordt, extra aangezet door de gierende slide-gitaar en een solo of wat.
En zo dendert de hele plaat lekker voort en bewijst dat ook blues wel degelijk thrashed out en punk kan zijn. Overtuigd? Luister het album hier! Live heb je ze net gemist in dB’s, Utrecht en wordt het duimen dat ze volgend jaar terugkomen.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.