Earthless – Black Heaven
Het gaat de Amerikanen van Earthless voor de kosmische wind momenteel. Met zoal een
opvallende terugkeer op Roadburn dit jaar en een nieuw gevonden onderdak bij grote harde platenmaatschappij Nuclear Blast als smakelijke winstbuiten. Roadburn-opperhoofd Walter Hoeijmakers betitelde Earthless’ dik trippende set op de 2008-editie van het festival als “…het meest intense optreden dat ik ooit op Roadburn gezien heb!” en Tee Pee Records vereeuwigde de betreffende performance op dubbel cd/lp, simpelweg Live at Roadburn genoemd. Nu dan hebben Hoeijmakers en consorten dit trio eervol gebombardeerd tot Artist in Residence. Daarvoor zal de band drie maal het podium beklimmen, met onder andere de Japanse progrock- en impro-muzieklegende Damo Suzuki en leden van het eveneens Japanse Kikagaku Moyo (met laatstgenoemde in de mogelijk goed verrassende psych-jam East Meets West).
Ook opvallend is dat de op 16 maart uitgekomen langspeler Black Heaven ditmaal voor twee derde bestaat uit songmateriaal met vocalen. Een nieuwe ontwikkeling in het bestaan van de voorheen louter instrumentaal jam/psych-rockende Californiërs.
Door Jurgen de Raad
Zanger/gitarist Isaiah Mitchell gaf in februari in een interview met NMTH aan dat het ontstaan van nummers met zang één van spontane aard was. Een niet-vooropgezet plan, met een naar grote tevredenheid van de band uitpakkend resultaat. Maar dat de volgende plaat, aldus de frontman, net zo goed weer een instrumentale kan zijn.
Mitchells zang valt meteen op de juiste plek in opener Gifted by the Wind. Met dat eigen stemgeluid van hem, zoals je dat misschien ook kent van zijn andere band Golden Void. Mooi bevlogen en puur, met kenmerkende tremolo, en als gegoten zittend bij de fijn denderende stoner-boogie die de track op je loslaat. Eén waar de passie onmiddellijk van afspat, omarmd met vlinderende gitaarsolo´s en sterke melodie die ongepolijst en dik sfeerkickende, goudeerlijke seventies gitaarrock uitademen. De hartstocht gaat door op het bluesende en hardrockende End to End. En hoe! Damn.. Doorvoel die noisy, onstuimige gitaardreiging bij aanvang, overgaand in een heerlijk vuig riffend en sfeerrijk amalgaam. Van het soort Captain Beyond meets Cream (ja, weer een mooie seventies knipoog), dat uitkomt in overweldigend gesoleer van Mitchell. En dan heb je nog maar een derde van het plaatmateriaal gehad. Het nekhaar staat inmiddels al goed omhoog.
Op het tegen de negen minuten aanzittende Electric Flame gaan de remmen verder los. Maar ook is er de controle. Earthless illustreert ermee nog eens goed hoe het op deze plaat zijn losbandig jammende rock-toeren naadloos aaneenrijgt met opzuigende gitaarthemaatjes en zanglijnen. Allemaal zeer stuwend aan elkaar gespeeld door dat te gekke ritmeduo Mike Eginton (bas) en Mario Rubalcaba (drums).
Het korte, instrumentale Volt Rush voelt als een luchtig weg rockend voorportaal van het in heavy gitaardieptes afdalende albumtitelnummer. Ook instrumentaal en met – inderdaad – een (meer) donkere feel. Aftrappend met ´gevaarlijk´ naar Led Zeppelins Whole Lotta Love knipogende noten, is het verloop een machtig afjagen in een odyssee van Mitchells avontuurlijke (solo-)gitaarwerk en dikke grooves (inclusief die aanstekelijk vies grommende baslijnen…).
Het gevoelige, introspectieve Sudden End voert je in mooi slepende tred van de plaat af. Opnieuw een voltreffer, met fraai uitwaaiende gitaarlicks en die immer intense zang van Mitchell. Wauw, man… die had ook niet misstaan op een album van het in de regel wat meer beschouwende Golden Void.
Earthless is op Black Heaven passievol en puur als het maar zijn kan. Zoals die uitstraling er zeker ook al was op de vorige releases. De toevoeging van zang vormt een enorm geslaagde meerwaarde in Earthless´ uitdagende songwriting. Het onderstreept de tentoongespreide passie en gelaagdheid nog eens flink. Het geeft de sound misschien nog meer eigenheid mee in Earthless´ opwindende combi van stoner/psych, classic rock en blues(rock). De gehaaide invulling van melodie, originele riff-themaatjes en herhalende ritmische elementen doet het trio – ook in atmosfeer – aardig uitstijgen boven menig stoner- of anderszins klinkende retro-band anno nu.
Dat Black Heavens productie daarbij als een klok klinkt, mag eigenlijk geen wonder heten. Het album werd namelijk opgenomen in de befaamde Rancho de la Luna studio, Joshua Tree, Californië. De plek waar gerenommeerde woestijnrockers als Kyuss en Queens Of The Stone Age memorabele platen vastlegden. Ja precies, met die organische, vette klank. Dat geeft Black Heaven een fijne live-feel, en past geheel bij die oprechtheid en energieke passie. Beste plaat!
Black Heaven is uit via Nuclear Blast Records en kan besteld worden in de webshop. De stream is onder meer te beluisteren op Spotify (zie hieronder). Roadburn-gangers kunnen van het nieuwe plaat-lekkers genieten op donderdag 19 april. In Tilburgs 013 zal het drietal daar dan ruimschoots aandacht aan besteden. Vrijdag 20 en zaterdag 21 april kruist Earthless op het festival achtereenvolgens de degens met Damo Suzuki en, in de East Meets West-jam, met Kikagaku Moyo (zie: achtergrondverhaal The Japanese Psych Experience) en enige andere muzikanten uit thuishaven San Diego (lees meer over de San Diego Takeover). Op eerdere termijn zijn de Amerikanen al te bewonderen bij de zuiderburen, op 3 april doet men Kortrijk aan. En wel in Concertzaal De Kreun, samen met de Canadese psychrockers van Comet Control.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.