Captain Lee & The Cockswains bij Beerland Festival, foto Maron Stills
In Metropool te Hengelo vond weer een nieuwe editie plaats van Beerland. Opvallend genoeg deze keer niet aan de start van het culturele binnenseizoen of aan de staart van het festivalseizoen, maar in het hart van de muzikale-niemandslandperiode: eind januari. Met onder andere Tankzilla, GOLD, Pronk, Claw Boys Claw, Tape Toy en een meer dan bijzonder optreden van Captain Lee & The Cockswains op het affiche, is er genoeg motivatie om uit die festivalwinterslaap te ontwaken. Een quasi-gehandicapt verslag uit Hengelo.
Tekst: Steve Gröniger / Fotografie: Maaike Ronhaar
Ja, ja, ja, jajaja, jaaaa, daar zijn we weer hoor! De eerste Rawkward Review van 2020 is hier, godverdomme! En ik kan je alvast melden dat het er best wel eentje is waar ik bijzonder ongeduldig naar uit aan het kijken was… Ja, je leest het goed: was. Want tot twee dagen terug was er letterlijk niets aan het handje tot een buitengewoon onfortuinlijke ontmoeting tussen een Zwitsers zakmes en mijn rechterhand leidde tot afgesneden pezen en beschadigde zenuwen plus een tamelijk beschadigd ego in dat gehele proces. Met een middagje op de eerste hulp, veel automatenkoffie en een meer dan hulpvaardige verpleging die er zorg toe droeg dat de boel echt naar de filistijnen was (waarvoor dank), leek een Beerland-saga van mijn hand compleet in het water te vallen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus maken we toch maar de grote overtocht vanuit het Amsterdamse naar het Verre Oosten en we zien wel waar het schip strandt. Dus in het gips op ‘routine en karakter’, bepakt met moderne technologie voor onhandige mensen, proberen het mooiste er van te maken. En daarbij is niets beter dan een flinke bak muziek op je donder als ontspannings-, en ontsnappingstherapie. Oké, we geven het een kans, Frans…
TankZilla bij Beerland Festival, foto Maron Stills
TANKZILLA (proloog)
Want eindelijk dus ook de kans om te schrijven over Tankzilla en die kaas laat ik mij deze keer niet van het brood aufrauzen. Het thema ‘gehavend’ en ‘een show van Pedro ‘Pedro Speedrock’ van Elderen proberen te bezoeken’ blijken dus weer eens vrolijk hand in hand te gaan. Ik denk dat deze ongezegende vloek ook ergens begon toen ik een show bezocht en dacht dat het een mooi plan was om oud-Hollandsch te gaan stagediven. Het is dan echter wel mooi om publiek voor je te hebben staan om überhaupt van een fatsoenlijke stagedive te mogen spreken. Het resulteerde in een stervende-zwanenpracht van gebroken ribben, verzwikte enkels, blauwe plekken en bloedingen uit plekken waaruit je het minder snel verwacht. Het betekende een mooie start van mijn stagedivebeest-pensioen, wat voor iedereen uiteindelijk maar beter is ook. Man, het voelt als een compleet leven geleden wel en de littekens zijn dus nog diep daar.
Anyway… Waar was ik? Ow ja, Beerland! Dat was de vorige keer ook een tamelijk bijzondere wel. Oke, nou daar gaan we dan.
Bij aankomst bij Metropool Hengelo wordt er al flink gebeund door de heren van Burnin’ Rubber aan een motor. Deze wordt op deze dag traditioneel opgebouwd en later verloot onder de bezoekers die een lootje hebben gescoord. Traditioneel loop ik eveneens met vaste fotograaf (c.q. persoonlijke semi-gehandicaptenbegeleider van dienst) Maaike vroeg op de dag naar binnen. Vroeg, want door het drukke tourschema van vandaag trapt Tankzilla hier de boel af om vervolgens richting het diepe zuiden af te reizen voor Monsters of Mariaheide. De sfeer is bij aanvang gemoedelijk en er zijn al opvallend wat mensen op de been. Dat is misschien ook weer te wijten aan het vroege slot van het Brabantse mokerduo op het affiche. Als de verwelkomingen zijn gedaan en Norbert ‘de beste roadie van Nederland e.o.’ de Waal zijn plek in de startblokken stage left heeft ingenomen, kan Beerland dan eindelijk beginnen. En de tering hey, wat een begin! Mokerharde riffs, dikke grooves en beestachtig drumwerk is wat de klok genadeloos slaat. Meteen wakker, meteen energie, meteen… Zuipen! Het is hier Beerland toch zeker, onnieda?!! Man, man, man, man, man, MAN! Weet je, je kunt wel heel stoer en pretentieus dingen proberen te bespreken of neer te plempen in teksten alsof je weet waar je het over hebt, maar je kunt ook gewoon genieten van een fijn potje straffeloos stoomwalsbeukwerk. Muziek die heerlijk overdonderend over je kloten gaat, maar je wel een fijne warme Brabantse knuffel erbij geeft. Het is Tankzilla en het is vooral heel erg fijn om er bij te zijn: ‘Satan fucked a Panzer and the offshoot is TankZilla’ en dubbel lomp is inderdaad dubbel leuker en nog zo wat een superlatieven en zo.
TankZilla bij Beerland Festival, foto Maron Stills
GOLD bij Beerland Festival, foto Maron Stills
GOLD
Veel tijd om bij te komen is er niet, want een stuk epische bombast van GOLD staat ons te wachten. Misschien een beetje een rare eend op het affiche, maar een niet minder welkome wel. Het zestal zit in de laatste stint van hun najaarstour in navolging van het verschenen album Why Aren’t You Laughing, waar ik ook nogal van onder de indruk was. Ik moet zeggen dat de jas van de mainstage het theater van de ‘post-everything’-band ze in positieve zin buitengewoon goed past. In een set die dynamisch, maar strak laveert tussen post-punk, post-wave, met een dikke toef post-rock en post-black metal (post-everything, snapjewel), is het buitengewoon lekker meedeinen geblazen.
Hier slaan we vervolgens even een gat in de muziekplanning, want ineens zijn er allemaal bekenden en aan de plichtpleging van een potje onbekommerd sociaal doen, slap ouwehoeren, roken en bier drinken gaan we geen afbreuk doen (met dank aan activiteitenbegeleider – tevens Temple Fang mede-roadie- van dienst Rutger ‘Stoem’ Stuivenberg). Belangrijk ook, want de ambiance en de sfeer van een festival proeven en bewust meemaken is waarom we hier zijn.
PRONK
Met een Paceshifter, een The Damned Fewer en een Helm Opper in de gelederen heeft Bökkers-bassist Arjan Pronk (ook The Prodigal Sons en 16Down niet te vergeten) live de boel met zijn project Pronk in ieder geval onmeunig mooi voor elkaar. Het onlangs verschenen plaatje Party Music for Outsiders was al lekker, maar dit gegeven is ook gewoon heel erg lekker. In een korte en abrupte show waarin het gaspedaal van de Sallandse Dialectrock stevig wordt ingetrapt op standje ‘goan met die banoan’, is er vooral te spreken van een onmiskenbaar hoogtepunt wanneer zangeres Dion van Legebeke het podium op stormt en de boel in de hoogste versnelling trapt. GODVERDOMME, wat een showsteler, want dingen als dynamiek, wapperende haren en energie de moeder. Nog opvallender: duetten die niet dueleren in zanglijnen en elkaar allerminst in de weg zitten. Tot je ineens zelfbewust denkt: ‘Goh, ik zit er eigenlijk wel lekker in zeg. Wat fijn allemaal!’ en de set vrij abrupt dus ineens klaar en voorbij blijkt te zijn, waardoor je met een bijzondere honger naar meer blijft zitten. Wat dan misschien ook wel weer goed is nu ik erover nadenk, eigenlijk. Het is gewoon ook mooi zo allemaal en het rook schijnbaar ook nog eens lekker…
Pronk bij Beerland Festival, foto Maron Stills
CAPTAIN LEE & THE COCKSWAINS
Voor wie niet bekend is met het fenomeen Captain Lee & The Cockswains: Volgens de overlevering speelde deze lokale legende geregeld het systeem uit het systeemplafond en van de anekdotes die ik her en der opvang was het een band met een fanatieke aanhang en podia deelden met Peter Pan Speedrock, Birth of Joy en The Deaf. Ze leken een gouden toekomst voorhanden te hebben in Nederrockland, totdat een baby en een piloot het lot een andere wending gaven. Tenminste, dat is wat ik er ongeveer uit destilleren kan. Maar na vier jaar afwezigheid zijn ze dus ineens terug! En hoe ook! God-non-des-jus nog aan toe wat een mooie explosie, moat.
Captain Lee & The Cockswains bij Beerland Festival, foto Maron Stills
Op de Ink Kitchen stage vliegen de punkrockers er met gestrekt been in. Letterlijk vliegen ja, want naast dus die eerder genoemde piloot, vliegt ook frontman Leroy ‘Captain Lee’ van de Straat bekant voorbij het podium als hij opkomt. Dat we na dit stukje ongebreideld fanatisme wakker zijn mag een understatement heten, een goed begin is het, met serieus goed gitaarwerk. Wat een opvallend lekkere bak herrie is dit, zeg! Ik was dus niet eerder bekend met dit fenomeen, wat nu helemaal als een hoop gemis voelt. Maar dit is beter dan je op voorhand had mogen verwachten van een band die vier jaar niet met elkaar kont hebben geschopt op het podium. Allemachtig. Is dit de beste punkrock die ik van Nederlandse makelij heb mogen zien de afgelopen tijd? Vanavond in ieder geval zeer zeker! Het boeit, het raakt, het grijpt sfeer, het is een compleet moment van vreugd en energie.
De energieke punkrock gaat er dus in als zoethartige koek van umami en doet mij met weemoed terugdenken aan mijn hoogtijdagen als stagedivebeest. Hoe machtig het allemaal is geweest om rücksichtslos tot aan standje complete zelfdestructie te kunnen gaan, dankzij een mooie pot muziek. Vooral deze muziek van ‘niets aan de hand bier drinken samen met de vrienden, want morgen bestaat niet als we het nu maar keihard naar de zin hebben’- gehannes. Ook dit vind ik mooi dus, mogen ze vaker doen ook graag. De tering hey, wat is Beerland toch een volstrekt mooie bedoening. Bijzijn is meemaken als een malle, dus.
Claw Boys Claw bij Beerland Festival, foto Maron Stills
Oké, vanaf hier vind ik het wel mooi geweest. Naast dat het typen met links nogal een vermoeiende opgave aan het worden is, is het meest belangrijke wel gezegd, namelijk: Beerland was mij weer een partijtje prettig en serieus mooi feestje van weldaad. Al moet ik nog wel toevoegen dat ik eerder geen betere Claw Boys Claw gig zag dan deze. Het lijkt wel een kwestie van hoe rijper, hoe beter bij Peter te Bos en consorten. Ook deze volle bak mainstage past hun goed. Ook wil ik Tape Toy nog even in al mijn onbeholpenheid aanmerken als zeer prettig gebeuren: lekker aanstekelijk lekker op gaan.
Op naar een volgende Beerland dan maar weer, want waar een wil is, is een weg. Zoveel mag duidelijk na acht uur lang proberen te typen van dit epistel…
Rawk on, heanig an en kusjes,
TRRS
Rawkward Steve
Meer foto’s van Maron Stills op haar website en in de galerie
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.