Hardhitting albumreviews: Brutus, Raketkanon, GOLD en Peuk

De vier albums die worden uitgelicht in editie nummer 6 van de Hardhitting Albumreviews, zijn voor deze week een betrekkelijke easy pick. Met in mei een nieuwe editie van Doomstad en volgende week Roadburn voor de deur, kan het niet anders dan dat we stilstaan bij het nieuwe album Why Aren’t You Laughing van het Rotterdamse GOLD. Waar eveneens geen ontkomen aan is, mede door Doomstad #5, is langspeler nummer drie van de Gentse vrienden van Raketkanon. En och, als we dan toch aan het shoppen zijn bij onze zuiderburen is de greep naar Brutus en Peuk ook niet één waar je hogere wiskunde voor gestudeerd hoeft te hebben. Wederom ligt het goede spul dus voor het oprapen in België. Klik voor de uitgebreide luistersessies van de albums op de Spotifylinks, maar je vindt bepaalde tracks ook terug in onze 666 ‘Hardhitters’ gevulde Spotify-lijst.

Door Steve Gröniger en Lodewijk Hoebens

BRUTUS – Nest
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, dan hebben we dat alvast gehad. Dit album Nest van BRUTUS is godver de godver gewoon een dikke kanshebber voor album van het jaar wat mij betreft. Nu ben ik wel vaker extatisch over muziek, maar dit is echt next level buitencategorie lekker met een aan endorfine overdaad rammende heerlijkheid. I shit you not! Deze plaat is er zo één die je vanaf opener Fire het vuur aan je schenen legt, je bij je strot grijpt en meesleept op een oorlogspad van intense compromisloze schoonheid. Djezus fucking kreist, als je het voor elkaar krijgt om niet emotioneel geraakt te worden door War, dan ben ik bang dat wij geen vrienden zullen worden en raad ik je ten zeerste aan om professionele hulp te zoeken. Dan mis je iets wat ik je vooral onwijs gun: gevoel in je donder. Ergens klinkt Nest als iets wat je bijzonder goed kent, zonder dat je weet en dus ook nooit gemist hebt, alleen kun je niet meer zonder. Vooral daarin maakt het in de ontspannen en geruststellende zin bij de totaalbeleving van de plaat, dat het echt een bizar fijne is. Nadat slotstuk Sugar Dragon als totale apotheose is afgerond, moest ik echt bijkomen van de totale emotionele rollercoaster die raast langs een heerlijkheid van post-hardcore, post-metal, black-gaze, grunge en fucking innemende zang, maar die dus vooral intrinsiek sereen aanvoelt. Eigenlijk ben nog steeds aan het bijkomen, wat in alle eerlijkheid niets anders dan lekker is en nog wel even mag duren. Wat een plaat… Wat Nest nu dan misschien nog wel het meeste duidelijk maakt, is dat het virus geen ziekte blijkt, maar vooral het medicijn blijkt voor een vitaal en geluk makend hart van een volbloed muziekfreak. (SG)

Raketkanon – RKTKN#3
Ik kan nu helemaal stoer gaan doen en een heel epistel op je neerdumpen over de diepere lagen en betekenissen van deze nieuwe Raketkanon, maar jij en ik weten allebei dat dat complete bullshit zou zijn. Ik vreesde bij het uitkomen van deze plaat wellicht een zogenaamde money grabber zou zijn om de boel na vier jaar afwezigheid toch enigszins een beetje levend te houden als mogelijke melkkoe die voortleeft vanwege hun vorige twee producties. Ik bedoel, we weten allemaal wel dat er voor iedere band die genoeg langere termijn krediet geniet, er zonder twijfel een kantelalbum gaat zijn die vooral een herhaling van zetten is. Dit album wordt dan als een fan/label pleaser beschouwd en levert vaak een productie met de moed der wanhoop. Nou, wat dat betreft heb ik waanzinnig goed nieuws: daar is bij deze derde van Raketkanon absoluut geen sprake van. Sterker nog; dit is misschien wel hun meest vette album tot nu toe. Het is alsof ze nog meer de meesters van hun eigen lot blijken te zijn in de zelfbewuste ambacht van het ongegeneerd kunnen vertrouwen in de capaciteit in het kunnen vertellen van een epos. Zonder het er verder om te doen ook, maar je als luisteraar met name het gevoel te geven meer dan welkom te zijn. Fuck it, shit is raar, maar shit kan ook meedogenloos fantastisch mooi raar zijn, met oprechte dank aan Raketkanon dus. (SG)

GOLD – Why Aren’t You Laughing?
All right, even schakelen naar een andere versnelling, of frequentie dan, want de titel van de nieuwe langspeler van GOLD is wel een klein bommetje in je zijn. Tenminste, voor bepaalde mensen onder ons die bekend zijn met opmerkingen als ‘Kijk eens wat vrolijker’, ‘Doe eens even gezellig’, ‘Wat kijk je boos’ of shit-aantijgingen van gelijke strekkingen, veelal opgemerkt door mensen waarvan je van nature al mijlenver uit de buurt wenst te zijn. Uiteindelijk resulteert het dan allemaal wel weer tot de exceptionele vaardigheid van het kunnen opzetten van een sociaal bewapend bullshit-masker van zelfbescherming. Maar goed, dat was dusver alleen al wat de titel van de plaat oproept. De volgende komt in de vorm van het artwork van de albumhoes. Dat is namelijk de volgende Hiroshima op je donder. De laatste keer dat ik mij zo onpasselijk heb gevoeld door een beeld, of beelden, die een dusdanige empathische shitstorm van woede, pijn en medelijden opriepen, ligt verdeeld tussen Lars von Triers Antichrist en Gaspar Noé’s Irréversible. Beide overigens overdonderende, heftige, ontregelende films van pure schoonheid, die je niet moet willen zien als je geen sterke maag hebt, of mentaal flexibel. Anyway, ondertussen is er nog geen woord gerept over de muziek, aangezien de albumtitel en het artwork al een tamelijke doos van Pandora open ramt. Wat mij betreft bevindt de band zich dan al op een ander niveau. Welk niveau dat verder is, vind ik overbodig om een letterlijk antwoord op te kunnen of willen geven. Soms moet je niet iets willen definiëren, maar je vooral laten meeslepen in de intrigerende en meeslepende muziek. Want ergens is dat wat de nieuwe GOLD van je lijkt te verlangen, of misschien zelfs te dwingen: wat als je nu echt eens luistert? Niet omwille van een algemeen dienend belang, maar puur en oprecht heel bewust écht luistert… Wat dan?

Muzikaal gesproken, om daar dan alsnog wat over te zeggen dan, is het dus een tamelijk episch meeslepend gebeuren. Het verankert de band verder in het meester worden van de ambacht, en duidelijk maakt dat ze bezig zijn met doelbewust polijsten. Het is dus al met al nogal een beleving van totaal ontwapende schoonheid. Intens. (SG)

Peuk – Peuk
Het klinkt cliché dat je voor de betere rock bij onze zuiderburen moet zijn. Toch zijn er meer Belgische bands die zonder concessies te doen grotere stappen kunnen maken. Harlequinfest heeft met Boskat, Fleddy Melculy en Raketkanon drie eigenzinnige acts uit Vlaanderen op het programma staan die extreem van elkaar verschillen. Bands die zichzelf blijven uitvinden zonder water bij de wijn te doen. Bandleden met diverse nevenprojecten die op verschillende wijze hun muzikale ei kwijt kunnen. Soms kappen ze er mee (The Van Jets), verblijven ze in limbo (Hickey Underworld) of beginnen nieuwe bands zoals The Almighty Mighty of Peuk. Een peukie met een smakelijke mix van een beetje Evil Superstars en Millionaire.

Aangevoerd door powervrouw Nele Janssen die de beste vrouwelijke rockstemmen van de nineties weet te combineren in een uitlaatklep. Naar horen zeggen is het album in een paar dagen opgenomen en dat hoor en voel je. Lekker rauw, eerlijk en in your face. Kurt Cobain zal met een glimlach naar beneden staren. De albumhoes bevat trouwens een toffe animatie van een dame in nood vanwege een aanstormende viespeuk. Het is net zo fantasievol als de openingstrack Gargamel. Cave Person en Skin It zijn de twee singles en vertellen misschien wel het meest over het verhaal van de albumhoes. Net als Nirvana kan het drietal van zeer ingetogen naar complete waanzin gaan. Het blijkt maar weer dat er niet veel voor nodig is om hard te rocken, enkel de grenzen die je jezelf oplegt. (LH)