Verslag Fortarock dag 2: Sunday Bloody Sunday, van Abbath en Architects via Babymetal naar King Diamond en Volbeat

Kolere dat was me een aftrap van die eerste tweedaagse Fortarock gisteren! En dan moest de dikker bezette Forta-zondag nog komen. Wat volgt? Wordt het weer zo heet? Jazeker, en de organisatie heeft er nog een podium bij geplant. Heerlijk, zulke overdaad schaadt geenszins natuurlijk. Eens kijken waar onze verslaggevers na deze lange, zweterige Sunday Bloody Sunday mee thuiskwamen. Zaterdag was nog de vraag of ze überhaupt thuiskwamen, maar het is gelukt en met een minimaal aantal uren slaap en een maximaal aantal caffeïneshotjes duiken ze de Nijmeegse Fortarena in. Dorstig naar gitaren en gerstenat. En benieuwd naar wat een route van The Shrine, Abbath en Architects via Megadeth en Babymetal naar King Diamond en Volbeat kan brengen.

Lees ook het verslag van de Fortarock-zaterdag: vlammende overwinning voor grootmeesters Gojira, circus Avatar en de brandende zon

Tekst: Steven Gröniger en Lodewijk Hoebens / Foto’s: Sandra Grootenboer en Rob Sneltjes

The Shrine
Na een heerlijke start van de dag waarin werkelijk alles meezat; van op tijd wakker worden, een uitgebreid ontbijt tot aan een last-minute aansluitende lift naar het festivalterrein, maken we ons op voor mooie Fortarock dag twee! In de slipstream van dat gevoel bestaat dan ook geen heerlijker vooruitzicht dan dat we mogen openen met het Californische powertrio The Shrine. Met die goud-koperen ploert hoog in de lucht, een opstart biertje en een peukie in de hand weet je dat het helemaal goed gaat komen vandaag. Hoewel ik misschien nog wat licht sta te dromen, of te hallucineren over de voorbije 36 uur is daar plots geen ruimte meer voor wanneer de eerste klanken klinken van de intro-track, Ennio Morricone’s über spaghettiwesternthema Il Buono, II Brutto, II Cattivo. De ontlading is dan ook compleet wanneer het trio losbarst met Destroyers en genadeloos overgaat in het graffiti-battle thema Death To Invaders.

In een kleine driekwartier nemen ze het publiek mee langs de moordende riff van The Vulture, is het even bijkomen met de ballade Dusted and Busted, om vervolgens het gas er vol in te drukken met Rare Breed en uiteindelijk af te sluiten met Nothing Forever. De setlist bestaat uit veelal tracks van het in 2014 verschenen album Bless Off, en natuurlijk van het afgelopen jaar uitgekomen Rare Breed. Naast dat ze sonisch putten uit dagen van weleer, zonder nostalgisch aan te voelen, is het vooral de positieve It’s-all-good-man-vibe en energie die een band als The Shrine buitengewoon aangenaam maken. Zonder overigens nonchalant te klinken, want het is onmiskenbaar een band die al geruime tijd onophoudelijk tourt en met zichtbaar gemak strak staat te spelen. Het publiek slikt de mix tussen heavy proto metal, met hier en daar een speedrock ‘n roll-uitstapje en soms zelfs met doom flirtende hardrock als zoete koek. We kunnen dan andermaal concluderen dat dit wel een heel erge lekkere opening was van de tweede Fortarock dag, brandstof voor de licht verdorven ziel: ‘I Wanna Live!’ [SG]

Architects
De laatste keer dat ik de metalcore-giganten uit Brighton zag is alweer een jaar of twee geleden. Toen zat de band in de opwaartse flow van het in 2012 uitgebrachte doorbraakalbum Daybreaker, waarna opvolger Lost Forever // Lost Together die opwaartse lijn vanaf 2014 verder in schwung bracht. Nu heb ik het onlangs uitgebrachte All our Gods Have Abandoned Us nog niet echt aan een complete luisterbeurt onderworpen, maar de single A Match Made In Heaven werd wel direct tot publieksfavoriet gebombardeerd. Wat een band als Architects boven het – enigszins verzadigde – metalcorelandschap laat uitstijgen is met name de explosieve kracht met zware breakdowns, en misschien nog wel belangrijker: het heldere screamo-werk van frontman Sam Carter. Want ondanks het brute geluid en vaak complexe structuren (denk muzikaal gezien aan de pioneers van Converge), is het een van de weinige bands met een tekstuele boodschap die én te verstaan is en nergens als een cliché wordt ervaren.

Tuurlijk, ze willen wel een show maken, en doen dat graag met het publiek, dus de verplichte sit-downs, circlepitjes en handjes-in-de-lucht-en-hey-roep-momenten zijn er genoeg. Misschien is het daarom wel des te knapper dat ze die geloofwaardigheid toch weten te behouden. Anyway, vanaf opener Nihilist is het wel duidelijk wie vandaag de prijs pakt voor meest bombastisch explosieve opening. Als wordt vervolgd met These Colours Don’t Run, en ik mezelf luidkeels ‘You had it all, you fucking pigs!’ hoor meeroepen, is het vooral jezelf overgeven aan de muziek. Productioneel is de geluidsmix op de mainstage vandaag dik in orde en langs Naysayer, Broken Cross en Gravedigger was het vooral tof om een band te zien die, ondanks al zeven studioalbums onder de riem te hebben, nog niets aan slijtage laat zien. Het voelt fris, de muziek inventief en de show intens met vooral het gevoel dat ze nog lang niet over hun top heen zijn. Integendeel. [SG]

Monster Truck
Dankzij Havok, The Shrine en Architects heeft het Fortarock publiek al een stevig metal-ontbijt achter de kiezen. De Canadese hardrockers van Monster Truck verzorgen vervolgens bij de Heavy Stage een vettige brunch recht uit de bayou van Ontario. “Rock ’n Roll might save your life tonight!” Dat moet met Suicidal Tendencies, Megadeth, Babymetal (wie weet), King Diamond en Volbeat toch wel goed komen vandaag? Monster Truck laat in de blakende zon zien hoe een rockshow hoort te zijn. Niet lullen maar spelen, tot je erbij neervalt. Denk aan de vunzige vibes van Wolfmother, Dewolff en Death Alley. “Are you doing well?” Interactie is er genoeg maar het viertal blijft als Monster energy doorraggen. De keys rammelen de boel lekker door elkaar. Ja, ze hebben de groove al vroeg te pakken. De ziel van Angus Young waart rond in het lichaam van de driftige gitarist, terwijl op bas, de frontman voor een volgende rush zorgt. Beiden met een bos krullen en een bonte baard. Om het geheel aan te spekken heerst er een warmbloedige samenzang. Unity! Of het nu om een stonersong (the Flame) gaat of een ode aan ijshockey (the Enforcer) betreft, zowel de klasse als het plezier spatten ervan af. Een band waar we zeker nog meer van gaan zien maar we moeten door. Oom Mike wacht op ons! [LH]

Suicidal Tendencies
Al 35 jaar een begrip binnen de crossover-scene en Suicidal is still going strong. “ST, ST, ST!” Zeker als je Slayer-icoon Dave Lombardo deze tour achter de drumkit hebt zitten. Veelal veertigers vooraan om even een trip down memory lane te maken. “Hé daar hebben we Mighty Mike!”, roept iemand achter me. Dat typische loopje van hem, bandana rond het hoofd en sokken hoog opgetrokken. Overal prijkt de naam Suicidal Tendencies. “What the hell is going on around here?” En we zijn vertrokken met You Can’t Bring Me Down. Gelijk testen of de mainstage wel opgewassen is tegen Infectious Grooves. De voorste rijen duiken in ieder geval gelijk de pit in.

Mike, 53 ondertussen, blijft als een bezeten ninja rondrennen. En botst op een gegeven moment zelfs tegen de nieuweling op gitaar. Door de jaren heen blijft Mike Muïr de enige constante factor. De andere nieuweling, op bas, is Ra Diaz. Klein van stuk, slappin’ da bass als een madman. Bijna een mini me-versie van de energieke frontman. “Whassup people?!” Tussen de nummers neemt Mike de tijd om een praatje te houden over de wijze lessen van zijn pa, de mentaliteit van een skater en het nieuwe album dat we in september mogen verwachten. Daarna wordt het tempo aanzienlijk opgevoerd met Trip at the Brain en Freedumb. Crowdsurfers zoeken naar vrijheid. Sowieso veel old school-nummers. War Inside My Head! Possessed to Skate! De band blijft trouw aan hun Californische roots. Het terrein gaat los, de wall of death wil wegens enthousiasme niet echt lukken dus dan maar een gigantische Cyco pit. Mike loopt enkele rondjes mee op het podium en ziet dat het goed was. “Gotta get loose!” [LH]

Amon Amarth
Cyco Mike was al een gevaar op de mainstage maar, bij Odin, wat krijgen we nu? Een gigantisch tweekoppig drakenschip vult de achtergrond vanwaar het Zweedse Amon Amarth het podium betreedt. De drinkhoorns zijn gevuld en de gitaren paraat. Tijd voor een portie stevige Viking metal. Zowel Rock am Ring als Rock im Park hebben ze weten te trotseren. Dan mag het pittige zonnetje geen probleem zijn voor de noeste Noormannen. Gewapend met het nieuwe album Jomsviking trekken de Zweden muzikaal ten strijde. Rook komt onheilspellend uit de neusgaten van de draken. Gelukkig volgt al snel First Kill, eentje van het nieuwe album. Verdraaid! Altijd weer die vervelende Loki, broer van Thor en de Deceiver of the Gods. Een diepe growl zet de boel in rep en roer en een verfrissend windje passeert het Goffertpark. Zou het toevallig komen door het simultaan headbangen? In ieder geval een verkwikkend extraatje. Vuisten gaan de lucht in terwijl het tempo enkele tandjes wordt opgeschroefd. “Let’s raise the heat.” Gelukkig is er tijd om bier te drinken. ‘Body spirit’, zoals de forse frontman het noemt. Even bijtanken voor de dubbele knock out van Guardians of Asgaard en Twilight of the Thunder God. Meedogenloos. Wat een band! Op 6 november komen de mannen terug naar Nederland voor een show in de 013, Tilburg. [LH]

Abbath
Corpse paint: check. Vuurspuwende Olve Eikemo – beter bekend als Abbath Doom Occulta: check. Occulte vibe: check. Openen met To War!, afkomstig van het dit jaar verschenen solo-debuut: check. Kortom; tijd voor een fijn stukje onvervalste Noorse black metal. Alhoewel, bij het meer toegankelijke werk is het toch vooral heavy metal met een black metal-sausje, wat weer wordt afgewisseld met de karakteristieke chaos van de trash-/death metal. Verder is een introductie rondom de frontman zelf wel enigszins overbodig, we hebben het hier over de ex-frontman van het iconische Immortal, een band die al een jaar of 25 synoniem staat voor het genre, dus dat laten we verder achterwege.

Gelukkig komen er in de setlist, zoals te verwachten was, genoeg nummers van Immortal voorbij, zoals het extreme metal-beest Nebular Ravens Winter. Het laat vooral een Abbath zien die zijn streken uit de hoogtijdagen van de chaos allerminst verleerd is. Toch kan ik mezelf niet aan de indruk onttrekken dat het nieuwe werk van zijn solo-debuut er helemaal niet bij afsteekt. En voelt dat nieuwe werk vooral als een persoonlijk statement van zijn vakmanschap als muzikant. Zeker met een extreme en intense track als Fenrir Hunts horen we een vastberaden Abbath. Wanneer op het einde de totale chaos nog één keer los gaat met In My Kingdom Cold hebben we onze portie extreme metal wel weer even afgedopt. Voor de volgende gaan we dan maar voor de iets toegankelijkere en subtielere muziek. [SG]

Bombus
Na Amon Amarth op de mainstage, door naar de landgenoten van Bombus verderop bij de Heavy Stage. Net als Monster Truck eerder staan de mannen garant voor rechttoe-rechtaan-in-your-face hardrock. Vanaf het wolkje onder de zon kijkt Lemmy waarschijnlijk trots toe. Helaas voor de band blijft het tamelijk rustig voor het podium. Je kan zelfs vooraan op de grond zitten. De kleine wijzer gaat inmiddels richting de vijf. Kiest men liever voor Abbath in de tent of is het etenstijd? Aan de gasten van Bombus ligt het in ieder geval niet. Ze spelen onverstoorbaar door. Een van de twee frontmannen, beiden op gitaar en zang, lijkt net als Frank Govers te houden van wit. Zowel broek, sneakers, zweetbandjes als gitaar passen prima bij elkaar. Belangrijker natuurlijk is de muziek, hoofdzakelijk afkomstig van nieuwe plaat Repeat Until Death. “This is a new song, you gotta love it!” Vocaal lijkt het of Lemmy meezingt, baslijnen en gitaarrifs beuken net zo hard als tijdens de gloriedagen van Motörhead. Er valt genoeg te beleven. Aanstekelijke twin guitars tijdens Horde of Flies, een fikse drumsolo als drinkpauze en een zeven minuten durende finale in de vorm van Into the Fire met een inleiding dat lijkt op Black Sabbath van Sabbath en Megadeth’s Sweating Bullets. Nice!

Bombus, is dat trouwens Zweeds voor ballenjongen? Een jonge kerel, in bijzonder outfit, staat vooraan aardig te jongleren met enkele ballen aan een touwtje. Op de maat van de muziek nog wel. Zo geniet ieder op zijn of haar manier van Fortarock. De ene ligt languit op het gras (al dan niet knock out), de ander staat hevig vooraan te headbangen terwijl er natuurlijk ook genoeg shopaholics zijn. Zij kunnen terecht bij de extended festivalmarkt, waar je je drinkhoorn kan vervangen, een tattoo laat zetten of dat ene shirt op de kop weet te tikken. Eettentjes zijn ruim voorzien en de afkomstige geuren plagen de hele dag de zintuigen. Maar met het hete weer moet er vooral veel gedronken worden. Het drinkwater is royaal op voorraad dus de bonnen kunnen naar het bier. [LH]

Megadeth
De altijd uitgesproken Dave Mustaine en zijn consorten in Megadeth staan voor een maximaal vol veld bij de mainstage. Vanaf klassieker Hangar 18 is het weer oude en vertrouwde metal wat de Megadeth-klok mept. Ondanks dat de hoogtijdagen van de band inmiddels alweer wat jaartjes achter ons liggen, blijft het lid van de Big Four (met natuurlijk Anthrax, Slayer en Metallica) van de trashmetal onverminderd touren en gestaag albums in de vertrouwde stijl uitbrengen. Zo sluiten bijvoorbeeld de nieuwe tracks The Threat Is Real en Fatal Illusion, van het onlangs verschenen album Dystopia, naadloos aan bij klassiekers als Symphony of Destruction en Peace Sells. Met Holy Wars… The Punishment Due is dan de fan favorite-cirkel ook weer rond en kunnen we terugkijkend in ieder geval zeggen dat we een, soms eigenwijze, Megadeth hebben gezien. Op naar een hoogtepunt dan maar? [SG]

 

Baby Metal
Helaas moet ik Megadeth vroegtijdig verlaten om naar de Large Rockhand tent te gaan waar BABYMETAL haar eerste Nederlandse show geeft. De tent binnekomen is al een probleem, laat staan een beetje naar voren gaan. Na enkele minuten heb ik daar eerlijk gezegd ook weinig behoefte meer aan, want wat krijgen we te zien… Drie minderjarige cheerleaders die tweederangs majorettedansjes uitvoeren. Achter hen een strakke band, dat wel, maar deze Kami band heeft gewoon overal lekkere riffs gestolen en verkoopt het dan als iets origineels. Het duurt even voor de meiden beginnen met ‘zingen’. Vervolgens lijkt het wel een drievoudige aanval van Pikachu uit Pokemon. Wanneer frontvrouwe Su-metal echt probeert te zingen, klinkt het vooral vals. Sorry hoor, normaal probeer ik altijd het positieve te vinden in een show, maar dit kan je toch niet serieus nemen? Het publiek vindt het anders wel geweldig, applaus en devil horns in overvloed.

De pers mag geen foto’s maken. En wat krijg je als gevolg? De omgekeerde wereld: een tent vol Europeanen die massaal foto’s maken van een groepje Japanners. Een van de zangeressen begint aan een ballad maar wanneer er gefluit in de tent ontstaat, gooit de drummer er snel een blastdrum tegenaan. Als band bepaal je toch zelf wat je speelt? Tijdens de inleiding ging het over de ‘spirit of metal’. Daar is helaas weinig van terug te zien of horen. Obituary, helden van het death metal genre, moet ondertussen genoegen nemen met het kleinste podium van Fortarock. Bizar! Hey, daar hebben we kwik, kwek en kwak weer. Alsof we kijken naar Sailor Moon meets Gojira. Gelukkig hebben we Gojira gisteren al gezien in al zijn glorie. Nee dan voelt de muziek van de Power Rangers meer heavy metal aan dan dit. “I want you!”, klinkt er even tussen al het Japans door. Subliminal Messages? Commerciële onzin ja… en door! [LH]

 

Disturbed
Oeeeewahahaha! Heb ik net Babymetal beschuldigd van geldklopperij, krijg ik dat gevoel helaas ook bij Disturbed. Vijf jaar zijn de nu metal-iconen weggeweest. Velen, waaronder ikzelf, keken uit naar de comeback. De nieuwe plaat is goed met eindelijk een sterke cover in de vorm van Sound of Silence. Toch ontbreek er iets vandaag in Nijmegen. De band speelt strak, daar kan ik kort over zijn. Ten Thousand Fists (Fortarock telt dit jaar zelfs fifteen thousand fists) en the Game zijn een feest aan herkenning en zorgen plaatselijk voor wat kippenvel. Of heb ik gewoon honger? Toch lijkt frontman David Draiman er niet bijster veel zin in te hebben. Misschien moet hij overtuigd worden door het publiek. Anyhow, de frontman met buikje, vandaag in een soort van zwangerschapsjasje lijkt op een blanke Morpheus (uit de Matrix). Het publiek doet goed zijn best, maar het is niet genoeg. Op commando van David moeten de metalhorns weer de lucht in. Dan valt de set stil, komen er andere instrumenten op het podium en neemt de uitstekende gitarist plek achter de piano en krijgen we een fraaie uitvoering van Sound of Silence. Het slaat aan. Met een beetje moeite kan je een hoop bereiken.

Stupify, de allereerste single van de band uit 2000, weet het publiek niet helemaal warm te maken. Inside the Fire gelukkig wel en wanneer je denkt: ‘nu zijn we mee om nog een halfuurtje de terugkeer van de band te vieren’ krijgen we the Light. Een van de missers op het nieuwe album. Maar het wordt erger, want wat volgt is een hele reeks aan covers. Van Nine Inch Nails naar U2 en the Who. “For the ladies”, vult David aan. Hij wil meer dames op Fortarock. Geef hem eens ongelijk. Wanneer hij wil dat we meezingen, blijft het angstvallig stil. Enkel Killing in the Name zorgt voor diverse, dronken moshpits. Sorry David en Co, jullie zijn eindelijk terug na vijf jaar. Hebben sowieso nooit vaak in Nederland gespeeld en dan kan er geen babbeltje vanaf over het feit dat het fijn is om terug te zijn of iets dergelijks? Eerder zingt hij nog “Look in my face, deep in my soul!”, en vervolgens komen ze met een veel te lange selectie gezapige covers. Ik dacht dat Disturbed binnen hun genre juist een van de meer oprechte bands was. Nu lijkt het wel of de band in geldnood zit en daarom even alle grote metalfestivals langs gaat. Gelukkig heerst er een fijn briesje om even af te koelen. Down with the sickness? Ja, om ziek van te worden! Gelukkig zijn wij metalheads allemaal een beetje Indestructible. Volgende keer beter? [LH]

King Diamond
Vooraf gezegd was er al een aardige buzz rondom de koning van de theatrale occulte metal; het legendarische horror heavy metal definiërende concept-album Abigail zou in zijn volledigheid gespeeld worden. Vanaf opener Out From the Asylum lijkt het erop dat de frontman van het evenzo legendarisch Mercyful Fate een andere route kiest. Visueel is de stage in ieder geval goed aangekleed met trappen en, laten we zeggen, spookhuisachtige taferelen, alsof je een klassieke horrorfilm bezoekt. Het album Abigail vertelt het verhaal van een koppel dat, ondanks waarschuwingen vooraf, een oud huis op een landgoed betrekt in de zomer van 1845. Op één van de eerste nachten krijgen ze bezoek van een geest die hen een kistje laat zien met daarin het doodgeboren kindje Abigail, waarna de film duidelijk richting een tragisch klassiek horrorverhaal manoeuvreert. Gezien de aankleding van de stage is het daarom niet ondenkbaar dat de set alsnog die kant op gaat.

Tegelijkertijd is er natuurlijk het besef dat het album 40 minuten bestrijkt en het programmaboekje leert ons dat er ruim anderhalf uur gespeeld gaat worden, dus er zal wat aan opvulling gedaan worden. Dat blijkt uiteindelijk ook het geval; want na de onoverkomelijke Mercyful Fate-klassiekers Evil en Melissa wordt dan eindelijk de albumopeningstrack Funeral ingestart. King Diamond is altijd één van de weinige geweest, of misschien wel de enige, die zijn falsetto geloofwaardig en integer weet in te zetten met intensiteit die geregeld de nekharen overeind doet staan. Hoewel de jaartjes voor de beste man al beginnen te tellen, en zijn gezondheid hem af en toe in de steek laat, is zijn vocale bereik nog steeds zeer indrukwekkend te noemen. Wanneer dan Abigail met zeven zilveren spijkers weer ter grave is gedragen, krijgen we nog even Insanity voorgeschoteld en keren we weer terug naar de mainstage voor de afsluiter van vandaag. [SG]

Volbeat
Net als vorig jaar bij Slipknot, werd veelvuldig de vraag gesteld of Volbeat wel een geschikte headliner is. Na het debacle van Disturbed? Met vlag en wimpel! Waarom? Een goed begin is het halve werk. Zoals het originele nummer laten horen in plaats van covers spelen. Born to Raise Hell van Motörhead knalt door de speakers terwijl twee camera’s vooraan op standby staan en een groot doek voor het podium hangt. Plots horen we een oude Cadillac en een geit? Het doek valt, vuur spat over de mainstage en single the Devil’s Bleeding Crown van nieuweling Seal the Deal & Let’s Boogie knalt over de weide. Kijk Disturbed; dat is nou een enthousiast en spontaan respons van het publiek. Dan komen de devil horns vanzelf. Via de drive van Heaven nor Hell gaat het zelfs richting een cover. Op zich niks mis mee, zeker als het een niet zo voor de hand liggende song is als I Only Want to Be With You van 60’s popicoon Dusty Springfield. In feite is het de allereerste single van de Deense formatie. De Metallica-invloeden geven het nummer een lekker rauw randje.

“Here’s Johnny!” Aah daar is die andere invloed (rockabilly) van Volbeat en met name op vocaal gebied. Even een kort, akoestisch Ring of Fire, dat hongerig overgaat in een van de bekendste songs van Volbeat: Sad Man’s Tongue. Het publiek blijft dolenthousiast. Ook als de band grapjes maakt en even stopt met spelen: “Cuckoo!? Anybody home?!” Iedereen verrast, maar uiteraard volgt er alsnog een hels applaus. Zanger Michael Poulsen krabt even achter de oren, vol ongeloof. “You’re the real deal!” De rockshow is dan ook dik in orde. Op een groot scherm krijgt het publiek beelden van het optreden, afgewisseld met mooie visuals. Vlammen schieten regelmatig omhoog terwijl de natuur een handje meehelpt en ons trakteert op een fraaie zonsondergang. Velen achtten Volbeat niet headlinerwaardig maar misschien moest de band gewoon iedereen overtuigen. And so they did! Een uiterst fijn slot van, voor het eerst, twee dagen Fortarock! [LH]

Al met al een hele afwisselende en ook daarmee erg geslaagde editie. Volgend jaar weer twee dagen, weer dit weer en nogmaals zo’n berg goede bands svp.

Lees ook het verslag van de Fortarock-zaterdag: vlammende overwinning voor grootmeesters Gojira, circus Avatar en de brandende zon

 

Deze diashow vereist JavaScript.

 

---