The Great Old Ones, Auðn, Dodecahedron en Kjeld bieden black metal Smörgåsbord in Doornroosje

Auðn in Doornroosje, foto Paul Verhagen

Kjeld in Doornroosje, foto Paul Verhagen

Het is druk voor de deur van Doornroosje, met twee fijne shows op het programma. Wij begeven ons naar de kleine zaal voor een gitzwarte package die diverse aspecten van de donkerste uithoeken van de black metal beslaat. Het Franse The Great Old Ones is namelijk op tour met het IJslandse Auðn en voor de Nederlandse shows zijn Dodecahedron en Kjeld toegevoegd.

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen

KJELD
Het is even haasten naar een zich vullende kleine zaal want de Friese metallers van Kjeld staan al voor aanvangstijd op het podium om hun krachtige liederen de zaal in te slingeren. De dresscode is de inmiddels black metal-standaard van zwarte hoodies en leren jacks, wat ook eerlijk gezegd altijd effectief is. De focus ligt bij de band uit de Wâlden dan ook niet op show, maar op muzikale kracht en podiumpresentatie in de uitvoering. Zanger Skier daagt het publiek uit met gespreide armen, terwijl de band getormenteerde klanken uit hun instrumenten perst.

Vorige maand nog kwam het laatste wapenfeit, de EP ‘Banier fan Frisia’ uit op Heidens Hart, waarmee de identiteit van de band nogmaals onderstreept wordt. De Friestalige brul die we met een nieuw nummer nog eens vol op de neus krijgen tijdens het slot van de set bevestigt maar weer eens dat de Nederlands(talige) black metal nog zeker wat te melden heeft.

Dodecahedron in Doornroosje, foto Paul Verhagen

DODECAHEDRON
Helemaal wars van die traditie en het verleden volgt Dodecahedron. Een band die blijft opvallen door zijn warse benadering van alles, visueel, muzikaal en live-presentatie. De precisie waarmee de songs afgeleverd worden is bijna klinisch perfect en elke uithaal, of het nu drums of gitaar zijn, wordt tot zijn maximale effect benut. De switch van frontman na de release van ‘Kwintessens’ heeft bewezen geen impact te hebben op deze performance en in navolging van de imposante wijze waarom Michiel Eikenaar de teksten afleverde, heeft zanger William van der Voort, ook bekend van GGU:LL, zijn plek duidelijk gevonden met een eigen soort manische presentatie. De band werkt zich door de set heen als een machine, waarbij alle onderdelen precies klikken en perfect gesmeerd zijn. Tegenover de rauwe furie uit het Noorden, een compleet andere beleving uit Brabant dus.

Dodecahedron in Doornroosje, foto Paul Verhagen

AUÐN
Maar daarmee is het laatste woord over stijl niet gezegd deze avond, want het IJslandse Auðn is een geheel eigen beest met een bijna klassieke inslag op het podium en een elegant geluid. Zanger Hjalti Sveinson, net als zijn bandgenoten met een net jasje aan, paradeert over het podium met trage handbewegingen alsof hij een opera zingt. De hele band oogt als een stel nette jongens, dat muzikaal een verkeerde afslag heeft genomen. Want ondanks dat laagje lieflijk vernis zit er een venijn in het geluid van deze band en een kracht die onder het oppervlakte broeit en duwt, maar nooit direct tot het publiek gewend wordt. Gitaristen Aðalsteinn Magnússon en Andri Björn Birgisson bedekken dat met lagen van fijne, melancholische passages en zo ontstaat een bombastisch geluid, gevoed door het vakkundige baswerk van Hjálmar Gylfason en drummen van Sigurður Kjartan Pálsson.

Auðn in Doornroosje, foto Paul Verhagen

Auðn heeft het atmosferische black metal-geluid een bijzondere schoonheid gegeven en dat heeft hen geen windeieren gelegd, want de zaal is nog niet zo vol geweest deze avond. Als de set tot een slot komt wordt er ook aardig wat gegild als de band de armen over elkaars schouders slaat en een gezamenlijke buiging maakt, in lijn met hun algehele stijl.

The Great Old Ones in Doornroosje, foto Paul Verhagen

THE GREAT OLD ONES
En dan moet de slotact nog beginnen. De occulte symboliek van de Lovecraft-geïnspireerde metalband is al zichtbaar aan de microfoonstandaards en de backdrops bevatten artwork dat aan de kosmische horror refereert. Een thema wat duizenden bands geraakt heeft, maar door The Great Old Ones pas echt juist vertolkt wordt. De gigantische riffs, het kolkende, alles verzwelgende geluid van de Fransen vat die concepten en de screams dragen de overweldigende kracht uit die in de muziek gevangen wordt. Het gaat dus een goed uur stevig los dus. De sound van deze heren is een mix tussen black metal en doomy sludge, met een verpletterend effect. Gehuld in gezichtsverhullende hoods staat de band als een stel priesters van de Cthulhu cultus hun woord te vertolken, de luisteraar meenemend van Innsmouth tot het onbekende Kadath.

Een kort intermezzo vindt plaats, met de ‘Tekeli-Li’ intro ‘Je Ne Pas Fou’, waarna we toch afstevenen op een laatste climax en het eind van een machtige set op een avond waar we van vier uiteenlopende stijlen mochten genieten. Een deel van de bezoekers is na de IJslandse band al afgehaakt. Een gemis, maar voor ieder wat wils vandaag.

Meer werk van Paul Verhagen op zijn website en hieronder: