Molassess, foto Ryanne van Dorst

Debuutalbum Through The Hollow verscheen vrijdag bij Season of Mist en daarmee is het hoog tijd voor het verhaal van Molassess. We betitelden ze eerder als Nederlandse supergroep en dat is met vier kernleden van The Devil’s Blood ook niet zo gek. De eerste langspeler laat horen dat ze die kwalificatie ook meer dan verdienen. Tot nu toe baseerden we dat op grootse indrukken van de eerste show op Roadburn Festival 2019 en de dat jaar verschenen eerste EP waarop de occulte rock van hoog niveau was.

We kunnen je geruststellen: Molassess levert een debuutalbum van indrukwekkende proporties af. Through The Hollow is een bedwelmende plaat die je onverbiddelijk naar binnen zuigt. Meer daarover binnenkort in de albumreview op NMTH. We grepen de kans aan om frontvrouw Farida Lemouchi te spreken over deze nieuwe formatie, hoe een verzoek van Roadburn Festival tot deze band leidde, over het tot stand komen van de plaat, vergelijkingen met The Devil’s Blood (naast Farida doen ook bassist Job van de Zande en gitaristen Oeds Beydals en Ron van Herpen mee), verwachtingen, ambities, haar broer Selim en de ontdekkingsreis van Molassess. En hoe komen ze eigenlijk aan toetsenist Matthijs Stronks (Donnerwetter) en drummer Bob Hogenelst (Birth Of Joy)? De Eindhovense toont ambitie: “We zijn nog lang niet klaar. We zijn net begonnen en gaan zeker nog een plaat maken.”

Door Ingmar Griffioen

Luister Through The Hollow:

Je zou zeggen dat het voor de leden van Molassess extra spannende tijden zijn rond de albumrelease. “Ik vind het ook wel fijn dat de plaat uit is”, reageert Lemouchi. “Daar hebben we zo hard aan gewerkt. Het album was al een tijd klaar en nu kunnen we hem dan loslaten. Dat voelt fijn.” Molassess had het geluk dat alles al was opgenomen toen de coronacrisis in Nederland arriveerde. “We moesten nog wel mixen en dat was lastig. Het was omslachtig om via Skype te bespreken wat we hadden beluisterd en dat moest dan weer naar Pieter (Kloos, die na de productie ook de mix en master verzorgde, IG) en zo ging dat de hele tijd heen en weer. Dat was best een tijdrovende klus zo. Maar het is toch gelukt.”

Een paar stappen terug naar het ontstaan van Molassess: Heb je er nog over na moeten denken, toen Walter Hoeijmakers van Roadburn Festival je verzocht om een compositieopdracht te doen?
“Walter had ons allemaal gepolst ja. En nee, daar hoefde ik niet over na te denken. Daar zei ik wel meteen ‘ja’ op en de rest ook. Dat gingen we meteen doen ja.”

Molassess live op Roadburn, foto Roy Wolters

Was het zo’n goed voorstel?
“Ik denk dat het altijd al wel in de lucht hing dat we ooit weer iets zouden gaan doen. Maar iedereen was ook met zijn eigen shit bezig, dus het moment was er gewoon nog nooit. Toen Walter dat vroeg, was het moment duidelijk wel daar. De timing was ook goed.”

Het pakte ook erg goed uit, dat podiumdebuut op nota bene de Main Stage van Roadburn Festival.
“Ja, dat was een goede show”, blikt de zangeres terug met gevoel voor understatement. “Een volle zaal, iedereen was benieuwd en wij hebben echt een gave show gespeeld. Vind ik dan. Het was even wennen, maar wel gaaf. Je hebt er heel lang naartoe gewerkt, en nieuwe muziek gemaakt, en dat wil je op een gegeven moment dan ook echt spelen. Dus het was ook echt een ontlading.”

Op Roadburn stonden jullie voor het eerst in zo’n 5 jaar weer samen op het podium?
“Niet helemaal. Zo hadden Job en Oeds het jaar daarvoor samen op Roadburn gespeeld in Iron Chin. Ik heb nog wel eens met Rons band ZooN meegedaan op het podium en Oeds speelde al eens met Bob. Maar zo in deze formatie niet, dat was echt de eerste keer.”

Was het vanzelfsprekend dat Molassess geen one-off was? Dat het een echte band zou worden?
“Nou, in eerste instantie niet, maar in de voorbereiding naar de show toe was het eigenlijk best snel beklonken: dat dat niet alles was, dat we gewoon door zouden gaan en op zijn minst een plaat zouden maken. Alles ging vanzelf, heel organisch. We hadden duidelijk nog een hoop te doen met elkaar, dus dat was echt te gek.”

In die fase was er nog geen label als Season of Mist in beeld?
“We hebben op de dag van Roadburn die dubbele single, of EP, Mourning Haze / Drops of Sunlight uitgebracht. Dat hebben we bij Ván Records gedaan. Later is pas Season of Mist in beeld gekomen.”

Dat was meteen een interessante release. Ik vond Mourning Haze aardig proggy, met bijna jazzy toetsenspel erin.
“Ja, dat is echt Matthijs z’n ding, haha, lekker jazzy pianospelen.”

De leden van de band zijn dezelfde muzikanten die Walter Roadburn benaderde. Maar waarom koos hij voor drummer Bob Hogenelst en toetsenist Matthijs Stronks? Die hebben toch helemaal geen occulte sporen verdiend?
“Zij komen juist helemaal niet uit dezelfde hoek en dat maakt het uiteindelijk ook zo interessant. Zeker omdat het ook mensen zijn die je wel hebt gezien in andere bands. En Oeds had al eens met Bob gespeeld in de Motörhead-tribute Lemmy Lives, dan weet je ook dat het een goede muzikant is.”

Through The Hollow is een plaat die me echt meezoog, meteen al in het lange titelnummer. En het eindigt ook al met zo’n lang nummer van ruim 10 minuten. Is dat bewust?
“Nee, zo lang duurt het nummer gewoon. Je gaat er niet voor zitten om ‘nu een nummer van 10 minuten te maken’, maar het is dan gewoon uiteindelijk 10 minuten. Zo is het. Op een gegeven moment is een nummer af en dan gaan we het in de studio opnemen. Soms verandert er daar nog wel eens wat, bijvoorbeeld een ander begin of einde.”

Epische slotsong The Devil Lives:

Heeft Pieter Kloos daar dan een rol in?
“Daar heeft Pieter zeker een rol in. We zijn dan echt met de band en hem samen aan het opnemen. Soms kom je er dan achter dat iets niet werkt en daar heeft Pieter dan ook ideeën over. Daar luisteren we graag naar.”

Hoe komt zo’n tracklist dan tot stand? Zijn sommige nummers belangrijker?
“Nee, alle nummers zijn even belangrijk. Sommige nummers horen bij elkaar, vloeien in elkaar over of hebben tekstueel overlap. Je gaat luisteren tot iedereen tevreden is dat dit de volgorde is.”

Jouw zang in The Devil Lives (maar ook in The Maze of Stagnant Time) brengt me terug naar The Heavens Cry Out for The Devil’s Blood (van debuut-EP Come, Reap). Get Out From Under heeft ook dat seancegevoel, die bedwelmende gitaarlijnen en melodieën. De muziek van The Devil’s Blood mag nog best doorklinken in Molassess?
“Ja, dat is niet echt een keuze. Je gaat gewoon met elkaar muziek maken en natuurlijk hebben vier van ons ook in die band gezeten en daar heb je dingen van meegenomen. We hebben er niet over nagedacht of het zo moest gaan klinken of juist niet. Dat proberen we gewoon helemaal los te laten. Dit is gewoon wat eruit is gekomen. Je kan er van alles in horen. Dat heeft misschien ook wel met bepaalde verwachtingen te maken. Ik zing, weet je wel, dus dat is al hetzelfde. Er zijn natuurlijk dingen te vergelijken. En dat is ook allemaal prima.”

Hoe worden de muzikale keuzes gemaakt in Molassess? Hoe ontstaan nieuwe nummers?
“Heel vaak hebben Oeds en Ron ideeën, beginnen, riffen, of een half nummer. Een soort blauwdruk. Dan wordt er gejamd en gekeken wie wat gaat doen en waar we verder aan gaan werken. Dan gaan we ook nadenken over teksten, dan ga ik met Oeds kijken waar het over moet gaan en dat wordt dan weer een tekst. Het is wel heel veel samenwerking. Soms zijn er ook al stukken tekst en dan zoeken we een liedje dat daarbij kan. Dan gaan we ermee werken en repeteren en zo groeit het tot een liedje. Heel democratisch en ook organisch eigenlijk.”

De titel is te vertalen als ‘Door de holte’. Zit daar een bepaalde gedachte achter?
“Dat je door een leegte, een holte heen moet. Je blijft er altijd doorheen gaan, het is nooit eindig. Het blijft op de een of andere manier maar terugkeren.”

Molassess – Through The Hollow, artwork: Max Rovers

De hoes doet me daar ook aan denken. Het zijn niet helemaal holtes, meer halve planeten of kommen die steeds kleiner worden als Russische Mamushka poppetjes.
“Haha, ja. Het blijft maar doorgaan, als in de kosmos zwevende lichamen. Het is oneindig. De hoes is gemaakt door mijn neef Max Rovers, die designer is. Hij was vanaf het begin heel erg betrokken. Hij heeft ook het eerste Molassess-logo gemaakt. Het was eigenlijk vanzelfsprekend dat hij ook de hoes ging ontwerpen. We hebben hem geen opdracht gegeven. Hij heeft gewoon het hele proces, de muziek en de tekst meegekregen en ondertussen was hij dit aan het maken. We zijn heel blij met het resultaat.”

De band is vernoemd naar het slotakkoord, of in ieder geval laatste nummer op Selim Lemouchi’s laatste plaat Earth Air Spirit Water. Dat is nogal een statement. Blijft Molassess daarmee ook altijd een eerbetoon aan je broer en zijn erfenis?
“Ja, als je dat zo wilt noemen. Ik zie het niet zozeer als een eerbetoon. Het is meer dat we voor eeuwig verbonden zijn. Ik kan dat ook wel allemaal niet doen. Maar als het zo voelt en die naam klopt gewoon, dan is dat het. Je kunt over die dingen heel erg gaan nadenken, dat het wel of juist niet zou moeten, maar dan zou het pas echt in de weg zitten. We proberen juist heel erg om dat niet te doen, het gewoon ‘te laten zijn’ en dat werkt eigenlijk heel goed.”

Hoe kwam die naam dan tot stand?
“Het was een heel speciaal lied, het laatste ding dat ik met Selim gedaan heb. Je moet toch een naam bedenken en toen kwam dat in me op. Ik vond het ook toepasselijk, omdat Molasses(s) een soort stroop is. Die blijft toch aan elkaar zitten op de een of andere manier, dus alles is verbonden. Dat vond ik ook wel symbolisch voor ons.”

Oeds Beydals met Molasses op Roadburn, foto Roy Wolters

In de press-sheet lezen we ‘The new light that follows the one great death’. Ook een duidelijke referentie.
“Ja. Ik denk dat er heel veel referenties zijn. Dat kan ook niet anders. We hebben zo’n geschiedenis met elkaar en als je dan samen muziek gaat maken… dat is allemaal in ons. Dat kun je moeilijk ontkennen. Dat zou raar zijn.”

Het is inmiddels ruim 6 jaar geleden dat je broer overleed. Ik kan me voorstellen dat je destijds niet op vragen daarover zat te wachten. Hoe is dat nu?
“Soms is het niet leuk of denk ik: ‘alweer’. Maar het is ook logisch, dus ik heb daar helemaal geen last van. Ik vind het ook helemaal niet vervelend om het over mijn broer te hebben, maar het is wel zo dat we een nieuwe band zijn en we hebben een nieuwe plaat, dus daar wil ik het vooral ook over hebben. Maar als het gesprek erop komt, dan is dat prima. Het is er gewoon allemaal. Je hoeft er ook niet moeilijk over te doen.”

Kun je zeggen dat de muziek die je samen met Selim hebt gemaakt nog de huidige muzikale keuzes beïnvloedt?
“Dat vind ik een moeilijke vraag. Keuzes dan weer niet. Wij maken die keuzes. Hij niet. Hij is er niet. Op die manier kan hij er ook geen invloed op hebben, maar we hebben wel veel van hem geleerd en ik denk ook aan hem. Ik denk heel vaak aan hem. Ook als ik muziek aan het maken ben. Dat kan niet anders. Maar het kan ook zo zijn dat ik denk – hoewel dat in de band minder is voorgekomen – ‘dat zou hij heel anders gedaan hebben. Jammer dan, want ik doe het toch zo’.”

Was hij als bandleider zoveel sturender en bepalender?
“Nou, Selim schreef alles. Die had van tevoren heel goed in het hoofd hoe iets moest worden en dat gingen wij zo doen. Daar kon ook nog wel van alles aan veranderen in het bandproces, maar dat is een heel ander uitgangspunt natuurlijk. Wij werken op een heel andere manier. Wij zijn totaal iets anders; andere entiteit, andere mensen, andere band, andere… alles. Alles anders eigenlijk.”

Ik las ook over ‘the new sonic search of Molassess. An infinite search for personal and spiritual renewal’. Jullie zijn op zoek naar… een bepaald geluid?
“Niet zozeer naar een bepaald geluid. We zijn bij elkaar gekomen voor Roadburn, dan ga je muziek met elkaar maken en ga je op een soort ontdekkingsreis. Dat is helemaal nieuw. Dan moet je elkaar leren kennen en ontdekken, de bandenergie en al die dingen zijn allemaal nieuw. Dus dat is op die manier een zoektocht.”

Molasses op Roadburn, foto Roy Wolters

Daarbij komen de persoonlijke en spirituele vernieuwing vanzelf of is dat een doel?
“Haha, nou doel… Dan zeg ik heel vaak ‘het is gewoon zo’, maar als je iets gaat creëren met elkaar, dan stop je daar heel veel van jezelf in en ik maak dan persoonlijk allerlei processen door. Daar groei ik van, dat is ontwikkeling, zowel spiritueel als technisch en als mens. Het is een soort therapie soms wel. Om dat allemaal te doen: het te maken en dan aan mensen laten horen, dat is best wel een ding om dat te doen. Dat vind ik best wel eng; dat je iets maakt, heel persoonlijk, en het dan weggeeft…”

Er zijn al reviews binnen, onder andere van Decibel Magazine. Is dat heel spannend? ‘Als ze het maar goed vinden’.
“Nou nee. Niet: ‘Als ze het maar goed vinden’. Wij hebben die plaat gemaakt, ik heb dat gedaan en ik vind het goed. Wij hebben daar heel hard aan gewerkt, heel hard ons best voor gedaan en zoals het geworden is, dat is zoals het moet zijn. Dus die plaat is goed. Als niemand het mooi vindt, dan is dat heel jammer, maar dan ben ik nog steeds blij dat ik die plaat gemaakt heb. Dan ben ik er nog steeds heel blij mee en trots op. Dus dat doet daar niet aan af, maar natuurlijk is het leuker als mensen het wel gaaf vinden. Maar dat is niet het doel voor mij. Dat moeten we dan maar zien.”

Hoe is de relatie met label Season of Mist? Gaan jullie daar meer platen maken?
“We hebben gewoon een contract, maar ik heb niet het gevoel dat we nu allemaal dingen moeten opeens. We hebben een bepaalde vrijheid om te doen wat we willen en we gaan echt nog wel een plaat maken hoor”, grinnikt Lemouchi. “We zijn nog lang niet klaar. We beginnen net.”

Ambitieus! Hoe ziet de ambitie er verder uit, nu jullie helemaal niet weten of je kunt gaan spelen?
“Nee het is heel onzeker allemaal. We hebben in januari wel een tour staan met Tribulation en BØLZER, maar ja… Ondertussen wordt er alweer volop muziek geschreven, gaan we gewoon door en bedenken we ook andere dingen die we kunnen doen. Je moet creatief zijn, alternatieve plannen maken. Als we straks wel kunnen spelen, dan zijn we er in ieder geval klaar voor.”

Through The Hollow is 16 oktober verschenen bij Season of Mist en onder meer te beluisteren via Spotify en Bandcamp (waar je de plaat meteen in diverse formats kan bestellen):

Opeens waren ze daar in 2018: RRRAGS! Ron, Rob en Rob met een fikse smak vuige vintage en bluesy rock en een door Marcel van de Vondervoort geproduceerde debuutplaat. Die hielden ze ten doop op Roadburn 2018 (interview hier) met een van smartvolle emotie doortrokken show ter ere van gevallen mentor Bidi. Zo’n moment waarop je weet dat we er weer een klasse band in de Benelux bij hebben. Dat beseften we natuurlijk al aardig toen we de debuutplaat hoorden en hoopten we al toen we de line-up zagen met klasbakken Ron van Herpen (Astrosoniq, Molasses en ex-The Devil’s Blood), Rob Zim (o.a. Lords of Altamont) en Rob Martin (ex-Bliksem). Dat moet er dan toch maar weer even uitkomen en dat deed het.

Door Ingmar Griffioen

En ook vrij plots zijn ze dan weer present voor een nieuwe langspeler. Er viel een promo in de mailbox, nog een mailtje en een week geleden kwam er een video uit. Dat was het wel. RRRAGS is terug en de muziek gebiedt eigenlijk om dat van de daken te schreeuwen. Zeker omdat het fijne Nederlandse label Lay Bare Recordings vandaag het album High Protein uitbrengt. Werd de zelfgetitelde debuutplaat voorafgegaan door de ruige single ‘Bones’, de opvolger kreeg een voorproef die meer de bluesy, gloedvolle jamkant van het Belgisch-Nederlandse powertrio benadrukt. Maar ook hier is het weer de donkere strot van Rob Martin die meteen opvalt, die RRRAGS zo tekent en de sfeer bepaalt.

Het is weer heavy 70ies, psychedelische en bluesy rock, die de klok slaat. Die van donker groovend, naar gloedvol en ingetogen en voluit jammend gaat. Geen 10 minuten spacend slotstuk als op het debuut, maar ‘Window’ broeit wel vijfenhalve minuut intens onderhuids en – dat is stiekem het voordeel van digipromo’s – daarna begin je gretig weer vooraan met opener ‘The Fridge’ waarop de soulvolle uithalen, grooves en psych-riffs je weer om de oren vliegen. Middenstuk ‘Sugarcube’ is verre van zoet, maar een hoekig stampende rocker waar de vonken vervaarlijk van afvliegen. Het is, kortom, een afwisselende affaire die qua draaibeurten rap richting de dubbele cijfers toert. De tweede plaat is ook weer van a tot z geproduceerd door ‘Grand Wizard of Oss’ Marcel Van De Vondervoort.

RRRAGS is natuurlijk een band die je – zeker als je een clubshows van ze, een supportshow voor Monster Magnet of een festivalgig op Desertfest of Roadburn hebt meegemaakt – dwingt om ze live te gaan aanbidden. Een groep waarvoor je gerust het drievoudige zou neertellen om tot de 30% te behoren die straks hopelijk weer wel naar binnen mag om haar te slaan, bierpullen te legen en mateloos te genieten van klasse gitaarmuziek als dit. Alles om Rob, Rob en Ron weer ouderwets tekeer te kunnen zien gaan en de “dark side of my soul” te bedienen. ‘Messin with my mojo’? Yes please! Waar kunnen we tekenen? Laten we hopen dat die shows met Monomyth straks in november alsnog door kunnen gaan. In de woorden van Martin: “I am a man of few desires”, maar liveshows horen daar toch zeker wel bij. Nu ja, nog even geduld maar weer.

Voorlopig maar eens deze totaal grijs digidraaien. Bestellen doe je bijvoorbeeld via de RRRAGS-Bandcamp. Luisteren kun je ook onder meer via Spotify:

Dichterbij een The Devil’s Blood-reünie gaan we echt niet meer komen. Roadburn heeft voor een compositie-opdracht vier leden van de legendarische Eindhovense formatie rond de in 2014 overleden Selim Lemouchi samengebracht: gitaristen Oeds Beydals (Death Alley), Ron van Herpen (Astrosoniq, RRRags), bassist Job van de Zande (DOOL) en zus Farida Lemouchi op zang. En met op drums geweldenaar Bob Hogenelst (Birth Of Joy), op toetsen Matthijs Stronks (Donnerwetter) en projectleider ‘Grand Wizard of Oss’ Marcel Van De Vondervoort (Astrosoniq). De tweede compositieopdracht is MOLASSES gedoopt, naar het laatste nummer van het album Earth Air Spirit Water Fire van Selim Lemouchi & His Enemies. Om te zeggen dat we hier enorm naar uitzien is even overbodig als Brexit of truffelburgers. Het enthousiasme laat zich maar lastig beteugelen en we zijn razend benieuwd of het wachten is tot april 2019 voor we iets te horen krijgen van deze formatie.

Door Ingmar Griffioen

Roadburn heeft in korte tijd een enorme reputatie opgebouwd met zogenaamde ‘commissioned pieces’ of ‘compositieopdrachten’; stukken die zorgvuldig geselecteerde artiesten in opdracht en exclusief voor het festival ontwikkelen. Vorig jaar beleefde het fenomeen een bijzondere dubbele vuurdoop met Vánagandr: Sól án varma (leden Misþyrming, Naðra, Svartidauði en Wormlust) en Waste Of Space Orchestra door de brute Finnen van Dark Buddha Rising en Oranssi Pazuzu. Dit jaar zijn er drie compositieopdrachten en de eerste gaf al aan dat de ambitieuze lat erg hoog ligt: Tom G. Warrior speelt met Triptykon en het Metropole Orkest een Celtic Frost Requiem. Nu toept Walter Roadburn nog over met de aankondiging van MOLASSES. En oh ja, er komt dus nog een derde compositieopdracht.

THE DEVIL’S BLOOD EN ROADBURN
De geschiedenis tussen The Devil’s Blood en Roadburn is intens. In Roadburn 2008 speelde de band rond Selim Lemouchi er de eerste show ooit, op uitnodiging van Lee Dorrian die daar de 20e verjaardag van zijn Rise Above Records vierde. Een jaar later had The Devil’s Blood nog enkel de EP Come Reap uit, maar zich daarmee én met de geruchtmakende live-rituelen al internationaal in alle juiste kijkers gespeeld. Dus werd Roadburn weer aangedaan. Op 11 september 2009 bracht de groep debuutalbum The Time of No Time Evermore uit via Ván Records en twee jaar later volgde met The Thousandfold Epicentre de meest geslaagde blauwdruk van hun mix van occulte hardrock en heavy metal.

Death Alley & Friends op Roadburn 2016: Oeds Beydals met oud-The Devil’s Blood collega Ron van Herpen // foto: Roy Wolters

Ook in 2012 en 2013 zou The Devil’s Blood op Roadburn spelen, maar beide keren ‘intervenieerde het lot’. Enkele maanden voor de 2013-editie ging de groep uit elkaar. Datzelfde jaar vormde de getroubleerde frontman Selim Lemouchi & His Enemies en bracht wederom een duistere en intrigerende plaat uit op Ván Records, nu in de vorm van psychedelische rockopera Earth Air Spirit Fire Water. In dit interview vertelde hij er alles over. De verrassing was derhalve niet enorm groot toen Roadburn in december 2013 de boeking van Selims nieuwe project aankondigde. Wederom gunde het lot ons geen weerzien. Ruim een maand voor het festival benam Selim Lemouchi zich het leven. Op Roadburn 2014 trad de groep wel een laatste maal op. Op de zondagse Afterburner, in een halve cirkel rond de alom voelbare leegte, zorgden zus Farida en His Enemies voor weer een zeer emotionele mijlpaal in de geschiedenis van het festival.

Farida Lemouchi met GGU:LL op Incubate 2015, foto Ingmar Griffioen

VIJF JAAR VERDER TERUG IN TILBURG
In april 2019 wordt er weer een flinke nieuwe paal in de Tilburgse grond gehamerd, iets waar we natuurlijk wel wat aan gewend zijn geraakt, maar toch… Toch zagen we er een van deze omvang niet aankomen. Of het goed zal zijn? Daar durven we gezien de deelnemers, stuk voor stuk rasmuzikanten en niet zelden enorme perfectionisten, wel aardig wat geld op in te zetten. Bovendien staat dit project al een behoorlijke tijd in de steigers. Op Roadburn 2018 meenden we de eerste voortekenen van een ander project al te zien, maar werd ondertussen al over deze compositieopdracht gesproken. Opvallend genoeg zijn er nog meer The Devil’s Blood-krijgers actief op de komende Roadburn. Oud-gitarist Thomas Pablo Sciarone speelt op vrijdag 12 april met zijn uitstekende band GOLD in het Patronaat ter viering van het aanstaande album. Mocht er nog een derde gitarist…

Ruim vier jaar zijn er gepasseerd sinds Selim Lemouchi & His Enemies de laatste noten lieten wegsterven in 013. Vier jaar waarin de leden zich in talloze formaties lieten horen, waarin we niet zelden weer iets van Selims hand meenden/hoopten te herkennen. Ruim vier jaar waarin de Eindhovense bandleider nog steeds enorm gemist wordt. Op Roadburn 2019 is het iets meer dan vijf jaar na zijn voortijdige dood en zullen The Devil’s Blood en zijn muziek weer meer levend dan ooit zijn.

MEER
– Meer informatie over MOLASSES op de Roadburn-website.
– Ook deed Farida Lemouchi tegenover Decibel magazine een boekje open over de oorsprong van MOLASSES. Lees het interview hier.
– (Weekend-)Tickets voor Roadburn Festival, dagtickets gaan 13 december in de verkoop.

De laatste incarnatie van Molasses:

Astrosoniq, foto Anna Apostata

Opeens waren ze daar weer: Astrosoniq. In de zomer van 2015 stonden ze op Woolstock in Tilburg en dat beviel zo goed, dat ze besloten zo’n show in ieder geval jaarlijks te doen. Een jaar later speelden ze een intense set op Roadburn, het festival waar ze zo’n innige band mee koesteren, Het leverde de geruststellende gedachte op dat de Spacerockers of Oss een vast gegeven zouden blijven. Juni 2017 sloeg het noodlot echter toe: boeker, manager, geluidswizard en vriend Bidi overleed. Ook nu bleek het collectief een rots in de branding en een jaar later presenteerden ze een plaat, opgedragen aan Bidi van Drongelen, en vol met bijdragen van muzikanten uit de Bidi Bookings-stal.

Lees de recensie van Big Ideas Dare Imagination

Op een veelbewogen Roadburn-editie waarde de geest van Bidi uitgebreid rond, niet in het minst bij het optreden van RRRags, een band waarin twee Astrosoniq-leden een grote rol spelen. Gitarist Ron van Herpen speelde in Hall of Fame alsof z’n leven ervan afhing en producer en geluidswizard Marcel van de Vondervoort zat op de eerste rij, zichtbaar genietend van elke noot in zijn rolstoel. Met het duo zijn ook de oudgedienden en huidige vaste kern van Astrosoniq genoemd en dus bood Roadburn een uitgelezen kans om Van de Vondervoort en Van Herpen te interviewen over die nieuwe plaat, Oss, Roadburn, vrienden voor het leven en muziek.

Door Ingmar Griffioen

Wat was dit voor Roadburn voor jou Ron?
“Wel een speciale, omdat het dit de eerste zonder Bidi is. Het is voor mij elk jaar weer een reüniegevoel, met mensen die ik eigenlijk alleen hier zie. En vaak moet ik ook nog spelen, dit jaar al voor de negende keer. Het is toch altijd wel een uniek moment in het jaar.”
Marcel: “Wij zijn natuurlijk ook verbonden met Walter, echt een vriend van de band. Hij heeft veel voor ons gedaan, echt concreet met z’n videoshows.”

Is het daarmee ook begonnen?
Ron: “Hij schreef ook voor iets…”
Marcel: “Ja daarvoor was Walter manager van de hardrockafdeling van Fame in Amsterdam. Ik kwam daar omdat ik iets gehoord had van de band Goatsnake en ik kocht een paar stonerplaatjes. Bij de kassa schoof Walter een collega aan de kant: ‘Ho, dit is mijn klant’. Hij zei: ‘Weet je Goatsnake is nog niet uit. Schrijf je adres even op’. En toen heeft hij mij een tape gestuurd van de plaat die nog niet uit was. Dat was heel spannend.”

Ron: “Bestonden wij toen al?”
Marcel: “Toen bestonden wij net. Dus ik zei: ‘Wij hebben een bandje en misschien vind je dat ook wel leuk’. Ik wist helemaal niet wie Walter was en heb hem Astrosoniq gestuurd. Hij was volgens mij klaar met de Watt, waar hij voor schreef, en had de Roadburn-site. Daar kwam opeens een recensie en die prees de plaat aan als de beste in jaren. Toen zijn we een beetje gaan mailen en is die connectie gekomen. Vrij kort daarna heeft hij ons ook uitgenodigd voor Roadburn (2003).”
Ron: “Toen was het nog eendaags en in de Effenaar met Fu Manchu, 35007…”
Marcel: “Walter is toen regelmatig met ons meegegaan in het clubcircuit.”

Laatste plaat Quadrant stamt uit 2009. Is het dan op een gegeven moment vanzelfsprekend dat er een nieuwe Astrosoniq komt?
In koor: “Dat was het even niet.”
Ron vervolgt: “Het is wel altijd zo dat we te veel opnamen. Zodat we konden kiezen voor de plaat en – het klinkt misschien een beetje raar – maar ik was ook altijd bang dat ik geen inspiratie meer zou hebben. Dus ik hield altijd goede nummers achter de hand; ‘als ik geen ideeën heb, kan ik altijd nog een EP uitbrengen. Dan kan ik het nog even rekken’. Ook voordat Bidi overleed waren we het wel eens dat dit te goed was om op de plank te laten liggen. ‘Die plaat moet er eigenlijk gewoon komen’.

Astrosoniq op Roadburn 2016 // foto: Roy Wolters

“In 2015 gingen we ook weer eens spelen, eerst op Woolstock in Tilburg, wat eigenlijk ook een try-out was voor Roadburn 2016. Na een paar jaar pauze begon het weer te jeuken en dat live spelen beviel supergoed. Toen was eigenlijk de kogel wel door de kerk dat die plaat er gewoon moest komen. En toen Bidi overleed, vonden we dat we extra hard aan het werk moesten om ‘m nu af te maken. We hebben veel gasten uitgenodigd, die allemaal een connectie hebben met Bidi, en zijn het hele archief door gaan spitten. Het was echt bizar wat we allemaal tegen kwamen. ‘Waarom vonden we dit niet goed genoeg voor de plaat!?'”

Marcel: “Sommige dingen zijn ook wel helemaal boven zichzelf uitgestegen door de toevoegingen van de gasten. We hadden een lomp nummer met een atmosferisch intro gemaakt en dat zingt RJ (Robert-Jan Gruijthuijzen, iG.). Die zang maakt dat nummer.”
Ron: “Verder zingt Rob Martin een nummer en Peggy Meeussen, ook van Bliksem. En Joris Dirks, dat was een mooi verhaal. Dat nummer vond ik eigenlijk een beetje te gewoon. Joris hoorde dat en vond het helemaal geweldig. ‘Ok, jij mag het hebben. Doe ermee wat je wilt’. Hij heeft daar echt zijn eigen ding van gemaakt. Ik ben echt heel trots op die plaat. Het is echt een volwaardige Astrosoniq-plaat en misschien wel een van de meer experimentele. Eigenlijk zit die wel in het rijtje Made In Oss. Wat minder psychedelica, maar qua experiment…”
Marcel stemt in: “Met een verhaal van 10 minuten, dat spoken word is ook een nieuw ding voor ons.”
Ron: “Aangevuld met vocalen van Peggy he.”
Marcel: “Een oude vriend van ons die teksten schreef voor A.P. Lady, de voorganger van Astrosoniq, die heeft dat verhaal geschreven. Dus alles haakt in elkaar.”
Ron: “En natuurlijk twee nummers die onze eigen zanger Fred heeft ingezongen. Het is eigenlijk een mooie plaat met veel mensen die ook in Bidi’s stal zaten.”

Astrosoniq – Big Ideas Dare Imagination, de tracklisting

Is het daarmee ook een Astro-overzicht?
Ron: “Misschien, maar eigenlijk waren alle opnames wel van de Quadrant-sessies. Toen hadden we eigenlijk twee platen moeten uitbrengen, haha.”
Marcel: “Net als bij Soundgrenade.”
Ron: “Ha ja en dat hadden we eigenlijk bij Made In Oss ook al. Toen hadden we Speeder People opgenomen en vonden we het gaaf eens een keer een lange cd te maken, maar dat hadden er ook twee kunnen zijn.”
Marcel: “Dat was de langste, die duurt echt zo lang als een cd toen kon duren. Nu hebben we zes songs en die zijn niet allemaal 3 minuten en het is gewoon echt een mooie verzameling. Als je geforceerd nummers erbij… Dit klopt gewoon. Het is ook wel echt Astro, dus we kunnen er ook wel mee wegkomen dat het allemaal een totaal andere sfeer heeft. Ik denk wel dat het een van onze donkerder platen is.”
Ron: “Klopt. En dat heeft niet zozeer te maken met het overlijden van Bidi, maar dat komt toevallig zo uit.”

Astrosoniq koos er wel bewust voor om Big Ideas Dare Imagination op de sterfdag van Bidi uit te brengen.
Marcel: “Het is een soort eerbetoon aan hem. Hij was natuurlijk enorm belangrijk voor ons. Eigenlijk waren we nog met z’n drieën; Ron, ik en Bidi. Het draaide bij Astro nooit alleen om de livemuzikanten, ook de crew telde mee. Onze geluidsman was net zoveel in het bandje als wij. Bidi is vanaf het begin belangrijk geweest. Dat werkte twee kanten op. Ik denk dat als hij niet bij ons was gaan managen, dat hij nooit een boekingskantoor had gehad. En hij heeft verschrikkelijk mooie dingen voor ons gedaan. Het is dus een speciale plaat geworden.”

Bidi bij Astrosoniq

Jullie treden maar weinig op. Marcel, je vertelde al hoe moeilijk dat voor je is.
Marcel: “Het is heel moeilijk om met rolstoel op podia terecht te kunnen. Dus je moet je plekken kiezen. Als je serieus een album wilt promoten, kun je het je eigenlijk niet veroorloven om heel kieskeurig te zijn. Dat is al heel anders, vergeleken met bijvoorbeeld hoe zij met RRRags bezig zijn. Zij hebben een aanloop naar Roadburn gedaan en dan sta je op mooie, punkachtige plekken, maar dat zou het voor mij niet worden. Ik ben al blij als ik daar als publiek naar binnen kan.”
Ron: “Je komt erachter dat veel plekken niet op rolstoelen zijn ingericht. In de oude 013 zat een krultrap naar de Green Room, dat gaat ‘m niet worden. Daar denk je eerst niet bij na en dat is dan best confronterend.”

Bij nieuwbouwpodia is vaak wel aan mindervaliden gedacht, maar dan in het publiek.
Marcel: “Ja, het zit echt niet op de radar. Uiteindelijk zitten er in Nederland 250.000 man in een rolstoel, dat is – naar muzikanten vertaald – ook maar een klein groepje mensen. Ik snap dat je niet de middelen hebt om daar de wereld voor aan te passen. Maar het zou handig zijn om op openbare plekken… en Nederland daar vorig jaar het VN-convenant voor ondertekend. Officieel moet iedereen zich er nu aan houden, maar de overheid wil niet alle middenstanders dwingen. Maar ja dat is politiek… Nu kiezen we onze momenten. Onze instelling is: ‘We komen alleen maar als je een ramp en een invalidentoilet hebt’ en dan maakt het ons niet zoveel uit wat de plek is.”

Ron, neem je ook dingen uit RRRags mee naar Astrosoniq en andersom?
Ron: “Dit is eigenlijk allemaal al opgenomen voordat RRRags in beeld kwam. En het is nu ook niet zo dat we hierna met Astrosoniq stoppen. Het concept dat we hadden dat stopt wel, want Bidi is er nu niet meer. We hebben gezegd: ‘Ok, we gaan weer spelen, maar dat doen we wel in originele samenstelling en anders gaan we het niet doen. Nu valt een iemand weg, als studioband blijven we sowieso bestaan. Als we ooit nog live gaan spelen, dan zal dat wel in een compleet andere setting zijn dan iedereen gewend is.”

Komt de plaat ook nog uit via het eigen Spacejam Records? Bestaat dat nog?
Marcel: “Het bestaat nog, maar marginaal als eigen independent uitlaatklep. We zitten bij Ván Records, daar is de eerste plaat ook heruitgebracht op vinyl. Dat was eigenlijk een droom…”
Ron: “Hij is prachtig, echt schitterend.”
Marcel: “Ja, dat is fantastisch geworden. Een mooie dubbelaar met die hoes; een zilveren krater op een maan met haar. We hebben een limited edition uitgebracht met nummers die van A.P. Lady nog op de plank lagen erbij, dus dan heb je het hele startsein.”

Death Alley & Friends, gitarist Oeds met rechts oud-The Devil’s Blood collega Ron van Herpen // foto: Roy Wolters

Astrosoniq heeft ook even stilgelegen. Omdat jij in andere bands speelde Ron?
“Ja. In 2008 kwam The Devil’s Blood ook in beeld. We bestonden toen tien jaar en het was ook wel fijn om even te pauzeren.”
Marcel: “Het had ook wel een beetje met mijn rolstoelsituatie te maken. Ik heb opnieuw moeten leren drummen in die periode. Dat kost gewoon tijd.”

Er is toen ook een benefiet voor je georganiseerd?
“Klopt, maar dat staat los van Astrosoniq. Fijne vrienden van mij hebben dat toen in Oss georganiseerd om mijn Torture Garden studio rolstoelvriendelijk te maken. Dat was tof.”
Ron: “Astrosoniq heeft nooit opgehouden te bestaan. Dit waren, vooral voor Marcel, natuurlijk behoorlijk ingrijpende veranderingen in een paar jaar tijd, maar we hebben altijd de deur opengehouden. Het gevolg is dat we nu toch zes platen hebben. En de deur staat nog altijd open, dus we zijn zeker nog niet van de radar. We hebbben al ideeën voor een volgend project, maar dat staat nog even in de steigers.”
Marcel: “Maar er gaan zeker nog dingen komen.”
Ron: “Marcel en ik hebben ooit gezegd dat we het streven hebben om tien platen te maken en eigenlijk willen we dat gewoon volbrengen.”

Er ligt natuurlijk weer een hoop materiaal op de plank…
Ron: “Nee nu moeten we echt aan de bak.”
Marcel: “Er zijn wel ideeën, concepten, raamwerken waarbinnen we…”
“Lekker kunnen experimenteren”, vult Ron aan. “Een beetje de grenzen opzoeken.”

Marcel, je vertelde over een andere voorloper van Astrosoniq: T-Nailed.
“Dat was de poging van mij en Ron om bekend te worden. Dat is jammerlijk mislukt, daarom zijn we uit frustratie Astro begonnen. Het is altijd een extremere uitlaatklep geweest, de onvrede met mainstream shit. We gaan compromisloos alleen maar maken wat we zelf in de kast willen zetten en kijken verder wel. Fuck de wereld, hier is het. En als jullie het ook mooi vinden is dat meegenomen. Dat hebben we dan toch aardig gedaan.”

ZooN met centraal Astrosoniq-zanger Fred en rechts naast hem Van Herpen

Nu is er ook nog ZooN, een band rond Ron van Herpen die meer ingetogen en roots-noir opereert.
Ron: “Ja, met ook onze zanger Fred erin. Dat bestaat nog en staat nu even on hold. Toen The Devil’s Blood stopte, ben ik met ZooN begonnen. Het idee voor de nummers had ik al tijdens de laatste jaren van The Devil’s Blood.”
Marcel: “Dat is echt een hele toffe plaat geworden.”
Ron: “Maar wel anders, dat vond ik ook wel de uitdaging. Daarvoor liggen er ook weer nieuwe dingen te wachten.”

Marcel: “Dan hebben we ook nog Škán, een black metalband met Ron erin en Rob Zim van RRRags en Lords Of Altamont bast daarin. Geleid door de Amerikaan Joseph Merino en ze hebben net in april de eerste plaat uitgebracht op Ván Records.”
Ron: “Ja, we hadden met ook RRRags twee releases deze maand. En dan straks de derde, dit is een uniek jaar.”
Marcel: “Ik ben ook bij alle drie de releases betrokken. Het leeft wel door, het zijn ook allemaal mensen waar je graag mee speelt. Rob Zimmermann is ook een bekende, die op de eerste Astrosoniq-plaat en A.P. Lady meedoet.”

De plaat telt zes nummers, waaronder een – in jullie woorden – psychedelisch speedmetalnummer. Is een van de nummers speciaal aan Bidi opgedragen?
Marcel: “Niet concreet tekstueel, maar het nummer dat Rob zingt, The Great Escape, gaat wel over mensen herdenken die je verloren bent.”
Ron: “Maar dat is niet specifiek Bidi. Het is meer dat we de plaat wel aan Bidi opdragen. Van deze nummers waren, op die van Rob en Joris Dirks na, de teksten ook al klaar. Het skelet was eigenlijk al helemaal af. De kerstballen moesten er alleen nog in.”
Marcel: “We zijn normaal wel van de fantasie, wat vrolijke teksten, en nu heeft het wel meer diepgang heb ik het idee. Dat is ook opvallend. De plaat is donkerder, de teksten ook.”

Rob Martin vertelde in het interview over RRRags dat een nummer op die plaat, Silence Is Deafening, gaat over een aantal mensen die hij de afgelopen jaren is verloren. Naast Bidi ook onder meer z’n broer.
Ron: “Dat komt bij dit nummer ook terug ja.”
Marcel: “Het ambitieniveau was ook hoog bij Rob, hij heeft er echt hard aan gewerkt.”
Ron: “Hij heeft het erg goed gedaan, is mooi geworden.”

Hoe zit het met planning voor singles, video’s etc.?
Marcel: “Daar zijn wel ideeën over ja. Bidi was allerlei plannen aan het maken. Die heeft nog wel dingen gehoord, ook met zang erop, dat vind ik wel tof. Hij had er al een heel concept bij, maar ja bij Bidi zat alles in z’n hoofd. Hij heeft niks op papier gezet, wat nu ook wel een probleem is voor mensen die met hem werkten. Zoals bij Sisters of Suffocation…”

Astrosoniq // foto: Roy Wolters

Ron: “Dat heeft hij wel goed gedaan.”
Marcel: “Jazeker. Maar hij was blindschaker, hij had het gewoon allemaal in z’n hoofd. Voor Astrosoniq had hij ook al allemaal plannen, maar er is nu niks concreet.”
Ron: “Het belangrijkste is dat die uitkomt.”
Marcel: “We hebben onze vaste jongen voor het artwork weer carte blanche gegeven. Ook dat was een vriend van Bidi trouwens.”

Wat moeten de mensen absoluut nog weten van Astrosonig?
Ron: “Het belangrijkste is dat dit niet het einde is. We bestaan nog en gaan gewoon door. Alleen doen we dat op onze manier…”
“Op ons gemak. Op ons gemak iets goeds maken”, valt Marcel bij.
Ron: “We hebben alleen niet meer de ambitie van vroeger om zo groot mogelijk te worden of zoveel mogelijk mensen te bereiken. We maken iets moois en we brengen het uit. Ván Records is een heel fijn label dat ons steunt en daar de vrijheid in geeft.”

Mensen moeten alleen niet rekenen op Astrosoniq als liveband?
Ron: “Nee voorlopig niet. We sluiten niet uit dat het ooit nog gaat gebeuren. Alleen dan wordt het wel… heel anders. En heel gaaf.”

“Love is how you stay alive, even after you are gone.” ― Mitch Albom

Ingmar ‘Yngwie’ Griffioen: ‘Astrosoniq wordt een bijzondere, Walter doet de visuals, en producer Marcel van de Vondervoort – de man die altijd de Roadburn opnames mixt voor 3voor12 – drumt, moet je zien, want wordt een bijzondere, man!’
Ik (intens besmettelijk voor bevlogen enthousiasme): ‘Oké, gaan we doen man.’
Ingmar ‘Yngwie’ Griffioen (tijdens show op alles wijzende en attenderende, zodat ik wel even net zo bewogen zou geraken door de bijzonderheid van de uniekheid van deze gebeurtenis en muziek als hijzelf): ‘Vet hè!!’
Ik (denkende aan Kate Bush’ The Man with the Child in His Eyes): ‘Godver, ja man. Echt tyfusvet!’

In retroperspectief was het jaar 2016 van Roadburn er misschien wel eentje van het definiërende soort als we het hebben over de geest van ‘Nederrawk’, het talent, de beladenheid, energie, troost en berustende hoop voor de toekomst. Langs een stukje die ik mocht schrijven over DOOL, werd ik dus – of ik nu wilde of niet – geënthousiasmeerd door hoofdredacteur Yngwie, en vond ik uiteindelijk de ballen om Full Rawkward te gaan op de beladen Death Alley6-show ten tijde van de live-release van hun show aldaar, en dus Astrosoniq.

Nu kun je denken: ‘wat loopt ie weer van de hak op de tak te raaskallen’. Dat is ook zo, maar dit is gewoon niet echt een albumrecensie die zich leent voor een droge beschrijving. Zeker voor mij niet met de overweldigende factoren die het nieuwe Astrosoniq album Big Ideas Dare Imagination in zich draagt, wat als albumtitel misschien wel mag gelden als ode aan de energieke drijfkracht van de persoonlijkheid aan wie het album is opgedragen.

Sorry, emoties lopen gewoon heel hoog op en shit. Weet je, over het algemeen schrijf ik over muziek waar ik positief over ben, want aangezien NMTH een platform is vóór en meer nog dóór muziekliefhebbers (en het dus te allen tijden een kwestie is van – zoals het katholieke spreekwoord treffend luidt: liefdewerk oud papier), rust er de overtuiging dat alles wat het voor je gevoel waard is om over te schijven, dat naar alle waarschijnlijkheid ook daadwerkelijk is. Negatieve recensies zijn daarmee je moeite en je tijd niet waard. Dan zijn er in alle zeldzaamheid – gelukkig – nog albums om over te schrijven waarin het volle bewustzijn ligt dat ieder woord en zin een rede is tot overdenkingen en frustratie, en het wederom weer een kwestie is van worstelen met de realisatie dat schrijven over muziek op een gedegen manier echt het meest verklootkutte-medium is dat er in al zijn infantiele onbeholpenheid de eigen belevingen geen recht doet. Maar als ik het niet doe, dan doet iemand anders het waarschijnlijk ook wel, dus ja… wat de fuck, ik doe het gewoon, want het kan mij wel degelijk schelen.

Nu was ik langs alle opgestuurde promo’s, anekdotes en allerhande overlevering tamelijk bekend met het fenomeen ‘Bidi van Drongelen’, in geen enkel aspect was ik ooit gewaarschuwd voor de innemendheid van zijn charme, maar nog meer niet voor het doordringende, verlammende vermogen van zijn ogen als deze de jouwe kruisten; je was niets minder dan een arm reetje dat gevangen werd in de koplampen van een onwijze monstertruck op volle snelheid, maar die dan wel remde, er iemand uitstapte – en terwijl hij zijn hand op hield om je wat lekkers te voeren, je een aai over je schedel gaf en overtuigde dat het allemaal maar mooi goed kwam. Een jaar geleden bleek dat dus allesbehalve het geval, godver de godver….

Ik zal mij verder weerhouden van het schijven van een verdere lofrede, dus laten we het dan ein-de-lijk maar eens over de plaat gaan hebben dan. Oké, vergeet in ieder geval de zalvende en lichtelijk vredelievende randjes die ‘spacerock’, psychedelische rock’, en zelfs de ‘stonerrock’ normaliter in zich hebbem op de eerdere platen van Astrosoniq. Echt, fuck jou. Er is nogal wat gebeurd, dus alles is godsamme heavy voor je bakkes, en dus meer metal, nondeju! Die tendens heb je misschien in de eerste instantie door in de eerste seconden, als je nietsvermoedend de plaat oplegt vanaf albumopener King: eerste lekker soepel reverb-geladen en vanaf 1:34 kan je de tering genieten en gaan we het even hebben waar het echt om gaat; harde meeslepende shit en modderzware riffage. Geen tijd voor bullshit, we trappen dat lekkere gaspedaal op standje rigoureus, want de fuck, dat is hoe de Wizards of Oss de vrije uitloop varkentjes wassen, verzorgen en vertederen. Ondanks zijn beladenheid geen kwestie van ballades, maar heavy is dus het devies op deze plaat.

Misschien is met The Great Escape dan nu misschien wel het juiste moment aangebroken waarop ik niets anders meer kan dan er ruiterlijk voor uitkomen dat ik hem onmogelijk hard mancrush op Rob Martin. Daar, ik heb het gezegd. Ik ging al helemaal ham op zijn vocalen in de RRRags-recensie, maar in dit nummer volgt de alles ontwapenende bevestiging van waarom zijn zang hem voor mij linea recta katapulteert richting Paul Rodgers-staturen: geen zang vanuit het denkhoofd, of het hart, maar, het gehele lichaam en natuurlijk, zonder theatraal gedoe, of het er onoprecht om te doen. Fucking pure, man. Die overtreffende bevestiging vindt je niet alleen in zijn overgave op plaat, maar wordt verder bevestigd door de achtergrond bij de totstandkoming van de teksten op deze track. Ik schreeuwde over de redactie al dat hij vanaf nu van mij alles voor iedere band mag inzingen en dat daarmee iedere opname er één is die serieus genomen moet worden. Echt zo’n waanzinnig plezierende gewaarwording, te fijn.

Alright, kanttekeningetje is daarmee dan wel gemaakt dat de stempel qua zang hiermee wel keihard is gezet, en het een dusdanig focus van ‘ignoring the cheese’ verlangt bij de zangpartijen langs een track als Keppra!, waarbij de bak geluid zich gelukkig dusdanig handhaaft, maar de zang je weer een bietje doet verlangen naar toch meer Rob. Dus Rob, dank je wel, rotzak, maar wat ontzettend fijn dat je er bent.

Anyway, ik draaf een beetje door, maar met het door Dead Neanderthals’ Otto Kokke gedreven saxofoon-epos Vision Factor is het weer oud en vertrouwd spacerocken is geblazen. En met het afsluitende Maideniaans echoënde Freezen – met een donders fijne bliksemse zang van Peggy Meeussen, en ook de onnavolgbare vertellingen van Mark Watson -, wil ik deze recensie dan eindelijk besluiten, want ik ben kapot.

Voor de rechtgeaarde muziekliefhebber valt er dus een hoop te genieten, ook is er voor de muziekfreaks zoals ondergetekende een flinke bak troost te halen dat de weldadige energie van Selim en Bidi in alle schoonheid nog flink door gefakkeld wordt. Big Ideas Dare Imagination is daarin een bevestigend wapenfeit.

Rawk On,
Steve

Astrosoniq – Big Ideas Dare Imagination is 4 juni uitgekomen en onder meer te beluisteren via Spotify (hieronder) en Bandcamp. De vinyl versie van de plaat is uit dankzij Van Records.

Astrosoniq – Big Ideas Dare Imagination, de tracklisting

Het gonst alweer een tijdje rond Astrosoniq, vooral op Roadburn kwamen een hoop mooie verhalen van de band los. Zo weten we dat de legendarische spacerockgroep uit Oss een nieuwe plaat heeft liggen. Gisteren plaatste Astrosoniq het artwork online (zie hiernaast) en zo weten we nu ook dat die zesde langspeler Big Ideas Dare Imagination gaat heten. De post ging vergezeld van de belofte dat de plaat van de Wizards of Oss in ‘a few more weeks’ uit gaat komen.

De wandelgangen beloofden ook dat de plaat opgedragen zou worden aan Bidi, boeker, promotor en zesde bandlid die een jaar geleden onverwacht overleed. De tracklisting en vooral de lijst met medewerkers aan de plaat onderschrijven dat. De harde kern van Astrosoniq bestaat tegenwoordig uit gitarist/bassist Ron van Herpen en drummer/producer Marcel van de Vondervoort. Zij krijgen op Big Ideas Dare Imagination gezelschap van vertrouwde, bijna vaste krachten als Fred van Bergen (vocalen) en RJ van Gruijthuijzen (vocalen en bas). Verder leveren een bijdrage: Rob Martin (vocalen, ook bekend van RRRags en ex-Bliksem), Peggy Meeussen (ex-Bliksem), Joris Dirks (oa ex-The Liszt, Agua de Annique), Otto Kokke (saxofonist oa Dead Neanderthals, MNHM), plus Fred Händl en Mark Watson.

Van Herpen, Van de Vondervoort en Rob Martin werkten recent al samen op de plaat van RRRags (recensie hier), de nieuwe jamband die zich op Roadburn ook meteen live sterk liet zien.

Marcel van de Vondervoort tekent zelf voor de productie en de plaat is gemasterd door Pieter Kloos in The Void Studio. Het is de bedoeling de release ook op vinyl uit te brengen. Voor de release tekent het Duitse Van Records. Het is inmiddels negen jaar geleden dat het laatste album Quadrant uitkwam via Exile On Mainstream Records (distributie door Suburban). De laatste jaren liet Astrosoniq al meer levenstekenen los, zo speelde de groep in 2015 op Woolstock en leverden de Wizards of Oss in 2016 een bijzondere set op Roadburn (zie hieronder). Wordt snel vervolgd.

Inmiddels staan alle releases van Astrosoniq ook op Bandcamp, waaronder deze klassieker:

Oss calling! Uit de donkere krochten van de Oost-Brabantse stad kwam al vaker hele mooie, gloedvolle muziek tot ons. Ditmaal gaat het om een video bij een van onze favoriete nummers van ZooN, de band rond gitarist Ron van Herpen (Astrosoniq, ex-The Devil’s Blood), waarin we meer bekende gezichten terugzien: Niels Duffhues (Enos, Fable Dust), Fred van Bergen (Astrosoniq), Tom Delforterie (The Liszt) en Tim Ruterink (The Liszt). De groep presenteert de nieuwe clip vanavond in Café Lollipop te Oss, vergezeld van een akoestisch optreden, ZooN heeft trouwens nog een setje livedata (gigs op Popmonument, in 013 en The Saint), die je onderaan vindt.

ZooN openbaarde zich in de herfst van 2015 (anders gezegd: twee jaar terug) met het nummer Darkness Falls, die hier meteen de juiste rootsrock, folk-noir en Wovenhand-snaren raakte. Het Eindhovense label Lighttown Fidelity bracht in december van dat jaar debuutplaat Deep uit, waarop we gastvocalen van Farida Lemouchi (Van Herpens bandgenoot in The Devil’s Blood) op jet nummer Strike terughoorden. Dat album kun je gerust bestellen op vinyl via deze link.

De video is vanavond dus voor het eerst vertoond in de Lollipop in Oss en sindsdien op NMTH te vinden. Met het titelnummer is de derde video van debuutalbum Deep los. Met de inderdaad diepe, en kenmerkend duistere track wil de groep ‘de cyclus van het debuut afsluiten’. ZooN zegt daarna het vizier te richten op nieuw werk, iets waar we zeer benieuwd naar zijn. In het nummer heeft de donkere, doorrookte, Wovenhand-achtige stem van (bassist) Niels Duffhues de hoofdrol, maar komen ook hogere, meer classic GnR-achtige vocalen voorbij.

De video is ook geregiseerd, gemonteerd en geschoten door Niels Duffhues, die bij de cameravoering wel hulp kreeg van Nikki Nijsten.

ZooN LIVE:
07-09: Lollipop – Oss – cliprelease (akoestische sessie)
09-09: Popmonument Festival – Bergen op Zoom
17-09: 013 – Tilburg – Proud of the South showcase
06-10: The Saint – Eindhoven