Januari… Vroeger was dat een schrale maand, Blue Monday, ook muzikaal. Er kwam weinig nieuwe muziek uit, want bands hielden hun kruit liever droog tot later in het jaar als het clubcircuit uit de winterslaap ontwaakte of de zomerfestivals voor de deur stonden. En bovendien, wie herinnert zich je plaat nog als in november en december de jaarlijsten worden opgesteld? Maar sinds de pandemie is niets meer hetzelfde. Veel bands gebruikten de coronajaren zonder noemenswaardige liveshows om nieuwe muziek op te nemen, dus staan ze in de rij om hun nieuwe platen uit te geven. In sommige gevallen bijna letterlijk, als je kijkt naar wat de wachttijden tegenwoordig zijn bij de schaarse vinylperserijen. Er valt dus weer meer dan genoeg te reviewen aan nieuw plaatwerk en deze keer bespreken redacteuren Martijn Welzen en Joost Schreurs vier kersverse platen. We maken een melancholische start met Katatonia, waarna we flink de beuk erin gooien met de old school death metal van Obituary. Vervolgens nemen we een duik in het diepe met de ‘nautik funeral doom’ van Ahab en we sluiten dan juist weer heel dansbaar af met de gothic industrial metal van Lord Of The Lost. De eerste oogst van 2023 mag er dus zijn. Hoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de nieuwe Lord Of The Lost verscheen op 30 december…

Tekst: Martijn Welzen en Joost Schreurs

Naast de Spotify en Bandcamp-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Katatonia – Sky Void Of Stars
Licht is een gids. We zijn altijd op zoek naar die vuurtoren die ons door het donkere doolhof van het leven loost. Is het een partner, inzicht, filosofie of wellicht (bij)geloof dat sturing moet geven aan onze altijd dwalende ziel. Katatonia zoekt het antwoord boven ons, maar de hemel lijkt sterrenloos. Een beklemmende melancholie, maar al te bekend van vorige albums, glijdt nu nog dieper de eenzame nacht in. Met gedurfde filmische openbaringen krijgen we weer een wat stevigere Katatonia voor de kiezen dan op City Burials (2020) of Fall of Hearts (2016). Zo opent Austerity het album met een  grootsheid en heavyness alsof het zware gordijn van een depressieve schemering gebroken moet worden. ‘I hear things aren’t well’ proclameert Jonas Renkse over dwingende riffs met ingetogen stem. Het zet een ferme toon, dat is zeker. Verloren liefdes, de hiervoor al aangestipte eenzaamheid, donkere regenachtige nachten en nooit weten wanneer dat verdraaide licht zich nu eindelijk laat zien. De band is geen onbekende op dat vlak, en na een kleine aarzeling, omdat deze nieuweling toch weer anders is, grijpt Sky Void of Stars hard in op je gevoel. Die lichte tinteling in je vingertoppen is de schoonheid van deze prachtsongs die, gemengt met je eigen beleving, je lichaam wil verlaten. Laat het toe. Je wordt er een verlicht mens van. We zijn de sterren van ons eigen universum. (MW)

Obituary – Dying Of Everything
Obituary dus… Onder de naam Executioner/Xecutionor bestaan ze al bijna veertig jaar, maar het was in 1989 dat er een soort oerknal plaatsvond in de vorm van Slowly We Rot. Vanaf dat moment was Obituary één van de grondleggers van de ‘Florida death metal’ en inmiddels de ‘old school death metal’ en vormde hun brute sound de inspiratie voor duizenden andere death metalbands. Na vijf platen in acht jaar gooide Obituary het bijltje er in 1997 bij neer. Death metal was na de eerste golf van eind jaren tachtig niet hip meer. Maar in 2005 begon een glorieuze comeback met Frozen In Time. Inmiddels zijn de Florida rednecks alweer toe aan de zesde plaat sinds de comeback, de elfde in totaal, genaamd Dying Of Everything. Deze plaat liet bijna zes jaar op zich wachten en dat is te horen, want Obituary klinkt fris en geïnspireerd. OK, criticasters en puristen zullen wel zeggen dat het weinig verrassend is en klinkt als Obituary, maar in dit geval is daar helemaal niks mis mee… En wie er goed voor gaat zitten, hoort wel degelijk interessante dingen. Natuurlijk, het album begin traditioneel met een snel nummer, gevolgd door een groovy midtempo stamper, maar de gitaren klinken frisser en scherper dan op de vorige album en de stem van John Tardy is zelfs na al die jaren nog één van de meest gruwelijke. Zeker als hij zich ook weer in de lagere registers laat gelden, want dat was ook alweer even geleden… Ook Without A Conscience en War zijn weer heerlijk groovende beuknummers, met een hoofdrol voor drummer Donald Tardy en zijn ‘luie’ stijl van drummen. Naar het einde toe lijkt Obituary opvallend vaak terug te keren naar de beginjaren, want in nummers als Torn Apart en Be Warned klinken de invloeden van een plaat als The End Complete overduidelijk door. En zoals al eerder gezegd: daar is helemaal niets mis mee… Misschien is Dying Of Everything wel de beste Obituary plaat van de laatste vijftien jaar. (JS)

Ahab – The Coral Tombs
Het Duitse Ahab zette zichzelf in 2006 met een flinke oerknal op de metalkaart met het debuut The Call Of The Wretched Sea. Met deze thematische plaat, net als de bandnaam ‘Ahab’ geïnspireerd door het wereldberoemde verhaal Moby Dick, vonden ze het genre ‘nautik funeral doom’ uit: extreem trage en logge doom metal met grunts die dieper zijn dan de grootste troggen in de oceanen. Er volgden nog drie albums, allemaal met verhalen over de zeeën en oceanen als inspiratiebron. De laatste plaat dateert alweer van 2015, dus de fans moesten lang wachten op The Coral Tombs, wederom een conceptalbum waarin de oceaan een hoofdrol speelt, want het is geïnspireerd op een andere klassieker uit de wereldliteratuur, 20.000 Mijlen Onder Zee van Jules Verne.
The Coral Tombs begint verrassend, want Prof. Arronax’ Descent Into The Vast Oceans schiet uit de startblokken met blastbeats en black metal screams. De ‘schuldige’ hier is Chris Dark van de Duitse black metalband Ultha. Na deze eruptie van een minuut vertraagt Ahab naar het vertrouwde funeral doom tempo, maar het contrast met het begin is groot. Daniel Droste zingt het gehele nummer clean en het duurt lang voordat de ronkende gitaren zich laten gelden. Het tweede nummer, Colossus Of The Liquid Graves, is een wat meer ‘traditioneel’ Ahab-liedje waarin grunts en cleane zang worden afgewisseld, begeleid door donderende riffs. Mobilis In Mobili gaat op dezelfde voet door en Ahab laat hier zelfs een dubbele bassdrum ratelen. Tot zover prima, maar hierna kabbelt de plaat een beetje voort, als een stuurloos vlot op een kalme zee. De cleane zang van Droste heeft in drie nummers van meer dan tien minuten de overhand en een wat meer casual luisteraar zal moeite hebben de aandacht erbij te houden. In het laatste nummer, na ruim een uur, worden we gelukkig weer bij de les getrokken door Greg Chandler van Esoteric, die met zijn kenmerkende screams in het steeds dreigender wordende The Mælstrom komt opleuken. Hiermee voorkomt Ahab dat The Coral Tombs als een nachtkaars uitgaat. (JS)

Lord Of The Lost – Blood & Glitter
Dat was verrassend! Daags voor Kerstmis dropte de Duitse gothic metalband Lord Of The Lost een nieuwe videoclip Blood & Glitter. Dit was gelijk de aankondiging voor een gloednieuw album met dezelfde naam, dat een week later op 31 december is verschenen. Opvallend, want het komt anderhalf jaar na het ambitieuze dubbelalbum Judas. Maar waarom zou je wachten als er voldoende inspiratie is voor een goede plaat? Want dat is Blood & Glitter, de zware melancholiek van Judas ontbreekt grotendeels, hier horen we weer stevige gothic industrial met hier en daar new wave invloeden en af en toe zelf poppy, radiovriendelijke refreinen en hooks. Wat dat betreft schuwt Lord Of The Lost het grote gebaar niet. Ook de flinke dosis metal op Blood & Glitter zorgt ervoor dat je met je plateauzolen hard over de dansvloer wilt stampen en de refreinen meebrullen. Zoals bijvoorbeeld Leave Your Hate In The Comments, waarmee we direct zijn aangekomen bij de thematiek van dit album. Lord Of The Lost heeft wat te vertellen en maakt een flink statement met dit album. Dat begint al met het artwork en de bandfoto’s, waarop we Lord Of The Lost uitgedost zien in strakke glimmende pakjes, laarzen met hoge hakken, uitbundige make-up en glitter, veel glitter… Alsof ze klaar zijn voor een ‘queer party’. Niets mis mee natuurlijk, maar voor een deel van met metalpubliek helaas nog altijd provocerend. Maar dat lijkt exact het doel van Lord Of The Lost te zijn. En als je er niet tegen kunt: “Leave your hate in the comments!” zoals Chris Harms schreeuwt in het gelijknamige nummer. In hetzelfde thema kunnen we No Respect For Disrespect plaatsen: de vertaling van Lord Of The Lost van de paradox van Popper, die zich afvroeg of je tolerant moet zijn voor intolerante mensen (antwoord: nee). Al met al levert Lord Of The Lost weer een plaat af die niet alleen muzikaal dik in orde is, maar die je als luisteraar ook aan het nadenken zet. (JS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

Hoe begin je aan een review van een Amenra plaat? Ik heb geen idee. Er is zoveel te vertellen over De Doorn, dat ik eigenlijk niet weet of ik aan de muziek toe kom. Het is de eerste plaat in het Nederlands, of Vlaams als we precies willen zijn. Een taal, die dichter bij de band ligt, maar ook de expressie en poëzie in de teksten ten goede komt. Het is ook de eerste non-Mass plaat van de band, en dat kenmerkt zich door een algeheel ander gevoel, en soort openbaring in de muziek, maar ook in de beleving van de luisteraar. Amenra vertelt niet, Amenra absorbeert en stimuleert de emoties als het ware en zo ervaar je dat ook. De Doorn is misschien daardoor ook wel een zwaardere plaat, waar de catharsis niet in de muziek zit, maar eruit voort vloeit. En, om maar de woorden van Colin van Eeckhout te parafraseren, voor sommigen is het wellicht gewoon een saaie plaat met veel gedreun. Maar wel minder gedreun, het akoestische werk heeft zijn indruk achtergelaten op de band en is voelbaar in het geluid.

Lees ook het interview dat redacteur Guido had met frontman Colin over het nieuwe album De Doorn

Door Guido Segers

Ogentroost komt langzaam op, neemt de tijd (zo’n tien minuten) om de luisteraar richting de vocalen van Van Eeckhout en Caro Tanghe (ja, die van Oathbreaker) te brengen. Waar de eerste stopt met de expressie, gaat Tanghe door in melodieuze zang die een tederheid en kwetsbaarheid naar voren brengt die vaak in de songs van Amenra verborgen zit. De rollende drums geven een tribaal element aan de song, waarover gefluister te horen is, waarna de muziek steeds meer als een woeste zee golft. Zoals we Amenra kennen, of toch anders? Wat volgt kan je als ‘intermezzo’ bestempelen. De Dood in Bloei is een vijf minuten durend stuk atmosfeer. Tussen de klanken door horen we spoken word, een aantal regels; dood, duister, verval. Het brengt ons tot De Evenmens.

De Evenmens kenden we al als de single en het is dan ook een nummer wat in zichzelf een microkosmos is van de plaat. De opbouw is traag, de repetitie is zo goed als onvermijdelijk en sleept de luisteraar mee de song in. Het nummer zoekt niet de extremen op, zoals de band dat voorheen wel deed, maar blijft in een soort moeizame tred hangen. Van Eeckhout spreekt, fluistert en zingt, en waar de echte uithalen nodig zijn vult Tanghe hem aan (die overigens als volwaardig bandlid op de hoes staat). Althans, dat denk ik vaak. De match tussen de vocalen van de twee is ongekend en vaak is het onduidelijk waar de een begint en de ander eindigt. Het spreekt voor dat monolitische van Amenra, het samensmelten van de delen tot één stem en geluid.

verbrandt
de stilte
verbrandt
die eenzaamheid
en op de as van wat toen was
is nu gebouwd ons aller huis
ons aller huis

– Amenra | De Evenmens

De distorted klanken van gitaren luiden Het Gloren in. Een track die nog wat meer vertraagd en waar de vocalen weer het gepijnigde ten gehore brengen. Wanneer je deze nummers beluistert met de teksten in de hand, komt het onherroepelijk op je af dat Van Eeckhout als tekstschrijver zichzelf weet te overstijgen op deze plaat. Er is ook meer ruimte voor de woorden, die vaak in een verstaanbare stijl gezongen worden. Goed, daar is Het Gloren dan weer een anti-voorbeeld van, tot we bij de stilte op het middelpunt geraken. Hier horen we enkel de gitaar en de stem. Net te zacht, je gaat je volume omhoog schroeven om het te kunnen horen. Minutenlang, en dan slaat Amenra natuurlijk toe met nog een explosie. Een grootste muur van gitaargeluid en die typische vocalen. We luisteren hier naar dezelfde band als weleer.

Amenra, foto: Stefaan Temmerman

Voor Immer is dan het slot van de plaat. Dat duurt welgeteld twaalf minuten, dus ook hier neemt Amenra de luisteraar mee op rit langs veel expressies. De gitaren wikkelen de melodie om de luisteraar als een stel wurgslangen. Langzaam maar gestaag, tot ineens alles condenseert, samenperst, tot een eruptie van Amenra geluid. Daar moet je wel acht minuten op wachten en dat is misschien een goed haakje naar een afsluitend woord over De Doorn.

Waar Amenra in het verleden wel eens platen de wereld in slingerde, die als solide bakstenen emotie voelden, is De Doorn anders. Oh, het is nog altijd een geheel en één verhaal, maar de rit is niet zoals voorheen. Het is een plaat die aandacht vraagt, die speelt met de luisteraar en veel ruimte openlaat. Dat maakt ‘m niet makkelijk om te doorgronden, maar de teksten helpen daarbij. Het zal ongetwijfeld een plaat zijn waarop sommigen afhaken en anderen hard gaan, maar als je die tijd wil investeren is De Doorn misschien wel het krachtigste wat Amenra tot nu toe heeft neergezet.

Het zevende album De Doorn werd op 25 juni 2021 door Amenra uitgebracht via Relapse Records en is onder andere te beluisteren via Spotify.

Colin van Eeckhout, foto Jeroen Mylle

De zevende plaat De Doorn van Amenra is wederom een emotionele eruptie van jewelste. Maar anders en toch vertrouwd. Het is de eerste niet-Mass release van een band die al meer dan twintig jaar bestaat, creëert en overweldigd. De band van genootschap Amicitia Fortior, lijkt naar nieuwe hoogten te stijgen. Maar waarom eigenlijk? En hoe? Wat is nu de raison d’etre van de Vlaamse band, met wortels in de H8000 scene van weleer. Een band met misschien wel het meest coherente oeuvre, waarbij alles altijd helemaal klopt met hun imago en identiteit. We gaan met de enigmatische en toch zo toegankelijke frontman Colin van Eeckhout op zoek naar antwoorden tijdens dit gesprek.

Door Guido Segers

Als persoon die in de pen klimt, krijg je vooraf vaak een kans de desbetreffende plaat te beluisteren. Ook in deze, maar daarnaast wordt ook een uitgebreid interview van José Carlos Santos met Colin aangeleverd. De vraag blijft even hangen of we daar een kant mee op gestuurd worden: “Oh nee, ik beantwoord alle vragen die op me afgevuurd worden. Dat is de bio eigenlijk. Die zijn vaak heel abstract en heel poëtisch in het verwoorden wat moeilijk uit te leggen is. Er wordt veel beeldspraak gebruikt om dat te duiden, dat snap ik wel.”
Fijn, we mogen alle kanten op dus…

De Doorn
Dit album is op veel manieren anders, maar ook niet. Dat het Amenra is staat buiten kijf, maar de pijn voelt anders op De Doorn. Dat beaamt Colin: “Tot Mass IV toe waren de albums een direct gevolg van traumatische ervaringen die bij enkelen van ons in hun leven de revue passeerden. In zo’n periode, als we dan genoeg geïncasseerd hadden, kwamen we samen om een album te maken. In dit geval zijn wij direct na de laatste plaat gaan schrijven voor een aantal rituelen of ceremonies. De eerste was een herdenking van de Eerste Wereldoorlog en de heropbouw. Het is dan zoeken naar hoop in al die ellende. Daarvoor waren wij in het gareel gespannen. Ook volgden er diverse vuurrituelen waar wij begeleidende muziek voor schreven. De dynamiek van communicatie veranderde dus helemaal.” 

“Bij de Mass albums is de luisteraar getuige van ons verhaal, wat zich nadrukkelijk richt op ons vijven en onze families. Nu werd de toeschouwer actief onderdeel van wat er gebeurde. Luisteraars werden zelf aangesproken, bijvoorbeeld door deelname in het vuurritueel. Het waarom van dat samenzijn die nacht. Dat is het grote verschil voor ons. We waren ons er niet bewust van dat we deze plaat aan het schrijven waren. Normaal is dat een heel bewust proces. Een van ons merkte op dat we genoeg geschreven hadden voor een album. Toen viel bij ons de franc…” Natuurlijk volgt dan het proces van – wat Colin noemt – kneden van het materiaal tot een geheel. Een eenduidig verhaal, want dat is De Doorn, maar met een andere naam zodoende: “We stelden onszelf de vraag ‘is dit Mass IIV?’. Het antwoord was nee, dit is iets anders en daar hebben we naar gehandeld.” 

Foto Stefaan Temmerman

Geloof dat het goed is
Het proces van Amenra is erg hermetisch. Waar de groep aan committeert klopt voor henzelf. Toch is dit een stap buiten de comfortzone. Was er twijfel of overtuiging? Beiden, legt Colin uit: “Wij waren overtuigd dat dit documenteert wat Amenra nu is. Dit komt uit ons voort als scheppende personen. Ik stond er meer achter dan bij eerdere albums. Maar de twijfels komen als je de plaat uit gaat brengen. Het grootste label waarbij we ooit hebben gezeten (Relapse, red.) en wij komen met een Vlaamstalige plaat… Luisteraars kennen Amenra al twintig jaar in het Engels. Het merendeel zal hier geen jota van verstaan. Dan twijfel je toch en moet je het vertrouwen kweken dat de essentie van onze muziek zijn werk zal doen.” 

Dat vertrouwen in de eigen keuzes is typisch Amenra, getuige de toevoeging van Caro Tanghe (Oathbreaker) op deze plaat. Dat past. Colin is het daarmee eens: “Zo ervaren wij dat ook. We zijn het niet altijd meteen met elkaar eens, maar we hebben het geluk dat we elkaar zo goed kennen en vrienden zijn. Er is voor een idee vaak weinig argument nodig. Gooit iemand iets op tafel, dan is het al snel zo dat we het eens zijn. Als er eentje twijfelt, krijgt de rest die wel overstag. Caro erbij sleuren was een natuurlijk idee dat zich vormde. Lennart speelde al superlang met haar in een band. De manier van schrijven en spelen klopte al, dus vroegen we haar. Ze woonde in de States en dit was ook een uitgelezen moment om samen te komen.”

– Tekst gaat verder na video –

Elk mens heeft zijn eigen doornen
Het verhaal op De Doorn is een ander verhaal: het draait om het collectief, het beschouwt en opent een dialoog volgens Colin. “Op de vorige plaat zijn wij het die vechten tegen zaken. Hier is het alsof ’t vanuit een ander komt. Het is een stem die vertrouwd aanvoelt en die de luisteraar meeneemt. Wat dat verhaal is kan ik niet duiden, het is een gevoel en biedt een platform tot introspectie.” De langspeler staat traditioneel van de titel tot de teksten bol van de Christelijke symboliek, maar ook voelt de thematiek heel actueel en is het een plaat van nu. “Dat is zeker waar en toch is het een universeel verhaal over verdriet en verlies wat al miljarden keren in de kunsten verteld is. Niet dat wij dit van te voren bedacht hadden, maar het draait om de dingen die ons als mens bezig houden: je plaats op de wereld en hoe je goed handelt als het tegen zit. De essentie van vragen die de revue passeren in het mensenleven onder druk. Ik denk dat mensen die nog nooit oprecht geleden hebben in hun leven, niet zullen snappen wat wij doen. Heb je dat wel, dan kan je iets terugvinden in onze muziek. Maar dat is zo maar mijn gedachte.”

Amenra in Paradiso, foto Maron Stills

Ik vraag toch door op die titel, want die lijkt directe referenties te hebben naar Bijbelse verhalen. Het blijkt dat ik ernaast zit, wanneer Colin een zestal in brons gegoten doorntakken tevoorschijn haalt. “Gedurende het vormen van de plaat ga ik op zoek naar een beeld wat beschrijvend werkt en kan symboliseren. In dit geval was ik geobsedeerd door verschillende soorten doornen en takken. Ik vond het namelijk mooi hoe de natuur voor haar creaties een wapen had ontwikkeld. Bloemen krijgen wapens om hun schoonheid te beschermen, andere planten hun zaden en vruchten. Dat heb ik getransponeerd op de mens, want wij ontwikkelen door ons leven heen onze eigen doornen. We leren een ander niet te vertrouwen en onszelf te wapenen tegen leed. Door regelmatig de deksel op je neus te krijgen, ontwikkel je die doornen als een eigen afweermechanisme. Zo ook dragen we de wonden en littekens mee die een andermans doornen ons toedoen. Ik heb zodoende deze zes takken laten gieten. Voor elke muzikant op deze plaat een tak, voor elks eigen wereld en referentiekader. Deze vormen samen een collectief dat het verhaal is van De Doorn.” Een tegenstelling dus tussen iets abjects van pijn en het sublieme van schoonheid, wat inherent is aan het werk van Amenra. Daar kan Colin zich in vinden: “Het zit in alles: de duisternis en het licht, de dood en geboorte, wond en genezing. Ik geloof in een soort balans en dat het niet slecht is om die te zoeken. Ook in samenwerking met andere artiesten en mensen die ons pad kruisen, dat eenieder altijd wegloopt met een goed gevoel. Daarvoor is balans indachtig houden erg belangrijk.”

De kracht van kwetsbaarheid
Balans is echter niet voor iedereen weggelegd, vooral degenen die voor zichzelf gaan. “Die komen zichzelf ooit tegen”, denkt Colin. “Empathie en solidariteit is erg belangrijk, we willen ons succes altijd delen met anderen. Daarom sleurden we altijd al mensen mee en betrokken hen bij Amenra omdat we vonden dat ze het verdienden. Er zijn er nog veel meer, maar je kan niet iedereen helpen. Misschien is dat de maatschappelijk assistent in mij die hier nu aan het praten is.” Colin is sowieso geïnteresseerd geraakt in wat ons samenbrengt, het communale in het magische en folkloristische. “Dat folkloristische kregen we door de jaren vaker terug over onze optredens. Termen als tribaal, modern ritueel of ceremonie, dat is het gevoel wat mensen erbij hebben. Daar wilden we ook meer mee en de vuurrituelen zijn zo’n uiting. In het bijzonder het ritueel bij een sculptuur met gleuven daarin, waar mensen boodschappen in konden achterlaten van niet erkend verlies die tijdens het ritueel verbrand zouden worden. Kleine verliezen, waarover ons gezegd wordt niet te pietluttig te zijn. Dat je hond sterft, het ouder worden en fysiek of mentaal af moet geven start een rouwproces in jezelf. Daar mag je dan niet over zagen en toch moeten we daar een plaats aan kunnen geven en dat zijn deze rituelen. Het was zot om te zien hoeveel mensen boodschappen achterlieten. Dat was ontzettend mooi.”

– Tekst gaat verder na video –

We missen iets, volgens Colin. Dat communale ziet hij in België niet meer. Daarom was dit zo transformatief en indrukwekkend: “We missen die platformen en plekken om onze dekking te laten zakken. Dat kan soms niet eens binnen je eigen gezin. Ik denk dat het koude, afstandelijke en geslotene in de maatschappij erger wordt. Dat wil ik op deze manier wegduwen. Religie heeft zijn nadelen, maar had ook een functie. Het was nodig om even uit het dagelijkse te stappen. Daarom is met tweeduizend mensen rondom zo’n vuur staan, je bek houden, je adem inhouden en dat allemaal tot je nemen in onze samenleving abnormaal. En het feit dat dit lukt is een teken van die behoefte aan saamhorigheid en niet alleen zijn in je verdriet. Zo’n ritueel geeft energie, inzichten en kracht om verdriet en verlies een plaats te geven. Het is iets wat wij proberen te omarmen en waar ik ontzettend trots op ben. Het is meer voldoening dan een goede review voor een plaat, eerlijk gezegd. Het geeft je het gevoel dat je tijd goed besteed is.”

Ontluiken
Ik opper aan Colin het feit dat Amenra toe is aan dit album, aan het delen van verdriet en het samen met de luisteraar de catharsis te ondergaan, misschien wel een volgende stap in het leven van de band aankondigt. Colin aarzelt: “Je bekijkt dingen meer van afstand en je krijgt meer overzicht met de tijd. Daarnaast is het ook een feit dat er niet veel extreme zaken in ons leven voorgevallen zijn, wat ons de kans bood om meer naar anderen te kijken. Of we daarom deze plaat gemaakt hebben weet ik niet, maar we volgen wat goed voelt. Dat gaat organisch en instinctief en zonder een doel erop te plakken. Het is nu, tijdens al deze interviews, dat ik daar zelf antwoorden op zoek.” Hoewel Colin het als organisch omschrijft, is alles wat Amenra doet heel bewust. Je betrapt de band niet op frivoliteiten in hun carrière. “Nee, het moet zijn dienst bewijzen ten opzichte van ons als mens. Is dit het geval, dan geloven we dat anderen dat ook zo ervaren. Dat hebben we geleerd door de jaren heen, want in het begin wisten we niet dat iemand zou connecten met onze muziek. Dat was nooit het mikpunt.”

Amenra in het Patronaat Haarlem, foto Roy Wolters

Vlaamstalig
Colin stipte het al even aan; de plaat is Vlaamstalig. De eerste keer dat ik Amenra in eigen taal hoorde, was de Zjef Vanuytsel cover Het Dorp tijdens de akoestische Alive shows. Dit is een belangrijke song voor Colin: “Dankzij dat nummer is deze plaat in het Vlaams. Onze generatie heeft niet veel credibele dingen voortgebracht in eigen taal. Vaak is het plat, poppy en met weinig diepgang. We gebruikten de eigen taal incidenteel, maar ook Frans en Duits. Door die cover is mijn kijk daarop veranderd. Het begon met een vriend die me vroeg een nummer te maken voor in een film. We brainstormden hierover en hij opperde Zjef Vanuytsel. Daarna ben ik gaan schrijven in het Nederlands en ontwikkelde ik een affiniteit. Ik kon dieper gaan dan met andere talen dankzij een grotere woordenschat. Grondiger denk ik.” De rituelen die hij noemde boden ook een prima gelegenheid om hiermee te experimenteren. Het gaf de band een directe lijn met hun publiek in eigen taal. “Het komt zwaarder binnen dan dezelfde tekst in het Engels. Ik wil dat verder verkennen, maar of dat de volgende plaat al zou zijn zien we wel. We kijken niet te ver in de toekomst…” Dat is namelijk ook iets waar Amenra nu mee te maken heeft, mensen die denken dat de Mass reeks hiermee tot z’n eind gekomen is. Onzin volgens Colin: “Dat is niet gezegd. Maar dat komt wanneer het komt. We gaan niet roepen 2027 omdat het in de strategische tijdlijn past. Zo werkt dat bij ons niet.”

CHVE
Amenra is de Church of Ra en het is een collectief van mensen die dezelfde kant op kijken en werken. Daarom voelen de ‘projecten’ van bandleden niet als losstaande zaken. Het zijn eilandjes binnen de sferen van Amenra, althans zo voelt het van buitenaf. “Ja, sommigen horen dat niet graag, maar ik vind dat ook. Je ziet riffs die niet in Amenra passen en daarom in een andere vorm gegoten worden. Maar ook neemt de ene gitarist een riff van de ander mee een project in. Het is mooi om te zien dat er projecten zijn die soort van aan ons hangen en dan in een ander genre staan als een huis. Dat zorgt voor een entourage van mensen die het goed doen. Dat stimuleert, inspireert, iedereen vraagt elkaars mening en helpt elkaar. En dat is heel tof om te zien.” Van alle projecten voelt CHVE voor mij als het meest direct verbonden met Amenra. Ook daar is genoeg mee gaande zegt Colin: “Tja, van mij hoeft dat nooit zo aan de grote klok te hangen. Er gebeuren constant dingen. Ik deed onlangs nog een ritueel met een vriendin die een werkplaats heeft voor onerkend verlies, genaamd Beyond the Spoken. Samen doen we rituelen één op één en het laatste was het verlies van de omhelzing wat alles te maken heeft met de pandemie. Ik nam ook wat op voor Grauzone…”

“Oh, ik ben ook bezig met een opera, waar ik speel met CHVE. Dat is samen met een sopraan, een contrabasser bekend als Innerwoud en we spelen in augustus in Rotterdam.” Ik vraag Colin wat hij zelf eigenlijk luistert, leest en kijkt. Hij moet toch tussen al het doen ook ergens inspiratie opdoen? Die vraag krijgt hij erg vaak schijnbaar… “Ik moet dan altijd teleurstellen, want ik lees bijna niet. Daar ben ik te onrustig voor. Inspiratie komt voor mij vooral uit het doen. Bijvoorbeeld dat brons gieten, je bent iets aan het doen en ziet brons liggen en een idee komt in je hoofd. Ik luister veel naar de Ierse folkband Lankum en de nieuwe 7” van Broeder Dieleman. Ik heb daar een Nederlandstalige plaat mee opgenomen twee weken geleden; CHVE en Broeder Dieleman. Verder luister ik naar muziek waar we mee bezig zijn of waar ik iets op moet gaan betekenen. Ik spreek veel met mensen af… Maar films, boeken, directors… Helaas.”

Amenra, foto Stefaan Temmerman

Monoliet
Hoe is de relatie eigenlijk van Colin met zijn eigen muziek en tot zichzelf als artiest? We willen het niet gaan hebben over de ophangingen, maar als artiest is hij iemand die verder gaat dan vele anderen tot een punt dat je enkel gelijkenis kan vinden in performance art. Ziet hij een scheiding tussen de persoon en het werk? Hierom moet hij een beetje lachen: “Nee, ik ben gewoon. Identiteit vormt zich rond wat je doet en maakt. Bij ons is dat zo nauw verbonden met die band die we al ons halve leven hebben. We leven in dienst van die band, doen inspiratie op, reizen, allemaal daarvoor… Maar ik vind dat niet erg, het klopt gewoon. Ik houd geen act op, het kost geen moeite.”

Maar wat is die band dan?  Waarom is dat zo’n monolithisch iets wat we wel kunnen begrijpen a priori, maar niet kunnen duiden? De begeleidende persfoto laat het mooi zien; de band op de voorgrond met achter hen een piramidevormige puinberg die naar de hemel steekt. De plek is vlakbij Kortrijk. Colin denkt even na: “Wij zien het als het bouwen van ons fort. We bouwen dat op en alles is voor ons heel duidelijk. Elke beslissing die we nemen klopt of klopt niet binnen dat ding, maar wat dat ding is, is moeilijk te duiden. Er zijn mensen die heel snel begrijpen wat wij doen en waar het over gaat, zonder dat het geduid moet worden. Er zijn ook mensen aan wie het geheel voorbij gaat, die het maar een saaie bedoening vinden. Dat mag ook. Het waarom het klopt of net niet, dat weet ik niet. Het is een gevoel. Het is een ervaringsgerichte muzieksoort en alles wat we doen, hoe het eruit ziet en hoe we het op mensen afsturen, dat moet staan als een huis.”

“Toen we deze band startten, wisten we dat we niet alleen een band wilden zijn. Na twintig jaar kan ik alleen concluderen dat we dichter en dichter komen bij het enige doel dat we ons gesteld hebben. En dat is een gesamtkunstwerk vormen, waar geen stok meer tussen te krijgen is. Hoe langer dat het duurt, hoe moeilijker het wordt, des te moeilijker is het om dat onderuit te halen is.”

Het album De Doorn van Amenra wordt op 25 juni 2021 uitgebracht via Relapse Records en is in de pre order te bestellen via Bandcamp

>> klik HIER voor de link

Amenra, foto: Stefaan Temmerman

De Vlaamse doombazen van Amenra zijn natuurlijk niet heel taalvast gebleken met gruwelijke songs in het Engels, maar ook Duits (Am Kreuz) en Frans (Plus Près De Toi). Nederlandse titels kwamen ook al voorbij (zoals Buiten Datum en Het Dorp op Alive), maar niet eerder bracht de Kortrijkse groep een volledige plaat in de Nederlandse taal uit. Op 25 juni is het zover: Dan komt het nieuwe studioalbum De Doorn uit via Relapse Records. Vandaag krijg je vast eerste single De Evenmens plus een pak livedata op onder meer Grauzone (25 mei al!), Paaspop en in TivoliVredenburg en tweemaal in het Nijmeegse Openluchttheater De Goffert.

Amenra in Paradiso, foto Maron Stills

De Doorn is de achtste studioplaat van de Kortrijkse post-metalgroep en feitelijk de langspeler waarmee ze de zesdelige Mass-serie doorbreken. Amenra schreef en legde De Doorn vast in de Much Luv studio van bassist Tim de Gieter. De master is verzorgd door Frank Arkright (Arcade Fire, The Smiths, Joy Division) in Abbey Road studio in Londen.

Amenra bestaat inmiddels 22 jaar. In 2019 vierden ze het 20-jarig bestaan met de exceptionele hoogmis ‘The Building of The Free Church’ in Paradiso plus exposities, performances, muziek en gesprekken in De Brakke Grond. NMTH eerde de groep met een interviewdrieluik (lees: deel 1, deel 2 & en deel 3) met frontman Colin H. van Eeckhout.

Colin van Eeckhout over zingen in het Nederlands
De keuze voor Nederlands op De Doorn is uiteraard een bewuste. Door in de moedertaal te zingen ervaart Van Eeckhout meer ruimte voor diepgang en expressie. “Engels is de meest geaccepteerde taal in muziek en als je jonger bent, klinkt alles wat niet Engels is raar. Maar naarmate ik ouder werd kreeg ik meer affiniteit met mijn eigen taal en ontdekte ik zoveel meer vrijheid tijdens het schrijven. Je kunt veel dieper gaan, verschillende betekenissen aan woorden hangen en veel poëtischer zijn.” De woorden zijn volgens de zanger niet zozeer negatief, maar ‘dragen veel gewicht’. “Inhoudelijk gezien is dit ons zwaarste album. Het is keihard maar op een mooie en poëtische manier.”

‘En op de as van wat toen was, is nu gebouwd ons aller huis’, zingt Van Eeckhout in de nieuwe single De Evenmens. Dat vraagt om een toelichting: “We zijn maar even mens. De Evenmens. Dit nummer gaat over het vinden van het antwoord, in het stellen van de vraag. De eeuwige zoektocht van de mens naar zijn plaats in en op deze wereld. Een lijdensweg met flarden van schoonheid en geluk en dit alles in relatie tot de medemens. Aanvaarden wat is. Onze broer Dehn Sora (kunstenaar) sculpteerde de digitale wereld waarin die evenmens ronddwaalt, beschermd door zijn doornen, gewond door de vele anderen. Offers van Goud bloed.”

Tekst gaat verder onder de albumhoes:

Amenra LIVE:
Het vooruitzicht van een nieuwe Amenra-plaat en dit even welkome eerste geluid vragen ook om…, nee: doen nog intenser smachten naar een weerzien op het podium. Digitaal hoef je niet lange te wachten, want deze maand (22 mei) is er al een streamconcert op het fijne Grauzone Festival. Amenra en Doornroosje kondigden bovendien net twee shows aan in Openluchttheater De Goffert op 2 en 3 juli. Voor na de zomer staan nu al Paaspop (4 sep.) en TivoliVredenburg (21 sep.) op de rol.

De Evenmens bestel/beluister je via Bandcamp of via deze link. Voor alle bekende data kijk je hier.

Amenra in TivoliVredenburg, foto © Maaike Ronhaar

Inter Arma, foto Joey Wharton

Ik zal het gelijk maar toegeven: ik heb een zwak voor covers, bands die liedjes van andere bands spelen.  Ik koop graag een special edition van een nieuw album in de hoop dat de bonus tracks een paar leuke covers bevatten en tijdens concerten of festivals kan ik genieten van bands die een muzikaal eerbetoon brengen aan hun helden. De beste covers zijn de liedjes waarbij een band zijn eigen draai geeft aan het origineel. Niemand zit te wachten op nummers die perfect worden nagespeeld, daar hebben we immers een uitgebreid circuit van cover- en tributebands voor. Om die reden zijn genre-overstijgende covers vaak interessant, omdat muzikanten dan eigenlijk per definitie gedwongen worden om buiten hun eigen kaders te treden. Denk aan de Nine Inch Nails cover Hurt van Johnny Cash, of The Sound Of Silence van Disturbed. Hoewel over laatstgenoemd nummer de meningen scherp verdeeld zijn, stond de Disturbed versie vorig jaar wel hoger in de Top 2000 dan het origineel van Simon & Garfunkel.

Door Joost Schreurs

Maar goed, covers dus. Als een band besluit een volledig coveralbum of ep uit te brengen, is het genot compleet. Dankzij coveralbums als The Spaghetti Incident? van Guns N’ Roses of Undisputed Attitude van Slayer leerde ik als jonge muziekfan in een pre-Spotifytijd nieuwe bands kennen. Bij ieder coveralbum is het interessant om te ontdekken of een band voor de gemakkelijke weg kiest of over de muzikale schutting durft te kijken. En eerlijk is eerlijk, soms is een coveralbum totaal overbodig (ja Weezer, ik kijk naar jullie).

De aankondiging van een coveralbum van death/sludge/post metalband Inter Arma is zeer interessant, omdat deze band vorig jaar met Sulphur English een van de beste extreme metalplaten van het jaar uitbracht en ook omdat ze met hun keuzes voor Neil Young, Tom Petty en Prince duidelijk uit hun comfortzone treden. Hier gaan we dus even goed voor zitten.

Garbers Days Revisited trapt af met een Ministry cover: Scarecrow. dat is interessant, omdat dit eigenlijk een halve cover is van Led Zeppelins When The Levee Breaks. De snoeihard beukende drums van het intro maken duidelijk dat Inter Arma nog een schepje bruutheid bovenop de Ministry-versie gooit. Hierna is Southern Man van Neil Young aan de beurt en bewijst Inter Arma dat ze snappen wat een perfecte cover nodig heeft. De klassieke rocker van Young wordt vakkundig omgebouwd tot een mokerharde sludge track, waarop het bijna onmogelijk is om niet te headbangen. En als je hierdoor nog niet genoeg omver bent geblazen, dan smijt Inter Arma er op het eind nog wat black metal blast beats tegenaan.

Over Hard Times van Cro-Mags valt niet zoveel te zeggen. Er valt niet veel eer te behalen aan een old school hardcore nummer van anderhalve minuut. Hetzelfde geldt min of meer voor March Of The Pigs.  Het origineel van Nine Inch Nails is al verschroeiend hard en Inter Arma lijkt ook geen poging te doen om dit nummer naar een ‘next level’ te brengen. Twee degelijke covers die echter weinig aan de originelen toevoegen.

Gelukkig staat hierna een magistrale uitvoering van The Girl Who Lives on Heaven Hill van Hüsker Dü op het programma. Of deze cover dezelfde status zal bereiken als Diane van Therapy? valt te betwijfelen, want het black metal pandemonium dat Inter Arma ervan maakt, is niet bepaald radiovriendelijk. Desalniettemin blijft het origineel herkenbaar zonder dat het geforceerd klinkt, alle ingrediënten voor een geslaagde cover. Snel terug naar de comfortzone met een cover van Venom: In League With Satan. Dit was begin jaren tachtig al een van de meest ‘evil’ klinkende nummers ooit en inspireerde honderden bands, waaronder bijvoorbeeld Slayer, om op de satanische toer te gaan. Inter Arma heeft de juiste sfeer te pakken met de onheilspellende drums en voegt een flinke scheut extra ‘evil’ toe met black scream vocalen. Headbangen maar! 

Inter Arma op Desertfest 2019, foto Roy Wolters

Dan is Tom Petty aan de beurt voor een Inter Arma makeover. Of nou ja, makeover… Het nummer Running Down A Dream is van zichzelf al een stevig uptempo nummer waarin Petty en zijn Heartbreakers voor hun doen flink tekeer gaan. Inter Arma heeft hier echter niet meer de behoefte om een eigen sausje over dit nummer te gieten met als gevolg een vrij brave uitvoering. En dan Purple Rain van Prince. Tsja… Daarover is eigenlijk maar één conclusie mogelijk: overbodig. Dit is typisch zo’n cover waarbij de band probeert het origineel zo goed mogelijk te kopiëren, met alle tenenkrommende momenten als gevolg. Puur muzikaal gezien mankeert er weinig aan de croon en de hoge uithalen van zanger Mike Paparo, maar ik kan me niet voorstellen dat veel mensen zitten te wachten op deze natuurgetrouwe uitvoering van de Princeklassieker.

Eindconclusie is dat Inter Arma met Garbers Days Revisited het beste en slechtste van coveralbums in zich verenigt: geniale eigen interpretaties die echt iets toevoegen aan het origineel, maar helaas ook een paar gemakzuchtige kopieën, waar weinig harten sneller van zullen gaan kloppen.

Duik in de wereld van de duistere covers van Inter Arma met het album Garbers Days Revisited dat uit is gekomen op 10 juli 2020 bij Relapse Records. Beluister de tracks onder andere via Spotify:

Windhand op Desertfest Belgium 2017, Foto Roy Wolters

Heel goed nieuws voor liefhebbers van dromerige doom metal en heavy psych, want Windhand komt naar ons land. Het viertal uit Richmond, Virginia brengt op 5 oktober het nieuwe album Eternal Return uit via Relapse Records en je ziet de video van de zalige eerste single Grey Garden hieronder. Eerder dit jaar liet de groep al een split los met landgenoten Satan’s Satyrs, ook zeer de moeite en helemaal onderaan te vinden.

Voor de liveshows moeten we iets langer geduld hebben. Windhand speelt:
– 19 maart 2019 in Patronaat, Haarlem
– 20 maart 2019 in Effenaar, Eindhoven

Windhand tourt dit najaar door Noord-Amerika met Satan’s Satyrs. In Nederland verzorgt de Italiaanse sludge-groep Grime (Argento Records) de support.

Eternal Return is afgelopen winter opgenomen met producer Jack Endino in Seattle, en zou mede door zijn input meer ‘late 80s/vroege 90s grunge’ ademen, ‘meer Soundgarden en Veruca Salt’ en minder ‘Black Sabbath’ en ‘Sleep’. Grey Garden is een van zwaardere tracks en we zijn dan ook zeer benieuwd naar de rest van de langspeler. Eternal Return reflecteert de ontwikkeling en de mindstate van de groep, die bezettingswisselingen, nieuw leven en onverwacht overlijden doormaakte. Albumafsluiter Feather is een dodenmars.

Het treffende artwork is van Arik Roper en hiernaast te bewonderen. De plaat is vast te bestellen via de Relapse Records webstore.

“When I was in the emergency room, I felt the worst pain I’ve ever felt. Then I left my body. I completely dissociated. There was a period of time, though I’m not sure if time had anything to do with it, where I was aware but I wasn’t ‘me’ at all…”

Het is een statement van YOBs zanger/gitarist en frontman Mike Scheidt uit de toegestuurde presskit van Relapse Records. Die liegt er dus niet om. Scheidt refereert ermee aan het moment in begin 2017, toen hij bijna overleed aan de gevolgen van een darmziekte. Een meer dan zes uur durende operatie bracht gelukkig redding. De ingrijpende ervaring en het zware herstelproces dat volgde vormen – niet geheel verwonderlijk – de gewichtige ankerpunten op YOBs achtste doom-epos in successie: Our Raw Heart.

Door Jurgen de Raad

Het powerhouse trio uit Eugene, Oregon is inmiddels meer dan twintig jaar bezig en absoluut niet meer weg te denken uit de (doom) metalscene. Anno nu mag het zich de status toekennen van één van de belangrijkste, baanbrekende peilers ervan. Met hun moderne, verfrissende doom-variant ploegen Scheidt en metgezellen Aaron Rieseberg (bas) en Travis Foster (drums) vooral episch rond in merendeel kolossale nummers. Materiaal dat een intrigerende en eigenzinnige versmelting kent van pure emotie, betonnen slagkracht en gevoelige verfijning. Stoner, psych en prog zijn opvallende bouwstenen bij YOBs innovatieve en interstellaire doom. Webzine Pitchfork plakte zodoende de sticker ‘cosmic doom’ op de band, na aanleiding van comeback-plaat The Great Cessation (2009), die de Amerikanen na een hiatus van vier jaar weer helemaal terugbracht aan het firmament. Eveneens viel de band vanaf dat moment meer en meer hard juichende media-exposure ten deel. The New York Times bejubelde het drietal als ‘één van de beste bands in Noord-Amerika’. Voorlaatste album en instant classic Clearing the Path to Ascend (2014) werd door Rolling Stone betiteld als no.1 metalalbum van het jaar.

De nieuwbakken plaat is weer opgetrokken uit YOBs typerende fundaties van prangende drum-bombast en dikke, diepgravende baslijnen. Die vormen de massieve, ondoordringbare basis in die unieke YOB-sound, met verder de sterk bezielde zang van Scheidt en zijn gelaagde gitaar-panorama’s. Bandoprichter Scheidt heeft altijd een duidelijk filosofisch stempel gedrukt op YOBs songwriting. Our Raw Heart is ontegenzeggelijk Scheidts meest persoonlijke kijk op leven en dood geworden. Eén die de nieuweling – vergeleken met YOBs voorgaande werk – een onvergelijkbare lading geeft, gezien dus de forse fysieke en emotionele beproevingen die de beste man heeft moeten doorstaan.

Het net over de tien minuten reikende Ablaze is de eerste van de drie albumtracks (op een totaal van zeven) die de tien minuten grens passeert en een opener die zich al gaandeweg in je vastzet. Hechte donderriffs dicteren en trekken in zo´n heerlijk deinende YOB-cadans over je heen. The Screen stuitert dan misschien iets te droogjes en te lang door op een Meshuggah/Gojira-esque riff (standje doom, welteverstaan). Maar YOBs krachtige troef van subtiel uitvouwende song-weidsheid, gepaard gaand met innemende melodie, zorgt voor een climax die de track op tijd goed opentrekt.

Het bekruipende In Reverie trekt het leed helemaal door, met urgent ploeterende riffs die mooi tergen en waarin YOBs typische spelkarakters overduidelijk aanwezig zijn (vooral in de timing). Scheidts ondervonden pijn is opvallend goed te merken, zijn emotionele zang spreekt aardig boekdelen.

In Reverie live:

“Unbound power that you hold in your hands But don´t understand Unquestioned This source of disease” – In Reverie/Lungs Reach

Het naadloos aansluitende Lungs Reach brengt dan deels introspectie in de vorm van eenzaam doorgalmende akkoorden. De gevoeligheden komen tot een hoogtepunt in het wonderschone Beauty In Falling Leaves. In een meesterlijke opbouw, zoals YOB dat kan, passeren zowel sereen cleane als heavy aangezette akkoordprogressies, bij deze zestien minuten durende brok. Niks geveinsd en je gemoed een beste opdonder gevend, met weer een indringend zingende Scheidt on top.

“A drum of unrest Beating in my chest Within raging days Pounding at the gate” – Original Face

Na de tendens van berusting en hoop in de voorgaande track laat Scheidt – met opvallende Matt Pike intonatie en rauwheid in de stem – zijn doorstane doodstrijd horen in het opzwepende en verbijtende Original Face. De beschouwingen op leven en dood vinden hun crescendo in een andermaal sterk evocatieve track die tevens het titelnummer van de plaat vormt.

“The raw within Ayni Sent reverence For what has been given” – Our Raw Heart

Scheidt die bij zijn herwonnen levenskracht een link maakt met het principe van de wederkerigheid, Ayni genaamd. Ontleend aan een filosofie van de Indianen in het Andesgebergte, die leert dat de eenheid en puurheid van mens en natuur verbinden vanuit ons rauwe hart. Van daaruit zal kracht op je pad komen. Een hoopgevende gedachte. En hoop ademt ook onmiskenbaar door in de 14,5 minuut aantikkende track. Die raak is in al zijn geledingen; hartstochtelijke doompracht die je op z’n YOBs weer vrij moeiteloos inpakt.

Door dan naar de conclusie. Hoewel echte muzikale verrassingen uitblijven op de plaat, is het werk wederom treffend en onvervalst YOB. Met de indrukwekkend in elkaar grijpende dan wel afwisselende massieve sludgy doomriffs en uitgesponnen gitaarmelodieën, die emotievolle zang – van clean tot grunt – , de meeslepende songdynamiek, het is er allemaal. Gevat in een meer compact, wat droger klinkende productie dan voorheen. Die echter het intense karakter van de plaat niet in de weg zit. Intens is alles zeker en dus niet in de laatste plaats door die duidelijke voelbaarheid van Scheidts ondervonden drama. Nee, het is geen Clearing the Path to Ascend, die toch een slagje spannender, onvoorspelbaarder is. Maar, buiten kijf, Our Raw Heart is opnieuw een steengoed album. Het zal de Amerikanen hun ongekroonde doomkoning-status ongetwijfeld verder onderstrepen.

Our Raw Heart verschijnt 8 juni via Relapse Records en is daarmee YOBs eerste release bij zijn nieuwe stalmeester. De langspeler is onder meer te beluisteren op Spotify (hieronder). Bestellen kan zoal op Bandcamp. In oktober komt de band naar Europa, waarbij op de zesde wordt neergestreken op de derde editie van Soulcrusher in Doornroosje, Nijmegen. Op de twaalfde staat het drietal geprogrammeerd voor Desertfest in Trix, Antwerpen.

Windhand op Desertfest in Antwerpen, Foto Roy Wolters

Daar worden we dus heel blij van: Nieuw materiaal van US doom-grootheid Windhand en ruim zes minuten zelfs. Old Evil is meteen de opmaat naar een grotere release en wel een split met Satan’s Satyrs. Beide bands stammen uit de Amerikaanse staat Virginia en ze deden net een lange Europese tournee samen, waarbij we ze troffen op de laatste datum in Antwerpen voor de Desertfest-zaterdag. Satan’s Satyrs was toen beter in vorm trouwens, maar dat terzijde. Des te beter om Winhand nu weer zo trffend te horen schitteren met zware slepende doom en uiteraard een hoofdrol voor de vocalen van Dorthia Cottrell.

De split komt op 16 februari uit via Relapse Records en je ziet het artwork hiernaast. De release is ook vast te bestellen en wel via de webshop van Relapse Records en via de Bandcamp-pagina van Windhand. Daar zie je meteen dat we nog een nummer van Windhand mogen verwachten en drie van Satan’s Satyrs.

Met de overrompelende tweede full-length Sky Burial (2013) en de minstens zo sterke EP The Cavern (2014) heeft Inter Arma aangetoond groots te kunnen excelleren in een zeer breed speelveld van blackened sludge, post- en death metal, tot psych (stevige seventies tinten), prog en southern aan toe. Weinigen binnen de huidige harde muziekwereld zetten die veelheid aan stijlen zó neer dat het ook nog eens natuurlijk klinkt. De band uit het Amerikaanse Richmond flikt het ’gewoon’. Op de nieuwe plaat Paradise Gallows wordt de eigen(gereid)heid die gepaard gaat met de stijlen-flirt eens te meer bevestigd. Of sterker: deze zal zelfs eerder groter zijn geworden.

Door Jurgen de Raad

Het liefst 71 minuten durende album belicht in een opwindend muzikale maalstroom de menselijke typering van innerlijk verlangen. Vol rusteloosheid – opgesloten in negen tracks – met een vaak meanderende compositiestructuur. Een bovenmatig sterke troef van Inter Arma, deze ’verteltrant’, die op de eerdere platen ook goed is terug te vinden. Komt bij dat Paradise Gallows geregeld neigt tot visualisering. Door de uitdijende songstructuren lijken vaak landschappelijke beelden naar boven te komen. Ook niet vreemd, als je de tracks Nomini en Potomac neemt (zij het met minder spanwijdte; de kortere songs van de plaat): namen van respectievelijk kreek en rivier in het noordoosten van de VS. Of bijvoorbeeld de verhitte en opjagende psych/prog versmelting The Summer Drones, die zich thematisch baseert op de verzengende Mojave-woestijn (zie de eveneens broeiende clip hier beneden).

Na de mooi gevoelige en sobere opener Nomini – stilte voor de storm – is het goed raak op An Archer in the Emptiness en Transfiguration. Inter Arma maakt zijn bijzonderheid waar: in de voor de Amerikanen typisch sterke staaltjes van gevaarlijk aanzwellende dreiging en toewerken naar onweerstaanbare, meevoerende climax. Zanger Mike Paparo is hierbij de onheilsprofeet bij uitstek. Op niet misverstane wijze tuigt hij betoverende escapades van sludge, doom en black op met evengoed variërende vocalen grunt/growl, scream en clean (reverb-gebruik versterkt de profetische ondertoon). T.J. Childers onderscheidt zich weer met het andere handelsmerk van het collectief: zijn opzuigende drumritmes – repeterend, met machinale vibe – die òf midtempo dan wel ratelend ge-blast brengen en koortsachtige temperaturen afgeven. Luister – toegevoegd – naar zijn ingenieus geplaatste fills in Transfiguration (de gehele plaat is er overigens subtiel mee doorvlochten) en het predicaat waar drumbeest mag wederom opgespeld worden.

Primordial Wound vervolgt het benevelende muzikale avontuur. Dampende riffs – kaliber Sleeps Jerusalem/Dopesmoker – zetten je in een dichte, sacraal aandoende mist. Paparo’s zang mantraat zich een weg naar je bovenkamer. Inter Arma overtuigt opnieuw in zijn veelzijdigheid door binnen dezelfde track uitgestreken doom vrij naturel samen te laten gaan met opvliegend black/industrial venijn. Een uitermate boeiende hybride waarbij de zang ook nog een prachtige kentering maakt van ’zalvend’ naar meer zwartgallig geraas.

De plaat lijkt louter een zegetocht te zijn. De instrumentale tour de force Potomac beroert eveneens veel lichaamsvezels. In de lijn van Baroness komen wonderschone, melodieuze gitaarpatronen voorbij. En als halverwege bijvallende gitaren elkaar en masse versterken, werkt de melancholische gemoedstoestand zich naar een hoogtepunt. Kippenvel…

Op het bijna twaalf minuten durende titelnummer – het langste op de plaat – pakken psychedelische seventies nevels vorstelijk en fijn loom makend samen. Etherische gitaar- en synthklanken plus Paparo´s echoënde quasi spreekstem (passend en fraai; een gelijkenis met Leonard Cohen) vullen de atmosfeer. In weer een geweldig stuk spanningsopbouw mondt de track uit in sludgy doom, om je vervolgens zwevend in een dromerige staat te brengen met doortrekkende rauwe, galmende zang en hallucinerende gitaren (inclusief zeer smaakvol ge-soleer). Ook het gejaagde en gemeen goede Violent Constellations voert je naar een grote climax. Een uitgekookte combinatie van doom, sludge en black doet je – onder invloed van een machtig naar binnensluipende prog-tendens – uiteindelijk heerlijk bevreemdend de boel ontstijgen.

Met Where the Earth Meets the Sky eindigt Paradise Gallows zoals hij begint: in soberheid. Akoestische gitaar en ijle klanken kabbelen mooi bedaard voort en geven zeg maar luister-technisch gelegenheid de plaat wat te laten bezinken.

Inter Arma heeft de creatieve lat op dit album – bij elkaar genomen – nog een stukje hoger gelegd, met een verder uitgewerkte gelaagdheid. Het levert een intens geheel op waarin het echter nergens een proppen van de verscheidene stijlen is. Paradise Gallows is een vernuftig gecomponeerde plaat geworden en één die groots overtuigt in zijn enerverende beleving: heftig en ingetogen, donker en/of melancholisch, maar ook bevrijdend en ruimtelijk. Allemaal van grote schoonheid. De prachtige, kleurrijke albumcover van Orion Landau – ’huiskunstenaar’ van Relapse Records – sluit daar volledig bij aan. Een klasbak van een album!

Paradise Gallows is uit via Relapse Records en onder andere te beluisteren op Spotify (zie beneden). Op dit moment is Inter Arma niet voor optredens in Europa te vinden. Vergaap je dan maar aan de live-registratie van de show die de band deed op de dag van de albumrelease (zie boven). En laten we hopen op een terugkeer naar Roadburn.

Laten we beginnen met de vraag of je Guilty Of Everything van Nothing gehoord hebt? Met die debuutplaat maakte de Amerikaanse shoegazeband in 2014 veel indruk en het is een mooie introductie in het nog prille oeuvre. Zo niet, adviseren we je bij deze met Tired Of Tomorrow te beginnen, de tweede plaat die komende vrijdag op Relapse Records verschijnt en die je nu op Never Mind The Hype hoort.

Door Ingmar Griffioen

De tweede langspeler shoegazenoiset bij vlagen wat lichter, maar refereert wederom nadrukkelijk aan Smashing Pumpkins en nineties grunge. De band uit Philadelphia licht daar de juiste ingrediënten uit: noisy gitaarwerk, meeslepende zanglijnen, samenzang en die overheersende groove die beide platen net zo verslavend maakt als Pumpkins’ meesterlijke Siamese Dream.

Zet Nothing niet weg als copycats: de band heeft meer in huis. Zo gaat een nummer als The Dead Are Dumb van naargeestige wave naar shoegaze in de ijle geest van Slowdive en ACD (Abcessive Compulsive Disorder) is juist wat zwaarder aangezet, met uitwaaierende gitaren en het wat tammer uit de startblokken schietende Our Plague (met cleanere zang) groeit uit tot een duister noisy monster. En het is bij dit weer bijna vloeken in de kerk natuurlijk… maar Curse Of The Sun (dat in het begin aan Frail and Bedazzled herinnert) is zeer welkom. Het is precies die nihilistische, gedesillusioneerde sfeer die de band zo sterk weet neer te zetten. Zie ook het wrange Everyone Is Happy. En toch is daar in het tweede deel van Curse Of The Sun weer een lichtere ondertoon, ook geholpen door een synthesizer-achtige gitaarsolo). En die overgang naar Eaten By Worms. Hooked!

Tired Of Tomorrow biedt veel variatie en is bovenal een sterk geheel. Eerder hoorde je al de shoegazegrunger Vertigo Flowers en tweede single Eaten By Worms (zieke clip hier), die begint als een ingetogen grunger om dan te ontvouwen tot de betere noisy post-grunge. Vergeet ook het klassiek getinte titelnummer als slotsong niet.

Tired Of Tomorrow komt 13 mei uit op Relapse Records en is vast te bestellen via Relapse Records (fysiek) en op Bandcamp (digitaal). De groep speelt die dag twee shows in Londen en begint in juni aan een uitgebreide Noord-Amerikaanse tour die tot 30 juli duurt. Het wachten is op nieuwe Europese data, Lowlands en Pukkelpop opgelet!

Genoten? Dan is het nu tijd om Guilty Of Everything op te zetten: