Afgelopen vrijdag kwam Autarkh met een wel hele dikke debuutplaat aanzetten. Form In Motion is het eerste werkstuk van de uit de as van Dodecahedron herrezen band die eveneens op Roadburn Redux twee keer een bijzondere set zal spelen. Een nieuw hoofdstuk dus na een zware periode waarin boegbeeld Michiel Eikenaar in 2019 overleed aan de gevolgen van kanker en Dodecahedron even later eindigde. In 2020 echter, ging gitarist Michel Nienhuis de samenwerking aan met producer Joris Bonis, gitarist David Luiten, bassist Desmond Kuijk en elektronisch producent Tijnn Verbruggen met als resultaat een futuristisch metalproject genaamd Autarkh. Hoog tijd dus voor een review van Form In Motion. 

Tekst: Merijn Siben

De eerste paar singles die we hoorden klonken al niet mis. Brute, extreme muziek met een eigen gezicht is waar Autarkh naar streeft. Metal als basis, maar met zoveel meer te horen daarbuiten. En dat komt door de indrukwekkende muzikanten en invloeden die Michel om zich heen heeft verzameld. We horen flarden Dodecahedron ten tijde van Kwintessens, een vleugje Meshuggah, machinale industrial klanken a la Fear Factory en Godflesh, glitch effecten die ons doet denken aan Aphex Twin. Maar zelfs met zo’n opsomming van namen is het duidelijk dat Autarkh zijn eigen ding doet, met als resultaat een unieke luisterervaring.

Op Form In Motion komen simpelweg vele invloeden krachtig versleuteld samen. Want dit zijn niet alleen tracks die keihard binnenkomen om je om de oren te slaan en wakker te schudden maar ook gewoon goed uitgewerkte composities met een kop en een staart. Zo blasten de heren zich een eind weg met Turbulence, na het onheilspellende intro Primitive Constructs, om vervolgens in het couplet keiharde machinale electrobeats toe te voegen. Het leidt ook tot een refrein waarin de samenzang regeert, met rauwe vocalen van Michel en Luiten. De track is een blauwdruk voor de rest van de plaat, dat zich op creatieve wijze ontvouwt. Zoals bijvoorbeeld die midtempo groove van de track Cyclic Terror dat van het ene op het andere moment er een creatieve melodie uitgooit.

Ook opvallend is Lost to Sight, een sonsiche achtbaanrit die soms keihard uit de hoeken komt maar tevens met diepe, hakkende technobeats een tranceopwekkende atmosfeer teweegbrengt, om vervolgens door een fraaie gitaarmelodie vergezeld te worden. Dikke pluim ook voor Tijnn Verbruggen en Joris Bonis met hun elektronische toevoegingen en sound design, die het op een of andere manier flikken dit te verenigen met het gitaargeweld van Nienhuis en Luiten. Luister maar eens naar Alignment, een van de hoogtepunten van de plaat, waarvan de tweede helft groots ten einde komt dankzij epische synthpartijen en de brute begeleiding van de gitaar.

Het moge duidelijk zijn: Autarkh is een uiterst geslaagd nieuw hoofdstuk voor Nienhuis na een moeilijke periode. Form in Motion is een futuristisch kunstwerk dat nieuwe grenzen opzoekt dankzij een brede combi van extreme metal en electro. Een luisterervaring die barst van de creativiteit. Erg benieuwd dus hoe de heren dit klaarspelen op Roadburn Redux, gezien ze niet een maar twee sets spelen, waarvan een genaamd III waarbij ze de fundering van Form In Motion een complete herbewerking zullen geven. Komt dat zien op Roadburn Redux!

Form In Motion van Autarkh is op vrijdag 12 maart uitgebracht via Season of Mist, en verkrijgbaar in diverse fysieke formats via Autarkh’s website. Tevens is Form In Motion te streamen via Spotify en Bandcamp hieronder:

We hadden niet durven dromen dat we dit jaar nog goed nieuws uit kamp Roadburn konden melden, maar het is echt waar: Roadburn 2021 gaat wél door. Niet in de bekende (en onderhand genattedroomde) fysieke vorm uiteraard, daar ging helaas al in december en voor het tweede jaar op rij een streep doorheen. Het leed wordt niettemin danig verzacht met een Roadburn in een alternatief format. Zo zijn favoriete gasten uit binnen- en buitenland uitgenodigd en zullen onder meer Dead Neanderthals, GOLD, Dirk Serries, Jo Quail en Radar Men From The Moon composities in opdracht verzorgen. Bij de exclusieve albumpremières noteren we Autarkh (black/death uit de as van Dodecahedron), het Belgische experimentele metalgezelschap Emptiness, Die Wilde Jagd (Berlijnse dark synthwave), het weergaloze Brusselse Wolvennest en in samenwerking met Le Guess Who?: Plague Organ (NL tribal, drones, kraut, jazz en dark ambient). En dan zijn er ook nog Svart Sessions met onder andere Hexvessel, Dust Mountain en Iterum Nata.

Verwacht een Roadburn Festival “mét de kenmerken die het een onmisbaar event maken voor liefhebbers van heavy music over de gehele wereld”: De online versie is ‘Roadburn Redux’ gedoopt en bevat optredens en exclusieve content die live vanuit 013 Poppodium (Tilburg) wordt uitgezonden. Het festival vindt plaats van 16 tot en met 18 april 2021 en is volledig bij te wonen via Roadburnredux.com. Als entree geldt het ‘pay what you like’ principe en de organisatie belooft de komende maanden nog meer namen aan het affiche toe te voegen.

Roadburn Redux belooft ons “ondanks de uitdagingen die de huidige situatie biedt, een unieke mix van innovatieve optredens te bieden. Alle content die wordt aangeboden tijdens het evenement zal exclusief van aard zijn, van composities die in opdracht van Roadburn zijn gecreëerd tot wereldpremières van gerenommeerde bands.

Er is al een serie van concerten bevestigd. Die zullen allemaal plaatsvinden in thuisbasis 013 in Tilburg en zijn hieronder te vinden. De concerten worden via een speciale website uitgezonden die tevens een liveblog gaat hosten “met een stroom aan content, van artikelen tot interviews en ZOOM-calls met deelnemende artiesten”. Los van de concerten in Tilburg spreekt Roadburn Redux ook de ambitie uit om “unieke content te tonen van diverse artiesten en collectieven van over de hele wereld”.

Roadburn directeur Walter Hoeijmakers:
“Het afgelopen jaar is moeilijk geweest voor ons allemaal; veilig en gezond blijven is het belangrijkste, maar daarvoor hebben we helaas veel moeten opgeven. Voor ons betekende dit het aanpassen van ons Roadburn concept. Met Roadburn Redux bieden we fans over de hele wereld alsnog de kans om in contact te komen met artiesten, de community van Roadburn en de sfeer die het festival zo uniek maakt. Op deze manier brengen we blijdschap, vriendschap en inspiratie en bovenal hoop op in deze moeilijke tijden. De optredens die tot nog toe bevestigd zijn bieden allen een unieke ervaring en we hebben nog meer verrassingen die we binnenkort bekend maken. Het concept mag dan anders zijn, maar de ziel van Roadburn is sterk aanwezig, zoals je van ons gewend bent!

Op het programma van Roadburn Redux (zie ook de line-up):

Composities in opdracht (live vanuit 013):

• Dead Neanderthals – performing IXXO
• Die Wilde Jagd – performing Atem
• Dirk Serries – performing Epitaph
• Gold – performing This Shame Should Not Be Mine
• Jo Quail – performing The Cartographer
• Neptunian Maximalism – performing Set Chaos To The Heart of The Moon
• Of Blood and Mercury – performing The Other Side of Death
• Radar Men From the Moon – performing Thus Spoke The Beholder
• Solar Temple – performing The Great Star Above Provides
• TDC Inc. – performing Corporate
• The Nest – performing Her True Nature

Albumpremières (live vanuit 013):

• Autarkh – performing Form In Motion (ism Paradox)
• Die Wilde Jagd – performing Haut
• Emptiness – performing Vide
• Plague Organ – performing Orphan (ism Le Guess Who?)
• Wolvennest – peforming Temple

Svart Sessions (online):
“Denk aan ‘The Old Grey Whistle Test’ met invloeden van acid, of een Jools Holland met psychedelische invloeden en je zit in de juiste richting. De Svart Sessions bieden je nieuwe signings en gevestigde artiesten rechtstreeks in je huiskamer.”

• Dust Mountain
• Hexvessel – performing Dawnbearer
• Kairon; Irse! – performing Polysomn
• Polymoon performing Catterpillars of Creation
• Iterum Nata
• A Secret Collaboration…

Tickets & Info:
Roadburn Redux is bij te wonen via het ‘Pay What You Like’ principe en is bereikbaar vanuit de gehele wereld. Ga naar Roadburnredux.com om te RSVP’en.

Autarkh, foto Steph Byrne

Soms komt een sonisch product je zo keihard platwalsen dat je even moet bijkomen. Eenmaal bijeengeraapt lees je wie er verantwoordelijk voor is en ben je eigenlijk verreweg van verrast. Autarkh is namelijk de voortzetting van het heengegane Dodecahedron, een gloednieuwe band onder leiding van Michel Nienhuis en net als Dodecahedron deel uitmakend van de vermaarde Season of Mist stal. En dat klinkt anders, maar uiterst goed! Eerste single Turbulence is namelijk een brute, eigenzinnige track die black en death metal met futuristische industrial en techno elementen in de mix gegooid. Loeizwaar dus, en om dat futuristische aspect nog meer kracht bij te zetten is de bijbehorende videoclip gemaakt door producer Joris Bonis met het gebruik van jaren 70 oscilloscopes. Een bijzondere visualizer dat het met recht schopt tot Video van de Week hier bij NMTH! 

Autarkh zette zijn eerste stappen in eind 2019, toen Nienhuis samen met producer Joris Bonis (Dodecahedron, Ulsect), gitarist David Luiten en elektronische componist/producer Tijnn Verbruggen de koppen bij elkaar staken. Het doel? De grenzen van metal te verleggen en open te stellen voor invloeden van buitenaf. En dat hoor je terug, want de hakkende blastbeats en brute gitaarpartijen van Turbulence worden zorgvuldig uitgebalanceerd met harde technobeats en glitch effects zoals we ze ook horen bij groepen als Aphex Twin en Autechre. Dit afgemaakt door veelzijdige vocalen, variërend van zuivere harmonieën tot ijzingwekkende grunts en screams. Turbulence is afkomstig van het debuutalbum Form In Motion, dat op 12 maart uitkomt via Season of Mist. De video is alvast een retegoede voorbode:

Turbulence is tevens te streamen via Soundcloud en Spotify. Debuutalbum Form In Motion is al te pre-orderen in diverse fysieke formats via Season of Mist.

Maalstroom, photo: Paul Verhagen

As the day progresses, the Patronaat gets more crowded and some visitors would appear to have set up camp in the front of the classic venue. Some curse the venue for its tricky entrance and lack of tasty drinks. Yet, no one can deny the beauty of live shows in the hallowed church and its sad we have to see it go soon.

Editor: Guido Segers

Laster has just released a new piece of work, titled ‘Het Wassen Oog’. That means we can again enjoy the elegant and decadent sounds of the masked trio in a packed venue. Patronaat may cease to be a Roadburn venue, but that doesn’t mean it won’t take a good beating this weekend. The suppleness and beauty of Laster’s sound prompts some small dances from a couple of visitors, maybe this should be a ballet-related commissioned performance. The obscure dance music of this group definitely lends it for the next step of Roadburn innovation.

Laster, foto: Paul Verhagen

As controlled as they may have sounded, it sharply contrasts with an unleashed Terzij De Horde. The band is absolutely on fire and vocalist Joost Vervoort is spitting venom with his words: “Ik ben gans ontkracht.” I believe him, every word. There is not much interaction from the band with the audience, but a focus, an urgency. Hell, it is the urgency to tear everything down with blistering black metal. They do a fantastic job while they’re at it, but this is not a band having a good time today. The group fights through their set, attacking every chord, riff and drum beat with vitriolic force and nothing, nothing can stand in their way as their set obliterates everything. Grief is a process, and you can feel it in every note.

Terzij de Horde, photo: Paul Verhagen

And only now, we are ready for Dodecahedron. Not a band playing for the audience as much as for the sheer need of it, today is even more fiercely important. Singer William Van der Voort replaced Michiel Eikenaar and declared his intention online to make this show count. They did. Dodecahedron takes its time, builds up and then fully unleashes itself onto the audience with furious, punishing blastbeats and tinny drums. Tormented screams and a seething crowd that raises the horns in unison is everything and more you would expect as the sound for a brief time drowns out everything.

Maalstroom, photo: Paul Verhagen

And then it is time for the apotheosis, the climax of the day and not one second of its one-hour length does Maalstroom disappoint in its conceptual force and majesty. The story told to us beforehand is that of life in the smaller towns in the Netherlands, moving to the cities and vice versa. The confusion, loss and contrast are captured in the piece, which starts off with an atmospheric part. Punishing for certain, but with a silky touch at times and vocals that capture a range of emotions. Throughout the set, members change and harsh electronics fill the gaps in between, including a particularly forceful spoken word bridge between pieces. You don’t have to hear the words that are drowned in distortion, to feel their intensity. As we build towards a climactic final piece, it’s a surprise for many to see Rianne van Dorst on vocals. Here you can see that even at Roadburn things can remain a secret.

The ending is sudden, the confusion great, but more so the bewilderment after such a stunning day of music. With everything now surrounding the project, it is a fitting end to suddenly be left in the void for a moment as the day in the Patronaat ends.

Auðn in Doornroosje, foto Paul Verhagen

Kjeld in Doornroosje, foto Paul Verhagen

Het is druk voor de deur van Doornroosje, met twee fijne shows op het programma. Wij begeven ons naar de kleine zaal voor een gitzwarte package die diverse aspecten van de donkerste uithoeken van de black metal beslaat. Het Franse The Great Old Ones is namelijk op tour met het IJslandse Auðn en voor de Nederlandse shows zijn Dodecahedron en Kjeld toegevoegd.

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen

KJELD
Het is even haasten naar een zich vullende kleine zaal want de Friese metallers van Kjeld staan al voor aanvangstijd op het podium om hun krachtige liederen de zaal in te slingeren. De dresscode is de inmiddels black metal-standaard van zwarte hoodies en leren jacks, wat ook eerlijk gezegd altijd effectief is. De focus ligt bij de band uit de Wâlden dan ook niet op show, maar op muzikale kracht en podiumpresentatie in de uitvoering. Zanger Skier daagt het publiek uit met gespreide armen, terwijl de band getormenteerde klanken uit hun instrumenten perst.

Vorige maand nog kwam het laatste wapenfeit, de EP ‘Banier fan Frisia’ uit op Heidens Hart, waarmee de identiteit van de band nogmaals onderstreept wordt. De Friestalige brul die we met een nieuw nummer nog eens vol op de neus krijgen tijdens het slot van de set bevestigt maar weer eens dat de Nederlands(talige) black metal nog zeker wat te melden heeft.

Dodecahedron in Doornroosje, foto Paul Verhagen

DODECAHEDRON
Helemaal wars van die traditie en het verleden volgt Dodecahedron. Een band die blijft opvallen door zijn warse benadering van alles, visueel, muzikaal en live-presentatie. De precisie waarmee de songs afgeleverd worden is bijna klinisch perfect en elke uithaal, of het nu drums of gitaar zijn, wordt tot zijn maximale effect benut. De switch van frontman na de release van ‘Kwintessens’ heeft bewezen geen impact te hebben op deze performance en in navolging van de imposante wijze waarom Michiel Eikenaar de teksten afleverde, heeft zanger William van der Voort, ook bekend van GGU:LL, zijn plek duidelijk gevonden met een eigen soort manische presentatie. De band werkt zich door de set heen als een machine, waarbij alle onderdelen precies klikken en perfect gesmeerd zijn. Tegenover de rauwe furie uit het Noorden, een compleet andere beleving uit Brabant dus.

Dodecahedron in Doornroosje, foto Paul Verhagen

AUÐN
Maar daarmee is het laatste woord over stijl niet gezegd deze avond, want het IJslandse Auðn is een geheel eigen beest met een bijna klassieke inslag op het podium en een elegant geluid. Zanger Hjalti Sveinson, net als zijn bandgenoten met een net jasje aan, paradeert over het podium met trage handbewegingen alsof hij een opera zingt. De hele band oogt als een stel nette jongens, dat muzikaal een verkeerde afslag heeft genomen. Want ondanks dat laagje lieflijk vernis zit er een venijn in het geluid van deze band en een kracht die onder het oppervlakte broeit en duwt, maar nooit direct tot het publiek gewend wordt. Gitaristen Aðalsteinn Magnússon en Andri Björn Birgisson bedekken dat met lagen van fijne, melancholische passages en zo ontstaat een bombastisch geluid, gevoed door het vakkundige baswerk van Hjálmar Gylfason en drummen van Sigurður Kjartan Pálsson.

Auðn in Doornroosje, foto Paul Verhagen

Auðn heeft het atmosferische black metal-geluid een bijzondere schoonheid gegeven en dat heeft hen geen windeieren gelegd, want de zaal is nog niet zo vol geweest deze avond. Als de set tot een slot komt wordt er ook aardig wat gegild als de band de armen over elkaars schouders slaat en een gezamenlijke buiging maakt, in lijn met hun algehele stijl.

The Great Old Ones in Doornroosje, foto Paul Verhagen

THE GREAT OLD ONES
En dan moet de slotact nog beginnen. De occulte symboliek van de Lovecraft-geïnspireerde metalband is al zichtbaar aan de microfoonstandaards en de backdrops bevatten artwork dat aan de kosmische horror refereert. Een thema wat duizenden bands geraakt heeft, maar door The Great Old Ones pas echt juist vertolkt wordt. De gigantische riffs, het kolkende, alles verzwelgende geluid van de Fransen vat die concepten en de screams dragen de overweldigende kracht uit die in de muziek gevangen wordt. Het gaat dus een goed uur stevig los dus. De sound van deze heren is een mix tussen black metal en doomy sludge, met een verpletterend effect. Gehuld in gezichtsverhullende hoods staat de band als een stel priesters van de Cthulhu cultus hun woord te vertolken, de luisteraar meenemend van Innsmouth tot het onbekende Kadath.

Een kort intermezzo vindt plaats, met de ‘Tekeli-Li’ intro ‘Je Ne Pas Fou’, waarna we toch afstevenen op een laatste climax en het eind van een machtige set op een avond waar we van vier uiteenlopende stijlen mochten genieten. Een deel van de bezoekers is na de IJslandse band al afgehaakt. Een gemis, maar voor ieder wat wils vandaag.

Meer werk van Paul Verhagen op zijn website en hieronder:

The Great Old Ones in Doornroosje, foto Paul Verhagen

Kjeld in Doornroosje, foto Paul Verhagen

Tekst: Tim van der Steen & Ingelise de Vries | Foto’s: Rick de Visser

Lees ook het verslag van Eurosonic 2018: dickpicks en stagediven, maar opwarmen doe je lekker voor de wedstrijd

Dool
“Zijn er ook mensen aanwezig die een kaartje hebben gekocht?”, vraagt Van Dorst aan het publiek. “Jullie zien eruit of je nog nooit een gitaar hebt gezien.” Geen enkele respons. Het typeert de wat moeizame verhouding tussen Dool en het aanwezige publiek in de Kleine Zaal van Oosterpoort. Is het slecht dan? Nee verre van, al hebben we de Rotterdamse doomrockers zeker met meer vuur zien spelen dan vandaag, maar dat is ook prima te verklaren. Wanneer je als band alle energie de zaal in pompt en er komt weinig terug, dan loop je snel leeg. Voor deze band lijkt Noorderslag een verplicht nummertje, noodzakelijk kwaad. Wie Dool nooit eerder zag heeft vandaag ‘gewoon’ een steengoede rockband aan het werk gezien. Wie hen al kende, weet wat de rest heeft gemist. (TvdS)

Tusky
Gaat het overal zo? Nee dat niet gelukkig, maar publieksparticipatie moet wel echt worden afgedwongen. Tusky krijgt het wel weer voor elkaar. “Kom jij maar effe hier, wat is je naam?” Bas kon het niet laten om na het eerste nummer zijn mond open te trekken (“Speluh!”) en mag nu op het gele blokje vooraan op het podium gaan staan. “Jongens, dit is Bas en die maakt vandaag zijn eerste stagedive…” Het gaat frontman Alfred wel verdomd soepel af op het podium en zo zit er bij het tweede nummer al direct leven in de zaal. Harder dan hier zien we het publiek vanavond bijna niet meer werken. (TvdS)

Jagd
De tweede band die we in de Binnenzaal zien is Jagd. Waar er bij Tusky voor en tijdens de show een rij staat om naar binnen te kunnen, is er bij Jagd de ruimte. Niet geheel terecht. Hoewel de band slechts één EP en een handjevol singles heeft, weten ze een stevige show neer te zetten. De band gaat van indierock naar bijna doomy interludes om vervolgens weer punk-achtig verder te gaan. Inclusief heel wat heftige uithalen van frontvrouw Nanne, die ze telkens weet te halen zonder dat het schreeuwerig wordt. De muziek is dansbaar en Jagd heeft een intense lichtshow meegebracht om de show compleet te maken. De interactie met het publiek is soms nog wat onzeker, maar zodra de eerste noten van een nummer worden aangeslagen, gaat er een knop om in de hoofden van deze muzikanten en wordt echt alles gegeven om een goede show neer te zetten. (IdV)

Korfbal
Korfbal dan in de Marathonzaal. Vaak een beetje een ruklocatie. Er is nauwelijks een podium, dat kan ook niet want het plafond is erg laag. Het kleine beetje verhoging dat er wel is staat ingesloten tussen muren. Tenzij je dus helemaal vooraan staat zie je vrijwel niets van de band die speelt. Of je moet twee meter tien zijn. Dat zijn wij niet en andere mensen blijkbaar wel. Voor smerige punk- en garagebandjes werkt het soms weer wel, het kan daar vooraan flink broeien. We tellen wat bekende koppen op het podium, die zagen we eerder bij onder meer Yuko Yuko, Creepy Karpis en The Homesick. Wat horen we dan? Garagerock, springerig, wat groezelig en een tikje lijzig. Vrolijk wel, aanstekelijk. Muziek om bier bij te gooien – hier mag dat best – of je buurman door het systeemplafond te drukken. Ook lekker voor op het balkon op een zomerse dag. Daar moeten we helaas nog wel even op wachten. Minder lang duurt het gelukkig voor Korfbal op gang komt. Na een minuut of twintig begint het te grommen en wordt het feller. Die energie kan ook rekenen op respons uit het publiek. Een enthousiast klein clubje staat al te hossen, de eerste crowdsurfer dient zich snel aan. Die trapt ook pardoes een paar platen uit het plafond, waarmee we even terugdenken aan de heavy hoogtijdagen van de benedenzaak, welke nu vooral voor hiphop is gereserveerd. (TvdS)

Iguana Death Cult
Het is niet alleen het laatste optreden in de Foyer, voor Iguana Death Cult is het ook het laatste optreden in Nederland voor de band op tour gaat in Denemarken. Dat kondigt de presentatrice aan terwijl ze zich in het publiek laat vallen, er wordt nog voor de band goed en wel is begonnen in elk geval al gecrowdsurft. De band uit Rotterdam maakt vrolijke garagepunk waarbij het moeilijk is om stil te blijven staan. Hier en daar wordt er een beetje surfpop toegevoegd, maar door de bank genomen is het vooral psychedelische, dansbare garagepunk. De vierkoppige band speelt een perfecte set, misschien wel iets té perfect. Maar dat kan het publiek weinig deren: voorin wordt er af en toe een pitje gebouwd en achterin staan mensen uitgebreid te dansen. Alles daar tussenin staat minstens mee te deinen. Iguana Death Cult is tijdens de show vooral bezig met muziek maken, er wordt amper gepraat tegen het publiek. En dat is ook helemaal niet nodig, de nummers van de band zijn goed én vermakelijk genoeg om het hele praat-gedeelte gewoon over te slaan. (IdV)

Dodecahedron
Terug naar boven, we worstelen ons door de mensenmassa en gangen heen, de trap op en de bovenzaal in. Welkom bij de hardste band van Noorderslag: Dodecahedron. De Tilburgse avant-black metal formatie wordt sinds vorig jaar aangevoerd door William van der Voort, die kennen we verder van Ggu:ll. Hij perst zijn brute death growl vanuit de diepste krochten terwijl de band achter hem staat te ronken. Agressieve en progressieve black metal, er gebeurt veel in de nummers maar die krijgen wel genoeg ruimte om te ademen tussen de verzengende riffs door. Soms grooved het, maar het is voornamelijk blasten wat de klok slaat. Geen speld tussen te krijgen, Dodecahedron speelt strakker dan de broeken van Slash. (TvdS)

Lees ook het verslag van Eurosonic 2018: dickpicks en stagediven, maar opwarmen doe je lekker voor de wedstrijd

Celeste op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

Soulcrusher I was een gezellig feest met een diversiteit aan bands uit het hardste hoekje en de tweede editie lijkt niet veel anders te worden. De opkomst is netjes, maar niet vol, wat juist dat gemoedelijke en ontspannen sfeertje ten goede komt. Terwijl de wereld buiten grijs en grauw is op deze zaterdag, mogen wij genieten van het hardste en heftigste met bands als Mayhem, Ufomammut en Emptiness.

Usnea op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

Soulcrusher II is dan ook meteen een maatje groter met beide zalen van Doornroosje. De grote zaal heeft vooral de heftige doombands staan en in de kleine zaal krijgen we wat obscuurder werk voorgeschoteld en worden we dan ook het meest vaak verrast. Daar beginnen we dan ook.

Tekst: Guido Segers, fotografie Paul Verhagen

GALG en USNEA
Het meemaken van Galg live is een traktatie van grimmig geweld en pure catharsis. De leden van onder andere Lubbert Das en Fluisteraars zuigen alle negatieve gevoelens mee in een alles verzengende set herrie. Helaas is de NS de strop voor het bijwonen van Galgs hele show, maar gelukkig kunnen we een deel meepakken, want dit zijn een stel meesters bij elkaar. Usnea staat in de grote zaal klaar en dan zien we dat de opkomst aardig groter is dan vorig jaar. Het oogt prachtig op het podium als zuilen van licht zich vullen met kringelende rook. Het past bij de lijzige tonen die Usnea de zaal in pompt met ijzige screams eroverheen. Zo nu en dan zitten er kalme passages in de muziek van deze Portlanders, waar de ruimte en rust écht hoorbaar wordt, want in essentie wordt er geen bak geluid opengetrokken. De rigide funeral doom van deze Amerikanen is bij vlagen kalmerend en prettig om in te zwelgen, en verveelt geen moment.

Ulsect op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

ULSECT
Die rust is er zo weer uitgeslagen met de intense set van Ulsect. De Tilburgers uit Textures en Dodecahedron combineren het beste van technische death metal met black metal op een grootse en bombastische manier. Wat de sound mist aan rauwheid en puur instinct, wordt goedgemaakt door precisie en optimalisatie van elk moment. Het is dan ook mooi om de kopjes op de eerste rij synchroon mee te zien knikken, maar dan even allemaal in een andere tred zien schokken als er een wilde tempowisseling komt. Frontman Dennis Maas dirigeert het geheel vanuit de schaduw met een overtuigende performance. Aan deze band gaat kwalitatief weinig tippen vandaag.

Monolord op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

MONOLORD
Dan is het toch weer tot rust komen met Monolord, want als er iets is wat deze band niet veel doet is het wel tempo en complex. Monolord is van het grootse gebaar, de machtige mokerslagen en sporadisch gillende gitaren. Zelfs de teksten vallen niet te betichten van poëtische diepgang, maar zijn wel effectief en direct. Geen wonder dat de grote zaal lekker vol staat en meegesleept wordt door de Zweden. Opvallend is dat de band gitaarsamples heeft voor een kalme passage, maar laten we daar niet over vallen.

Deluge op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

DELUGE
Het is vandaag toch Deluge dat een verrassing mag heten. De jonge Franse band bestaat nog maar een paar jaar, maar tapt uit het vaatje van de meer subtiele bands uit eigen land. De invloed rijkt echter verder naar een Amenra en, dare I say, Deafheaven. Emotioneel overladend, maar toch heftig en zwaar, bieden de Fransen een bijzondere live-ervaring. Zanger Maxime Febvet levert een krachtige performance met grootse gebaren. De band oogt ook gewoon cool, met de strakke kapsels, monochrome outfits en een gepast dédain op het podium. Je moet er natuurlijk wel van houden en gezien de lekker volle zaal is er genoeg liefde voor de Fransen van Deluge.

Conan op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

CONAN
Hoeveel moet je eigenlijk nog zeggen over een liveshow van Conan. De band heeft dan wel een gloednieuwe drummer gevonden in Johnny King (Dread Sovereign, Malthusian e.a.), maar live is dit gewoon een driekoppig beest dat door de set raast met een blinde woede en urgentie. Het ritme wordt aangegeven met klappen als zweepslagen, de riffs zijn zwaaiende bijlen aan de barbaarse horde en de vocalen zijn vinnige schreeuwen van Jon Davis met daaronder de brul van Chris Fielding. Toch lijkt de band een beetje te verzuipen op het enorme podium, want eigenlijk wil je Conan het liefst in een bedompte grot van een zaal zien spelen.

Conan op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

Dodecahedron op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

DODECAHEDRON
Dodecahedron is wel een beetje de band waar over gesproken wordt. Michiel Eikenaar hing zijn microfoon aan de wilgen en droeg William van der Voort als nieuwe zanger aan. De frontman van Ggu:ll moest dus plots teksten leren, iets wat bij de doomformatie niet nodig was. Hoe dat op het podium uitpakte? Dodecahedron speelt een set die eigenlijk elke andere band overbodig maakt. Van der Voort is een fenomenale frontman die een eigen draai geeft aan de performance en zelfs een beetje meer groove in het geluid te krijgen, wat Dodecahedron een tikje minder grillig maakt voor de luisteraar. Het commanderende vingertje blijft uit, maar de heren leveren niks in qua kracht. Deze wisseling belooft enkel goeds voor één van de gaafste bands die het Nederlandse black metal-genre rijk is.

Ufomammut op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

UFOMAMMUT
Even ontspannen dus na deze aanval bij Ufomammut, dat met trippy beeld op het projectiescherm een beetje de Hawkwind van de doom mag heten. Lange, uitgesponnen passages om lekker op weg te dwalen met een diepe, heftige partij gitaarwerk die dan weer voor een sonisch moeras zorgt. Mist deze band na de vorige show wat impact? Voor mij wel, het kan me nooit helemaal terug brengen naar de staat van overgave die de muziek eigenlijk van je vraagt.

CELESTE
Celeste heeft een eigen gimmick verzonnen, die niks meer kost dan een paar tientjes bij de Decathlon. Rood licht schijnt van de hoofdlampen die de bandleden op hebben. Het is het enige licht behalve een paar lichtflitsen van onderaf de achterzijde van het podium. De intense mix van sludge en hardcore haalt iedereen weer even uit het post-dinnerdipje na de smakelijke hotdogs en flammkuchen (is dat iets Nijmeegs?). Doordat je in essentie in het donker staat is er niets anders dan die overweldigende muur van geluid die Celeste op je af blaast. Even adem happen tussendoor, want de volgende act is toch een beetje de grote naam op de poster dit jaar en daar moeten we wel klaar voor zijn.

Mayhem op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

MAYHEM
Met een vriendelijke geluidsopname wordt gevraagd om niet je telefoon te gebruiken tijdens de show van Mayhem. Mocht je dat toch willen doen, of je dan alsjeblieft geen flits wilt gebruiken, alstublieft-dankuwel. Dames en heren, de meest gevaarlijke band aller tijden. Mayhem speelt de klassieker ‘De Mysteriis Dom Sathanas’. Een overweldigende bak gitzwarte herrie die bijna het einde van de band leek te zijn. Van de line-up die deze plaat maakte zijn Attila Csihar en Axel ‘Hellhammer’ Blomberg de enige overgebleven bandleden. Jørn ‘Necrobutcher’ Stubberud raapte wat er over was van de band bij elkaar en jaren later kwam ook Csihar terug bij de band. De Mysteriis heeft nog steeds dat verbluffende effect met hypnotiserende gitaarpartijen, ijzingwekkende screams en verpulverende blast beats. Als Csihar de openingswoorden van ‘Freezing Moon’ kermt, gaat er een collecteve rilling door de zaal heen. Mayhem tourt al een tijdje met deze integrale set, maar lijkt zich absoluut hervonden te hebben met een Necrobutcher die af en toe, terwijl hij die befaamde zagende basklanken produceert, met een grijns het publiek inkijkt. Csihar beweegt ghoulish over het podium, met een gerafeld gewaad en stromen bloed langs zijn geschminkte gezicht. De band bespeelt het publiek gedurende deze reeks black metal-klassiekers als vanouds.

Emptiness op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

EMPTINESS en TODAY IS THE DAY
Dan is het even rustig meedeinen met de kille klanken van Emptiness in de kleine zaal. Emptiness is als live band een soepele machine met hun visuals en klare esthetiek. Als er toch een zwaktepunt aangewezen zou moeten worden is dat misschien de verstaanbaarheid van de vocalen. De laag distortion daar overheen vertekent net de woorden van Jeremie Bezier. Dat kan natuurlijk ook een stukje persoonlijke beleving zijn, want de mix van synths en black metal werkt uitstekend, nog meer met de visuals op de achterwand. We wippen nog even snel de grote zaal in, waar het grote podium veel te groot lijkt voor de intensieve noise en experimentele extreme metal van Today is the Day. De band rondom Steve Austin is de vreemde eend vandaag, maar dat zijn ze eigenlijk altijd wel. De grote exodus is dan toch wel begonnen en langzaam loopt de zaal leeg.

Ook wij keren huiswaarts, maar met een voldaan gevoel over deze waanzinnige tweede editie van Soulcrusher. Met een interessante mix op de poster en wederom een gezellig festival met extreme klanken. De derde editie mag snel de agenda’s in.

Today Is The Day op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

Mayhem, foto Paul Verhagen

Soulcrusher staat weer voor de deur en dat is goed nieuws! Het nieuwe indoor festival in Doornroosje viert haar tweede editie. Vorig jaar waren we erbij en we zijn dus naar onze bescheiden mening volledig terecht enthousiast over deze tweede Soulcrusher en wel om verschillende redenen.

Door Guido Segers

Gewoon, gezellig
Het was vooral gezellig in Doornroosje op de eerste editie. In de lobby werd gezellig gekeuveld en in platenbakken geneusd. Er was ook nog eens lekker eten, wat altijd een pluspunt is op zo’n dag vol muziek. Met namen als Entombed A.D., het spetterende Oathbreaker, Voivod en Nihill (en de ontdekking dat er ook écht een drummer is) een line-up om van te smullen bovendien en dit jaar is dat alleen maar beter!

Ondergronds
Soulcrusher is zo’n festival dat lekker ondergronds is. Met namen als Mayhem, Ufomammut (lees de review van album 8 hier) en Conan heb je toch een paar titanen uit de onderwereld staan, zonder in één straatje te blijven. Dat is ook de grote aantrekkingskracht van Soulcrusher, het spreekt lekker breed aan binnen de heavy wereld zonder voorspelbaar te zijn. Dus tenzij je bijzonder puristisch ingesteld bent is het een line-up om van te smullen.

Monolord streamt het nieuwe album Rust:

Helden van eigen bodem
Ook bijzonder tof aan deze editie is een reeks namen van eigen bodem op de poster. We denken aan Dodecahedron, die toch wel een klapper los liet dit jaar met het fantastische ‘Kwintessens’. Daarnaast zijn ook Ulsect en Galg toch namen waarvan je weet dat het goed zit.

We zouden graag Emptiness ook een beetje meetellen, want deze Belgen hebben een liveshow die onvoorstelbaar gaaf is, zo zagen we op Roadburn.

Er zijn nog kaarten voor een lager prijsje beschikbaar, maar dan moet je wel opschieten en dan kan je genieten van een reeks toppers op een gitzwarte, loodzware dag in Doornroosje. Vergeet na afloop niet een gratis exemplaar van het fraaie affiche mee te nemen!

Soulcrusher II in Doornroosje, Nijmegen
Zaterdag 7 oktober vanaf 14:00 uur
Met Mayhem (no) + Ufomammut (ita) + Monolord (swe) + Conan (uk) + Celeste (fra) + Today Is The Day (usa) + Dodecahedron (nl) + Emptiness (be) + Rorcal (swi) + Déluge (fra) + Usnea (usa) + Ulsect (nl) + Galg (nl) + Inferno (cz)
FB-event

Dodecahedron in 013, foto Jostijn Ligtvoet

Ulsect in 013, foto Jostijn Ligtvoet

Het gaat al met al niet slecht met de Nederlandse black metal. Drie bands van eigen bodem met een gitzwart geluid treden vanavond aan in de kleine zaal van 013. Headliner van de avond is Dodecahedron, dat met ‘Kwintessens’ een nieuwe plaat uitbracht. Tijd voor een pot Nederlandse black metal dus.

Tekst: Guido Segers, met dank aan 013-huisfotograaf Jostijn Ligtvoet voor de beelden

Eerder dit jaar liet het Roadburn festival al zien dat er aardig wat moois uitkomt in Nederland met een flink arsenaal aan bands. Wij doopten het op Never Mind The Hype al eerder de ‘New Wave of Dutch Black Metal’ (meer daarover hier). Vijf jaar na het debuut is Dodecahedron weer uit de donkere krochten van Tilburg gekropen voor ‘Kwintessens’, wat uitkwam op Season of Mist. De titel duidt op de essentie, het wezenlijk van de zaak. In de oude filosofische gedachten is de kwintessens het vijfde element (naast vuur, lucht, water en aarde). Het staat ze wel, dat doordachte. Eerst mogen we nog genieten van wat voorprogramma echter.

Ulsect in 013, foto Jostijn Ligtvoet

Verwoed in 013, foto Jostijn Ligtvoet

ULSECT
Ulsect is een Tilburgs gezelschap met gedeeltelijke overlap in bezetting met Dodecahedron. Geen wonder dat deze band hier staat dus, want qua sound liggen de twee wat verder van elkaar af. Ulsect, dat ook net een debuut afleverde, speelt een veel strakker stukje metal wat eerder naar de death-hoek neigt. Het donderende geraas zit er zeker in, maar de band klinkt bijzonder gestructureerd en laat de uitbarstingen alleen komen op momenten van maximaal effect. Lekker technisch en gecultiveerd, wat met een voormalig Textures-lid niet heel verwonderlijk is. Een goed half uur Ulsect live is dan ook een half uur naar adem happen, want deze band laat je geen moment met rust met hun grove geschut.

VERWOED
Toch een kippenvelmomentje als Verwoed de eerste noten inzet. De Utrechtse band scoorde vorig jaar met hun EP ‘Bodemloos’ en is sindsdien één van de kartrekkers van de Nederlandse black metal. Op Roadburn was het met de benen buiten tijdens hun optreden in de Cul de Sac, wat gelukkig nu geen issue is. Het geluid van de band is gelaagd, vol en doorspekt met emotie. De trage progressie brengt een melancholisch gevoel met zich mee, maar natuurlijk zitten er de nodige versnellingen en blast beats in die meewarige geluidsmuur. Oorspronkelijk een eenmansproject genaamd Woudloper, is Verwoed nu een volledige band. Het geluid lijkt daarmee van show tot show ook te groeien. Verwoed is een onderdompeling in het geluid, waar je als luisteraar jezelf wel aan over moet geven. Qua podiumpresentatie is dan ook niets meer nodig dan de lijzige blik van de frontman en de overlevering aan de muziek.

Verwoed in 013, foto Jostijn Ligtvoet

DODECAHEDRON
Aangezien veel bands in de extreme hoek van de metal leden delen, lijkt het soms een soort wisseling van de wacht. Wanneer de ene band terugtreedt in de schimmen, stapt de andere weer naar voren. Met leden in Exivious, Nihill en meer (dus ook Ulsect) kwam zo Dodecahedron weer in de schijnwerpers. ‘Kwintessens’ voelt op plaat als een complex kunstwerk met talloze facetten. Dat live ten gehore brengen is dus ook een uitdaging. Toch geen opschmuck of bijzonder mistige presentatie, maar een band die puur de muziek uitdraagt op het podium.

Dodecahedron in 013, foto Jostijn Ligtvoet

Muzikaal is Dodecahedron eclectisch binnen de extreme niche, met uitgesponnen atmosferische passages. Die worden dan weer plotsklaps onderbroken voor een hectische stroomversnelling, een haakse en dwarse jazzy riff of een furieuze reeks blast beats. De band verkeert in opperste concentratie. Zanger Michiel Eikenaar staat met een voet op de monitor en beweeg op het ritme. Met zijn uitgestrekte armen trekt hij de zaal naar zich toe. Ik moet mezelf er toch enkele malen van vergewissen dat dit geen Nihill is op het podium. Een volgende verfrissende technische passage maakt dat ook weer duidelijk. Dodecahedron is een geheel ander beest, vol vreemde bochten en wendingen, die je als luisteraar meermaals op een dwaalspoor brengen.

Dat gezegd hebbende, zit er ook veel schoonheid in het geluid van Dodecahedron. De luisteraar wordt vaak verrast door fijne, mooie stukken. Een clean en gepoetst geluid, wat even later weer vervaagt bij de volgende muzikale wending. Het is opvallend hoe sterk het optreden staat, terwijl de essentie alleen de muziek is. Dankzij een tactvolle belichting en een gedoseerd gebruik van de rookmachines, lijkt de band weg te vallen, naar de achtergrond te verschuiven, ten gunste van het geluid. De continue conflicten in de nummers maken ook dat al het andere afleiding is. Zuivere, mooi klanken versus atonale dissonantie, kalmte versus tumult, het kan alle kanten op. Na een uur is er dan ook enkel verwondering en een moment van zoeken naar balans na deze sonische rammelpartij van de Tilburgse band.

Dodecahedron in 013, foto Jostijn Ligtvoet

Meer foto’s van deze avond in dit fotoalbum en meer fotografie van Jostijn Ligtvoet op zijn website. Dodecahedron, Verwoed en Ulsect zijn vanavond (21-5) in De Helling, Utrecht te zien en donderdag 25 mei in Gebr. de Nobel in Leiden. Dodecahedron staat ook 7 oktober op Soulcrusher Fest in Doornroosje, Nijmegen.

Terzij De Horde op Noorderslag 2016, foto Rick de Visser

Je moet bijna wel onder een steen geleefd hebben om niets meegekregen te hebben van de ontwikkelingen binnen de huidige black metal-wereld. Ook in ons land zitten ‘we’ momenteel bepaald niet stil in het genre. In de opmaat naar Tilburgs Roadburn – dat ruim aandacht zal besteden aan de vaderlandse black – bekijkt NMTH de ontwikkelingen nog eens nader, met in het bijzonder de Nederlandse tendens.

Door Jurgen de Raad

Er zit knap wat beweging in het nationale black metal-landschap. De laatste jaren zijn er steeds meer bands aan de donkere horizon verschenen die hun black vermengen met elementen uit andere (sub)genres. Ook zie je bij bepaalde formaties een ontwikkeling van het meer traditionele, behoudende Scandinavische (vooral Noorse) black-concept (Darkthrone, Mayhem, Immortal) richting een sound die gevarieerder is van opzet. Er lijkt een behoefte te zijn ontstaan om af te wijken van de klassieke black metal, die toch aan een muzikaal soberder stramien vastzit.

Tegelijkertijd wordt de traditionele intensiteit ervan niet uit het oog verloren. Wel voegt deze nieuwe golf een uitdagende prikkel toe voor zowel muzikant als luisteraar, waarbij verwondering en spanning vooropgaan in de ervaring van de muzikale expressie zelf. Een ervaring die verder gaat dan black metal an sich en een drang heeft ermee te experimenteren. Daar hoort ook het meer (durven) afstappen van typische black-thematiek bij: aan satanisme, heidendom en sagen gerelateerde zaken maken veeleer plaats voor, of worden uitgebreid met, menselijke dramatiek als vervreemding en innerlijk en sociaal-emotioneel onbehagen. Drama dat voor een deel te linken is aan het huidige, niet bepaald rooskleurige tijdsgewricht.

Black metal blijkt nu voor meerdere Nederlandse heavy bands een prima muzikaal meng- en bindmiddel. Met als doel een duidelijke drang naar bevrediging van meer eigen creatieve identiteit. En, om zodoende ook uiting te geven aan de onbehaaglijke staat van de menselijke geest. Black metal-riffs laten zich goed kneden in melodische en ritmische context en zijn daarom in te brengen bij of te combineren met andere stijlen of (sub)genres. Iets dat vaak niet in dank wordt afgenomen door menig black metal-purist – is niet ´true´! – en weggezet wordt als hip en toegeven aan de commercie. Ook het Zwiterse Zeal & Ardor heeft deze reactie ervaren, zo vertelde hij aan NMTH. Toch heeft het in de afgelopen jaren internationaal voor een interessante tendens in dit subgenre gezorgd. Met bands als Wolves In The Throne Room, Deafheaven, Alcest of Enslaved, die black metal – meer dan ooit tevoren – naar een breder publiek hebben gebracht.

WALTER ROADBURN OVER NEW WAVE OF DUTCH BLACK METAL
Naast zichtbare, de landsgrenzen over gaande ontwikkelingen in landen als de VS, Frankrijk, België, Finland en IJsland, beginnen de veranderingen in het Nederlandse black-klimaat ook in het buitenland op te vallen. Reden genoeg voor Roadburn-baas Walter Hoeijmakers om op de komende editie van het festival een aantal vooruitstrevende en veelbelovende Nederlandse black metal-acts voor het voetlicht te laten treden. Zie voor de toelichting het interview dat NMTH recentelijk had met Hoeijmakers. Hij laat erin het licht schijnen over wat inmiddels al te boek staat als de ‘New Wave of Dutch Black Metal’.

De muziek zélf staat bij veel bands in de tegenwoordige binnenlandse black metal-scene steeds meer bovenaan. Het uitdrukken van black metal in zijn extremiteiten – in spel en atmosfeer – is daarbij eerder een onderdeel geworden van de totale expressie. Je mag stellen dat het uitdragen van het typische imago bij dergelijke – buiten de lijntjes kleurende – black metal-bands eerder een bijkomend doel is. Het is, zoals hiervoor aangegeven, een genre dat zich goed laat kneden binnen de versmelting met andere stijlsoorten. De creatieve vrijheid is hierbij groot, waarin meespeelt dat black metal zich sterk richt op het individu. Dat maakt dat het, zo ook in Nederland, eveneens prima gedijt in éénmans-projecten of in ieder geval kleinere bandverbanden.

Turia

GNAW THEIR TONGUES en URFAUST
Het brengt ons zo bij Gnaw Their Tongues en Urfaust. Bands die hun experimenteerdriften al jaren de vrije loop laten – ook met internationaal succes – , eigenlijk nog voor de hang naar experiment binnen de Nederlandse black metal goed in zwang raakte. Gnaw Their Tongues, het geesteskind van Drachtenaar Maurice ‘Mories’ de Jong, serveert pikzwarte, filmisch aandoende black/noise, overladen met dikke dotten industrial en ambient. Daar waar het duo van Urfaust zijn ‘lo-fi black magick’ giet in occulte metal-rites, bijgestaan door naargeestige ambient en gevaarlijk drone-bombast.

De diversiteit is groot bij de bloeiende lichting Nederlandse black. Of dat nu is in de vorm van gruizige minimalistische black metal vol omarmende atmosfeer dan wel in moderne hectische black die de nodige neurose kent. Zo brengen Turia en Lubbert Das bijvoorbeeld uiterst bezwerende primitieve black-klanken, die je een grimmige en desolate wereld mogelijk nog meer laten voelen door ijskoude weidse screams. Of neem Folteraar, dat misschien nog meer prematuur klinkt dan voornoemde twee. En deels hangend in improvisatie, op de vorig jaar gelanceerde eerste full-length Vertellingen Van Een Donkere Eeuw. Folteraar verrast door zijn mysterieuze ruwe black met hardcore punk en gonzo psych.

DODECAHEDRON en TERZIJ DE HORDE
Hectische black dan is zoal terug te vinden bij Dodecahedron en Terzij de Horde. Elk tart de black metal-standaard op geheel eigen wijze, waarbij technisch complex songmateriaal een mooi evenwicht vindt in stuiterende agressie en meer gedragen atmosfeer. Avant-garde en jazz (Dodecahedron) en onder meer doom metal en chaotische screamo (Terzij de Horde) zorgen voor bonte tinten in het donkere spectrum.

FLUISTERAARS, VERWOED en LASTER
Fluisteraars, Verwoed en Laster (lees het interview met de Roadburn Introduces-act) zijn dan nog heel goede voorbeelden van hoe Nederlandse black anno nu – in de obscuur klinkende gelaagdheid – gevoel en dramatiek op meeslepende wijze door kan laten stromen. Zelfs als daar rappe blasts bij aan te pas komen, te midden van hallucinerende ambient- of shoegaze-bestuivingen, nemen slepende melodieën je mee.

Resumerend mag je stellen dat de black metal in Nederland met zijn grote veelzijdigheid ook aan diepgang heeft gewonnen. Diepgang die vernieuwing en originaliteit meedraagt, een natuurlijke drang kent en op veel fronten mooie spanning teweegbrengt. Zaken die veel liefhebbers aanspreken, in een tijd waarin het metalgenre ook met aardig wat verzadiging heeft te kampen. De huidige black weerspiegelt verder dus scherp het donkere tijdsbeeld waarin we zitten; het pure, diepgaande gevoel die de extreme muziekvorm uitstraalt is voor velen een herkenning.

De Nederlandse black zit in erg goede wateren en de waardering ervoor is geheel op zijn plek. En dat is mooi. Op naar Roadburn om van al die blackened veelzijdigheid te proeven, zou ik zeggen!

NMTH host in samenwerking met Roadburn de nodige black van vaderlandse bodem op het festival, op locatie Cul de Sac. Hieronder een overzicht:

-Donderdag 20 april-
16:00-16:50: Ortega ft. Gnaw Their Tongues
17:30-18:20: Verwoed

-Vrijdag 21 april-
15:00-15:50: Gnaw Their Tongues (Let op: In 013 Green Room)
23:40-00:10: Folteraar

-Zaterdag 22 april-
13:45-14:45: Laster

-Zondag 23 april-
20:00-20:40: Turia