Eurosonic: dickpicks en stagediven, maar opwarmen doe je lekker voor de wedstrijd

Eurosonic: het grootste showcase-event van Europa waar zo’n beetje de hele Europese muziekindustrie wordt gerepresenteerd. Hier zijn altijd een paar dingen zeker: het is pleuriskoud in Groningen, je kunt kunt een venue vaak niet in omdat ‘ie al vol is, tenzij je echt op tijd bent, er spelen ruim 250 bands dus je krijgt maar een fractie van het programma mee en het is voor die bands zelf de uitgelezen kans om je in de kijker te spelen voor het aankomende seizoen.

Tekst: Tim van der Steen | Foto’s: Tim van der Steen & Rick de Visser

Lees ook: Noorderslag 2018: Heavy parels, niet voor iedereen

Tel het bovenstaande op en je krijgt het volgende: die belangrijke boeker waar jij je als band voor wil bewijzen heeft geen zin om in de rij te staan – want koud. Hij heeft ook nog eens weinig tijd – want druk programma. Dan weet je dus ook dat iedere minuut op het podium telt. Precies daar gaat het op woensdag vaak het schip in. We zien veel bands die pas na twintig minuten op stoom komen, eigenlijk gewoon te laat: opwarmen doe je maar voor de wedstrijd.

Daar staat tegenover dat we wel een aantal toffe acts treffen op deze eerste dag, en ongetwijfeld nog veel meer toffe bands missen. Verder is het voor de bands zelf natuurlijk ook spannend en is zo’n publiek vol bobo’s notoir nog stugger dan trekdrop over datum. Dit waren onze hoogtepunten op woensdag

Lysistrata
Er zijn best veel bands die flirten met math en djent, zo zien we net in Huize Maas Arcane Roots. In de aankondiging wordt ons een keiharde band beloofd, dit blijkt in praktijk wel mee te vallen. Er staan best een paar oudere mensen met vingers in hun oren maar bij NMTH zijn we wel meer gewend. Het trio uit zuid-Londen zet best een technisch en vol geluid neer, melodieuze en vrij radiovriendelijke math-rock. De band mist alleen power, dus echt landen doet het niet.

Hoe anders is het direct daarna bij Lysistrata in De Beurs. Daar slaat de vonk direct over. Opnieuw een trio van bas, drums en gitaar. De jonge gasten zingen allemaal en hebben de duivel op de hielen. Er zijn stukken zang clean, soms wordt er voluit geschreeuwd. Spannende opbouw en energie op het podium, de stoomwals komt verdomd goed op gang en is dan ook niet meer te stoppen. We worden verblind door de stroboscoop en meegezogen in het gedender. De gitarist houdt zijn elementen voor de versterker en trekt daar flinke feedback uit. Vervolgens jat hij een bekken en floortom van de drummer om mee te raggen met de tribale groove. Approved!

Iceage
Hier keken we naar uit: Iceage. Denemarken is focusland van Eurosonic dit jaar dus kan deze band wat ons betreft eigenlijk niet ontbreken. Dat sinds Plowing Into The Fields Of Love uit 2014 geen nieuw werk meer is uitgebracht, en dat dit voorlopig ook zo lijkt te blijven, vergeten we dan ook graag. Iceage wordt regelmatig weggezet als punkband, daarmee doe je hen eigenlijk wat tekort. Het is een wat vreemde combinatie. In de basis aanstekelijke, repetitieve indierock met ballen. Vandaag aangevuld met een viool en saxofoon. De onberekenbare factor is de zanger, die zwalkt en laat het regelmatig bijna ontsporen. Juist dat is wat Iceage doorgaans spannend maakt, helaas is het vandaag in de eerste helft nog niet zo gevaarlijk allemaal. Daarna komt de band gelukkig op gang. De viool is dan niet langer een gimmick maar vult de manische rockbasis aan. Hoe vager hoe toffer, laat het maar gewoon ontsporen. En kom dan ook maar eens met een nieuw album.

Warmdüscher
Een mollig mannetje met cowboyhoed en glitterbril, fuck it. Hondsdol vee hoor je af te schieten maar vandaag zijn we blij dat dit niet is gedaan. Warmdüscher bestaat onder meer uit leden van Fat White Family en Paranoid London. Hier wordt ons een hele moeilijke band beloofd maar wat we krijgen is vooral bluesrock met gospelroots en een maniak van een frontman. Lekker leip en smerig, maar smerig is niet vervelend. Best de moeite waard om een keer te zien, maar om er Zeal & Ardor voor te skippen? Ach, daarvoor hebben we morgen nog een kans.

VUUR
Op donderdag kunnen wij onze lol op in de Machinefabriek, daar staat het zware werk keurig achter elkaar geprogrammeerd. We trappen er af met VUUR, de nieuwe band van Anneke van Giersbergen die we vooral kennen als zangeres van The Gathering. Oké, symfonische progressive metal moet wel je ding zijn natuurlijk, maar mocht dat zo zijn dan zit je met deze band gebakken. Van Giersbergen straalt vandaag en heeft een kluit bijzonder capabele muzikanten om zich heen verzameld uit onder meer Ayreon en Stream Of Passion. Verder speelde zij met bijna allemaal eerder in The Gentle Storm. Dit is gemakkelijk de meest professionele band die we ooit op ESNS zagen spelen, de ervaring en het spelplezier druipen eraf. Muzikaal gezien weet je precies wat je kunt verwachten: alles op het epische af, groots gedonder, vloeiend en strak doorrollen, overvleugeld door die hoge en geweldige stem van Van Giersbergen.

Auðn
Na een verstild intro breekt de dam open voor een nihilistische stortvloed van stemmige IJslandse black metal, gitzwart en retestrak. Auðn leverde afgelopen jaar met Farvegir Fyrndar een geweldige plaat af die menig jaarlijstje haalde. Hier geen vrolijke koppen, de band is bloedserieus en zit strak in zwart pak. Dit is black metal in pure vorm, wel modern: weinig solo’s, volle blastbeats op drums, tremolo picking op de gitaren en ijzige screams en grunts van de vocalist. Als hij niet schreeuwt staat de frontman doorgaans stil en kijkt hautain op het publiek neer. Weinig interactie, er wordt soms een tracktitel genoemd maar dat gaat in eigen taal dus dat verstaan wij toch niet. Roadburn had Auðn afgelopen jaar al staan, hopelijk treffen we deze steengoede band komend jaar nog een stuk vaker.

The K.
Alles uit, behalve je onderbroek en een paar afgeragde vans. Voorafgaand aan de show deelt de band bierflessen uit met hun naam erop en waar zij spelen: The K. uit Wallonië komt de Benzinebar in lichterlaaie zetten met een pot vuige noiserock van het type takkeherrie. Flink schreeuwen en een lading overdrive. Het is manisch, volledig geflipt, punk en vooral heel tof. ‘We offered you a beer, now you have to buy a record!’ De energie zit er goed in tijdens het spelen en de instrumenten worden behoorlijk mishandeld. De gitaar kapt ermee: nieuwe pakken (werkt niet), ompluggen, gitaarkoffer tegen de vlakte, stroom van bier voor het podium, doorraggen, nieuwe kabel aangereikt krijgen, fles op het podium geflikkerd, giftige noise, geschreeuw, extase.

Daar gaat The K. vervolgens nog keihard overheen. Instrumenten worden de zaak ingesleept, een gast in het publiek krijgt de gitaar omgehangen en kan vrolijk meeraggen. De frontman pakt de telefoon van een meisje af en maakt een dickpick terwijl hij op de kick van de drummer staat, totale mayhem. Dat is precies wat het veel te brave Eurosonic nodig had.

For I Am King
Potdikke, we zijn weer wakker hoor. Na onze sessie in de Benzinebar op donderdag kent de vrijdag een wat stugge start. Daar hebben we gelukkig een middeltje voor: hair of the dog en melodische death metal. Wel een stijl die je goed moet doen of gewoon niet. Halfbakken kan niet, dan ben je direct gediskwalificeerd. For I Am King uit Gouda en Amsterdam heeft daar geen last van gelukkig en komt vlammen op de showcase van Buma Rocks in Lola. Zij tappen flink uit het vaatje van Arch Enemy toen Angela Gossow nog vocaliste was. Ook For I Am King wordt aangevoerd door een dame. Alma Alizadeh mag er lief uitzien, ze staat daar in haar glittershirtje wel volledig uit haar plaat te gaan en heeft een goede strot. Na het tweede nummer is zij even buiten adem en vragen wij ons af of zij die dikke grunts wel de hele set vol gaat houden. Probleemloos, en nog met een lach van oor tot oor ook. Hier zien we de eerste crowdsurf van ESNS en tellen we nog een pitje ook. Er gaan stemmen op voor meer vrouwen in de muziek momenteel, op deze manier kunnen wij ons daar alleen maar achter scharen.

Tusky
In datzelfde Lola bouwt Tusky vervolgens het leukste feestje van vandaag. Tijdens de Popronde werd het publiek gewillig tegen het plafond geplakt. Dat heb je in zo’n zaal vol bobo’s niet zo snel. Tusky maakt slimme, vrolijke punk met een 100% funfactor. Een band die poppy genoeg is om een gemiddelde huismoeder mee naartoe te nemen maar punk genoeg voor puristen, en dat is een knappe balans. Frontman Alfred van Luttikhuizen kennen we natuurlijk nog van John Coffey, daar ging het er een stuk harder op. Hoewel hij enorm ontspannen op het podium staat en er duidelijk lol in heeft vindt de bromsnor niet alles leuk. Journalisten die aantekeningen op hun telefoon maken bijvoorbeeld. ‘Denken jullie dat van die gasten met zo’n keycord om hun nek ook kunnen vliegen?’ Duidelijk, zo moeten we de eerste Tusky-show waar niet werd gestagedived nog steeds meemaken.

Baest
Eurosonic kent dit jaar een flinke delegatie zware bands, maar geen enkele klapt er zo fel op als Bæst (zeg: beest). Waar Auðn stoelt op nihilisme drijft deze band op pure agressie met een enorme urgentie. Jong, fris en fel, de Deense death metalformatie bestaat pas sinds 2015 en heeft vooralsnog enkel een EP uit. De eerste plaat moet dit jaar nog verschijnen. Bæst hakt enorm bot op Vera in. Snoeihard, strak en snel maar tegelijkertijd geen noot te veel. Solo’s op de juiste plaats en verzengende riffs die je doorzagen waar je bij staat. Daarbij wordt het contact met het publiek uitstekend gevonden, in jaren niet zo’n goede death metalband gezien.