Eleanora, foto door Oscar Anjewierden
Amsterdam is momenteel compleet overgenomen door househeads en technotoeristen. Tijdens ADE verliezen zij zich volledig in repetitieve, vaak monotone muziek met een dikke emmer sub die hen in andere sferen brengt. De Neushoorn in Leeuwarden is in ditzelfde weekend de arena voor Into The Void. Wat doen we daar? Eigenlijk precies hetzelfde. Alleen verruilen we de elektronische dansmuziek voor een vuige emmer vol zware beukbands. We hopen overigens dat de lokale poelier open is vandaag, want we hebben een flinke lading veren uit te delen.
Tekst: Tim van der Steen / Foto’s: Oscar Anjewierden
Lees ook het verslag van de zaterdag: van overdonderend Monolord, spacend Monomyth en riff-feest Karma To Burn
Een beetje file op weg naar het hoge noorden, dus bij het arriveren in de venue is de eerste band net begonnen. Dit zou Hangman’s Chair zijn, maar die staan ook nog in de file dus mag het Gentse Eleanora nu het hoofdpodium opwarmen. Logischerwijs nog maar een handvol mensen binnen maar de band gaat er al vol op. Frontman Mathieu Joyeux zit al op zijn knieën, badend in het rode licht en schreeuwt zijn longen uit zijn lijf terwijl hij zich op zijn ontblote torso slaat. Ik versta hem niet maar geloof hem wel, overgave. Donker, laag, traag en zwaar. Een stemming die prima aansluit bij het druilerige weer buiten. ‘Merci, vriendelijk bedankt.’ Hijgt Joyeux na wat applaus. Hij klinkt aardig schor, de man vraagt ook wel heel veel van zijn stembanden. Na maximaal een seconde adempauze wordt het volgende nummer keihard ingezet. De sludgy post-hardcore roept meteen goede herinneringen op aan de fantastische set van Amenra op Roadburn afgelopen jaar.
Eleanora, foto door Oscar Anjewierden
Door naar de kleine zaal. Om vandaag alle bands te zien slingeren we als een pendule heen en weer tussen beide ruimtes. ‘Zijn er nog mensen voor Eleanora? Dat is dus niet deze band.’ De charmante kleine kubus met balustrade rondom ruikt nog fris en het is er zelfs wat koud. Daar denken we later deze avond wat weemoedig aan terug. De franse doomrockers van Hangman’s Chair zijn vers vanuit de auto het podium op gesneld (zelfs geen rookpauze gehad). Misschien knallen zij daardoor vandaag van alle bands het minst overtuigend de zaal in, overigens nog steeds een ruime voldoende. We horen vette stoner met wat weemoedige zang, zwaar leunend op de classic rock met dikke echo over de zang.
Hangman’s Chair, foto door Oscar Anjewierden
Het is de beurt aan Elder in de grote zaal, bij aanvang verbazingwekkend goed te doen nog zonder oordoppen. Dit drietal uit Boston is een van de vooraanstaande redenen voor mij om present te zijn in de Neushoorn vandaag, dus hoge verwachtingen. Waarschijnlijk ben ik niet de enige want de zaal is rond half negen goed gevuld. Niet alleen met het klassieke metalpubliek (sausagefest) overigens, altijd fijn als ook de dames zich melden aan het front. Elder haalt veel uit slechts drie instrumenten. De groovende stonerjams komen live goed uit de verf. We krijgen een nieuwe track te horen, This Winter. Een uptempo knaller voor Elder’s doen, wie voor dik laag en verslavend repetitief gaat hoeft duidelijk niet alleen op ADE te zijn vandaag. Het klinkt misschien flauw, maar alle nummers van deze band doen ongeveer hetzelfde. Opbouwen, hangen in een dikke groove die later openbreekt als de zon door de wolken. Meestal een spacende solo en constant het gevoel dat de band in een gestructureerde jam zit. Het is niet een set waarin bizarre of enerverende dingen gebeuren. Wel eentje waarin drie kerels enorm goed staan te spelen. Een show waarbij je ook vooral je ogen kan sluiten en op reis kan gaan, visueel spektakel is overbodig.
Elder, foto door Oscar Anjewierden
Hier volgt het eerste Where’s Waldo momentje, er zullen nog velen volgen. Onze head honcho/ baas bierhalen is mij vooruitgesneld naar de kleine zaal waar het de beurt is aan DOOL. Ik ben waarschijnlijk de laatste van de NMTH crew die de Rotterdamse band rond Elle Bandita niet eerder live zag en dus vrij onbevangen binnenstapt. Na een lekker valsig goth noir intro klapt DOOL er bijzonder overtuigend in. Stoere frontvrouw ook die Bandita, vuige blik in de ogen en een vuist in de lucht. Zij slaat haar zwarte haren naar achteren en begint met verbeten kop op haar gitaar te rammen. Vooralsnog staat er alleen een single van DOOL online maar ons wordt een album beloofd in januari. Na deze set kan ik alvast niet wachten.
DOOL, foto door Oscar Anjewierden
Op dit punt begint het programma een probleempje te vormen voor ondergetekende. Vooral gezien wij voor aanvang in de file stonden en dus nog geen tijd hadden voor avondeten. Een probleem omdat we weinig zin hebben om voor een hamburger een stuk van Steak Number Eight te missen. Toch moet dit maar, anders halen we het eind van de avond sowieso niet. In volle vaart naar de hoofdzaal terwijl de laatste happen worden weggekauwd. Daar tellen we de eerste backdrop van de avond. Vervolgens tellen we een waanzinnig zieke show. Stevig beukende, hoekige doomrock. Daar overheen een totaal oversturende dijk van een (scream)stem. De vier gasten vlammen met een brandende passie van het podium, daar gaat vandaag ook niets meer overheen.
Steak Number Eight, foto door Oscar Anjewierden
We betreden de kleine zaal voor de partysludge van The Machine. Iedereen met een kaartje lijkt inmiddels wel binnen te zijn. De kubus staat bol tot aan de deuren achterin en ook de balustrade is gevuld. Wederom maar drie gasten op het podium. Ook jong, net als Elder. Opnieuw een ontzettend bezwerende psychedelische jam voor onze kanus. The Machine speelt bijzonder solide. Dikke sludgerock die toch toegankelijk klinkt. De super funky bassist (denk Flea van RHCP) maakt het ook nog eens behoorlijk dansbaar.
We hadden het al eerder over het uitdelen van veren voor Into The Void. Niet alleen de programmering blijkt op deze vrijdag ijzersterk, het geluid dat uit de Function One speakers komt verdient ook een dikke pluim. Het is een topprestatie om alle bands die zo dicht op elkaar geprogrammeerd zijn op de twee podia zo goed te laten klinken. De Neushoorn zelf is ook een charmante zaal. Bij binnenkomst een café waar de eerder genoemde burger gescoord kan worden. Een lange hal vol merchandise stands die je bij het heen-en-weer pendelen tussen de zalen steeds passeert. Aan het einde van de hal bevindt de ingang van de grote zaal zich naast een ruimte met een dj. Er klinken harde hitjes en gemoedelijk geouwehoer, de sfeer is bijzonder goed in de Neushoorn.
Terwijl de disco van Jackson Browne’s Somebody’s Baby door de speakers schalt stroomt de grote zaal intussen vol voor het legendarische Fu Manchu. De cover van King Of The Road siert de backdrop en de eerste noten van Hell On Wheels worden ingezet. Net als Lemmy brult zanger /gitarist Scott Hill omhoog in de microfoon. Er volgt een set vol jeugdsentiment. Lekker meeschreeuwen met oude klassiekers. Na het zien van alle frisse en gretige bands vandaag oogt Fu Manchu wel een beetje uitgeblust bij aanvang. In de loop van de set lijkt de sleur van het touren plaats te maken voor oprecht spelplezier. En hoewel de wow-factor bij andere bands hoger was bewijst Fu Manchu toch 30 jaar na aanvang nog steeds relevant en best tof te zijn binnen dit genre. De schare fans die hier voluit meebrult laat ook wel zien dat het nog niet klaar is. Go Go Godzilla!
Fu Manchu, foto door Oscar Anjewierden
We toppen een bijzonder succesvolle eerste dag Into The Void af met Black Rainbows in de kleine zaal. Het Italiaanse drietal klinkt live een stuk feller dan op plaat, minder 70s’ psych en meer stoner. Een bijzonder proggy jam vormt het slotakkoord van de avond. Als dag twee ook maar half zo goed is als deze vrijdag, dan is het festival al ruimschoots geslaagd.
Black Rainbows, foto door Oscar Anjewierden
Lees ook het verslag van de zaterdag: van overdonderend Monolord, spacend Monomyth en riff-feest Karma To Burn. Meer foto’s vind je hieronder in de galerij en voor meer werk van Oscar Anjewierden ga je naar zijn site of Flickr-pagina.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.